Zeven kilometer jungle.

Eindelijk heb ik het technisch voor elkaar gekregen om de video “De Argentijnse Strot van de Duivel” op onze reislogger gedownload te krijgen. Voor de liefhebbers van het helse water kan ik hem aanbevelen. Voel je klein!

De dag na ons bezoek aan de watervallen hebben we iets heel anders op het programma staan. Het watergeweld hier is omgeven door jungle. En dan bedoel ik geen namaakwoud, maar echte jungle. Selva  -  zoals ze hier zeggen  -  met kilometers oerbos waar geen bospad doorheen loopt. Waar apen in de bomen slingeren. Roofvogels die over de boomtoppen scheren. En waar zich roofdieren in ophouden zoals de poema.

In de omgeving van de watervallen is door deze jungle toch een pad vrijgemaakt die 3,5 kilometer lang is, en uiteindelijk uitkomt bij een waterval en een meertje waar je kunt zwemmen. Daar loopt het dood. Van daaruit is er dus alleen maar dezelfde weg terug. Als je het pad opgaat en afmaakt, loop je alles bij elkaar dus zeven kilometer door de jungle. Een spannend idee!

In Peru hebben we de Selva gemist. En wij beschouwen dit dus als een buitenkansje om toch nog even iets van de jungle-ervaring mee te krijgen. Er is alleen een klein probleem: Het pad is gesloten.

De reden van de afsluiting is gelegen in het feit dat een paar maanden geleden een vrouw op het pad plotseling oog in oog stond met een poema. Uiteindelijk is er verder niets gebeurd, maar bij menigeen sloeg de schrik om het hart.

Nu is het zo dat poema’s eigenlijk nachtdieren zijn. Dus de confrontatie had eigenlijk helemaal niet plaats mogen en kunnen vinden. Bovendien zijn poema’s geen tijgers of leeuwen. Ze zijn feitelijk een stuk kleiner. Volwassen mensen zijn voor hen te groot. Ze zullen ze ook niet aanvallen, maar eerder er zelf van door gaan. Zeker als je je groot maakt en veel lawaai produceert.

Het slechte nieuws is dat de autoriteiten desalniettemin geen enkel risico nemen en het pad gesloten hebben met een soort van provisorische afscheiding en een waarschuwingsbord.

Het goede nieuws is dat er alweer mensen zijn geweest die zich daar niks van aan hebben getrokken en de afzetting aan de kant hebben geschoven. Ook vanuit ons hostel is er  een stel dat de tocht heen en terug heeft gemaakt. Mooie verhalen en geen problemen.Er wordt kennelijk niet gehandhaafd. Dus vandaag zijn wij aan de beurt!

Aan het begin van het pad staat een bord met de info dat als je een echte jungle-ervaring wilt ondergaan, je er goed aan doet om geen lawaai te maken. Want dan zijn de dieren al uit het zicht voordat je een glimp hebt kunnen opvangen. Wij beginnen dan ook spontaan meteen te fluisteren, en zeggen alleen het hoognodige tegen elkaar. Soms lopen we ook hele stukken bij elkaar vandaan, zodat ieder zijn eigen beleving heeft.

Als we het pad een eind op gelopen zijn, beginnen gaandeweg de geluiden van de bewoonde wereld te vervagen en nemen de oerwoudgeluiden de overhand. Je hoort krekels, het gefluit van vreemde vogels en soms ook het gekwetter van apen. En soms ritselt het natuurlijk in het struikgewas. Wij vinden het heel uniek om dat allemaal weer te horen. Het brengt een zeer speciale, spannende en broeierige sfeer met zich mee.

Af en toe komen ons andere mensen tegemoet. Vreemd genoeg zwijgen die meestal niet, maar wordt er gewoon gebabbeld. Die gaan niet veel zien, denken we dan. Die maken gewoon een boswandeling. Hadden ze thuis ook kunnen doen. Vinden we jammer. Het verstoort de magie.

Het bontst maken een paar dikke Amerikanen het. Die yellen ons al van een afstand tegemoet: “Hey, howdy. How are you? Did you already see something?” Nou, met dat volk in de buurt weet je zeker dat je nooit iets gaat zien.

Ik heb dan sterk de neiging om zoiets terug te roepen als “Yeah. A bunch of ugly fat Americans, filled with a couple of Big Macs  and two liters of Coca Cola”. Want ik erger me rot aan dat botte, brallerige optreden van dat soort lui, die volkomen voorbij gaan aan waar het hier feitelijk om draait. Maar mijn beleefde ik wint het uiteindelijk toch van mijn brutale ego, dus blijf ik netjes.

Maar zien we uiteindelijk wat? Ja, eigenlijk wel veel. Om te beginnen de hondsbrutale Rode Neusberen. Waar die naam vandaan komt, is me een raadsel, want hun neus is helemaal niet rood. Ze lopen rond en hangen soms in bomen.

Verder zien we in totaal wel een stuk of tien leguanen. Omdat er op het pad relatief veel zon schijnt, gaan ze daar graag liggen om op te warmen. Maar als we te dichtbij komen, vliegen ze meteen de begroeiing in. 

Ook zien we hagedissen in allerlei maten en soorten. Maar ook die zijn meestal snel vertrokken. Moeilijk om ze op de foto te krijgen.

Tot onze blijdschap ontwaren we ook meerdere apen. Zo gauw we die in onze nabijheid ontdekken, bevriezen we onze bewegingen zoveel mogelijk. Met natuurlijk wel de camera in de aanslag. En dan hebben we soms het geluk dat er een ons niet opmerkt en zijn slingerkunsten vlak voor ons etaleert. Prachtig om die beesten in hun natuurlijke habitat bezig te zien.

En op het eindpunt van het pad,

waar Dorine haar voeten koelt in het water van de waterval, kijk ik uitgebreid naar een arend die al zijn kunnen laat zien en zijn vliegkunsten demonstreert. Prachtig om te observeren. 

Ook in het klein doen we allerlei ontdekkingen. Zo zijn er grote mieren die tussen de twee en drie centimeter groot zijn. In tegenstelling tot hun kleinere soortgenoten werken deze niet in groepsverband, maar alleen. Wel zie je ze dingen verslepen die hun eigen gewicht en omvang ruimschoots overtreffen.

Ook zijn er natuurlijk zwermen vlinders in allerlei maten en soorten.

Het vervelende is dat die zo fladderend beweeglijk zijn dat  -  tegen de tijd dat ik mijn lens heb kunnen richten  -  ze meestal weer zijn verdwenen. Tenzij ze zo vriendelijk zijn om zelf op de schoen van Dorine te gaan zitten. Dat geeft mij net de gelegenheid om ze met hun parelmoeren kleur van dichtbij vast te leggen.

Wat hebben we niet gezien? Poema’s. Misschien maar gelukkig ook. En bijzondere vogels zoals papagaaien. Het verhaal wil dat die hier vroeger in groten getale waren, maar dat het tegenwoordig bijzonder is als je er een te zien krijgt. 

De reden is de elk kwartier overvliegende helikopter die met de regelmaat van de klok met zijn storende geluid over komt vliegen omdat sommige mensen zo nodig de watervallen vanuit de lucht moeten zien. Ten koste van het ecologisch evenwicht beneden aan de grond. Want de vogels zien in de helikopters grote roofvogels en blijven daardoor weg. Uitgesproken jammer! Wat ons betreft, mogen die vluchten verboden worden. 

Het is net alsof er altijd weer mensen zijn die geen gevoel hebben voor de ecologische balans. Die het niet bestaan om zich in de natuur vreedzaam op te stellen, en geen oog hebben voor wat ze met hun gedrag aanrichten. Ontzettend jammer, en fnuikend voor de situatie van degenen die er na hen komen. 

We hebben slechts een paar vogels  -  en dan nog niet eens van die bijzondere  -  kunnen spotten.

Zo beleven we weer een bijzondere dag waar we erg van hebben genoten. Een tocht van zeven kilometer is op zich niet zoveel. Maar omdat we zo weinig mogelijk lawaai willen maken en om de haverklap stilstaan om van alles waar te nemen, is het toch een zeer bevredigende en dagvullende wandeling geworden.