Salzburg

Wat te zeggen van onze volgende bestemming? Salzburg is natuurlijk de stad van Mozart. En van de familie Von Trapp, die de hoofdrol speelden in de Sound of Music. 

Bij Dorine ligt deze stad al heel lang op de plank om te bezoeken. En nu we er toch bijna doorheen komen, lijkt dit de ideale situatie om hier een ruime stopover te maken. Zo gezegd, zo gedaan.

Maar ja, het is vanuit Zagreb natuurlijk wel een aantal uurtjes rijden. Geen nood, dan kunnen we onze bekendheid met de Alpen nog weer eens hernieuwen. Want die hebben we al een tijdje niet meer gezien. En al helemaal niet vanaf deze kant. 

Zo, dat weten we dan ook weer.

Voor een onderkomen in Salzburg hebben we een probleem. Dorine googelt op van alles. Hotelletjes, Airbnb, Bed&Breakfast, you name it, maar wat ze ook probeert, overal is het vol of ruimschoots boven ons reisbudget. Erg ruimschoots.

Nou ja, het weer is weer eens fantastisch, 29 graden en volle zon, dus plotseling valt er een kwartje. We hebben toch een grote tent achter in de auto? Het was feitelijk de bedoeling om daar de rest van onze reis niet meer aan te komen, maar nood breekt wet. 

Een kort onderzoek levert op dat er een camping is op drie kilometet afstand van het centrum van Salzburg. Dat is voor ons loopafstand. En die heet Camping Panorama, want het ligt in de bergen en je hebt van daaruit een mooi zicht op het stadsmidden. We hoeven er niet lang over na te denken.

Na aankomst zetten we de tent op en gaan we een hapje eten in het  restaurant van de camping. Dat is verrassend goed. Wij realiseren ons dat een jaar of tien geleden een camping als deze ongeveer uitgestorven zou zijn in oktober. Er staan nu ook maar twee tenten. En daar kun je geen restaurant op draaien.

Maar inmiddels is er een nieuw blik open getrokken. Senioren met een camper. Op dit moment staan er hier dertig. Die zijn bijna seizoensonafhankelijk. En dat is goed nieuws voor de horeca, want het seizoen wordt hierdoor een stuk langer. En het restaurant blijft voorlopig nog wel draaien.

De volgende morgen hebben we er zin in. De drie kilometer blijkt netto. Bruto is het wel wat meer. Maar ja, daar kijken we niet meer van op. Afstanden schatten is een vak op zich. Maakt niet uit want wij hebben wel zin in een stevige wandeling.

Ondertussen krijgen we ook het een en ander mee van de ligging van Salzburg. Het centrum ligt ingeklemd tussen de bergen. En omdat iedereen graag in dat centrum verblijft, en niet op zeven kilometer verstopt achter een bergrug, is er veel vraag en weinig aanbod. Tja, marktwerking doet de rest. Salzburg centrum is echt duur. Met alles.

Onderweg komen we terecht op een plek die ik het beste kan omschrijven als een wijnmarkt. Zeg maar zo'n honderd marktkraampjes. En iedereen verkoopt wijn. Per glas of per fles. Iets anders is er niet. Tussen de kraampjes door staan allemaal hangtafels.

Wij drinken een werkelijk vurrukkuluk glas. En nog een. Al even lekker. Parelend rood. Op de vraag of hier ook flessen van zijn, is het antwoord: nee. Het is net geoogste wijn, die vers moet worden gedronken. Die laat zich nog niet vangen in een fles zonder te bederven.

Wij worden aan een stamtafel erbij gevraagd. Twee vrouwen en een man. En we krijgen het nog eens uitvoerig uitgelegd. De alcohol maakt het allemaal extra gezellig. En al gauw raken de tongen los. 

Wij vertellen over onze reiservaringen, waarvoor veel belangstelling is. Zij praten ovet hun leven. Het stel is dertig jaar getrouwd en nog steeds gelukkig. Dat kunnen we ze nazeggen. De extra vrouw is al twintig jaar weduwe. Heeft negen jaar gehuild en toen haar leven weer opgepakt. "Je geeft het een plaats, maar je blijft het altijd voelen." En zo gaan de gesprekken nog een tijdje door .....

Tja, we kwamen hier eigenlijk langs op weg naar het centrum. Maar dat zat even niet meer voor in ons hoofd. Maar uiteindelijk maken we ons los van deze gezelligheid, en wandelen we door.

Salzburgs centrum is klein maar fijn. Kerken, kastelen, kloosters. Smallle gezellige straatjes en grote indrukwekkende pleinen.

Het slot dat boven het centrum hangt,

willen we ook van binnen zien. We gaan niet meer zo voor wanneer welk gedeelte van het kasteel gebouwd is. Of wie er wanneer gewoond heeft. We laten vooral de sfeer op ons inwerken en bekijken de spulletjes die in het kasteel staan opgesteld..

Voordat we helemaal boven zijn, moet je eerst nog een stukje met de lift mee. Er kunnen 14 mensen in. Wij staan keurig in de rij, en net voor mij sluiten de deuren. Okay, even wachten. Achter mij sluit een groep Japanners aan.

Als de lift weer terug is, kunnen wij als eerste naar binnen. En na ons de zondvloed van Japanners. Dertien stuks maar liefst. En die willen allemaal samen diezelfde lift in. Goed ontwikkeld groepsgevoel, hè? Ik tel ze en kijk dan op het bordje naast de knoppen. Max 14 personen. Eén teveel. Nou ja, die Jappies zijn niet groot en niet omvangrijk. Dus dat zal wel lukken.

Maar het lukt niet. De deur sluit zich achter de laatste Japanner. En vervolgens kun je op elke knop drukken die je wil, maar er komt geen beweging in de lift. Wat vervelender is, de deur gaat ook niet meer open. Niet aan de gang te krijgen.

Tja, goede raad is duur. What to do? De Jappies blijven maar alle knoppen proberen. Omhoog, omlaag, knop voor "deur open", knop voor "deur dicht", maar niets heeft ook maar enig effect.

Onderwijl beginnen de ruiten te beslaan en wordt het warm. Benauwd eigenlijk. Wat wil je, vijftien mensen in een hok van twee bij twee. Buiten staat een nieuwe rij wachtenden, maar die gaan langzamerhand weg als ze merken dat er geen beweging in de lift komt. Zouden ze het benul hebben om iemand te waarschuwen?

Ondertussen wordt het steeds benauwder. Krijg je in zo'n afgesloten lift wel verse zuurstof, vraag ik me af. Het lijkt er niet op. Het zal toch niet zo zijn dat eh .....

Er blijkt in de hoek een knopje te zijn voor emergency doeleinden. Ik ga erheen en druk er op. Er blijkt een telefoonverbinding tot stand te komen met een Oostenrijks sprekende dame die niet te verstaan is. In zo simpel mogelijke bewoordingen leg ik uit dat we hier vastzitten. Zij brabbelt iets terug dat niet te volgen is. Het enige dat ik er uit kan opmaken is dat we niet in paniek moeten raken.

Nou, dat doen wij ook niet. Maar de Jappies wel. Een vrouw naast mij begint te huilen. Ik sla een geruststellende arm om haar heen. Door haar tranen heen kijkt ze me dankbaar aan. Meerdere dames hebben de tranen in de ogen. Allengs wordt het steeds heter en benauwder.

Ik druk nog maar weer eens op de emergency-knop. En ik krijg hetzelfde onverstaanbare mens aan de lijn. "How do we get fresh air?" is mijn simpele vraag. Daarop komt er weer een waterval aan Oostenrijkse klanken. Ik onderscheid alleen "Niet in paniek raken" en "Er is iemand onderweg." Op mijn vraag hoe lang dat gaat duren, krijg ik alleen maar nogmaals "er is iemand onderweg." We moeten het maar zien.

De toestand in de lift begint inmiddels toch behoorlijk zorgelijk te worden. Niet alleen is het heet, uitermate  benauwd, en is er door de ruiten niets meer te zien, maar de Jappies hebben steeds minder vertrouwen in een goede afloop. Er begint allerwege beroering te ontstaan. En bij mij gutst het zweet inmiddels over mijn lijf.

Maar dan begint er aan de buitenkant iemand aan de deur te morrelen. En even later springt die open. Met een vanzelfsprekende blik in zijn ogen meldt de monteur dat we een Grote Fout hebben gemaakt. "Teveel mensen in de lift, hè? Dan krijg je dat." Een erg empatische reactie in ieder geval.

Feitelijk vinden wij het vooral een constructiefout. Als de lift te zwaar beladen is, hoort een deur niet dicht te kunnen gaan. En al helemaal niet dicht te blijven ..... Maar goed, we gaan nu toch maar verder omhoog klauteren via de trappen.

Vanaf helemaal boven hebben we een prachtig uitzicht over de stad. En kunnen we nogmaals bewonderen hoe al die kerken en pleinen zijn ingeklemd tussen de bergen.

Natuurlijk willen we ook het huis zien waar Mozart gewoond heeft. Hij schijnt in zijn leven een belhamel van de eerste orde te zijn geweest. Een puber die niet volwassen wilde worden. Ook toen hij het al was. Je denkt bij de Klassieke Componisten altijd automatisch aan deftige en bedaagde oude heren met pruiken op. Maar dat plaatje klopt bij Mozart in elk geval niet.

Aan het geboortehuis van Wolfgang Amadeus valt overigens niet veel te beleven. Tegenwoordig is het een café. Okay, je kunt er )achter in de tuin gaan zitten, zodat je ziet wat Mozart vroeger zag. Maar ja, wil ik dat eigenlijk zien? Hij heeft daar vast niet Eine Kleine Nachtmusik gecomponeerd.

Okay, dan moeten we nog maar even wat gaan drinken in het huis van de Von Trapps. Dat is vandaag de dag een hotel.

We waren er bijna gaan slapen. De kamer kostte maar 80 euro. Alleen was er sprake van een gedeelde badkamer met toilet op de gang. En dat vinden we voor een hotel dan weer onder onze maat. Dus werd het kamperen. Waarbij je ook met iedereen douche en WC deelt. Ja ja, ik weet het. Een mens zit soms raar in elkaar.

Dat drinken bij het hotel valt trouwens nog niet mee. Alles lijkt gesloten en op slot. Maar als Dorine even doorzet, en ze via de intercom duidelijk maakt dat we komen om wat te drinken, kan er bij de gratie gods nog net een kopje koffie af. Wij hadden gedacht dat het hier een toeristische attractie zou zijn. Maar dat is het dus bij lange na niet.

Omdat het inmiddels toch etenstijd is, rijden we even door en vinden meteen om de bocht een klooster met restaurant en een prachtige kloostertuin. Dat is vast het convent waar Julie Andrews uit verlost is om gelukkig bij Von Trapp te kunnen gaan werken. 

Tja, Salzburg ..... Een boeiende stad. Dorine wil nog wel een keer terug als het winter is. Dezelfde mooie stad, maar dan met sneeuw, kerstmarkt, glühwein, holzhackerbuben en gepofte aardappelen.