Weemoed
15 oktober 2019 - Venlo, Nederland
Vanaf Salzburg is het dik acht uur rijden naar Venlo. Dat is nog een beetje veel voor de mood waarin we zitten. Dus besluiten we tot nog een tussenstop.
Het eerste wat in ons hoofd schiet is Rüdesheim en de Drösslgasse. Daar ben ik al vaak in mijn leven geweest. Zo herinner ik me die keer in mijn studententijd met mijn vriend Walter en onze toenmalige echtgenotes.
Toen gingen we liften vanuit Nijmegen. En daar maakten we een wedstrijd van. Welk stel is er het eerst? In die tijd waren er uiteraard nog geen mobielen waardoor je elkaar even kon berichten waar je zat. Als je het andere stel uit het zicht was verloren, was je elkaar ook letterlijk kwijt.
Daar moest dus een soort oplossing voor bedacht worden. En dat was eigenlijk heel simpel. Onderweg waren we elkaar kwijt. Dus was het ontmoetingspunt in Rüdesheim het politiebureau afdeling gevonden voorwerpen.
Even voor de wat jongere lezers: Als je vroeger bijvoorbeeld een portemonnee op straat vond, dan stak je dat geld dat er in zat, niet in je eigen zak. Nee, dan bracht je dat naar het politiebureau, afdeling gevonden voorwerpen. En de eigenaar die zijn portemonnee verloren was, kon hem daar dan ook weer ophalen.
Ja, ik geef toe, het klinkt heel onwaarschijnlijk. Bijna naief. Maar zo ging het toen toch echt. Niet alles van vroeger was alleen maar hopeloos ouderwets.
Maar goed, terug naar Rüdesheim. Het stel dat het eerste aankwam, meldde zich dus op het politiebureau - afdeling gevonden voorwerpen, juist ja - en ging dan vervolgens twee kamers zoeken. Voor jezelf, en voor de anderen.
Op sommige huizen stond een bordje met "Zimmer Frei". Daar belde je dan aan en vroeg je om de kamer. Tegenwoordig zou je Airbnb op je mobiel intypen. Maar er waren tijden dat dat nog niet bestond. Heel lang geleden dus. De tijd van, als je bijvoorbeeld een portemonnee op straat ..... nou, laat maar.
En als je dat voor elkaar had, ging je weer terug naar de politie, om te wachten tot het andere stel ook was gearriveerd. De politieagenten vonden het altijd prachtig. Die lagen steeds dubbel. Die beschouwden het als een creatief gebruik van het bureau gevonden voorwerpen.
Tja, liften deed ik vroeger eigenlijk heel vaak. Ook voor vakantiedoeleinden. En dan maakte je van alles mee. Zo herinner ik me dat we een keer in België stonden te liften, met de bedoeling om vakantie te gaan vieren in Frankrijk. Het was al laat in de middag. Plotseling begon het te gieten. Te plenzen van heb ik jou daar. Alle sluizen van het hemelwater open.
In ons jeugdig optimisme hadden we geen paraplue bij ons. En de weersverwachting hadden we niet gecheckt. Want we hadden nog geen mobiel. Die bestond in die tijd nog niet. Heel lang geleden, dus. Dat was in de tijd datteh .... okay, okay, ik stop al.
Maar drijfnat waren we wel. Kliedernat. Van top tot teen doorweekt. En wij dachten nog: Wie gaat ons nou zo nog meenemen? Maar nee, fout gedacht. Want er stopte een fraaie automobiel. Met achter het stuur een elegante, duur uitziende, wat oudere dame. Een soort Freule.
Ze vroeg waar we heen gingen. Zij moest in ieder geval naar haar kasteel in Noord-Frankrijk. Nou eh, wij dus ook! Daar aangekomen kregen we onze eigen kamer aangewezen om ons op te knappen. "Het diner is om zes uur."
Bij het diner bleek dat het de bedoeling was dat we in onze kamer bleven slapen. Nou, riant, hoor. En de volgende ochtend werd er zachtjes op de deur geklopt, en verscheen er een soort James de Butler met een groot dienblad. Ontbijt op bed. Ja, voor mij geen kwaad woord over de oude adel.
Zo heerlijk kon het leven zijn. Wij hadden als studenten natuurlijk nog geen rooie cent te makken. 200 gulden voor een hele week vakantie. Dus in Rüdesheim kochten we gezamelijk met twee stellen één fles wijn, een zak met Kaiserbrötchen, en een doos Camembert. Daarmee gingen we in het zonnetje aan de oever van de Rijn zitten. Warum ist es am Rhein so schön? Wein, Weib und Gesang. Lekker drösselen. Wat hadden we het goed!
Een andere keer logeerde ik met het ouderlijk gezin in de Drösslgasse. Want mijn ouders wilden naar de Lorelei. Dat lag vlak in de buurt. De Lorelei is een hoge rots waar de Rijn zich in een heel scherpe bocht omheen kronkelt. Vlakbij St Goarshausen, rechts bovenin de kaart
De legende wil dat daar regelmatig een spannende, enigzins erotisch uitziende dame op stond, die met een soort sireneachtig snerpend gezang de aandacht trok van de schippers op hun Rijn-aken. Als die onderzochten waar dat gezang vandaan kwam, dan zagen ze die aantrekkelijke verschijning en werden ze daardoor afgeleid.
En zoiets moet je in een scherpe bocht van de Rijn natuurlijk niet doen. Het gevolg was dat het ene na het andere schip op de Rijnoever te pletter sloeg. Daar is ooit een lied over gemaakt. Mijn moeder en ik zongen dat altijd tweestemmig tijdens de afwas.
De afwas, ja! Want in die tijd bestonden er nog geen vaatwassers. Heel lang geleden dus. In de tijd dat je nog liftte als je geen geld had. Het is bijna niet meer voor te stellen .....
Maar goed, mijn ouders wilden de Lorelei wel eens met eigen ogen zien. En die zingende fee(ks) ook, natuurlijk. Dus werd daar een hele vakantiereis aan gewijd. Alleen, ze was niet thuis .....
Dit verhaal van de Lorelei doet mij trouwens denken aan een andere scene waarin mijn lieftallige ega de rol van fee op zich had genomen.
Wij hadden een rondvaart geboekt op de Maas in Noord-Frankrijk. En op de boot zaten we helemaal vooraan, vlakbij de man met de pet. Erg belangrijk dus. Hij was de stuurman en bootomroeper, maar noemde zich de kapitein. Tja, meer status, hè?
Hij was een en al oog voor Dorine. Op zich begrijp ik dat wel. Ik heb daar ook wel eens last van. Maar ik bestuur geen boot. Hij wel. Toen Dorine even opstond, begon hij een gesprek. En hij bleef maar doorgaan met vragen stellen in de hoop en veronderstelling dat zij dan bij hem bleef staan.
En Dorine is welopgevoed. Dus beantwoordde ze netjes alle vragen die gesteld werden, in de abusievelijke veronderstelling dat de goede man om informatie verlegen zat. Terwijl iedereen over de grond rolde van het lachen omdat we allemaal konden zien dat de "kapitein" zijn ogen maar niet van de steeltjes af kreeg. Totdat enig gegil in het schip hem weer bij zijn positieven bracht. De boot lag haaks in het water .....
Goed. De vraag is dus of we de kennimaking met de Drösslgasse gaan hernieuwen. Maar ja, daar ben ik al vaak geweest. En op de andere oever tegenover Rüdesheim ligt Bingen am Rhein. Een klein stadje met zo'n 25.000 inwoners. Enige historische elementen. En daar ben ik nog nooit geweest. Daar kun je vast ook wel een beetje drösselen. Laten we daar maar een hotelletje zoeken.
En dat doen we dus. We draaien een flink aantal kilometers en komen pas om een uurtje of zes op de plaats van bestemming aan. Een hotel is zo gevonden en we duiken nog even het centrum in. Dat valt tegen.
Niks bijzonders, en een beetje grauw. Okay, we vinden nog wat tegeltjeswijsheden in het Duits,
en een oude poort,
maar dat is het dan wel zo'n beetje. Er is nog sprake van een kasteel op een berg. Maar ja, om na zessen nog een rots te gaan beklimmen, met het dikke risico dat de hele handel gesloten is, en wij onverrichterzake terug kunnen, vinden we onaanvaardbaar.
Maar, het zal hier toch niet voor niets Bingen am Rhein heten. En we moeten nog even een hapje eten. Dus zoeken we de Rijnoever maar eens op. Een gouden greep. Een gezellig terras, nog een lekker temperatuurtje, en uitzicht op Rüdesheim op de andere oever .....
De volgende morgen zijn we op tijd op pad. Nog dik twee uurtjes rijden en we zijn klaar met deze reis. Weemoed overvalt me. Het is niet gezegd dat dit onze laatste reis is geweest. Maar het zit er wel dik in dat we het niet meer op deze manier en met deze lengte zullen doen.
En ik bedenk ook met weemoed dat ik het reizen op deze manier echt zal gaan missen. Het gemak, de dynamiek, al het moois dat je te zien krijgt, alle aardige mensen die je ontmoet .....
Eigenlijk is het allemaal heel dubbel. Want het is ook goed dat deze reis klaar is. We hebben onderhand in een relatief beperkte tijd toch wel erg veel historisch gestapelde stenen gezien. Dat mag wel even klaar zijn. Maar toch .....
Een volgende punt van weemoed betreft ons heerlijke huis in Venlo. We kunnen er nog drie weken wonen. Daarna is het verkocht, en wordt deze elegante oude dame - waar we heerlijk in hebben gewoond en prachtige feesten hebben gevierd - gesloopt. Gevierendeeld. De nieuwe eigenaar gaat er vier luxe appartementen van maken. Het huis zal nooit meer zijn wat het was .....
Maar ja, het drukte te hard op onze schouders. We zijn tegelijkertijd ook blij dat het verkocht is. Heel dubbel allemaal.
Na drie weken Venlo verhuizen wij tot het eind van het jaar naar het dorp Chaam. 15 minuten onder de rook van Breda. Daar hebben we voor twee maanden een iglo op de kop getikt.
Zodat we gaandeweg ons Bredase leven weer kunnen gaan oppikken. Familie, buren, vrienden en vriendinnen bezoeken. En ik ga met hernieuwde energie mijn hobbies weer oppakken. Muziek maken en schaken.
En last but not least gaat het loggeren nu dus ook weer in de slaapstand. Ook dat geeft weemoed. Ik vond het heerlijk om te doen. En ik hoop oprecht dat mijn 62 volgers er ook van genoten hebben. Ik dank iedereen dan ook hartelijk voor het lezen, kijken en reageren.
Het grootste aantal lezers op één dag was 60. En het maximum aantal foto's dat in één etmaal is bekeken, was 1200. Dat vind ik wel mooi.
Het aantal kilometers dat we in Europa gereden hebben, is ruwweg 22.000. De stroop en de jam is precies op. Vanmorgen de laatste shampoo gebruikt. De APK is net verlopen. Mijn twee broeken zijn helemaal versleten. Het Sudokuboekje is vol .....
En nu doemt Venlo op. We zijn weer thuis. Het is volbracht. Back to the future!
Ik heb weer genoten van dit verhaal. En alle voorgaande uiteraard ook, al gebiedt de eerlijkheid mij te bekennen dat ik er niet vaak aan toekwam te reageren (uitstel gedrag noemt mijn psycholoog zulks)…
Gefeliciteerd met de verkoop van huis Venlo. Jullie gevoel daarover zal heel dubbel zijn. Ook al is het uiteindelijk een stapel stenen, net als al die andere die je hebt gezien de afgelopen maanden. Welkom thuis, en als je te kouden voeten in die iglo krijgt, wij hebben nog wel een stuk of wat logeerbedden en een badkamer beschikbaar. Niet zo chic als in het chateau en France maar het is er goed uitrusten. Uiteraard na een eenvoudige doch voedzame maaltijd (ik heb zelfgevangen zeebaars in de aanbieding :-)).
Van alle logeeradressen overal ter wereld lijkt me die in NB! de iglo in Chaam toch met kop en schouders te winnen!
Leuk om jullie zo nu en dan te volgen, dank voor het meereizen en de verhalen en foto's en welkom straks weer hier in Breda, waar je het reizen nog zult gaan missen. Maar dat kan ook blijven want korter dan 10 maanden kan ook!
Welkom thuis en bij ons in Adorp!
We zullen jullie reisverhalen missen!
Liefs Berry en Pauly
Maar..welkom thuis, bedankt voor de mooie verhalen!
Petra
Tot gauw!
Monique
Ook dank voor de mooie en uitgebreide verslagen. Kom t z.t de acht van Chaam fietsen. Groetjes
En ik heb op de vissen gepast. Vanaf nu genieten van Breda.
Misschien, héél misschien dat ik en de andere meelezers ergens in de toekomst nog eens mogen genieten van nieuwe verhalen van je hand.