Dubrovnik

De hele Adriatische kust aan de "Joegoslavische" kant, vanaf Albanië tot en met Kroatië is één geweldige lust voor het oog. Dat komt met name omdat in dit hele gebied de bergen en de zee elkaar raken, waardoor de dorpjes daar tussen gewrongen moesten worden. En dat levert prachtige plaatjes op.

De foto's hierboven geven daarvan een goed beeld, maar zo hadden we er wel tientallen kunnen maken. Ik zal mij verder beperken tot het bespreken van de grote steden met een historisch centrum. Om te beginnen met Dubrovnik.

Wat kan ik daarover vertellen? Het boeiende historische gedeelte is eigenlijk een kompleet ommuurd fort, dat nog steeds helemaal intact is. Er is weliswaar ernstige schade ontstaan, zowel door aardbevingen als door het oorlogsgeweld tijdens het uiteenvallen van Joegoslavië, maar dat is allemaal gerestaureerd.

Het oude stadsgedeelte heeft een verdedigingslinie bestaande uit een hoge muur  -  de stadswallen  -  die al sinds de twaalfde eeuw bestaat. Alles bij elkaar is die ongeveer twee kilometer lang . Gemiddeld is het 24 meter hoog en de dikte varieert tussen de 1,5 en 6 meter. En het is de grootste attractie van de stad om daar helemaal overheen te lopen.

Daarbij moet je geen last van hoogtevrees hebben. Maar dat hebben de meeste mensen kennelijk niet, want het is hier volstrekt file lopen. Feitelijk kijk je op deze manier steeds vanuit de hoogte op de stad neer en leer je de plaats overzichtelijk kennen.

Zo zien we in de haven ook nog een Yellow submarine rondvaren.

En natuurlijk is ook groep 3 weer aan het genieten.

Na de stadswallen slenteren we nog een tijdje beganegronds rond. En kunnen we meer in detail de verschillende stadsaspecten bewonderen.

Het is hier werkelijk genieten. En we nemen er de tijd voor.

Vlak tegenover Dubrovnik ligt in zee het eiland Locrum.

Het heeft in de geschiedenis van deze stad een grote rol gespeeld. Toen er in de 11e eeuw in Dubrovnik een grote brand uitbrak, sprak het gemeentebestuur af om de steun van de Heilige Benedictus in te roepen. Want dat helpt natuurlijk!  Als hij ervoor zorgde dat de brand snel zou doven, zou het stadsbestuur een klooster bouwen ter zijner ere. 

En jawel! Dat buitenkansje laat zo'n heilige zich natuurlijk niet ontgaan. Het vuur ging als bij toverslag uit. En het gemeentebestuur kwam haar belofte na en bouwde een groot klooster op het tegenovergelegen eiland Locrum, dat vervolgens het domein werd van de monniken van de Orde der Benedictijnen.

In latere tijden was er sprake van een Franse generaal die besloot om de monniken van het eiland te verdrijven en het klooster met de grond gelijk te maken. 

Voordat de monniken het eiland verlieten, liepen ze in processie driemaal het eiland rond, met brandende kaarsen in de omgekeerde positie, waardoor er een spoor van gesmolten wasdruppels zichtbaar bleef. En ondertussen spraken ze de vloek uit dat iedereen die het eiland zou gaan bezitten, groot onheil zou overkomen.

En dat gebeurde ook prompt. De eerste man die het eiland kocht na het vertrek van de monniken  -  ene kapitein Tomasevic, steenrijk  -  raakte al gauw na de aankoop helemaal failliet. 

Hij verkocht het eiland aan aartshertog Maximiliaan, de zoon van Keizer Frans Joseph 1. Die werd al gauw koning van Mexico, daar gevangen genomen door een rebellenleider, en vervolgens dood geschoten.

Het eiland werd overgenomen door advocaat Dr Jacopovitsch, de raadsman in zakelijke aangelegenheden van Keizer Frans Joseph 1. Eh ... ja. Al gauw kwam echter uit dat hij helemaal geen doctorstitel bezat, maar eigenlijk kapper van beroep was. Je zou zeggen, kapper blijf bij je leest. Maar nee ..... Daardoor raakte hij al snel aan lager wal en stierf hij berooid.

Zijn neef, die het eiland erfde, verdronk in het zicht van het eiland toen hij er voor het eerst heen voer. Wat een ellende!

Vervolgens kwam het eiland in bezit van de enige zoon van Keizer Frans Joseph 1, Rudolf, die getrouwd was met Keizerin Elisabeth van Beieren. Zij gingen ook op het eiland wonen. Daar werd hij verliefd op een dame met de naam Maria Vecer. En toen die relatie uitkwam, pleegden hij en zijn minnares zelfmoord. Dat is natuurlijk wel melodramatisch, maar toch .....

Keizerin Elisabeth  -  die inmiddels van de vloek van Locrum op de hoogte was  - probeerde het eiland weer terug te geven aan de Orde der Benedictijnen om zo van de vloek af te komen. De monniken hadden echter gezworen nooit meer in het klooster te gaan wonen. En zo werd het eiland het eigendom van de dochter van Rudolph, prinses Elisabeth Windischgratz. Kort daarop werd Keizerin Elisabeth doodgeschoten door een anarchist.

En zo bleef het maar doorgaan, tot in 1918, toen de familie helemaal de weg kwijt was geraakt en ze ook nog de kroon verloren.

Ondertussen waren de mythes en de legenden een eigen leven gaan leiden, waardoor de verhalen over de vloek steeds grotere vormen aannamen. Zo ging er ook het verhaal dat Richard Leeuwenhart van Engeland na een van zijn kruistochten met zijn schip te pletter is geslagen op de rotsen van Locrum. En ook wordt er beweerd dat er 's nachts op Locrum allerlei vreemde geluiden worden gehoord. En dat is toch wel apart als er niemand woont .....

Na 1918 wilde dan ook niemand meer iets met het eiland te maken hebben. De gebouwen die er nog stonden, raakten in verval, en er bleef niets van over. Tegenwoordig is er op het eiland geen enkel huis meer. Alleen natuur.

Dat neemt niet weg dat er vandaag de dag nog steeds de mogelijkheid bestaat om Locrum per boot te bezoeken. Maar op last van het stadsbestuur mag niemand er de nacht doorbrengen. Dat is nog steeds ten strengste verboden. Maar we gaan het noodlot toch maar niet tarten en bezoeken het eiland niet .....

In plaats daarvan rijden we door naar alweer zo'n prachtige stad, Split. Maar daarover de volgende keer.