Montenegro

3 oktober 2019 - Dubrovnik, Kroatië

We rijden nu van de ene Balkanstaat naar de ander. Voor mij wat onbekend terrein. Met name als we het territorium van het voormalige Joegoslavië binnen rijden. Alleen bij Kroatië hebben we al de eer gehad om dat land te mogen bezoeken. 

Vanuit Albanië komen we aan in Montenegro. Wij kiezen voor de kustweg. Omdat de bergen hier tot aan het strand lopen, gaat de weg hier omhoog en omlaag. Dat geeft ruimte aan allerlei vergezichten. De een nog mooier dan de ander.

Ons reisdoel van vandaag is het oude stadje Kotor dat aan een prachtige baai ligt. Het wordt het mooiste fjord van Zuid-Europa genoemd.

20191003_102206

Kotor is een stadje dat al dateert uit de tweede eeuw voor Christus. Waarom wordt die man toch altijd aangehaald bij tijdsbepalingen? Waaom zeggen we in dit geval niet gewoon "de elfde eeuw voor Karel de Grote" om maar iets te noemen?

Okay, laat ik het goede voorbeeld geven: Kotor dateert al vanaf de elfde eeuw voor Karel de Grote. En het was een bekende Romeinse nederzetting. Dus verwachten we er wel het een en ander van.

In Kotor aangekomen vinden we een prima, gloednieuw appartement,

20191001_101652

zodat Dorine zelf kan koken. Want ik vind de maaltijden hier in het algemeen niet zo lekker. De Balkankeuken heeft in het algemeen toch een Pizza-achtige basis, en dan kan mijn wederhelft toch aanzienlijk lekkerder eten klaarmaken.

Het appartement heeft ook nog eens een groot balkon en een prachtig uitzicht.

20191002_103836

Okay, dan gaan we op pad naar Kotor. Druk druk. Ja, dat is nou eenmaal het lot van mooie plekken. Zeker als ze aan zee liggen.

20191001_164656

Tja, groep 11 van de boot is ook net gearriveerd .....

20191001_14512320191001_152015

20191001_144951

Er is hier zelfs een parkeerplaats die alleen bestemd is voor autobussen

20191001_142933

die allemaal uitrijden als er weer zo'n stoomboot is aan komen varen.

Wij proberen wat uit het gewoel te blijven en zoeken de straatjes op waar het minder druk is. Zodat we de ruimte hebben voor verwondering en genieten. Want het is hier echt bijzonder de moeite waard. Ik laat de foto's maar voor zichzelf spreken.

20191001_16460520191001_15440920191002_10310420191001_15373420191002_10315020191002_10515220191002_10521820191001_15235920191001_15205220191002_10345620191001_14580620191001_14562320191001_14520320191001_14503320191002_10370220191001_14420120191001_16520720191001_144201

De stad ligt feitelijk tegen een enorme berg aan gebouwd, en heeft zelfs op de bergwanden aan de zijkant vestingsmuren.

20191001_16493120191001_143954

Plus een piepkleine poort, want de stad moest ook daar natuurlijk goed verdedigbaar blijven.

20191001_144128

De oudheid van de stad is ook goed af te zien aan de grote wegklinkers.

20191001_145546

20191001_144243

20191001_145514

Kotor is de stad van de katten. Die vind je overal terug, variërend van het stadswapen tot aan vele toeristische snuisterijen. Ze zijn uitgegroeid tot de mascottes van de stad.

20191002_103123

20191002_103433

Als we proberen te achterhalen waarom de katten deze positie hebben verworven, krijgen we alleen maar nietszeggende antwoorden. Zoals "we hebben er teveel van". Nou, dat zal niet de complete ware reden zijn, maar het klopt in ieder geval wel. Je ziet ze te pas en te onpas.

De meest realistische theorie is dat de katten meekwamen op de boten die graan vervoerden en Kotor als hun eindbestemming hadden. Want op het graan in het ruim van de boten kwamen natuurlijk muizen af, dus nam elke scheepsbemanning een aantal katten mee aan boord om op die muizen te jagen.

Als het graan was gelost, waren de katten feitelijk overbodig en werden ze in Kotor gedumpt. En zo ontstond er een wilde katten-overschot dat tot aan de dag van vandaag duurt.

Aan dezelfde baai van Kotor ligt nog een plaatsje dat de moeite waard is. Perast. We komen er door op weg naar Kroatië. De weg er naar toe is al fantastisch. Feitelijk geldt dat superlatief voor zo ongeveer alle kustwegen in Montenegro. Want overal ligt er nauwelijks ruimte tussen de bergen en de zee. En dat veroorzaakt de meest schilderachtige plaatjes.

20191003_10460220191003_11581520191003_11582420191003_111940

Perast zelf ligt feeëriek tussen de hoge doorgaande bergweg en de baai beneden, tegen een schuine berghelling. Het past precies. Maar er is in de Middeleeuwen natuurlijk nooit rekening gehouden met parkeren. En dat is toch wel nodig.

Omdat het plaatsje maar klein is, besluiten we er even in een half uurtje doorheen te lopen en dan weer door te gaan. En precies bij de ingang van het dorp is er een parkeerplekje vrij. Ik rijd er snel in en wil weg wandelen. Maar nee, zo gemakkelijk gaat dat  niet.

Er stuift een parkeerwachter op mijn auto af, en spreekt daar een meisje op aan die er toevallig net naast staat. Maar ja, dat arme kind weet van niks.

Even overweeg ik ook van niks te weten, maar de scene ontaardt allengs in een opstootje. Dus maak ik me bekend. Met een briesend gezicht eist hij 5 euro. Ik leg hem uit dat ik maar een half uurtje parkeertijd ga gebruiken. En dat vijf euro dan toch wel op een duur uurtarief uitkomt.

Hij heeft er niets mee te maken. Vijf euro. Dagtarief. En als het me niet bevalt, kan ik vertrekken. Nou dat doe ik dan ook. Ik heb geen zin om me te laten koeieneren. Good Bye!! Sir!! krijg ik nog hatelijk nageroepen.

Mijn wraak is zoet. 50 meter de weg vervolgend  -  net om de bocht  -  is een parkeerhaventje voor vijf auto's. En er staan er maar vier. Dus daar kan de mijne nog precies bij.

Er hangt ook een bordje. Of je zo vriendelijk wilt zijn om de verschuldigde vijf euro af te rekenen bij de ingang van het dorp. Nou, zo vriendelijk ben ik niet meer. Dus we parkeren gratis.

Het dorpje is vriendelijk. De weg langs het water aangenaam.

20191003_11171620191003_11020120191003_14580120191003_11185920191003_10560220191003_111803

Na een half uurtje wandelen besluiten we op een overdekt terrasje nog even gezellig een capuchino te gaan drinken.

Net als we daarmee klaar zijn, gaat er in de hemel een ritssluiting open en begint het te plenzen. Daar zijn we niet op voorbereid. Geen paraplu, geen regenjas, niks. En het kost ons zeker nog een half uur voordat we het aandurven om die nattigheid die er dan nog resteert, te trotseren.

Als we doorrijden, houdt het weer op met zachtjes regenen. Het plenst en het plenst. Heftig. Ook komt er het nodige onweer bij kijken. Donder en bliksem zijn niet uit de lucht te denken. Het doet aan als een zeer onheilspellend decor. Van wat, dat is ons nog niet bekend. Maar daar komen we gauw achter!

We rijden een bocht om en zijn plotseling aan de grens met Kroatië. We staan met de auto's in de rij voor één loket links. Maar die gaat sluiten en we dienen allemaal over te steken naar het loketje rechts.

Prima. Iedereen doet dat braaf en houdt keurig de bestaande volgorde aan. Behalve een auto uit de achterhoede, met drie jonge mannen er in. Die stuift naar voren en probeert uitgerekend bij mij aan mijn rechterkant in de rij te steken. En zo staan wij met zijn tweeën, zij aan zij, achter een en dezelfde wagen. 

Ik gebaar hem netjes dat hij achter mij dient aan te sluiten. Maar ik krijg alleen een opgestoken middelvinger terug. Ja, dat moet je bij mij niet doen. Wie is hier de King of de Road? Ik toch zeker? Bovendien heb ik een auto met deuken. En ik ken de maten van de auto exact. En ik ken de wetten van dit spelletje.

Ik kan vanuit mijn positie precies zien wanneer de rij voor mij optrekt als er weer iemand aan het loket is afgehandeld. Hij niet. Dus op het moment dat onze voorligger optrekt, val ik in het startschot en draai ik de neus van mijn auto voor de zijne. Hij kan dus niet door. En hij heeft nog geen deuken in zijn auto .....

Radovan, Slobodan en Ratco vinden dit niet leuk. Er gaan nu drie raampjes open met drie opgestoken vingers. En die blijven maar zwaaien. Voor alle zekerheid doe ik de portieren van onze auto op slot. Ik zou ze er op aan zien om op mijn auto af te komen.

Maar tot mijn onuitsprekelijke vreugde stortregent, bliksemt en dondert het nog steeds. En de boys hebben kennelijk geen lust om zich af te laten koelen. Bovendien lopen hier douaniers rond. Mensen met petten. Dus dan moet je toch altijd wat voorzichtiger zijn.

De boys sluiten dus achter mij aan in de rij. Maar niet voor lang. Even later staan ze met hun auto alweer naast me. Nu aan de linkerkant. En ze proberen zich tussen mij en mijn voorligger te wurmen. Zinloos natuurlijk. Ik geef ze geen milimeter ruimte. Ze krijgen de neus van hun auto er niet tussen. En met zwaaiende middelvingers zoeken ze achter mij de plaats weer op die ze toekomt. 

Ik laat me niet uit de tent lokken en haal alleen maar mijn schouders op. Dorine denkt dat ze nu zitten te briesen in hun auto. En dat denk ik ook. Daar zijn we vast nog niet klaar mee.

Als wij bij het loketje onze paspoorten laten zien, komt Ratco al met zijn papieren aangelopen. Kennelijk wil hij maximaal snel geholpen worden. Dat belooft niet veel goeds.

Ik had al getimed dat de douanier voor elke te controleren auto ongeveer een minuut nodig heeft. Dus zelfs bij een snelle controle zijn er altijd nog 45 seconden voorsprong.

Wij zijn buitenlanders die de grens oversteken van Montenegro naar Kroatië. En Dubrovnik ligt op 30 kilometer afstand. Dus denken de boys vast dat wij daarheen op weg zijn.

Maar net na de eerste bocht gaat er een onooglijk klein weggetje naar het dorpje Suscepan. Eh ..... ja. Dat moeten we natuurlijk even bekijken. Eigenlijk heb ik dat altijd al willen zien. Suscepan! En snel draaien we van de grote weg af. In het onooglijke dorpje is helemaal niets te zien. Valt dat tegen?

In gedachten zie ik Slobodan c.s. snel klaar zijn bij de douane en op volle snelheid naar Dubrovnik scheuren. Om er daar achter te komen dat een Prius toch een behoorijk snelle wagen kan zijn. We hebben ze niet meer gezien .....

Op ons gemakje rijden we door richting Dubrovnik. Het giet nog steeds. En de regen veroorzaakt hele rivierstromen die over de weg hun richting naar beneden vinden. Daar moeten we eerst overheen, maar allengs ook doorheen. Op één punt lijkt het kritiek te worden. We zien van de andere kant auto's tot aan hun koplampen in het water ons tegemoet komen .....

20191003_14543320191003_133510

Dat wordt lef hebben. Voor hetzelfde geld wordt onze auto plotseling een boot. En waar kom je dan terecht? Wij besluiten eerst de kat uit de boom te kijken. Maar bij vier auto's voor ons gaat het steeds goed. Dus op hoop van zegen .....

Als we even later in Dubrovnik aankomen, schijnt de zon. Nothing on the hand .....

20191003_135829 

Foto’s

3 Reacties

  1. Marja:
    4 oktober 2019
    Heerlijk een stad vol katten 😺😺....schoenen en katten....je kan er niet genoeg van hébben.....
  2. Zef:
    4 oktober 2019
    Behalve aan de voeten en in de etalages heb ik niet veel extra schoenen gezien.
  3. Marja:
    4 oktober 2019
    Dat is een gezegde Zef......schoenen daar kan je niet genoeg van hebben......👠👠