Curitiba en Morretes

20 december 2016 - Curitiba, Brazilië

De volgende bestemming na Iguazu is Curitiba. Een nachtbus van 21.00 tot 09.00 uur, dus de klok rond. We hebben geen stoelen naast elkaar. Toen we boekten, waren er nog maar enkele plaatsen beschikbaar.

Normaal gesproken is dat geen probleem. We hebben die situatie al vaker bij de hand gehad. Maar dan vragen we netjes aan een van onze buren of ze er bezwaar tegen hebben om van plaats te wisselen. Want dat zijn alleenreizigers, en of je dan op de ene of op de andere stoel zit, maakt in principe niet uit.

Omdat ik altijd bij onze bagage blijf totdat die in de bus is gezet, is Dorine het eerst naar binnen. Op de plaats naast haar zit een vrouw. Maar die wil niet meewerken. Ze zit aan het raampje en wil daar ook blijven zitten. Vast een romantisch type. Die wil vast naar de volle maan kijken. Want veel meer is er in het donker niet te zien. Maar goed, daar kunnen we niks aan veranderen.

Mijn buurman wil ook niet. Ook al zo’n romanticus die persé uit het raampje wil kijken als alles donker is. En dan denk ik nog “Als die twee nou bij elkaar gaan zitten, kunnen ze samen romantisch doen. Wie weet wat voor moois daar nog uit kan opbloeien. Samen in het donker staren is vast uitermate gezellig”. Maar nee, zo gaat het niet worden. Dus slaap ik vannacht niet naast Dorine.

Nou is dat op zich geen onoverkomelijke ramp. Ik heb in mijn leven wel eens vaker niet naast Dorine geslapen, en ik weet dus uit ervaring dat ik dat wel overleef. Het is wel ongezelliger. En wat ik nog beroerder vind, is dat ik naast een hork van een vent zit. Op alle mogelijke manieren laat hij merken dat de wereld alleen om hem draait, en dat hij geen idee heeft van hoe dat op mij over komt.

Ik zit koud naast hem of hij trekt zijn kousen en schoenen uit. Smakelijk eten! Ik hoop wel dat hij voordat bij van huis is vertrokken, nog even onder de douche heeft gestaan. Maar zo’n type lijkt het me niet. 

Vervolgens zit er één leuning tussen onze stoelen. Die is van hem. Denkt ie. Maar dan kent hij Hendriks nog niet. Dus zo gauw hij de leuning even loslaat  -  daar moet ik toch nog een half uur op wachten  -  pik ik het steuntje in, en houd ik dat zo. 

Dat leidt tot een partijtje geraffineerd arm-worstelen. Want hij heeft nog net niet het lef om mijn arm er botweg af te douwen. Dus probeert hij door te manoeuvreren steeds een stukje terrein te winnen. Kansloos, natuurlijk. Als je het eerste half uur mij duidelijk hebt gemaakt dat je lak aan me hebt, dan is het de tweede drie kwartier mijn beurt. Ik merk dus hoegenaamd niks van zijn strijdmethodes. Mijn arm is loodzwaar, blijft liggen waar die ligt, en wijkt geen millimeter.

Vervolgens begint hij luidkeels te gapen. Niet alleen is hij kennelijk gewend om ongevraagd iedereen in zijn nabijheid de poort van de hel te laten bewonderen zonder daar een hand voor te houden, maar hij maakt daarbij ook nog eens een oergeluid alsof de hele bus moet weten dat hij slaap heeft.

Kennelijk heeft hij thuis geen vrouw rondlopen die hem af en toe eens corrigeert. Want hij handelt op een manier die uitdrukt dat dit de gewoonste zaak van de wereld is. Lekkere vent om daarnaast de nacht in te moeten, terwijl je Dorine gewend bent.

Die heeft het trouwens iets beter getroffen. Als zij het ’s nachts wat koud krijgt, merkt haar buurvrouw dat op, en krijgt ze de helft van haar deken aangeboden. Die wordt dankbaar geaccepteerd. Wel een grappig gezicht, om Dorine vervolgens rustig naast een andere vrouw onder één deken te zien liggen.

Als we de volgende morgen in Curitiba aankomen, zegt mijn buurman me zelfs vriendelijk goeiedag. Waarschijnlijk heeft hij geen benul van wat hij bij mij allemaal teweeg heeft gebracht. Botterik!

Curitiba is historisch gezien een goudzoekersplaats. En het gaat door voor de meest groene stad van Brazilië. En dat is niet voor niets. Overal kom je tropische bomen tegen. Ook zijn er een meer dan gebruikelijk aantal stadsparkjes. Het voelt hier gezellig en plezierig aan. Duidelijk een plaats waar we het wel een prettige tijd kunnen uithouden.

20161217_123445  Centrum.320161217_164255  Centrum.5  20161217_121931  Centrum.2  20161217_123116  Indianen in het centrum  

Ook is er in het centrum een kerstmarkt. Er zijn twee duidelijke verschillen met Europa. In de eerste plaats is het hier 28 graden. Voor onze begrippen een beetje vreemd. En ten tweede hoef je hier niet bang te zijn voor vrachtauto's die op het publiek inrijden.

20161217_124829  Kerstmarkt in centrum

Dorine heeft hier in Curitiba een uitermate goedkoop  -  39 euro  -  hotel geboekt op basis van de aangename plaatjes op internet. Waar ik dan nog zoiets heb van “dat kan nooit kloppen voor die prijs”, blijkt haar inschatting beter dan de mijne. Het Hotel Roochelle is voortreffelijk. Helemaal niets op aan te merken. Ruime kamer, kraakhelder, vriendelijk personeel, ontbijt inbegrepen, en ook nog eens centraal gelegen. We lopen zo het voetgangersgebied in. 

Als we na aankomst ons traditiegetrouw beperken tot een wandelingetje in het centrum om enig idee op te doen, hebben we allebei dorst en gaan we op zoek naar een gelegenheid waar ze ons een vers geperste “succo de laranga” kunnen voorzetten. Daar moet je je hier een halve liter sinaasappelsap bij voorstellen. Want over hoeveelheden doen ze hier nooit kinderachtig.

En die vinden we in een tent die tegelijk een seniorenhangplek blijkt te wezen. Het leuke is, dat ook de bediening in handen is van een senior. Okay, het gaat wat langzamer dan we gewend zijn, maar alles met een goed humeur en gelardeerd met een grol en een grap.

20161215_101726  Hangplek seniorvrouwen  20161215_101828  Hangplek seniormannen

De wijffies zitten samen te beppen en de mannen hebben het hoogste woord. Er zit kennelijk veel humor in de groep, want ze nemen elkaar regelmatig in de maling, en dan wordt er door de groep aardig geschaterd.  

Bovenaan de lijst van zaken die een toerist hier gezien moet hebben, staat de Botanische Tuin. Daar gaan we de volgende dag dan ook graag naar toe. Want we houden wel van het type gebouw dat daar wereldwijd voor gebruikt wordt. Metalen constructies met veel glas. Art Deco. Ook hier blijkt dat het geval. En uiteraard zijn ook de planten de moeite van het bezichtigen waard.

  20161216_155540  Bloemen in  Botanische tuin  20161216_160324  Planten in BT

Om er te komen, moeten we een aantal stadsbussen pakken en her en der overstappen. Hier blijkt toch de handicap van het niet de taal spreken. Ook al lijkt het Portugees enigszins op het Spaans, het wordt nu toch echt handen- en voetenwerk. En met name Dorine kan het lastig en jammer vinden dat ze nu niet op mensen af kan stappen en even een babbel opzetten, zoals ze dat in Spaans sprekende landen gewend is te doen.

De Botanische Tuin is klein, maar zeker de moeite waard. Het is ook hier weer opgetrokken in de Art Deco stijl. Als extraatje heb je van hieruit ook nog een prachtig uitzicht op het stadscentrum,

20161216_160437  Uitzicht BT op Curitiba  20161216_160523  ZH voor uitzicht BT

en bovendien een rustig wandelpark waar het heerlijk toeven is. We vermaken ons prima.

20161216_161203_2  ZH voor poort BT  20161216_161114  DS voor bloemperk BT  

20161216_162624  BT.2  20161216_155914  Botanische tuin.1  

20161216_161203_2-1  ZH  20161216_160016-1  DS

Ook in het centrum blijkt een glaspaleis in dezelfde stijl opgetrokken. Dat bezoeken we en passant ook nog even.

20161217_130156  DS in glaspaleis.2  20161217_130149-1  DS in glaspaleis  

En verderop in het centrum vinden we nog één kroeg in de Art Nouveau-stijl.

20161217_135705  Art nouveau kroeg

In de buurt van de Botanische Tuin blijkt zich de overdekte markt te bevinden. Daar tuigen ze de zaak ook op in kerstsferen. Maar dan in het blauw. "I''m dreaming of a blue christmas" .......

20161217_101755  Kruidenstal op de markt  20161217_101904  Blue Christmas op de markt

Bij de ingang van het botanische park bevindt zich een Toeristen Informatiecentrum. Daar vinden we een grote kaart met twee stadswandelingen er op, inclusief de nodige uitleg. De eerste wandeling gaat over parken en monumenten, en dan met name die zaken waar Paus Franciscus tijdens zijn laatste bezoek is geweest. Dat zal allemaal wel. Wij zijn niet zo geïnteresseerd in waar de Pausmobiel gereden heeft en laten die wandeling voor wat het is.

De tweede wandelroute toont het Casco Historico  -  zeg maar het oude historische centrum  -  in al zijn aspecten. Kijk, now we’re talking. Dat zoeken we altijd graag op. En na de Botanische tuin is dat weer een mooie afwisseling.

20161217_163626  CH.5  CH.4  CH.1  CH.2

We zien allerlei leuk oude huisjes en kerken.

20161217_162510  Kerk CH.2  Kerk CH.1

Intieme pleintjes en gezellige terrasjes. Her en der live muziek. En we bewonderen het clubhuis van de Italiaanse bevolkingsgroep.

CH.3

Deze Mediterranen zijn vroeger kennelijk in groten getale hierheen gekomen. Daarvan zijn nog allerlei sporen zichtbaar. In ieder geval ook de pizza’s en de Pasta’s. 

Wat wij een vervelende dissonant vinden, is dat ook in Curitiba alle gebouwen zijn volgekalkt met graffiti. Ook de historische pareltjes. De overheid heeft de strijd daartegen kennelijk opgegeven, want geen gebouw lijkt er aan te ontkomen. Vreselijk jammer.

Op andere blinde muren is het stadsbestuur de graffiti spuiters voor geweest. Een bekende locale kunstenaar heeft de opdracht gekregen om hier zijn kunstwerken op te schilderen. En daar blijven de amateurspuiters dan kennelijk vanaf.

20161217_142612-1 Muurschilderingen Casco Historico  20161217_142618  Muurschildering C.H.2  20161217_142644  Muurschildering CH.3

Op een binnenplaatsje laten we ons strikken. De aanbieding is een grillschaal met blokjes vlees, gesmolten cheddarkaas en geconfituurde uien. Als je zo’n schaal bestelt, krijg je twee caipirinha’s van het huis. En daarbij nog een live sambaatje als achtergrondmuziek op de koop toe. Gezellig volkje, die Brazilianen.

Na deze lunch ziet de wereld er toch weer een beetje anders uit. Wat roziger. Lichter ook. We lopen wel, maar het is net of onze voeten de grond niet raken. Maakt niet uit. We hoeven niet ver, want twee huizen verderop is er alweer zo’n leuk binnenplaatsje. Hier zingen vier meiden in de achtertuin. Vierstemmig met twee gitaren en een bongo. Bescheiden, beschaafd en swingend, zoals Braziliaanse muziek kan zijn.

20161217_154712  Meidenmuziek.1  20161217_154704  Meidenmuziek.2  20161217_154729  Meidenmuziek.3

Ook hier kunnen we geen weerstand bieden aan de verleiding om even in de tuin plaats te nemen. Alleen moet je dan wél weer wat gebruiken. En we hebben al gegeten, dus dat gaat hem niet worden. En een tweede caipirinha lijkt heel verlokkelijk, maar waarschijnlijk toch een minder goed idee. 

Gelukkig hebben we vandaag nog geen Suco gehad. En je moet bij tijd en wijle ook aan je gezondheid denken. Een behoorlijke bel vruchtensap wordt ons deel. Bescheidenheid is des Duivels oor kussen. Doen ze in Brazilië niet aan.

Kortom, we hebben alweer een heerlijke dag waarin we ontspannen genieten van de kleine dingen die het leven van twee reizigers zo plezierig kunnen maken.

We hebben nog één overdag over voordat we toe zijn aan de volgende nachtbus. We besluiten die te besteden aan een uitstapje naar het plaatsje Morretes. Dat is weliswaar een busreis van twee uur heen en twee uur terug, maar de info die ons van tevoren heeft bereikt, gaat over mooie landschappen. Dus dan is zo’n busreis geen punt. 

20161218_095332  DS in bus

Dat blijkt niks teveel gezegd. Het eerste uur is weliswaar autoweg en niets bijzonders,  maar daarna slaan we een tweebaansweg op die uitermate de moeite waard is. We gaan de bergen in. De vegetatie wordt tropisch, de weg is grotendeels geplaveid met kinderkopjes  -  op de een of andere manier klinken de Engelse woorden “Cobble Stones” sympathieker  -   en wat het nog specialer maakt, is dat er 50 kilometer lang de zijberm is bezaaid met hortensia’s.  Met alleen blauwe bloemen. 

20161218_095249  Hortensia's. 2  20161218_102034  hortensia's. 1

Nou zijn dat sowieso lievelingsbloemen van ons. Maar de combinatie van deze flora in een setting van deze prachtige natuur en een kinderkopjesweg vinden we adembenemend.

We vragen ons af of de hortensia’s hier spontaan terecht gekomen zijn of dat ze oorspronkelijk zijn aangeplant. Dorine hangt de Spontaan-theorie aan, en ik de Aanplantingshypothese. Voor beide inzichten vallen wel argumenten te bedenken, dus komen we er niet echt uit.

Over het plaatsje Morretes zelf doen verschillende meningen de ronde. De een vindt het leuk, de ander niets aan. Het is natuurlijk maar net waarvan je houdt. Wij laten ons dus maar verrassen en laten het gewoon op ons afkomen.

Voor ons blijkt het prima. Het is pittoresk, heeft oude huisjes,

20161218_143230  Mooi huis  20161218_114913  Terras over rivier in Morretes20161218_124653  Gezellig Morretes  20161218_115520  Kerk Morretes.1

20161218_114848  Dorpstraat  Morretes  20161218_120059  Kerk Morretes.2  20161218_145440  Kanoën in Morretes

20161218_120005  DS bij rivier Morretes  

gezellige mensen,

20161218_153721  Vrolijke dames in Morretes

en het ligt idyllisch met allerlei terrasjes aan een rivier.

20161218_145135  rivierterras.6  20161218_131505  Rivierterras.2  20161218_131407  Rivierterras.1  20161218_115442  uitzicht op terras rivieroever  20161218_131721  Rivierterras.3  20161218_131510  Rivierterras.5

Of nog beter, het wordt omarmd door een rivier, want de waterstroom begrenst het dorp aan drie kanten. Het is wel heel bijzonder dat je in dit jungle-landschap ineens zo’n dorpje treft. Ik had er zo wel drie dagen willen zitten om wandelingen te maken door de oerbossen hier. Maar ja, het vervolg is al geboekt.

We beginnen ons verblijf in Morretes met een glas ijskoffie in een bruin café. Daar raken we in gesprek met de eigenaar. Want hij spreekt Spaans. Geen wonder, hij blijkt een Argentijn, afkomstig uit Buenos Aires. 

Op onze vraag of hij zo’n grote natuurliefhebber is dat hij Buenos Aires voor Morretes heeft ingeruild, antwoordt hij ontkennend. Zijn vrouw komt hier vandaan. Zozo, wat de liefde al op zijn geweten heeft ……. Hij moet lachen. 

Als er even later een aantrekkelijk vrouwspersoon achter de tap verschijnt, vragen we haar of zij de echtgenote van de waard is.  Dat blijkt te kloppen. Aha. Dus jij bent de vrouw waarvoor hij eh….… hierheen is gekomen. Ook zij moet lachen en voelt zich bij deze waarheid ook wel een beetje trots en gevleid.

We dwalen door het dorpje, zien een huis dat waarschijnlijk door IKEA is gesponsord,

20161218_112719  IKEA-huis  

en bekijken hoe de toeristen een dansje maken op de tonen van Peruaanse muziek. Interculturele verbroedering.

20161218_143205  Dansen op Peruaanse muziek

Ook hier treffen we een kleurrijk binnenplaatsje waar het goed toeven is en waar we dan ook maar de late lunch gebruiken.  

20161218_135249-1  Kleurrijk terras

Erg veel langer kunnen we het niet maken. De nachtbus roept. Deze keer zitten we gelukkig weer naast elkaar!

Foto’s