Venlo en Korfu

Venlo en Korfu? Ligt Venlo tegenwoordig in Griekenland? Of kent dat mediterrane land ook een plaats die Venlo heet? Nee, niets van dat alles. Maar er zijn ontwikkelingen in het Limburgse die onze reis gaan beïnvloeden. Dus dat wil ik hier toch wel even melden.

Als je onze logger al vanaf januari hebt gevolgd, dan herinner je je vast nog dat wij onze reis in Venlo zijn begonnen omdat ons vroegere huis daar opgeknapt moest worden om het klaar te maken voor de verkoop. Nou, dat opknappen is gelukt. En de verkoop inmiddels ook! Een last is van onze schouders gevallen.

Eerlijk gezegd beïnvloedde de belangstelling voor ons Venlo-huis ons reisgevoel de laatste tijd steeds meer. Het nam de focus wat weg van onze reisdoelen. De hele situatie in het Limburgse nam nou eenmaal ook aandacht. Maar goed, dat is nu gelukkig achter de rug.

Voordat het huis kan worden overgedragen, zullen we het eerst leeg moeten halen. En daaromheen moet er ook nog van alles geregeld worden. Daarom komen we ergens in de tweede helft van oktober weer terug naar Nederland, en komt onze reis  -  en dus ook de logger  -  dan daarmee ten einde.

Dat maakt het reisgevoel wel even anders. Konden we tot nu toe elke dag vrij en onbekommerd besluiten wat we nu weer gaan doen of waar we nu weer eens heen zullen gaan, de status van vrije vogels gaat er nu wel af. Want er zijn nog wel een paar plaatsen waar we zeker nog naar toe willen, terwijl de tijd nu beperkt is. Dus moeten we de rest van de reis nu wel dicht gaan plannen.

De eerste plek die we vanuit onze camping in Igoumenitsa nog aan willen doen, is Parga. Dat moet een pittoresk kustplaatsje zijn dat tegen een berg aan is gebouwd. Dat lijkt een gezellig daguitje. En dat is het ook.

Wat we vervolgens willen bezoeken, is het eiland Korfu. Vroeger hoorden we daar altijd mooie en romantische verhalen over. En dat moet toch ergens op gebaseerd zijn. Dat gaan we bekijken. Tja, die knappe Griekse jongen met die charmante zwarte krullen zal nu inmiddels wel een grijze duif met een wandelstok zijn geworden. Maar de infrastructuur van het eiland zal toch nog wel min of meer hetzelfde zijn?

Met de ferry steken we over van Igoumenitsa op het vasteland naar Kerkyra, op Korfu. De hoofdstad van het eiland kent een historisch centrum, dat op zich de moeite waard is. Alleen raken we onze auto nergens kwijt. En dat is toch wel noodzakelijk als je door de smalle straatjes wilt slenteren.

Nadat we al een half uur vruchteloos hebben rond gereden, kiezen we uiteindelijk voor het parkeren voor een plaats waar weliswaar een stopverbod geldt, maar waar niemand zich aan houdt. We zijn echter nog geen 100 meter aan de wandel of er komt een takelwagen aan die de eerste auto van het rijtje vastbindt en meesleept.

Oei, niet zo'n goed idee van ons, dus. Gauw weer terug en verder zoeken. Gelukkig rijdt er net voor onze neus iemand weg die wel netjes geparkeerd staat. Dus die plaats is nu van ons. En we gaan welgemoed aan de wandel. 

Het oude centrum is gezellig, en zeker ook de moeite waard.

Niet alles is hier goud wat blinkt. Achterstallig onderhoud is overal in Griekenland een groot probleem.

Maar net zoals de parkeerproblemen zijn er ook mensenproblemen. Veel straten zijn Tokkievol. Gewoon niet leuk meer. Gelukkig niet allemaal. Wij zoeken snel de wat rustiger straten op. Maar toch ..... En we besluiten ter plekke dat we in deze stad geen overnachting gaan boeken.

Wat ook een probleem wordt, is dat daar waar zoveel toeristen komen, ook dat leuke authentieke stadje zich transformeert tot een toeristenverblijfplaats. Alles wordt horeca of snuisterijenwinkel. Met een vette saus van veel teveel mensen en een overload aan auto's. Hoe meer toeristen, hoe méér zo'n stadje op den duur steeds minder leuk wordt. Jammer.

Dan maar door naar de andere kant van het eiland. Daar ligt de plaats Paleokastritsa. Tja, qua naam doen ze het niet voor minder. Een aantal jaren terug was het plaatsje nog onbedorven en de moeite waard.

Maar helaas. Je komt nu de stad met de auto nog amper in. Veel te kleine straatjes voor de hordes auto's die er in willen. Files en gemanoeuvreer. Hotels die vol zitten en sowieso geen parkeerplaatsen hebben. En het is al naseizoen! Eh nee, laat maar. Geen doen. Daar hebben we geen zin meer in.

What to do? De dag vordert. En we hebben nog geen spoor van een onderkomen. We besluiten om ons dan maar eens te gaan oriënteren op een camping. Want als je die hebt, kun je in ieder geval je auto kwijt.

Op het internet vinden we er een in het uiterste noorden van het eiland. Stevig stuk rijden, want dan moeten we door het onherbergzame, bergachtige centrale gedeelte van het eiland. Maar goed, dat moet dan maar.

De weg is adembenemend. In meerdere opzichten. De uitzichten zijn prachtig. En de weg is éénbaans. Voor twee rijrichtingen. Dus krijg je toestanden bij elke tegenligger. Gelukkig zijn dat er niet zoveel. Maar het is wel steeds bingo.

Na zo'n anderhalf uur bloed, zweet en tranen komen we bij de camping aan. Een ramp. Een man alleen die het runt, dus zooi alom en spinnenwebben die elk raam verduisteren. Nou eh, nee, dat wordt hem ook niet.

Tja, zo onderhand beginnen we ons de haren uit het hoofd te trekken. Maar weer eens op de kaart turen. Hier niet zo ver vandaan ligt een klein plaatsje aan de kust. Arillas. Ook daar kun je bijna niet komen omdat de weg te onbegaanbaar is. Maar er zijn een paar hotelletjes volgens internet. Nou ja, proberen maar.

En zowaar! Het blijkt een prachtig stranddorpje. Met een boulevardje. En een paar hotelletjes. Plus wat toeristen die de aanvoerweg hebben getrotseerd. Geen bussen, want die redden het niet om er te komen. Een riante hotelkamer met een groot balcon voor een betaalbare prijs. Bingo! Heerlijk!

Vanaf ons balcon zien we een mooie zonsondergang.

Was hier dan alles perfect? Nou nee, maar daar kwamen we pas achter toen het donker werd en wij op ons balkon zaten te genieten van een heerlijk drankje. Muskieten. Als die eenmaal aan gaan vallen, dan berg je maar.

Ongelukkigerwijze hadden we de balcondeuren open laten staan, dus was onze kamer ook bezaaid met die spuitgasten. Het heeft ons de halve nacht gekost voordat ze allemaal waren platgeslagen. De witte muren vertonen inmiddels hier en daar wat rode vlekjes .....

We plakken er nog een extra dagje aan vast. Gevuld met niks doen na een korte nacht. Nee, echte strandmensen zijn we niet. Maar een verdwaald dagje "zonnen" in de schaduw van een parasol, met tussendoor een maaltje verse mosselen en later ook nog een Aperol Spritz, ach, dat laten we toch maar niet lopen .....

En dat was dan Griekenland. Afgezien van een paar uitermate mooie plekken  -  Meteora, Monemvasia, Arillas  -  en bij tijd en wijle prachtige natuur, viel het ons tegen. Op het eerste gezicht romantisch, maar vervolgens verwaarloosd en achterstallig onderhoud. Zakkenrollers, te druk bij de interessante plaatsen. Micro-criminaliteit. Als toerist word je regelmatig getild.

Gisteren maakten we daar nog een fraai staaltje van mee. We gingen naar een reisbureau om informatie te krijgen over de ferry naar Albanië. De vrouw achter de balie begreep ons niet goed en dacht dat wij een cruise (?????) naar Albanië wilden maken.

Omstandig legde ze uit dat we ons daarbij nergens zorgen over hoefden te maken, omdat het reisbureau alles zou regelen, inclusief het visum. Dat kost ons een tientje per persoon, maar dan hadden we verder nergens omkijken naar. Zelfs toen wij haar fijntjes duidelijk maakte dat er voor Albanië geen visum nodig is, bleef ze ijskoud volhouden dat elke Europeaan daarvoor een visum moet hebben. 

Nou, wij regelen het wel zelf. Griekenland, tot ziens. Maar niet heus!