Ben Tre

Na twee en een halve dag hebben we het wel een beetje gehad met de drukte van Saigon. Tijd om ons heil wat meer in de binnenlanden van Vietnam te gaan zoeken. Omdat we uiteindelijk onze tocht richting het Noorden dienen te vervolgen, moeten we eerst nog even het zuiden uitkammen. De Mekong delta is daarvoor het aangewezen gebied. 

Wij besluiten dan ook om onze bakermat te gaan verzetten richting Ben Tre, een dorp zo'n drie uur rijden ten zuiden van Saigon. Met de bus. Futabus heet de maatschappij. Nou ja, wat "bus" betekent, weten we wel. Maar Futa? Foezelen? Foetelen? Iets met "de toekomst"? "Te voet" zal het vast niet zijn ..... We komen er niet uit. Ons Vietnamees is nog niet zo goed.

Als we op het busstation willen boeken, krijgen we eerst de  vraag hoe laat we ongeveer willen vertrekken. Nou, een uurtje of twaalf lijkt ons wel wat. Vervolgens wil de kantoorman weten of we de Sitting bus willen nemen of de Sleeping bus. Wij krijgen ogen als schoteltjes. Sleeping bus? Voor een rit die om twaalf uur in de middag begint? Tot drie uur? Nou, dat dachten we niet. Sitting bus please. 

De man krabt zich achter zijn oren. "Sitting bus only in early morning or late evening". En de sleeping bus? "Every hour". Ja. En de prijs? "85 cents difference". Okay. Kordaat als altijd bestellen we dus toch de Sleeping bus van 12 uur. Dat vindt de man prima. En we krijgen tickets op de eerste verdieping. We vragen ons wel af waar we nu weer in verzeild raken. Enige flexibiliteit van geest lijkt hier wel raadzaam. Dubbeldekker, oppert Dorine. Maar daar hebben we er hier nog geen één van gezien. "Weet je wat? We zien wel."

Als we bij de vertrekhalte aankomen, blijkt het toch geen dubbeldekker maar een gewone bus te zijn. Nou ja, gewoon ..... Hij wijkt wel wat af van wat we thuis gewend zijn. Om te beginnen heeft hij geen twee maar drie rijen. Dus twee aan de zijkant en één in het midden. En je zit hier niet met zijn tweeën naast elkaar, maar solo.

Het grootste verschil is echter dat er wel steeds twee stoelen boven elkaar geplaatst zijn. Dorine blijkt een hoogslaper aan het raam toegewezen te hebben gekregen.

Ik lig in de middenberm. Inderdaad "lig" want je zit met je benen gestrekt vooruit, en de rugleuning kan vrijwel horizontaal geplaatst worden. En dat doet ook bijna iedereen.

Maar voordat we onze posities kunnen gaan innemen, krijgen we eerst een plastic zakje. Voor de boterhammen? Nee, om je schoenen in te doen. Want anders wordt de bus vuil.

Een trappetje om naar de bovenste verdieping te komen, is er niet. Dus voor Nederlandse begrippen voelt het alsof je in de trein op eigen gelegenheid in het bagagerek moet zien te klimmen. Maar goed, waar een wil is, is een weg. En we willen wel. Dus arriveren we allebei na een klauterpartij en met enig kunst- en vliegwerk op de plek van bestemming.

Ik lig met mijn benen  -  net als iedereen  -  in een soort huls. Ik krijg meteen de associatie van een bobslee.

Nou ja, mijn voeten zullen in ieder geval niet buiten boord vallen. Nou de rest van mijn lijf nog. Want de zitting heeft weliswaar een klein opstaand randje, maar is nou niet bepaald breed. 

Gelukkig is er een veiligheidsgordel. Alleen krijg ik die met geen mogelijkheid dicht. Nou heb ik als psycholoog in mijn leven al aardig wat intelligentietests opgelost, maar deze gaat echt mijn pet te boven.

Dorine ziet de oplossing. "Er ontbreekt bij jou een stukje!" Shit, dat betekent dat ik niet in een bobslee lig, maar in een torpedobuis. En ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als de chauffeur straks boven op zijn remmen gaat staan, of  -  nog erger  -  ergens tegenaan botst. Maar goed, het is mijn tijd nog niet, dus gelaten schik ik mij in mijn lot.

Omdat ik vanuit mijn hoge middenbermplek nauwelijks door de ramen kan kijken, krijg ik niet veel mee van het landschap. En we zijn bewonderenswaardig snel op de plaats van bestemming. "Geen wonder", vertrouwt Dorine me toe. "Je hebt bijna de hele weg liggen pitten." Tja, Sleeping bus, hè?

In Ben Tre aangekomen worden we meteen met een busje van Futabus naar ons hotel gebracht. Gratis. Service van de busonderneming. Van mij geen kwaad woord over die club! Nou ja, behalve die veiligheidsgordel dan. Minor point. 

Hotel Oasis blijkt een eindje uit het dorpte liggen, aan een achteraf-straatje. Lekker rustig.

Bij het hotel aangekomen, worden we verrast door een nogal dubieus opschrift.

En beginnen we ons af te vragen of het Forum voor Democratie ook een Vietnamese variant kent en of we in een boreale wereld zijn terecht gekomen.. Maar nee, dat is toch te oikofobisch gedacht. Het blijkt een aanmoedigingsleuze voor de plaatselijke honkbalclub te zijn die in geheel zwart tenue spelen. Pak van ons hart.

In Oasis worden we welkom geheten door Hong, een heerlijk Vietnamees droppie die de lach niet van haar gezicht gebrand krijgt en perfect Engels spreekt. 

 

"My name is Hong. The same as Hong Kong, but without Kong." En dat totaal met een Big Smile. Ik smelt. Als ondertussen twee Australische meiden even tussendoor melden dat ze nog een nacht blijven, maakt ze van blijdschap een rondedansje en jubelt ze uit: "O wat fijn voor ons!" Dat is Hong. Zij blijkt onze steun en toeverlaat voor alles wat we hier nodig hebben of willen weten.

Nou, dat is onder meer hoe het geregeld is met de boottochten. Want de belangrijkste reden om naar Ben Tre te komen is voor ons het feit dat je hier volgens onze reisgids mooie boottochten kunt maken door de Mekong delta. Moet je gedaan hebben.

Hong meldt ons dat ze een prachtige tocht in de aanbieding heeft van drie uur. Varen met onderweg een stop bij een plek waar kokoskoekjes worden gemaakt, en bij een bijenfarm. Bovendien is er een lunch waar we een Olifantsoor-vis geserveerd krijgen.

Tja, Dorine en ik kijken elkaar eens voorzichtig aan. En we noteren meteen dat we allebei hetzelfde denken. We hebben wereldwijd al vaker boottochten en bustrips gemaakt waarbij je  - gesponsord door de plaatselijke neringdoenden  -  te zien krijgt hoe de locale bevolking kan punniken en macrameeën. Dat hoeven we niet nog een keer.

Dus vragen we Hong of we ook een boot kunnen huren die alleen maar vaart en geen plaatselijke industrie aandoet. Ja, hoor  -  smile smile  -  dat kan ook. Kost 15 dollar. Niet per persoon, maar per boot per uur. Ongeacht het aantal personen op de boot. Prima. Die Australische meiden  -  Shirley en Sharon  -  lijken ons wel geschikt. Dus leg ik die het plan van onze boottocht uit en sharen we de costs. Ze overleggen even en besluiten uiteindelijk om van ons aanbod gebruik te maken en mee te gaan. Prima!

Als we bij de boot aankomen, blijkt de schipper al te weten dat we met zijn vieren zijn. Hij heeft al evenzoveel losse stoelen op de boot gezet zodat we comfortabel kunnen zitten.

 

De tocht gaat eerst een stukje over de grote rivier waar Ben Tre aan ligt,

 

maar al spoedig buigen we af, de kleinere kanalen op.

 

 

 

Hier krijgen we een inkijkje in het rurale leven.

Armoe troef, dat is wel duidelijk. De vegetatie waar we doorheen varen doet me denken aan  mangrovebossen, maar alleen zijn de mangroveplanten vervangen door palmen zoals we ze ook thuis hebben staan. Maar wel tien keer zo groot.

De mensen zelf zijn erg vriendelijk. Er wordt heel veel gezwaaid, en ook het Hello is niet van de lucht.

Niet alleen de kanalen worden kleiner, maar ook de bruggetjes óver die waterwegen.

En uiteindelijk lijken we er niet meer onderdoor te kunnen. Maar geen nood, de schipper trekt aan een lange lat, waardoor het dak via een vernuftige constructie tegelijk naar voren en naar beneden draait. Wel een kwestie van tijdig je hoofd intrekken, maar dan kunnen we wel weer verder.

Bij een nog lagere brug gaat echter ook deze truc niet meer op en vaart hij zich klem. Wij moeten allemaal plat in de boot gaan liggen, want dan kan het dak nog platter. Daarmee kan hij weer een paar decimeter vooruit, maar het helpt niet genoeg. 

Tja, de neus van de boot is al onder de brug door, maar de rest niet. En worden wij allemaal verzocht naar de voorkant van de boot te kruipen. Lijkt mij niet logisch, want je zou juist verwachten dat de áchterkant dan verder naar beneden moet. De door de schipper gekozen methode scheelt weliswaar alweer een paar decimeter, maar nu zitten we dan toch echt klemvast.

Goede raad is duur. Maar na het nodige gemanoeuvreer met de boot en de mensen er in, lukt het de schipper om zich weer terug te werken naar onze positie vóór de brug. Applaus en algehele hilariteit. Ook de schipper heeft gevoel voor humor, want hij lacht allerhartelijkst mee.

En uiteindelijk komen we toch heelhuids thuis. Weer een ervaring rijker.

Op de counter van het hotel ligt een mandje met daarop de tekst "help yourself". En in het mandje ligt zowaar een Dragonfruit. Die had in Saigon al onze interesse gewekt, dus dat gaan we nu toch maar even proberen.

 

Waar het naar smaakt? Nou, het lijkt nog het meest op kiwi, maar dan minder uitgesproken. Het is in ieder geval goed te eten.

Vervolgens maken we nog een fietstocht door het platte(water)land. Ook dat wordt in de reisgidsen stevig aangeraden omdat je dan een goed idee krijgt hoe het leven van de bevolking zich hier afspeelt. Maar dat blijkt niet veel anders dan in vergelijkbare landen waarvan we er in ons leven al een aantal gezien hebben. Er zit een pontje op onze route en dat is altijd wel een leuke afwisseling.

 

Wel opvallend zijn de vele graven met grafstenen die we overal in de verschillende tuinen tegen komen. Het blijkt dat de Vietnamezen hun overleden familieleden het liefst begraven op hun eigen erf. Op die manier blijven ze in het familieleven een rol spelen. Bijzonder!

Wat wij ook bijzonder vinden is de naam van dit dorp. Ben Tre dus. Als wij dit noemen zoals het er staat, begrijpt niemand ons. En dat komt omdat ze hier de "r" niet uit kunnen spreken. Dus fonetisch gezien klinkt dat voor ons als Ben Tèah. Maar ja, denk ik dan, als je die letter toch niet kunt uitspreken, waarom gebruik je hem dan?

En met deze filosofische vraag sluiten we de dag af. Morgen gaan we naar  Can Tho, het plaatsje met de drijvende markt. Moet je volgens de reisgidsen gezien hebben .....