Oorlog

Eigenlijk heb ik al zo lang als ik in Vietnam ben, steeds een onderhuids gevoel dat met mij meeloopt. En ik herken het ook. Het heeft te maken met het feit dat wij hier vrijelijk rondreizen in een land dat zo'n 40 jaar geleden de plaats was waar een van de smerigste oorlogen uit de wereldgeschiedenis is uitgevochten.

Kijk, ik heb een bloedhekel aan demonstraties. En zeker die van het type "Wij pikken het niet langer!" Toch heb ik éénmaal in mijn leven met een protestoptocht meegelopen. En dat was tegen de oorlog in Vietnam. Natuurlijk wist ik in die tijd maar weinig van alle specifieke feitelijkheden. Maar mijn gevoel zei mij dat de Amerikanen met hun leger in Zuid-Oost Azië niks te zoeken hadden.

Vietnam was oorspronkelijk een Franse kolonie. De Vietnamezen vochten voor hun vrijheid en wisten het Franse leger te verslaan. Het land werd daarop opgedeeld in een communistisch en een kapitalistisch stuk. De Noord-Vietnamezen bleven doorvechten tegen het Zuid-Vietnamese regime, dat ondersteund werd door de Verenigde Staten.

Daar heerste de angst dat als Zuid Vietnam in communistische handen zou vallen, ook Laos en Cambodja weldra zouden volgen. De Domino-theorie. En in die tijd van de uitgesproken anticommunistische sentimenten en de Koude Oorlog in de VS mocht dat nooit gebeuren. Bekend is de uitspraak van een Amerikaanse generaal die stelde: De Noord-Vietnamezen hebben maar naar ons te luisteren. Anders bombarderen we ze terug naar het Stenen Tijdperk.

Begrijp me goed, er zal ongetwijfeld nog veel meer gespeeld hebben. Ik ken niet alle feiten. Maar dat er hoe dan ook een lugubere oorlog is gevoerd, staat wel vast.

Wat ons opvalt, is dat er niemand in Vietnam  -  althans niemand die wij er over spreken  -  haatdragende gevoelens koestert jegens Amerikanen. Als toerist zijn die even welkom als bijvoorbeeld de Europeanen. De verstgaande opmerking die wij te horen kregen, was van een Vietnamees die zei: "Toen ik het oorlogsmuseum heb bezocht, moest ik huilen". 

Hier in Saigon is het War Remnants Museum. Over deze oorlog in al zijn facetten. En wij besluiten om er naar toe te gaan. Ook al om te zien wat dat met ons doet.

Als wij na een redelijke wandeling  -  het museum ligt op wandelafstand van ons hotel  -  op de plaats van bestemming aankomen, zien we eerst een imponerende collectie Amerikaans wapentuig in de buitenlucht voor het museum staan.

Het moet gezegd: Het oogt gevaarlijk. Maar okay, wij zijn vooral benieuwd wat er binnen te zien is. En dat blijkt voornamelijk foto's te zijn. Foto's, foto's en foto's. Foto's met zo feitelijk mogelijke teksten. Dat komt nog rauwer bij ons binnen dan wanneer de verstrekte informatie subjectief van toon geweest zou zijn. Maar dat was het niet.

Wij komen na een paar uur helemaal verslagen het museum weer uit. Oorlog is waanzin! Complete waanzin. Op het oog normale mensen kunnen in speciale situaties echt helemaal knettergek zijn. En het ergste is: Er wordt niet van geleerd. Want er worden vandaag de dag nog steeds oorlogen gevoerd.

Natuurlijk kan ik hier niet de inhoud van het hele museum gaan opsommen. Maar ik vind dat ik mijn lezers een tiental foto's als willekeurige voorbeelden toch niet mag onthouden.

De foto waarmee ooit de Pulitzerprijs is gewonnen. De meeste mensen zullen deze wel eens eerder hebben gezien.

Een Amerikaanse militair met zijn trofee: Het hoofd van een Vietcong-strijder.

Een overvliegende Amerikaanse bommenwerper.

De ziekenboeg waar soldaten zo goed mogelijk werden opgelapt, zodat ze weer verder kunnen vechten.

Een helicopter die het lijk van een doodgeschoten soldaat evacueert.

De massaproductie van éénpersoons schuilkelders in Noord Vietnam.

Het gebruik van die éénpersoons schuilkelders in het straatbeeld.

Maar er waren natuurlijk ook iets grotere schuilkelders.

En zo ging het maar door met die foto's. Op een gegeven moment hadden we er wel genoeg gezien en zijn we het museum uitgelopen. Oorlog is echt totale waanzin!

In het museum trof ik ook een foto aan van een UZI-mitrailleur. 

Dat was het wapen dat ik tijdens mijn dienstplicht onder mijn hoede heb gehad. Ik was toen onderofficier bij de Aan- en Afvoer Troepen. (AAT). En belast met de leiding over 10 chauffeurs met hun Drietonners.

We waren gelegerd op de Kazerne De Wittenberg, midden op de Veluwe. En we kregen regelmatig een alarmoefening. Als er alarm was, dan kreeg ik coördinaten op van een geheime plek op de Veluwe. Daar moest ik dan met mijn manschappen "atoomkoppen" laden en die naar het front in Duitsland brengen. Met de oefening natuurlijk niet, maar in het echie wel.

Eén keer had ik het lef om te vragen wat ik moest doen als ik de atoomkoppen afgeleverd had. Eh ja .... moeilijk moeilijk. Want dan bestond ik op papier niet meer. ???  De Russen waren in die tijd ook niet gek, en er was een gerede kans dat ik al om zeep gebracht zou zijn voordat ik de atoomkoppen had afgeleverd. Dus mocht ik er dan nog zijn, dan moest ik maar zien ..... Lekker is dat!

Gelukkig is mijn functie opgeheven op het moment dat ik de militaire dienst verliet, en heb ik dus ook nooit mijn bloed hoeven laten vloeien voor het vaderland.

Enigzins bedrukt hebben Dorine en ik onze dag vervolgd. Maar er stond nog een plezieriger onderwerp op de agenda. Het toeval wil namelijk dat Nannie  -  de zus van Dorine  -  ook net in Vietnam met een georganiseerde reis aan het rondtoeren is, en 's avonds in Saigon in haar hotel zou aankomen. Een hotel dat op slechts 6 minuten loopafstand van ons vandaan ligt. Dus wordt er al gauw een eetafspraak gemaakt.

Heel gezellig. Maar het moet me wel van het hart dat ik het toch een vrij kostbare aangelegenheid vind om de familiebanden te onderhouden door een dineetje in Vietnam te organiseren!