Saigon, vervolg

Na een stevige nacht slapen voel ik me weer monter. Zo'n goede nachtrust komt me trouwens niet aanwaaien. De Jetlag heeft me altijd stevig te grazen. Alle gangbare middeltjes daartegen helpen me niet verder. Het enige dat bij mij in positieve zin werkt, is Melatonine. Dat is een inslaapmiddel dat me een half uur na inname aan ongeveer 3 uur slaap helpt.

Nou ja, beter dat dan niks. Dorine is wat dat betreft wat gunstiger uitgemonsterd. Die schudt een paar keer met haar hoofd, kijkt hoe laat het is op een locale klok, en gaat vervolgens volgens dat ritme onder zeil. Niks aan de hand. Ach ja, het is nou eenmaal ongelijk verdeeld in de wereld.

Maar goed, ik heb deze keer goed geslapen, en ben dus klaar voor een hele dag Saigon. Als we ons hotel verlaten om ontbijt te zoeken, krijgen we eerst weer te maken met dat vermalendijde verkeer hier. Het kost echt moeite om daaraan gewend te raken. Bij de eerste de beste straat die we moeten oversteken, blijven we eerst wachten totdat er een oversteekgat tussen alle motorvoertuigen verschijnt. Kansloos. Want die verschijnt niet. Nooit.

O ja, dat is waar ook, we moeten ons hier gewoon in het verkeer storten. Maar wacht, daar is een zebra. Haha, grapje. Want daar stopt geen mens voor. Nou, dan iets verder, een voetgangersoversteekplaats met stoplicht. Eerst een paar minuten wachten totdat die op groen springt, maar dan heb je ook wat. Dachten we nog. Nou ja, hoopten we nog. Maar met het licht op groen verandert er helemaal niks. Je vouwen worden nog even hard uit je broek gereden. En met een dikke zucht storten we ons dus maar weer roekeloos het verkeer in. 

Inmiddels begin ik ook een vermoeden te krijgen waarom iedere verkeersdeelnemer hier een mondkapje draagt. Op het eerste gezicht denk je dat men dat doet om minder luchtverontreiniging in te ademen. Maar misschien is het ook wel om er anoniem van door te kunnen gaan als je iemand aanrijdt .....

Overigens hebben de bromfietsen hier meerdere functies. Als je er een tijdje op gereden hebt, word je natuurlijk moe van het ontwijken van al die voetgangers. En dan blijken de brommers zo geconstrueerd dat je er ook gemakkelijk een tukje op kunt doen.

Wat valt ons verder op? Natuurlijk is er het enorme verschil tussen arm en rijk. Zie de wolkenkrabbers en het gewone straatbeeld.

Maar ja, dat zie je feitelijk in elke derde wereld-stad. Erg schoon is het hier overigens niet. Het lijkt wel of elke boom en elke lantaarnpaal een goede gelegenheid is om er je vuilnis bij te dumpen. 

Is Saigon een mooie stad? Nou nee. Natuurlijk heeft het wel een paar mooie gebouwen zoals het Gemeentehuis,

het Opera-gebouw

en een verdwaalde tempel

maar veel bijzonders kan ik er verder niet ontdekken. Voor alle zekerheid check ik het nog even bij Dorine, maar haar commentaar draait om de woorden plastic en kitsch. Nee, een echte aanrader gaan we het niet noemen.

Goed, we waren eigenlijk op weg naar een goed ontbijt. Volgens de receptie van ons hotel kunnen we dat vinden op de markt. Tot hoe laat? Domme vraag van mij. 24 uur van de dag .... Eh ja. Erg veel vertrouwen boezemt me dat niet in. En op de markt aangekomen wordt dat vertrouwen ook niet veel beter.

Ook op het wat luxere gedeelte vinden wij niks van onze gading,

Wat voor beesten daar precies hangen, blijft ons onduidelijk. Het zou zomaar aap kunnen zijn, want het is middelgroot en heeft een behoorlijke staart. Maar ja, dat heeft een kat ook ....

Gelukkig vinden we naast de markt een "bakery" die van alles aan lunchroomlekkernijen heeft. Plus broodjes met kaas en groenvoer, pizzapunten, versgeperste sappen en koffie. Kijk, now we're talking. Okay, okay, ik geef toe dat het onzerzijds een zwaktebod is. We passen ons nog niet bepaald aan aan de locale omstandigheden. Maar het is wel een verrekte lekker zwaktebod.

Met een goed gevulde maag is het goed steden verkennen. En de wonderen zijn de wereld nog niet uit. We vallen van de ene verbazing in de andere. Zo heeft de brommer-reparateur zijn nering gewoon op de stoep van de openbare weg. En we bewonderen zijn krachtbron.

Voor het beroep van electriciën is hier ruimschoots emplooi. Er vallen nog wel wat draadjes aan te sluiten.

We ontdekken op de markt een nieuw soort fruit. Dragon fruit. Nog nooit van gehoord. Dus ook geen idee hoe het smaakt. Maar het ziet er niet onappetijtelijk uit.

En nu we het toch over dragons hebben, we lopen ook nog tegen een Drakenboot aan. Ook daarvan hebben we geen idee wat en waarvoor het is. Maar het heeft natuurlijk ook zijn charmes als je niet alles weet.

Wat zien we nog meer? De voortuin van Starbucks.

Een exotisch platsoentje.

Ook gaan we even een vijf-sterren-hotel in om van authentieke Vietnamese muziek te genieten. Drie dames in klederdracht met wat harpachtige instrumenten. We weten niet goed wat we er van moeten vinden.

Kortom, er valt nog genoeg te ontdekken. We houden je op de hoogte!