Stadjes in Zuid-Finland

Ook aan de lange wegen in Midden Finland komt een eind. Voordat we dit land beeindigen in Helsinki, gaan we eerst nog een paar interessante stadjes aan de Finse kust bezoeken.

De eerst zorg is uiteraard een prettige camping. En we weten inmiddels waar we naar zoeken. Een rustige plek, geen drukte, in de natuur en bij voorkeur aan het water. En yes, ook dit keer lukt het ons weer.

Weliswaar staan er al een paar campers in de buurt van het water, maar er is een klein landtongetje dat  -  waarschijnlijk speciaal voor ons  -  nog vrij gelaten is. Bingo!

Het bijgaande dorpje kent alleen een kerk en een handjevol huizen.

Het eerste stadje dat we gaan bezoeken, is Rauma. Naast Helsinki is dat de enige plaats in Finland die in een knalrood kader is geplaatst op de landkaart. Wat betekent dat het de moeite waard is om er voor om te rijden.

Nou, wij hoeven er niet voor om te rijden, maar we gaan er wel heen. Want het heeft een Middeleeuws stadsgedeelte met allemaal gekleurde houten huisjes. Willen we zien natuurlijk. 

Het is vast interessant en de moeite waard. Wel noteren we dat we inmiddels wel wat verzadigd beginnen te raken van dit soort gebouwtjes. Maar ja, we zijn hier maar één keer in ons leven. Dus is er geen keus. Gaan en bekijken.

Vroeger was het hier de gewoonte om een of twee beeldjes van honden in het raam te zetten. Als de heer des huizes thuis is  -  terug van de visvangst op zee  -  dan kijken de honden naar binnen. En als hij weg is, dan kijken ze naar buiten.

Ook hier in Rauma zien we weer hoe gecompliceerd de Finse taal is. Wij zeggen in Nederland gewoon "ijstent". En kijk eens wat ze daar hier van bakken!

Ze hebben hier in Rauma trouwens een apart gevoel voor humor. Op de meest onverwachte plaatsen zie je levensgrote en ook levensecht lijkende vrouwen in 3D. Waarom vrouwen? Geen idee. Positieve disciminatie?

Want laten we eerlijk zijn, standbeelden zijn meestal stoere edellieden onder wiens leiding duizenden soldaten zijn gesneuveld maar die tenslotte de slag hebben gewonnen. Op Jeanne d'Arc na, zou ik niet weten aan welke dappere vrouw een standbeeld is gewijd.

Trouwens, hier hoeven de vrouwen ook niet groots te zijn om vereeuwigd te worden. Alleen maar te zwemmen in de gracht.

Of op een bankje te zitten, klaar voor een gesprek met een vriendelijke toerist.

Of een hug te ontvangen.

Ook in de plaatselijke kerk

gaat de humor gewoon door. Humor en religie, een aparte combinatie.

In de kerk fotografeer ik een apart boompje.

Dat wordt tweemaal per jaar gebruikt. Dan hangt het vol met armbandjes met verschillend gekleurde kraaltjes. Elke kleur staat voor een aspect van het leven. Liefde, geluk, voorspoed, maar ook verlies, tegenslag, etc. En bij de doopplechtigheid krijgt elk gedoopt kind zo'n armbandje met alle opties die het leven te bieden heeft. Tweemaal per jaar kunnen de nieuw geboren kinderen hier gedoopt worden. 

De volgende dag is het de beurt aan de stad Turku. Weliswaar niet knalrood maar zachtrose. Hetgeen zoveel betekent als "Als je toch in de buurt bent, maar even gaan kijken".

Nou, dat doen we. En we vallen met onze neus in de boter. Er wordt deze week een internationale markt georganiseerd aan beide zijden van de rivier die het centrum van de stad doorsnijdt, over een lengte van minstens een kilometer. Heen én terug. Nou, voor ons is Turku meteen ook knalrood.

De grap is namelijk dat de opzet van de markt is, dat zoveel mogelijk landen vertegenwoordigd zijn. Dus van elk land zijn er wel een paar avontuurlijk aangelegde jongens en meiden die met een autolading vol met nationale spullen een weekje gaan markten. Kraampje vullen, dubbele prijzen rekenen, toeristen aanspreken en verkopen maar.

Dat brengt met zich mee dat het allemaal mensen zijn met een snelle babbel. En dan laten wij ons ook niet onbetuigd en hebben we samen lol voor tien.

Zo staan we samen midden op de markt luidkeels Blueberry Hill mee te zingen bij een muziekkraam uit Ierland. En dansen we de Lindy Hop bij de stand van Denemarken. Eten een Luikse wafel bij België.

En drinken een glas Champagne bij Frankrijk.

Ach mensen, wat kan het leven dan goed zijn.

Natuurlijk is Nederland ook vertegenwoordigd. Maar ditmaal niet door Frau Antje. Wel met kaas. We zien Leerdammer en Gouda. En verder zijn er  -  Danke für die Blume -  ook veel bloemen te koop.

Ze worden allemaal aangeboden door een luidkeelse marktkoopman. Die ik ervan verdenk dat hij helemaal geen Nederlander is. Want hij heeft een Mediterraan uiterlijk. En hij schreeuwt over de markt in vloeiend Fins. Maar hij heeft wel een Nederlandse vlag. En grote klompen.

En alles wat hij aanprijst, komt uit Amsterdam. Goudse Kaas? Uit Amsterdam. Haagse Hopjes? Uit Amsterdam. Een pakje met tien stroopwafels  ( 9 euro 50 !) ? Uit Amsterdam.

En zo zijn er ook stands van Duitsland,

Frankrijk, België,

Turkije, Zwitserland,

Griekenland,

Tibet, Ecuador,

Australië

en ga zo maar door.

Er is humor uit Engeland.

Alles even gemoedelijk en gezellig. We kletsen en dollen links en rechts wat af. Twee vrouwen vragen me om een foto van ze te maken bij een standbeeld waarbij ze allebei dezelfde staande edelman omhelzen.

Daarnaast zit nog zo'n adelijke. Dus vraag ik of een van hen niet beter bij de zittende edelman terecht kan. Nee, ze delen samen de staande. "Gaat dat altijd zo met jullie?" "Ja hoor, daar hebben we ook in het dagelijks leven absoluut geen probleem mee." Dus binnen de minuut heb je hier een "diepgaand" gesprek op tafel.

Wat hebben we het goed. We zijn er dan ook niet weg te branden. Zonder twijfel de leukste markt die ik in mijn leven ooit heb meegemaakt.

Vier het leven! Maar dat is deze reis sowieso ons motto: Vier het leven! Nou kunnen we het nog. Allebei gezond van lijf en leden. En je weet op onze leeftijd  -  eigenlijk altijd, maar als Senior worden onze kansen wel elk jaar kleiner  -  maar nooit hoe lang dat feestje nog blijft duren. Dus pluk elke dag voordat het niet meer gaat. En voorlopig gaat dat nog heel prima.

Heeft Turku ook mooi gebouwen of interessante plekjes? Vast, maar we hebben er maar een paar van gezien. Niet genoeg tijd. Want we kwamen maar niet los van die markt.

Als toegift rijden we op de terugweg naar de camping nog even langs het plaatsje Naantali. We kwamen er toch bijna langs. Het heeft Mideleeuwse houten huisjes.

Plus een oergezellig haventje. 

En de nodige humor.

Als toegift nog een zo oud hotelletje dat het in grootmoeders tijd ook vast al ouderwets was. 

Okay, dan blijven we hier maar eten. En zo komt er alweer een dag ten einde waarbij we het vreselijk naar ons zin hebben gehad.