Midden Finland

Na door de Kerstman hardhandig uit Rovaniemi gewenst te zijn, gaan wij op weg naar het Zuiden van Finland. Maar dan moeten we eerst door het lange midden. En we zijn benieuwd wat we hier gaan aantreffen.

Nou, dat komt kort gezegd en samengevat neer op bossen, bossen, meren, bossen, meren, meren, bossen, rendieren, bossen, bossen, meren en bossen.

Daarmee is overigens niet gezegd dat het niet boeiend is. Maar je moet wél een natuurliefhebben zijn om hier optimaal van te kunnen genieten. En dat zijn wij wel, dus dat komt goed uit.

Het is nogal een afstand naar het zuiden. Dus zijn we echt uren en uren onderweg. De rit wordt alleen onderbroken door kuddes rendieren die vinden dat ze niets te maken hebben met het idee dat een weg aangelegd is voor auto's. 

De Finnen zijn zo slim geweest om aan beide zijden van de doorgaande wegen een greppel aan te leggen. De kans dat een rendier plotseling vanuit het bos voor je wielen springt, is dus uitermate klein. 

Maar anderzijds, als ze eenmaal op de rijbaan staan, vinden ze dat kennelijk wel prettig en zijn ze ook nog maar niet een twee drie geneigd om er van af te stappen.

Anderszins moet ik wel voortdurend vechten tegen de neiging om ze met de voorbumper even een zetje richting in de goede richting te geven. Maar dat doe ik toch maar niet omdat ik niet weet hoe onberekenbaar die dieren zijn. Zo'n rendier kan zomaar rare bokkesprongen gaan maken .....

Verder wordt de monotonie onderweg regelmatig onderbroken door de kunstige en bijna romantische wachthuisjes bij de bushaltes. Zou in Nederland niet kunnen. Maar ja, hier zijn kennelijk geen hufters.

De Finnen zijn sowieso zo ongeveer het braafste volk ter wereld. Als je hier je portemonnee verliest, heb je alle kans dat die bij de plaatselijke politiepost wordt afgeleverd. Met al je geld er nog in. Kunnen ze op de Ferry naar Schotland nog iets van leren!

Op dit soort rijdagen permitteren we ons ter onderbreking van de rit meestal twee stops. Een voor de koffie  -  om een uurtje of half twaalf  -  en een voor de lunch, vaak in de vorm van een picknick.

Voor de koffie moeten we doorgaans een halve kilometer van de weg af, naar een soort van clubhuis bij een camping. Want een koffiecultuur langs de weg kennen ze hier niet zo. Meestal zit je dan op een natuurplek aan een meer. Even lekker rustig.

De picknick voor de lunch gaat heel anders. Dan zijn we volkomen selfsupporting. We zoeken een klein weggetje naar een meer, pakken het tafeltje en de stoelen uit de auto, en gaan heerlijk genieten van ons eten in de vrije natuur.

En natuur is het. Zo lopen we plotseling tegen een kolossale mierenhoop aan.

Na veel zoeken vinden we 's avonds uiteindelijk een camping. Omdat de weersvoorspelling niet goed is, en we morgen weer vroeg op weg willen, kiezen we er dit keer voor om een huisje te huren voor één nacht. Het is er. Klein, maar droog, gemakkelijk en romantisch. En we hoeven de auto niet uit en weer in te pakken.

Ook zien we hier huisjes die feitelijk half ondergronds zijn gebouwd. Heel grappig.

Buiten bij de receptie zitten twee blonde Finse meiden aan het bier. En we worden uitgenodigd om meteen even een biertje mee te komen drinken. Nou, dat is na zo'n lange rit niet tegen dovemansoren gezegd. 

Hun Engels is niet om over naar huis te schrijven. But who cares? Handen en voeten blijken een werkzame toegevoegde waarde te hebben. En zo kun je elkaar toch nog het nodige duidelijk maken.

Een van hen luistert naar de voornaam Ejahrhina. Of zoiets. Nou ja, dat is in ieder geval zoals je het uitspreekt. Het schrijven is iets lastiger. Uitermate ingewikkeld eigenlijk. Compleet met allerlei leestekens en zo. En ze is niet de enige die hiermee behept is.  Want veel mensen hebben hier voor ons ongeveer onuitspreekbare namen. 

Net zoals de plaatsen waar ze vandaan komen. Wat dacht je van Jyvasculä? En nou denk je misschien "Die naam heb je er bewust uitgepikt". Maar nee hoor. Ik had ook Siilinjärvi kunnen zeggen. Of Sammallahdenmäki. Uusikaupunki. Of Mäntsälä.

Het Finse volk komt van oorsprong ergens van achter de Oeral vandaan. Dus is het geen wonder dat het gesproken woord hier in niets lijkt op andere Europese talen.

Waarschijnlijk wordt hier in Finland het twaalf en een half jarig huwelijk extra gevierd. Want dat moet ongeveer het moment zijn dat je de naam en geboorteplaats van je partner foutloos kan schrijven en uitspreken.

Maar goed, de biertjes bij de receptie smaken prima. En gezellig wordt het ook. Of wij weten dat er hier op het terrein een waterval is. Nee, dat weten wij niet. Nou, dat gaan ze ons dan even laten zien. 

Terug bij de receptie mengt zich ook een nieuwe man in het gesprek. Hij woont in een boerderijtje, ongeveer een kilometer van de camping vandaan. Of wij al in de Finse sauna hebben gezeten. Nee, dat hebben wij nog niet. Tja, dat moet meegemaakt.

Wij kijken elkaar eens aan. Wat moeten we hiermee? Ach, what the heck ... Je leeft maar één keer. Doen dus. En we gaan met één Finse man en twee Finse schonen die we al een paar uur kennen in ons niksje de sauna in.

Nou, de Finse sauna is wel een andere beleving dan de sauna zoals wij die in Holland gewend zijn. Om te beginnen is het in een gammel hutje in het bos, waarnaast een riviertje stroomt. 

Verder is het een gezellige boel. In Nederland wordt een collega-saunist amper begroet. En je fluistert onder elkaar een beetje. Sfeertje net zoals in de kerk. Maar hier niet. Het is grappen en grollen. Biertje mee. Plezierigheid troef.

Ondertussen wordt het vuurtje goed opgestookt. Moet je zelf doen. Hitte! En daarna een plons in het ijskoude water van het riviertje naast de sauna.

De eerste ronde bedanken we daar feestelijk voor. Maar de Finnen doen het allemaal wel. En ze verzekeren ons om het hardst dat het echte sauna-effect niet optreedt als je niet goed afkoelt. 

De tweede ronde spartelen we al een beetje. Maar pas na de derde ronde krijgen we het voor elkaar om een paar slagen te zwemmen in het riviertje. Algehele hilariteit, natuurlijk.

De Finnen verzekeren ons dat als zij een certificaat hadden gehad, wij daar nu voor in aanmerking waren gekomen. En of we nu wél dat enorm verkwikkende gevoel hebben gekregen? Eh ... nou ja, eh ... eigenlijk niet. Maar het was wel fun.

Vervolgens wordt er nog een kampvuurtje gebouwd en is het een heel gezellige avond. Trouwens, een sauna en een kampvuurplaats blijkt hier op elke camping aanwezig te zijn. Hoort bij de Finse cultuur.

De volgende dag gaan we al vroeg weer door. Bossen, bossen, meertje, bossen, meertje, rendieren, bossen. En op het eind van de middag maar weer een camping zoeken. We vinden een prachtige. Bij een villa midden in het bos.

De plek wordt eigenlijk met name gebruikt voor het sluiten van huwelijken en het vieren van de bijbehorende bruiloften. Maar die zijn er niet elke dag. En dan zijn een paar kampeerders gewoon wat extra inkomsten.

Op een door bossen omzoomd enorm veld zijn wij de enige tent. Plus in de verte staat er nog één camper. Dat is het dan. Sauna, toiletblok en vuurplaats zo ongeveer voor ons alleen. En dan lekker vrij in de natuur. Heerlijk!

Het weer is inmiddels ook helemaal opgeknapt. En we besluiten om hier een extra dagje te blijven. Vandaag luieren. En morgen een leuke wandeling maken. Hoe plezierig wil je het hebben?

Alleen is er in de verre omtrek geen winkel te bekennen. Geen nood, we zijn op dit soort situaties voorbereid. Water, lang houdbare melk, koffie, een pak crackers, kant en klare maaltijden, boterhambeleg, we hebben dat soort zaken altijd bij ons. Speciaal voor gelegenheden als deze.

De volgende dag schijnt het zonnetje aan een wolkeloze hemel. Dat wordt dus lekker wandelen. We zetten de auto naast het toiletgebouw, steken daar de stekker van de haspel in het stopcontact, en leggen de doos door het iets geopende raam van de auto, zodat we daaraan de mobielen en tablets op kunnen laden. 

Welgemoed gaan we op weg. Op Google maps ontdekken we dat er op een uur lopen hier vandaan een kiosk aan een meertje staat, waar ijs verkocht wordt. Dat wordt ons wandeldoel. Via allerlei bospaadjes heen, en via andere bospaadjes weer terug.

Halverwege komen we er achter dat we allebei niet weten hoe onze camping heet. Ook zijn we vergeten om een "speld" te plaatsen op de kaart van Google maps. Leuk. En handig ook! Dus moeten we nu gaan reconstrueren waar de camping ongeveer moet liggen ..... En dan maar hopen dat het klopt. 

En een ongeluk komt nooit alleen. Plotseling duiken er onfrisse wolken op aan de hemel. Antracietgrijs. Dorine krijgt visioenen van forse regenbuien, terwijl het raam van onze auto open staat. Nattigheid op de electriciteitsaansluiting. Kortsluiting. Toiletgebouw in vuur en vlam .....

Nou ja, zo heet wordt die soep nou ook weer niet gegeten. Toch? Voor alle zekerheid checken we de buienradar. Jawel, er komt regen. En fors ook. Maar om half vijf. En het is nu half drie. Dus dat moet net te halen zijn. En we besluiten op ons ijsje af te blijven gaan en ook te blijven genieten van wat we onderweg zoal tegen komen.

Het ijsje komt er. Weliswaar met enige hindernis, want we moeten onderweg een riviertje zien over te steken waarvan onduidelijk is waar zich een bruggetje bevindt.

Maar het lukt. Binnen de tijd ontdekken we de kiosk.

En het ijsje smaakt extra lekker.

De vrouw achter de toonbank weet gelukkig waar onze camping uithangt en geeft ons aanwijzingen hoe we er moeten komen. Zo gaan we toch snel weer de goede kant op. En zo hoort het ook.

Op de terugweg geven we ons over aan triviale zaken. Natuurlijk, de natuur is mooi,

en we komen langs aardige huisjes.

Maar geen spectaculaire zaken. Dus die bedenken we dan zelf wel. Zo noteren we dat zo ongeveer alle huizen een soort ladder tot op het dak hebben.

En we bedenken waarvoor dat kan zijn. En dan mogen we niet met normale oplossingen komen als "brandtrap", of "om de sneeuw van het dak te kunnen ruimen". Dat is te gemakkelijk.

Dorine houdt het er op dat wanneer er maar genoeg sneeuw ligt, dan kun je op deze manier met je ski's het dak op om dan het skischansspringen te beoefenen.

Ik bedenk dat het halve dak open geschoven kan worden zodat er een inpandig zwembad vrij komt. En daar kun je dan induiken vanaf de bovenste traptrede.Ach ja, zo houden we ook nog eens onze creativiteit getraind.

En we zitten op de camping nog niet in onze tent, of er barst een enorme regenbui los. Wij hebben ook altijd geluk.