Seks met die Kale

We hebben altijd als richtsnoer gehad dat het opknappen van ons huis met de Carnaval klaar zou moeten zijn. En zowaar, dat bleek een goede planning. Vorige week donderdag  -  dus twee dagen voordat het feestgedruis losbarstte  -  was het af. Alles gerepareerd, verf op de muren en de kozijnen, nieuwe laminaatjes in de kamers, verse vloerbedekking op de trap, en de tuin bijgewerkt. Het huis is weer prachtig.

We hebben onze verfkleren ritueel naar de slachtbank geleid, in dit geval naar de gemeentelijke kliko.  

Niet dat ik het daarmee rustig kreeg. Het tegeltje met Venlose wijsheid geeft daar uitleg over.

Maar in ieder geval konden we met een vrij gemoed aan de Vasteloavend beginnen. Dit jaar ging dat voor ons in etappes. We begonnen op zondag in Tilburg.   Tilburg??   Ja welzeker. Tilburg. Heb ik wat met Tilburg? Nou eh … neuh … Ik heb mijn militaire dienstplicht daar voor een stuk vervuld. De kazerne waar ik mijn basisopleiding kreeg, is daarna afgebroken en met de grond gelijk gemaakt. Ik vraag me nog steeds af of hier een oorzakelijk verband te bespeuren is. En de kazerne waar ik mijn onderofficiersopleiding kreeg, is nu een asielzoekerscentrum. Ook daarbij kun je je afvragen of er hier puur toeval in het spel is.  Maar verder? Ik herinner me uit die tijd behalve die kazernes voornamelijk de ZanziBar, een nachtclubachtige gelegenheid van besmuikt allooi. En het Katholiek Militair Tehuis. Daar kon je elke woensdagavond dansen. Met van die aardige, maar uiterst gedegen katholieke maagden. Althans meisjes die pretendeerden dat tot hun huwelijk te blijven. Bovendien hield de legeraalmoezenier toezicht. Want anders mochten die meisjes van huis uit al helemaal niet naar zo'n dansavond toe. En ja, dat houd je als soldaat een tijdje vol. Maar langzamerhand hoeft dat eh … katholieke dan niet meer zo en blijf je weg. 

Maar dit jaar bleek dat de lokale Lindy Hop-club zich had aangemeld voor de Opstoet. Zo noemen ze in Tilburg de Carnavalsoptocht. Waarschijnlijk een samentrekking van Optocht, Stoet, en Opstoot. Maar hoe dan ook, de Swing Shakers wilden graag reclame voor zichzelf maken, en hadden dus veel dansers nodig, waarvoor ze aanklopten bij de Lindy Hop-clubs in de belendende steden, waaronder Breda. Nou ja, en dan zijn wij ook de beroerdste niet. 

Dus Carnaval in Tilburg. Wat zal ik daarvan zeggen? Ach, het is een leuk feest, en dat is altijd wel gezellig. 

Maar ik blijf toch wat moeite houden met de Brabantse wijze van feestelijke aanpak. Kijk, in Venlo ben ik gewend aan "Wat is de natuur toch rijk, Marie, als ik je zo bekijk, Marie". Laten we zeggen subtiel en frivool. Maar in Brabant gaat dat toch wat platter. De hit van dit jaar in Tilburg was "Ik wil Seks met die Kale". Iets minder genuanceerd, dunkt me. Je zou bijna geneigd raken om het Katholiek Militair Tehuis nog eens op te zoeken …….

De Swing Shakers hadden trouwens wel een leuk verhaal bedacht voor hun aanwezigheid. Het blijkt dat in Tilburg de verschillende pastoors het voor elkaar hadden gekregen om tot aan 1964 het carnaval tegen te houden. Dat feest wordt daar dus pas 55 jaar in het openbaar gevierd. Terwijl in de andere grotere steden in Brabant en Limburg dat al gauw meer dan 100 jaar is. Correctie: Het werd ook in Tilburg al wel langer dan 55 jaar gevierd. Maar dan alleen binnenskamers. De overlevering wil dat de mensen dan in lange zwarte jassen over de straat gingen om aan de dwingende ogen van Meneer Pastoor te ontsnappen, en zo gekleed hun feestadres opzochten. Daar gingen de lange jassen uit en kwam daaronder de carnavalskleding tevoorschijn. Dat hadden we dit jaar in de Opstoet ook. Meneer Pastoor ging voorop, met alle dansers daar in processie achteraan. 

Maar als de sirene klonk gingen alle jassen uit en werd Lindy weer geHopt. Wel aardig bedacht.

Op maandag hebben we ons beperkt tot het bekijken van de Venlose Carnavalsoptocht. 

En op dinsdag was het weer de Boerebroelof. Elke man in Venlo verkleed als Herenboer, in jacquet en streepjesbroek. En de dames als Boerin in stemmig zwart en wit, met bijvoorbeeld "parel"-kettingen gemaakt van spruitjes. Onze Carnavalsband "Ut Kump" staat dan elk jaar op hetzelfde pleintje te spelen. En dat is altijd een bron van gezelligheid. Hoewel de band op zich uit ongeveer twintig personen bestaat, worden dat er op het pleintje al gauw veertig. Allerlei musici  -  nou ja  -  haken spontaan aan, en omdat iedereen de traditionele liedjes wel kent  -  Wat is de Natuur toch Rijk, Marie  -  wordt de Kakafonie van geluiden toch al gauw een oase van sfeer en plezier.

En voor dat je het weet is het dan zo weer Aswoensdag. Dan neemt het "normale" leven weer zijn gang. Nou ja, wat is "normaal"? De zakenmensen trekken dan toch ook weer een soort Carnavalscostuum aan? Stijlvol pak met overhemd en stropdas? De wat lager gerangde ambtenaren verkleden zich ook: Een wat groezeliger pak met overhemd zonder stropdas maar met T-shirt. De jonge meiden in Skinny Jeans en Sneakers. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het leven blijft gewoon carnaval. Alleen zijn de uitmonsteringen wat saaier en voorspelbaarder. En de rituelen liggen wat strakker. Je hoofd moet weer onder het maaiveld. En je moet weer wat meer oppassen voor Me Too-taferelen. Want voordat je het weet, word je weer via de Social Media te schande gezet. Tijdens de carnaval hoorde ik iemand zeggen: "MeToo? Daar doen we niet aan. Bij ons is het altijd WeToo." Kijk, dat vind ik nou humor!

 Maar helaas. Ik vrees dat deze stap terug voor ons net even te groot is. Dat trekken we niet. Dus hebben we een radicale oplossing voor dit probleem gezocht en maar onze tickets naar Vietnam geboekt. Op 21 maart vertrekken we voor zes weken. Met de rugzak naar Ho Chi Min City. Daar een paar dagen acclimatiseren en de Jetlag overleven. En dan wel zien waar we terecht komen. Vast niet in het normale leven. En dat doet ons heel erg deugd!