Die Torte von Frau Jacobs

The Carnaval is over. In een klein Brabants dorp vinden we het hoofd van de Snor  (Johan Derksen)  achteloos gedropt op een parkeerplaats. Deuk en schaafsel aan de zijkant. Gelukkig is hij niet op zijn achterhoofd gevallen. Zoiets had ik trouwens ook niet van de Snor verwacht.

Heerlijk figuur, trouwens. Nooit te beroerd om recht uit zijn hart zijn mening te geven. Daar kun je het roerend mee eens of faliekant op tegen zijn, maar hij zegt het toch maar wel hardop. En dat alles gelardeerd met een geweldige dosis zelfspot. Veel voetbalprogramma's hebben na zijn populariteit ook geprobeerd om wat lacherig te doen, maar dat lukt niet als je geen humor en wel een paar grote ego's in huis hebt. 

Jawel, the Carnaval is over. Naast de Snor vinden we ook het hoofd van zijn maat, Gijpie.

Die is er wat ernstiger aan toe. Ligt kwijlend in de goot. Nou ook weer niet zo verbazingwekkend, maar de goot gun ik hem niet. Niemand eigenlijk. Maar zijn aanblik is wel deerniswekkend. Heeft het Leger des Heils net niet gehaald, lijkt wel. Nou, ik hoop dat hij het overleeft. 

Over overleven gesproken, ook de bloem van ons Venusschoentje geeft er na ruim twee maanden de brui aan.

Het is net of ze solidair is. Jullie niet meer werken? Ik niet meer gloriëren! Nou ja, ze heeft haar best gedaan, en over drie dagen zullen we haar sowieso voorlopig niet meer zien. Kan ze even nieuwe krachten opdoen. Want ik ga er wel van uit dat ze  -  tegen de tijd dat we terug zijn  -  weer gaat bloeien.  

Zeker, the Carnaval is over. En het opknappen van ons huis ook. Zo werk je je ruim twee maanden het schompes, en plotseling is er geen werk meer te doen en zelfs geen feest meer te vieren. Toch een hele overgang. Een aantal dagen met niks op het programma. Nou ja, niks ….. de volgende etappe  -  Vietnam  -  komt nu toch wel met een sneltreinvaart dichterbij en daarmee in het centrum van onze aandacht. Dorine heeft een grote kaart van dat land gekocht en ook wat tijd gespendeerd aan het markeren van plaatsen waar we persé heen moeten. Da's gemakkelijk als we een globale route gaan bepalen.

Wel lekker eigenlijk dat we nog een paar vrije dagen hebben. We kunnen daardoor nog even wat leuke puntjes op nog leukere i's zetten. Afscheid nemen van Venlo. Want als ik nu voor de vierde keer uit deze stad wegga  -  Dorine voor de derde keer  -  dan moet je daar toch wel even wat emotionele energie in steken. Nog even naar die plekjes waar je wel van genoten hebt, en misschien wel nooit meer terug komt. En zulke plekjes zijn er wel degelijk. 

Zo kennen wij vanuit onze vorige levens hier in Venlo Frau Jacobs in de Bauernhof. Weliswaar woont zij niet in Venlo en is ze zelfs niet eens Nederlands, maar wij rekenen haar wel tot de directe omgeving. Frau Jacobs heeft een boerderij midden in de bossen. De eerste boerderij net over de grens met Duitsland die hier net om de hoek ligt.

Nou ja, niet als je over de Autobahn gaat, maar wel over een stil binnenweggetje. Aan de Nederlandse kant van die grens ligt de uitspanning Jagerslust. Die raad ik niet aan. Dat is meer een schrootjestent waar de gezelligheid is weggekierd. Tja, geen jagers meer, he?  Het wordt na al die aanslagen op scholen in de Verenigde Staten en in Christchurch toch wel heel moeilijk om gerespecteerd te zijn en tegelijk met een geweer in je handen te lopen. In de tijd van de Twee Reebruine Ogen die de Jager aan keken, zag je richting de bossen nog wel eens mannen met zo'n schietijzer over de schouders. En misschien waren het er vroeger wel zoveel dat ze ook bij Café Jagerslust een nette boterham konden verdienen. Maar dat is nu toch echt wel Voltooid Verleden Tijd. Het Café staat er dan ook wat lamlendig bij. Ik heb er maar geen foto van gemaakt.

Maar de Bauernhof aan de Duitse zijde van de grens, dat is andere koek. Frau Jacobs heeft daar een gezonde nering. De eerste reden dat wij daar altijd graag heen gingen, is dat je daar op zondagmorgen voortreffelijk kon ontbijten. En de tweede reden bestond uit de enorme taartpunten die de koffie vergezelden. Die waren  -  ongelogen waar  -  zeker 15 centimeter hoog. En dan pastelgetint. Je had er altijd de keus uit lichtgele Ananasbavarois, zachtrose Frambozenbavarois, zoetgroene Kiwibavarois, of een zonnig-oranje Mandarijnenbavarois. Moeilijk kiezen! En dan had ze op hoogtijdagen ook nog iets met kersen, pruimen of kruisbessen. Geserveerd op een bedje van krokante bodem en opgeleukt met een priemetje chocolade er bovenop. Allemaal heel eerlijk. Niet dat driesterrengezwets van zongerijpte tomaatjes en bedjes van lauwwarme salade. Gewoon Torte! Je gaat er spontaan het Duitse Volkslied van zingen. Deutschland über alles. Nou ben ik daar niet zo'n fan van, maar als het over de Torten van Frau Jacobs gaat, dan mag het van mij. 

Nu waren we begin januari al eens bij de Bauernhof langs gereden, maar toen was ze gesloten. Met een aankondiging op de deur dat ze in januari en februari winterslaap hield. En dat ze in maart weer in de weekenden open zou gaan. En ja, nu is het toch echt maart. En wij kunnen het voor ons gevoel niet maken om Venlo te verlaten zonder bij Frau Jacobs langs geweest te zijn. Dus op de laatste zondag voor ons vertrek  -  vandaag dus  -  besloten wij om dan toch maar onze ochtendkoffie in de Bauernhof te gaan nemen. Koffie met, natuurlijk. 

Maar wat een desillusie! De winterslaap is wat langer uitgevallen dan was aangekondigd. De stoelen staan nog opgestapeld, de deuren zijn op slot, en hoe we ook door de ruiten turen, er is geen klant en zelfs geen pasteltaart te ontdekken. Een grootse tegenvaller! Hadden we zelfs bescheiden ontbeten om ruimte te houden voor zo'n grote jongen, maar niks ….

Wij overdenken dat er meer plaatsen in Duitsland moeten zijn waar goede taarten verkocht en geserveerd worden. Dus besluiten we om vanaf de grensovergang maar steeds rechtdoor te rijden, verder Duitsland in. Dan zien we wel waar we uitkomen, en daar eten we dan taart. Zo gezegd, zo gedaan. Al spoedig komen we bij een groen bord dat aangeeft dat het stadje Straelen  -  in goed Venloos "Straole"  - zich op onze route bevindt.

Al spoedig bereiken we de rand van het voetgangersgebied van het stadje. Daar konstateren we dat het stadscentrum slechts leeg en verlaten is.

Nou ja, zondagmorgen, een protestants gebied, daar kunnen we ons nog wel iets bij voorstellen. Maar als ook het Stadsmitte mensloos lijkt, zinkt de moed ons in de schoenen. Moeten we hier nu Taart verwachten? Het lijkt kansloos. 

Maar zoals bekend, achter de wolken schijnt de zon. Na regen komt zonneschijn. En zo zullen er nog wel meer spreekwoorden zijn die allemaal hetzelfde idee uitdrukken. We zien een Konditorei opdoemen,

hopen er het beste van en zowaar! Een gelegenheid die het midden houdt tussen een banketbakkerij en een lunchroom

met taarten in de vitrine.

Graag twee koffie, een kersentaartpunt en een met frambozen, bitte …… En het moet gezegd, verkeerd waren ze niet. Smakelijk ook. Maar ja, geen 15 centimeter hoog.

Op de terugweg stappen we bij de Bauernhof nog even uit, en ontdekken we dat het hier vroeger smokkelaarsland is geweest. Er zijn nog allerlei verbeeldingen die ons daaraan helpen herinneren. En als vanzelf welt in ons gemoed het lied op dat vroeger lang op de hitparade heeft gestaan:

Hij was een smokkelaar, die diep in de nacht

Steeds weer zijn smokkelwaar de grens over bracht.

Klein was het smokkeloord, en groot het gevaar. 

Zo is het leven van een smokkelaar.

We zien in het landschap portretten van Smokkelaars

en Duitse gendarmerie,

waarschijnlijk degenen die op de smokkelaars jaagden. Tja, het Verenigd Europa was nog ver weg in die tijd. Mutti Merkel was er nog niet. Nog geen Emmanuel Macron. Laat staan Theresa May. Toendertijd loonde het nog om zaken als koffie, boter en sigaretten over de grens te smokkelen. En nu is het verworden tot een smokkelpad, ter lering en vermaak voor kinderen die op een zonnige dag in het bos willen spelen, terwijl pappa en mama op het terras van Frau Jacobs een kopje koffie drinken. Vast met taart, dus!

Verzadigd keren wij weer terug naar Venlo. In onze lijven begint het ondertussen te borrelen van reislust. Het komt nu allemaal wel steeds dichterbij. Over drie dagen vertrekken we naar Vietnam. De makelaar is al langs geweest, en we hebben goede afspraken kunnen maken. Hij was zo tevreden over het werk dat in ons huis was verricht, dat hij voorstelde om de vraagprijs met 25.000 euro te verhogen ….. Hebben we geen bezwaar tegen. 

We vliegen met China Southern Airlines naar Ho Chi Min City, het vroegere Saigon. Met een tussenstop in Guangzhou. We gaan het allemaal meemaken. 

In ieder geval zit ons werk er hier op. Venlo goodbye. Wie weet ……...

PS: Zo af en toe komen we opvallende zaken tegen. Zoals dit T-shirt van een serveerster ….. Vind ik toch de moeite waard om even te delen.