Seconds from disaster, Gaiman en Pinguin.

Als we Ushuaia verlaten, beseffen we dat we nu niet meer verder zuidwaarts gaan, maar richting noord. Dat betekent dat de helft van de reis er nu opzit. Ook qua tijd klopt dat wel. We zijn nu ruim 3,5 maand onderweg. Maal twee is zeven maanden. Dat spoort met 1 februari als vermoedelijke datum van terugkeer naar Nederland.

Vandaag en morgen krijgen we de langste trip van de hele reis voor onze kiezen. 1500 kilometer in 30 uur in de bus. We zullen grofweg reizen langs de Atlantische zuidoostkust van Argentinië. Vriend en vijand zijn het er over eens dat daar niets te beleven valt. Pampa en wind. Dan ons verlies maar in één keer nemen. Net zoals bij de aandelenbeurs.

De reis gaat van Ushuaia via Rio Gallegos naar Trelew, een stadje in midden Argentinië,  zo’n 700 kilometer onder Buenos Aires. Rio Gallegos is oninteressant, en voor ons alleen maar belangrijk omdat we daar van bus moeten verwisselen.

30 uren in de bus lijkt heel veel. Maar in de praktijk valt dat wel mee omdat er onderweg de nodige afwisseling is. Je wordt lekker bezig gehouden. Ga maar na: Het programma ziet er als volgt uit:

07.00 Vertrek uit Ushuaia. Vervolgens: 

11.30 Grensovergang Argentinië uit, paspoortcontrole. 

12.00 Grensovergang Chili in, paspoortcontrole. 

12.30 Grensovergang Chili in, bagagecontrole. 

Veerboot over de Straat van Magellaes. 

Chili uit, paspoortcontrole. 

Argentinië in, paspoort- en bagagecontrole. 

18.00 Aankomst in Rio Gallegos. Twee uur tijd om de benen te strekken en wat te eten. 

20.00 Vertrek met nachtbus uit Rio Gallegos. Films kijken. Avondeten.

23.00 Riant slapen.

08.00 Ontbijt in de bus.

12.00 Aankomst in Trelew. Dat klinkt toch als een meer dan dagvullend programma ……… En dat is het ook. Er is weinig tijd om je te vervelen.

Als we ’s morgens om iets voor zeven de bus instappen, blijken we in gezelschap van een jeugdvoetbalteam uit Rio Gallegos dat in Ushuaia heeft meegedaan aan een voetbaltoernooi.

De boys zijn nog niet volgroeid. Okay, veel pubers denken tegenwoordig dat ze met 15 jaar wel de leeftijd der volwassenen hebben bereikt, maar daar kun je ook eh ……. ietwat genuanceerd over denken. Deze jongens schat ik tussen de 16 en de 18. Poeslief als je ze alleen spreekt. Etterbakken als je ze als groep tegenkomt.

Ze hebben de achterste helft van de bus bezet. Van daaruit wordt iedereen voorin de bus becommentarieerd en belachelijk gemaakt. Gegier alom. Van de aanwezige trainers valt geen gezag te verwachten. Die hebben  -  uit ervaring wijs geworden?  -  hun moede hoofd al in de schoot geworpen en houden zich van de domme. Dit belooft een gezellige reis te worden.

Een van de jongens is er om zeven uur nog niet. Die heeft zich waarschijnlijk verslapen. Dat lijkt ogenschijnlijk een onbelangrijk aspect van de situatie. Maar achteraf zet dat een keten van gebeurtenissen op gang die ons danig parten zal gaan spelen.

De chauffeur besluit om nog even te wachten met het vertrek om te bezien of de jongen alsnog op komt dagen. Dat komt hij niet. Om 07.20 vertrekken we uiteindelijk. Dus 20 minuten achterstand op het schema. “5 hours and 50 minutes from disaster”, zouden ze op National Geographic zeggen.

Net buiten Ushuaia is er een controlepost van de politie. Controle van de politie op papieren. Zonder controle functioneert zo’n land als dit nou eenmaal niet. Ook wij moeten onze paspoorten laten zien. En de chauffeur de passagierslijst. 

Ai foutje! Er zijn 27 mensen in de bus en er staan er 28 op de lijst. Hoe kan dat? En of de chauffeur maar even mee wil komen naar het kantoortje om dit uit te leggen. Dat kost ook weer 20 minuten. Op 5 hours and 20 minutes from disaster zitten we al 40 minuten achter op het tijdschema.

Wel hebben we onderweg één geweldige meevaller. Waar het door komt is me een raadsel, maar de hele groep praatjesmakers  -  niemand uitgezonderd  -  is als een blok in slaap gevallen. Of teveel gevoetbald, of het gisteravond laat gemaakt, al dan niet in combinatie met alcohol. Maar het waarom maakt ons niets uit: Het is weldadig rustig in de bus.

12.10: 1 hour from disaster. We naderen de grenspost van Argentinië. Paspoortcontrole. Allemaal de bus uit met de benodigde papieren, en in de rij voor het loket. Er worden geen onregelmatigheden geconstateerd. Terug de bus in.

12.40: 30 minutes for disaster. We komen aan bij de eerste grenspost van Chili. Nog steeds 40 minuten achterstand op het reisschema. Weer allemaal de bus uit. Controle van de paspoorten. Weer alles in orde. Terug de bus in. Niets wijst op het naderende onheil.

13.08: 2 minutes for disaster. Tweede grenspost van Chili. Iedereen met alle bagage de bus uit, richting het kantoortje voor de scanners. De koude wind guurt en snijdt …….

13.10: Hour Zero. Disaster. In het kantoortje gebeurt ……. niks. Geen controle, geen mannen met petten, geen draaiende lopende banden, gewoon niks. Niente. Nada. Goede raad is duur. Staan we daar met ons allen. Koffers, rugzakken, handbagage …….. Maar nergens enige beweging. Er is geen mens.

Okay, gaan we op onderzoek uit. Ander kantoortje in. Wat is er aan de hand? Nou, dat blijkt heel simpel: Van 13.00 tot 15.00 uur zetten de douaniers hun petten af en houden de dames en heren van de Chileense douane lunchpauze. Dus ligt alles stil.

Uiteindelijk besluiten we als groep dan maar weer de bus op te zoeken. Want niet iedereen kan tegelijk in het kantoortje en dan staan er altijd wat leden ven de groep in de koude wind. Maar helaas, dat gaat ook niet. De bus moet gesloten blijven, omdat die in het kader van de controle ook moet worden doorzocht. En wij bekijken het maar.

Pas langzaam begint de ernst van de situatie tot ons door te dringen. Wij lopen nu weer een kleine twee uur vertraging op het reisschema op. Dat betekent twee en een half uur totaal. Dat kost ons onze aansluiting in Rio Gallegos.

Dan moeten we daar een hotel gaan zoeken.En bovendien is dan de vraag wanneer we door kunnen. Rio Gallegos en Trelew zijn nou niet bepaald wereldsteden. Dus  ligt het voor de hand dat we 24 uur moeten wachten op de volgende bus van dezelfde maatschappij. Dan krijgen we ook nog een probleem met de hotelkamer in Trelew die we hebben geboekt. Die kun je op zo’n korte termijn niet meer zonder kosten afzeggen.

Dorine pikt het niet langer en gaat verhaal halen bij de chauffeurs van de bus. Ze is kwaad. Kwaad omdat ze gewacht hebben op die lummel die zich verslaapt, kwaad omdat ze vervolgens hun lijsten niet meteen hebben bijgewerkt, kwaad omdat ze door dit alles niet voor de lunchpauze bij de grens waren, en vooral woest omdat wij nu de dupe worden. Als Pedro Almodovar had gehoord hoe vloeiend ze kan ketteren in het Spaans, had hij haar vast een hoofdrol gegeven in zijn volgende film.

De chauffeurs halen eerst hun schouders op en zeggen dat het niet hun schuld is. Maar tegen een getergde Dorine leggen ze het af. En ze beloven in ieder geval dat ze contact op zullen nemen met Andesmar, de busmaatschappij waarmee we in Rio Gallegos verder moeten.

Uiteindelijk wordt het ook in Chili een keer drie uur, en zijn de dames en heren douaniers klaar met de lunch. Iedereen zet zijn pet weer op. Het circus gaat weer draaien en we kunnen verder.

In de loop van de rit komt een van de chauffeurs aan Dorine melden dat ze contact hebben gehad met Andesmar, en dat hun bus maximaal een kwartier op ons zal wachten. Leuk. Maar dat is nog altijd ruimschoots te weinig. Dit kan niet goed gaan.

Een paar kilometer voor de veerpont kunnen we aan de hand van kilometerborden exact uitrekenen hoeveel tijd we nog nodig hebben om in Rio Gallegos aan te komen.

Als we alleen de weg te berijden hebben, dus zonder de pont en de beide grensposten, komen we om 19.45 aan. De grenspost Chili neemt volgens de chauffeurs 15 minuten. Dan is het al 20.00 uur. De pont vaart er 20 minuten over. Dat is al 20.20 uur. Maar dan moet de veerboot bij onze aankomst wel klaar staan. Want als hij net weg is, kan het ook 50 minuten duren voordat we over zijn. En alles wat daartussen zit. En dan hebben we de grens met Argentinië nog te nemen. Duur variabel. Conclusie: Kansloos!

Wij gaan bezig met de noodscenario’s. De plannen B. Maar ja, onderweg hebben we geen wifi, dus er valt hooguit te denken en praten, maar niets te boeken of te contacten.

Dan volgt er plots een meevaller. De veerpont staat op het punt van vertrek, maar onze bus kan er meteen bij aankomst nog net op. Dus de overtocht wordt 20 minuten. Fijn. Maar we hebben de variabele Argentijnse grens nog. Om moedeloos van te worden.

Maar daar gebeurt een wonder. We mogen er doorrijden zonder enige vorm van controle. Zelfs naar de paspoorten wordt niet omgekeken. Dan wordt onze aankomsttijd 20.20. Zouden we dan toch nog ……. ? Als Andesmar nou ook nog 20 in plaats van de opgegeven 15 minuten zou wachten, dan eh ….. we durven er niet op te hopen.

We komen bij de busterminal aan om 20.20 uur. “Wil iedereen blijven zitten? En willen passagiers Hendriks en Dorine naar voren komen met hun handbagage?” Bij aankomst zien we de Andesmar-bus nog staan. Het lukt!

We vliegen onze bus uit, grijpen de rugzakken uit het bagageruim, en stormen de Andesmar-bus in. Onderwijl trotseren we de boze blikken van de nieuwe passagiers. Want wij zijn natuurlijk weer de oorzaak van hun vertraging.  Dorine biedt aan iedereen die het horen wil, haar excuses aan. Ik niet. Ik heb daar nu even geen boodschap aan. Het is volbracht!

In Trelew doen we de op de dag van aankomst niet veel meer dan het centrum verkennen. Gewoontegetrouw zoeken we ’s avonds ook op tijd ons nest op. Want zo’n busreis hakt er toch altijd wel in. 

We kwamen trouwens niet voor Trelew hierheen. Maar voor Gaiman. Een dorp hier 17 kilometer vandaan. Tussen 1880 en 1900 kwam zich hier een grote groep mensen uit Wales vestigen, op zoek naar een beter bestaan. 

In het plaatselijke parkje op het centrale plein raken we in gesprek met een typisch “Engels” dametje dat daar haar plantjes verkoopt. Nog every inch a Lady. Zij doet ons uit de doeken dat hier inmiddels geen pure Welshmen meer zijn. Want deze zijn goed ingeburgerd  geraakt en hebben zich meer dan geïntegreerd met de plaatselijke Mapuche indianen. Zelf is ze ook  van gemengd ras. Ze heeft een vader uit Wales en een Mapuche- moeder. 

De mensen in Gaiman zijn nu allemaal in meer of mindere mate van gemengd ras. Maar wel met behoud van de oorspronkelijke cultuur van Wales. Die is met name terug te vinden in de typische bouwstijl van de huizen.          

Maar ook in de etenswaren en de High Tea’s. Op zoek naar wetenswaardigheden gaan we “de oudste tearoom van Patagonië” binnen. En ontkomen we niet aan de High Tea. Maar dat is geen straf. Het smaakt allemaal prima.    

Ook bewonderen we de eerste loopbrug van het dorp over de Rio Chubut. Naar verluidt is deze brug het begin van bet dorp geweest. Er mogen alleen voetgangers overheen, die bovendien niet mogen stampen of de brug laten schommelen. Je vraagt je daardoor wel af of je je leven riskeert als je er overheen loopt. Maar zoals gewoonlijk op onze reis loopt alles weer goed af.

De volgende dag staat een bezoek aan de pinguïns in Punta Tombo op het programma. De zoon van de verhuurder van onze kamer wil ons er met zijn auto tegen een bescheiden vergoeding wel heen brengen. Want het is nog altijd 100 kilometer ver. Bussen gaan er niet naar toe. En een taxi is over die afstand ook nogal prijzig. Prima. Goede deal.

Op het moment van vertrek blijkt dat de verhuurder zelf  -  Hector Miguel  -  ook meegaat. Nou ja, het is zondag, en dus heeft hij tijd. Dus hoe meer zielen hoe meer vreugd.

Het Nationale Park Punta Tombo blijkt de moeite van het bezoeken waard. Het barst er werkelijk van de pinguins, over een strook van een aantal kilometers. Het zijn er zeker duizenden, zo niet tienduizenden. 

Onder werkelijk elke struik is een gat gegraven waar een stelletje zijn nest in heeft. Altijd twee eieren per nest. De pinguins zijn overduidelijk gewend aan de aanwezigheid van mensen. Ze laten zich er in ieder geval niet door afschrikken. We kunnen ze benaderen tot op een meter afstand zonder dat ze zich terugtrekken.

Het park is ook nog eens gelegen in een prachtige natuur aan zee. Een genot om hier te zijn en de pinguins in hun eigen habitat te kunnen bewonderen.

En de beestjes worden gerespecteerd. Ze hebben in ieder geval voorrang bij het oversteken.

Als we alles hebben gezien, gaan we nog even picknicken op een plekje uit de wind vlakbij de auto. Uit de bagageruimte wordt door Hector Miguel wat stoelen en een tafeltje getoverd, plus een mand met eten en drinken.

En allengs ontwikkelt zich een goed gesprek. De beide Argentijnen zijn heel geïnteresseerd in hoe het bij ons in Nederland allemaal toegaat. En wij in Argentinië natuurlijk.

De discussie gaat over van alles en nog wat. Politiek, jeugd, corruptie, de rol van de vrije pers, opvoeding, beleid over drugs en alcohol, verschillen tussen Europa en Zuid-Amerika enzovoorts. Reizen is alleen al fantastisch omdat het heel gemakkelijk leidt tot dit soort gesprekken waarbij je over en weer heel veel informatie opdoet in een sfeer van wederzijds respect. Geweldig!

Het is al donker als we uiteindelijk thuis komen. Weer een ervaring rijker.