Puerto Madryn.

26 oktober 2016 - Puerto Madryn, Argentinië

De volgende dag staat er een verplaatsing op het programma. Van Trelew naar Puerto Madryn. Afstand ongeveer 70 kilometer. Dorine heeft al uitgezocht hoe laat de bus gaat. Maar dat blijkt achteraf een overbodige actie.

Hector Miguel blijkt deze morgen toevallig ook naar die stad te moeten om een auto-onderdeel op te halen, en wil ons met alle soorten van genoegen een lift geven. Wij hebben onderweg zo vaak van dit soort gelukjes dat we bijna het gevoel krijgen dat de Argentijnen en Chilenen het er om doen. Maar aardig blijft het.

Hoe dan ook, dankzij de geste van Hector Miguel  zijn we op tijd onderweg. We stoppen nog even bij het punt waar Puerto Madryn voor het eerst in ons blikveld komt.

20161024_114829  Zicht op Puerto Madryn  20161026_115425  Zicht op PM.2

Vervolgens staan wij al om 12.00 uur op onze nieuwe plaats van bestemming. Daar worden wij opgewacht door onze nieuwe gastvrouw, Leonor. De oorspronkelijke bedoeling was dat we bij haar thuis een kamer zouden betrekken, maar omdat ze plotseling een neef  -  nou ja, tantezegger  -  op bezoek heeft, is onze kamer bezet.

Geen nood, Leonor heeft om de hoek nog een appartement leeg staan. Omdat Airbnb per vergissing heeft doorgegeven dat Dorine alleen komt, is er ook een éénpersoonsprijs berekend. Maar daar doet onze gastvrouw niet moeilijk over. Dat blijft zo als ze begrijpt dat ik er ook nog ben. Dus alweer een meevaller. Even onthouden hoe de sterren staan. Kan ons nog van pas komen.

Leonor is een leuke vrouw. Een extravert type. Zegt alles wat ze voelt. Ze is kunstenares, en haar schilderijen hangen hier in ons appartement. Verdienstelijk.

Gewoontegetrouw beperken we ons op de dag van aankomst tot een ommetje ter verkenning van de omgeving. Op basis van haar omschrijving dat haar huis maar twee blokken van de zee af is  -  en dát klopt ook  -  verwachten wij dat ook het centrum van Puerto Madryn op loopafstand is.

Maar dat valt even tegen. Dat blijkt 22 blokken ver. Niet helemaal de afstand die wij voor ogen hebben. En we beperken ons tot een wandeling naar het strand. Daar constateren wij tot ons genoegen dat de Hollandse producten hier goed in de markt liggen.

20161024_174904  Grolsch  

Midden op de middag zijn we alweer thuis. Tot onze vreugde heeft ons appartement ook een patio. Helemaal vrij gelegen. Geen mogelijkheid tot inkijk. Dus slepen we een matras naar buiten en benutten we de zonnestralen om alvast wat te gaan voorbruinen. Tja, het is lente in de ogen van de artsenconsulente. En na de lente komt zonneschijn. En dat heeft weer te maken met zomer. Zeker in Rio de Janeiro! En daar moeten we nog heen.

Puerto Madryn heeft  -  zo ongeveer als enige plaats aan de Argentijnse oostkust  -  aan reizigers zoals wij het nodige te bieden. Het ligt aan een bijna geheel omsloten baai. En dat maakt dat walvissen deze inham van de kust gebruiken als veilig toevluchtsoord waar ze hun kleine walvisjes kunnen voorbereiden op het grote werk. 

Eind november vertrekken ze dan naar buitengaats. En in december gaan ze er helemaal vandoor. Maar oktober en november zijn de maanden die de mens de mogelijkheid  biedt om de walvissen van zeer dichtbij waar te nemen. Gaan we doen.

Een soortgelijk verhaal geldt voor zeeleeuwen. Die zitten nu in groten getale ook al in deze omgeving. Het zijn nieuwsgierige beesten die graag bij je in de buurt komen zwemmen om eens een kijkje te nemen. En daarom worden hier tours georganiseerd waarbij dat mogelijk is. Willen we ook gaan doen, natuurlijk. A once in a lifetime event!

Leuke vooruitzichten. Dus alles kits, zou je denken. Maar zo is het niet. We voelen ons allebei niet 100%.  Wat moe. En niet veel zin om het ene been voor het andere te zetten. Nou hoeft dat gelukkig ook niet. Dat doen ze toch al vaak genoeg. Wij luisteren naar onze lichamen, en gaan in de avond op tijd onder de wol.

De volgende ochtend checken we de lokale weersberichten. Vandaag wordt het de beste dag van de week. Veel zon, weinig wind. Dus eigenlijk de beste dag om al lopend de stad te verkennen. Voor onder water of op een boot is niet persé zonneschijn nodig. En voor een fietstocht die we willen maken, ook niet. We beheersen dus onze nieuwsgierigheid en trekken de wandelschoenen aan.

Puerto Madryn blijkt een rustig, wijds gebouwd stadje dat weldadig aandoet. Boodschappen, een koffietje op een terrasje, ach, we kneuteren wat af. Maar ook dat is lekker. De reisboog kan niet altijd gespannen blijven.

Ook gaan we naar de busterminal om uit te zoeken hoe we vanuit deze stad weer verder kunnen. Dit gebouw blijkt neergezet tegenover het vroegere stationnetje van de stad. Een oude locomotief staat daar nog steeds zijn eer te betuigen. Het is allemaal in onbruik geraakt. Rails zijn er niet meer.

20161025_130451  DS station PM  20161025_130332_6  ZH station PM

Ook vandaag zijn we midden op de middag weer thuis. De patio ligt er nog steeds gezellig bij, en daar maken we nogmaals dankbaar gebruik van. Het leven is goed. Nou ja, ware het niet dat we ons nog steeds allebei niet echt lekker voelen. Moe en niet vooruit te branden. Alsof we iets onder de leden hebben. 

En daar balen we eigenlijk een beetje van. We willen hier actief genieten en niet alleen maar een beetje doedelen. Dus besluiten we tot een paardenmiddel. Vanavond om acht uur naar bed. Zodat we de volgende dag in ieder geval uitgeslapen zijn. Zo gezegd, zo gedaan.

De volgende ochtend constateren wij dat het paardenmiddel niet voor niets was. We zijn om acht uur als een blok in slaap gevallen en worden ook weer om acht uur wakker. Ik heb voor het eerst in mijn volwassen leven de klok rond geslapen. En we voelen ons re-de-lijk. Maar uitgeslapen ………?

De weersverwachting is zonnig, licht bewolkt en wind. Gisteren hadden we al vernomen bij de touroperators dat dit niet echt de dag wordt voor de walvissen of de zeeleeuwen. Maar goed, we hebben hier nog drie dagen. En we willen toch ook nog een dag fietsen? Dan huren we toch vvor het eerst van ons leven een paar mountainbikes?

Er is namelijk op 14 kilometer van de stad een uitkijkpunt  -  Playa El Doradillo  -  waar de walvissen vanaf het strand goed te zien zijn. Dat wil zeggen, als ze er zijn! Want gisteren bij de touroperators kregen we te horen dat deze beesten al zes dagen niet meer in de baai zijn waargenomen. Het kan natuurlijk zijn dat de natuur opschuift als het klimaat verandert. Nou ja, wij gaan in ieder geval. Na twee dagen lethargie zijn we wel weer toe aan enige actie.

Als we bij de fietshuur vragen hoe de weg is, en hoe lang we er over doen, krijgen we te horen dat de weg onverhard is, en heuvel op heuvel af. En we doen er een tot anderhalf uur over. Afhankelijk van de wind en de rijstijl.

De weg is inderdaad beroerd. Hij staat bol. Het gemakkelijkst is dus om in het midden te rijden. Want aan de zijkant glibber je steeds de goot in. Ze kennen hier geen fietspaden. En volgens mij herkennen de Argentijnse chauffeurs zelfs geen fietsers. Dus midden op de weg rijden “is een beetje dom” (gevleugelde Argentijnse uitdrukking, doorgaans gebezigd in relatie met onze koning). We houden het vandaag dus maar op een compromis.

De wind is heftig. Of eigenlijk kun je dit geen wind meer noemen. Naar Nederlandse maatstaven is dit storm. De heenweg rijden we dan ook in drie kwartier. En wij denken nog “dat is wel lekker fietsen op een mountainbike”. Hahaha!

Op het strand van Doradillo zijn we de enigen. We zoeken een beschut plekje tussen de rotsformaties. En turen vervolgens de hele baai af. Maar helaas, geen walvis te bekennen. Zelfs geen zeeleeuw, zeehond of pinguïn Gewoon helemaal niets. Nou ja, een paar zeemeeuwen. Maar ja, die heb je in Scheveningen ook. Daarvoor hoeven we niet naar Zuid Amerika.

20161026_111022  Doradillo.1  20161026_111032  Doradillo.2

De storm is er ondertussen niet minder op geworden. Zelfs op het strand hebben we al moeite om overeind te blijven.

IMG_20161026_185924  DS tegen de wind in  

 De terugweg blijkt andere koek dan de weg hierheen. Storm tegen op een bolle en heuvelachtige weg. Als je tegelijk de heuvel op moet fietsen en de harde wind tegen hebt, dan sta je bijna stil. En als je bijna stil staat, is het moeilijk om je evenwicht te houden. Even een rukstorm en je ligt om. Of je bent naar de zijkant van de bolling verwezen, met hetzelfde effect. We lopen hele stukken, omdat dat sneller gaat dan op de fiets blijven zitten. 

20161026_111117  DS op de mountainbike  20161026_113031  DS ploetert

Hoe lang we over de terugweg hebben gedaan, is mij net even ontschoten. Laten we het er op houden dat dat uit mijn geheugen is gewaaid. En laat ik verder melden dat onze liefde voor het mountainbiken sinds vanmiddag aanzienlijk is bekoeld.

Gelukkig is er daarna weer een oppepper. Wij hadden Leonor via de Whatsapp uitgenodigd om een borrel te komen halen. Daar volgde een hartstochtelijk SSSiiiiiiiii  ! op. Althans op het voorgestelde contact. Maar ze vindt het niet fair om ons de rol van gastheer en gastvrouw te laten spelen. Dus wordt het voorgenomen contact omgezet in een lunchafspraak bij haar thuis. Vinden wij ook prima. 

Als we om half twee bij haar aankomen  -  het vroegst mogelijke tijdstip hier, als het gaat over lunch  -  blijkt dat ook haar zoon en haar tantezegger aanschuiven. Het gezelschap klikt vanaf de eerste seconde. De ene na de andere grap vliegt over de tafel. Inclusief spot en zelfspot. We liggen zo ongeveer onder de tafel van het lachen. Humor is kennelijk heel internationaal.

20161026_142819  Lunch bij Leonor  

Al met al zijn we nu al twee en een halve dag hier, en we hebben nog geen fatsoenlijk beest gezien. En daar kwamen we toch eigenlijk voor. Dus morgen gaan we zwemmen met de zeeleeuwen. En overmorgen de walvissen bekijken op volle zee. Als ze er tenminste nog zijn!  

Foto’s