Salta

NB: Deze posting staat niet goed in de volgorde. We gaan eerst de grens over van Chili naar Argentinië, en dan pas komt Salta. Maar ik durf hem niet te verplaatsen omdat ik bang ben dat ik hem dan kwijt raak en alles overnieuw moet. Lees hem dus s.v.p. in de goede volgorde.

Na een lange nacht worden we wakker tegen half tien. En we realiseren ons dat we in een uitstekend bed liggen waardoor we goed en lang hebben geslapen. Die busreizen hakken er kennelijk toch stevig in.

Maar in ieder geval zitten we in Salta. En dan ook nog in een klassiek Spaans huis, dat bij Dorine mooie associaties oproept aan de tijd dat ze zelf in Spanje woonde. Het huis is wat boven ons budget, maar het is mijn kadootje voor haar verjaardag die ze hier gaat vieren.

Het ontbijt wordt ons voorgezet door señor Carlos, de man die ons gisteren heeft binnen gelaten. Hij blijkt de stiefvader te zijn van de huiseigenaresse Daniela. Zij is architecte en heeft dit huis ooit ontworpen voor haar moeder. Nadat die is overleden woont ze er zelf in, en verhuurt ze een kamer via Airbnb. Maar ze is er niet. Even naar Buenos Aires. En Carlos neemt de honneurs waar.

Carlos is een uiterst beminnelijke man. Hij weet overal over mee te praten, en doet er alles aan om het je naar de zin te maken. Hij legt van alles uit en geeft ons tips over de stad. Kortom, we voelen ons hier meteen thuis.

Na het ontbijt gaan we het centrum van de stad verkennen. Salta blijkt een leuke provinciehoofdstad met regionale allure. Gemoedelijk en gezellig. Niet al te druk. En een plezierig centraal plein waar de sinaasappels overvloedig aan de bomen groeien.

In Grand café Van Gogh drinken we een kop koffie met een taartje. Alles voor het thuisgevoel! En we verkennen de wandelpromenades met de winkels en de doorkijkjes.

De stad blijkt over een uitermate grote hoeveelheid speelse en kleurrijke kerken te beschikken. Dat markeert de sfeer.

Plotseling lopen we ook tegen een protestmars aan, waarin onder andere een grote Argentijnse vlag wordt meegedragen. Nationalistische gevoelens zijn hier niet vreemd. De protestmars is van het kaliber "we pikken het niet langer" en "meer salaris voor iedereen". Het deed me ogenblikkelijk denken aan Kees van Kooten en Wim de Bie, en de slogan van hun typetjes Jacobse en Van Es: "Geen gezijk, iedereen rijk".

In tegenstelling tot wat ik zou verwachten van een land waar Maxima vandaan komt, treft het mij dat we gemiddeld weinig mooie mensen tegen komen. Dat was trouwens in Chili ook al zo. Het volk is wat gedrongen, kort en wat grof gebouwd. 

Op de terugweg, als we al vlak bij ons huis zijn, steekt Dorine nog even snel voor een aanstormende auto de straat over. Helaas zijn de wegdekken hier niet zo egaal als we in Nederland gewend zijn. En vlak voor de stoep struikelt ze en verstuikt ze haar enkel. Het lijkt meteen behoorlijk mis. 

We staan net voor een ziekenhuis, dus lopen we daar stapje voor stapje naar binnen, om de wond op haar voet schoon te gaan maken van straatvuil. Binnen moeten we wel uitkijken dat we niet meteen ingeschreven worden, want dan ben je patiënt en zit je in een systeem! 

En zo ver willen we het niet laten komen. Want ons strompelwandelingetje wijst uit dat er niets is gebroken en de schade beperkt is tot een opgezwollen enkel en twee (schaaf)wonden. En dat kunnen we zelf wel behandelen.

In het ziekenhuis vinden we een toilet met desinfecterende zeep en daarmee wassen we de wonden schoon. En naast het ziekenhuis is een apotheek waar we voor 60 cent een doosje met 10 pleisters kunnen kopen. Maar de mogelijkheid bestaat ook om één pleister aan te schaffen voor 6 cent. Omdat er maar een wond is die echt een afdekking nodig heeft, besluiten we tot het laatste. Een rib uit mijn lijf!

Morgen  -  de dag van Dorines verjaardag  -  hadden we een uitstapje in gedachten naar het lommerrijke plaatsje San Lorenzo. Een ideale plek om wat te vieren. Maar veel lopen zit er voor Dorine niet in, dus dat plan wordt ter plekke gecanceld.

Als we thuis komen is Carlos een en al bezorgdheid. Meerdere keren komt hij terug op het feit dat Dorine beter naar het ziekenhuis kan gaan om haar enkel goed na te laten kijken door een specialist. Even zovele keren bedanken we hem voor zijn goed bedoelde advies, maar wijzen wij het beleefd af. 

Carlos is echter niet voor één gat gevangen. “Als Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg maar naar Mohammed”, moet hij gedacht hebben. Hij heeft nogal wat connecties in medische kringen, en hij belt net zolang al zijn medicijnenvriendjes af, totdat hij er één heeft gevonden die om niet wel even naar de enkel van Dorine wil komen kijken. 

Even later doet dokter Jorge zijn intrede in huize Carlos. Die twee zijn klaarblijkelijk goed bevriend, gegeven het gemak van de onderlinge conversatie. Jorge blijkt een uiterst charmante gentleman. Vriendelijk, kalm en rustig in zijn conversatie, en met de nodige humor. De uitstraling van een Bon Vivant van klasse. Carlos meldt ons achteraf dat hij in zijn jongere jaren een Picaflor was. Hetgeen zoiets wil zeggen als een Flirter. Wij kunnen ons daar alles bij voorstellen.

Verder blijkt Jorge als medicus gespecialiseerd te zijn in aderen. Nou niet bepaald een deskundigheid die je nodig hebt bij verstuikte enkels. Maar goed, we vertrouwen maar op zijn algemeen medische kennis en ons eigen gezonde verstand. En het moet gezegd, hij bekijkt, beklopt en beknijpt de enkel van alle kanten, zegt er wat zinnige dingen over en wekt daarmee beslist vertrouwen. 

Hij komt tot de conclusie dat er niets is gebroken  -  we zijn het gelukkig roerend met hem eens  -  en ook met het door hem aanbevolen drukverband, arnica (die we zelf bij ons hebben) en een antizwellingspil (die hij bij zich heeft) kunnen we vrede hebben. 

Met de belofte dat hij morgen nog even terugkomt om naar de patiënt te kijken en dan bij die gelegenheid nog een gelletje mee zal brengen dat nog meer de zwelling moet tegengaan, verdwijnt hij naar de huiskamer waar hij met Carlos nog even napraat. We kunnen de discussie maar half volgen, maar het lijkt er over te gaan dat dit bezoek wordt gedeclareerd als ware Carlos de patiënt.

Voor de rest van het vermaak van deze dag besluiten we gebruik te maken van een kabelbaan die vlak bij ons huis begint, en ons meevoert naar een bergtop met uitzicht. Dan hoeft Dorine haar enkel niet veel te belasten.

Boven zien we de nodige toeristische kraampjes, maar ook een paar mooie cactussen. Speciaal voor de liefhebbers.

Het uitzicht in de kabelbaan is prachtig.

De stad is veel groter dan het centrum doet vermoeden. Ook boven op de berg is een viewpoint, maar die blijkt een stuk minder interessant, omdat een paar bomen wat te ver zijn doorgeschoten.

Geen nood, dan kijken we op de terugweg nog even extra.

De volgende ochtend staat Jorge om een uurtje of elf weer voor de deur. Samen met zijn elegante echtgenote. De patiënt krijgt een stevige omhelzing van de dokter. Waarschijnlijk bevordert dat de genezing aanzienlijk. Een goed contact tussen dokter en patiënt werkt nu eenmaal heilzaam. 

Maar wat nog fraaier is, ik krijg van zijn echtgenote ook twee dikke zoenen. Waarschijnlijk is dat preventief, om enkelverzwikkingen voor te blijven. Ik vraag me wel af hoe lang de opleiding medicijnen hier duurt, en wat er exact wordt onderwezen. Met de patiënt gaat het trouwens meteen al een stuk beter.

Overigens is dit ook de dag van Dorine d’r verjaardag. Dat was tijdens onze slaap goed te merken. Omdat wij ’s nachts onze mobielen niet uitzetten, horen we in de duisternis steeds een pingeltje als er een bericht binnenkomt. Er is nu eenmaal een tijdsverschil van vijf uur. En er wordt deze nacht aardig wat afgepingeld.

Bij deze willen we alle goede wensen wensers ontzettend bedanken voor hun attentheid. Dorine voelde zich ondanks de grote afstand echt in het middelpunt van de belangstelling staan. Geweldig dat zoveel mensen de moeite hebben genomen om haar te feliciteren.

De komende twee dagen hebben we een autootje gehuurd om even een slinger naar het Noorden te maken en dan hier weer terug te komen. Dat komt nu dubbel goed uit, omdat Dorine dan haar pootje nog even wat kan blijven ontlasten. 

En mocht het probleem met de enkel na terugkomst nog niet over zijn, dan kunnen we altijd nog even bij Jorge  -  en zijn vrouw!  -  op controle gaan .............  !