Purmamarca, Humahuaca en Tilcara.

Omdat Dorine nog wel even zoet is met haar zere pootje, komt het goed uit dat we voor een paar dagen een autootje willen huren. We willen vanuit Salta nog een slinger naar het noorden maken voordat we definitief afzakken naar het zuiden.

Het stomme is dat we juist via het noorden naar Salta zijn gekomen. Nota bene door Purmamarca heen, een van de plaatsen waar we nu nog naar toe willen. In San Pedro de Atacama heb ik nog geïnformeerd of er ook bussen gingen naar Purmamarca. Nee die gingen er niet. Alleen naar Salta. En dat de bus naar Salta onderweg in Purmamarca stopt, wordt gemakshalve dan maar even over het hoofd gezien. Maar goed, het komt nu dus toevallig wel even goed uit. Twee dagen met de auto.   

Op een van onze middagen in Salta hebben we al informatie ingewonnen. Het barst er van de autoverhuurbedrijven. Dus als we er na een stuk of wat gezien te hebben, eentje vinden die 10% goedkoper is dan de rest, moet die het maar worden. 

We stappen binnen bij een vrouw die zich voorstelt als Cecilia. Waar we vandaan komen? Als dat Nederland blijkt te zijn, vindt Cecilia het gesprek interessant worden, en ontzakelijkt ze. We wisselen wat ervaringen uit, en zo maakt ze ons onder meer deelgenoot van het feit dat ze behalve Cecilia ook La Flaquita wordt genoemd.

Cecilia de Magere. Dat zouden we niet bedacht hebben, want ze heeft wat ons betreft een normaal postuur. Maar ja, vergeleken met de geblokte Argentijnen die we verder tegen komen ……. Alles is natuurlijk relatief.

La Flaquita legt ons het een en ander uit over de toeristische mogelijkheden in de streek, en meldt ons en passant dat we 1400 pesos mee moeten brengen als we de auto op komen pikken. Liefst contant. We kunnen weliswaar ook met een creditcard betalen maar dan komt er 15% bij de prijs op. Prima, contant dus. Die informatie steken we in onze zak.

Op de avond van Dorine d’r verjaardag ga ik om 20.00 van huis om  -  een half uurtje lopen  -  de auto op te halen. Met de gevraagde hoeveelheid van 1400 pesos, en ook met mijn paspoort en mijn rijbewijs. Dat was niet gevraagd, maar voor alle zekerheid. Dit is Zuid-Amerika en je weet maar nooit.

Dit keer zit La Flaquita er niet. Maar wel haar tang van een collega die ongetwijfeld luistert naar de naam van La Gordita. De Dikkerd. Foei wat een naar mens! Ze bitst om zich heen dat het een lieve lust is. Kennelijk de koningin in haar eigen kantoortje. Ik overweeg dat in sommige gevallen het celibaat nog niet zo gek is. Maar goed, ze is in het kantoortje de enig aanwezige van de staf, dus ik heb geen keus en richt me tot haar.

En jawel, mijn voorgevoelens bedriegen me niet. “Je paspoort alstublieft”. Gelukkig, die heb ik. “Rijbewijs”. Ook die heb ik bij me. “Creditcard”. “Creditcard?” “Ja, creditcard.” “En La Flaquita zegt dat we beter contant kunnen betalen!” “Dat is ook zo. Maar ik heb de creditcard ook niet nodig voor je betaling. Ik wil alleen een printje maken voor het geval dat je niet terugkomt of zo. Als je de auto terugbrengt, verscheur ik dat weer.” “Tja, nou ja, ik heb hem niet bij me. Dat had La Flaquita me niet gezegd.”

Meewarig haalt ze haar schouders op en gaat een andere klant helpen. En ik ga niet weg. Zo zitten we elkaar 10 minuten te negeren. Dan draait ze zich plotseling naar me toe en zegt: “Over 20 minuten sluit het kantoor.”

What to do? Dit spelletje ga ik niet winnen, zoveel is me wel duidelijk. Heen en weer rennen naar huis is geen optie, en zelfs met twee keer een taxi ga ik het waarschijnlijk niet redden. Dan zie ik dat het kantoor de volgende morgen om 09.00 uur weer open gaat. “Ik kom morgenvroeg wel terug.” En ik denk: Dan zit er hopelijk iemand anders. “Doet u dat, meneer.” En zonder te groeten  -  erg onbeleefd  -  loop ik onverrichterzake het kantoor uit. En hoop ik dat ze morgen niet de ochtenddienst heeft.

Maar die hoop blijkt ijdel. Want als ik er de volgende ochtend om 09.00 uur weer sta, is zij degene die de deur van het slot haalt. Overigens zegt ze me uitermate vriendelijk goedemorgen. En ook ik zeg haar beleefd goeiendag. Gewapende vrede.

Een ander stel staat er al wat langer en wordt  -  terecht  -  eerst geholpen. Zij handelt met hen eerst de administratieve formaliteiten af, en vraagt dan netjes aan mij of ik even buiten het kantoor wil wachten. Ik begrijp haar niet precies, maar doe wat er van me gevraagd wordt. Ze doet de deur achter me op slot, en gaat vervolgens met het eerste stel een aantal blokken lopen om daar hun auto op te halen.

Na een kwartier is ze weer terug, wordt mijn paspoort en rijbewijs gecheckt, contante pegels in ontvangst genomen, en wordt er last but not least een printje gemaakt van mijn creditcard. En daarna gaat de deur van het kantoortje weer op slot en gaan wij een aantal blokken wandelen om de auto op te halen.

En wat denk je dan als snuggere Hollander? Had je nou niet beter eerst ook even onze administratieve rompslomp in orde kunnen maken? Dan had je maar één keer hoeven lopen. Maar neeeejjj, zo werkt dat in Zuid-Amerika niet. Eén klant tegelijk afwikkelen. Lekker overzichtelijk. Even schiet er door mijn hoofd: “Ze zal toch niet ……….?” Maar nee, daartoe acht ik La Gordita niet in staat. Om mij een loer te draaien en dan zelf puffend en wel met haar dikke lijf twee keer te moeten lopen ….. 

Maar goed, eindelijk kom ik de koning te rijk met een klein Chevroletje thuis aan. Dorine is ondertussen nog niets opgeschoten in relatie met het naderende vertrek. Zij was met Carlos in gesprek toen ik weg ging, en ze is nog steeds met Carlos in gesprek als ik terugkom. Ach ja, wat maakt het uit? Sommige gesprekken zijn nu eenmaal boeiend.

Na van Carlos hartelijk afscheid te hebben genomen  -  “doe je ook nog onze speciale groeten aan dokter Jorge en zijn vrouw?”  -  rijden we zonnig en wel Salta uit. Eerst een stuk toeristische bergweg met hier en daar een mooi uitzicht, en daarna een stuk snelweg dat lekker opschiet.

Ons eerste reisdoel vandaag is Purmamarca, een klein bergdorpje dat zijn bekendheid geniet vanwege twee zaken. In de eerste plaats is het waarschijnlijk de grootste open-lucht-markt van Argentinië, en ten tweede heeft het een prachtig decor: La Sierra de los Siete Colores. Het Gebergte van de Zeven Kleuren. We zijn benieuwd!

Beide zaken blijken indrukwekkend. Het kleine dorp gaat compleet gebukt onder de grootse hoeveelheden kleurrijke Andesspulletjes. De meest ongelofelijke kleurschakeringen rollen aan onze ogen voorbij. Wij raken helemaal begeesterd en kunnen het weer eens niet laten. Deze keer kopen we een kleine tas, twee sloffen en een kleine rugzak. Zulke mooie kleuren ………. 

En ook het gebergte laat weinig aan de verbeelding over wat haar naam betreft. De kleuren staan er schitterend op. Maar ja, er zijn in deze streek ook nog de berg van de 14 kleuren, en er wordt zelfs gerept van het gebergte van de 21 kleuren. Ach ja, enige concurrentie kan geen kwaad ….. En er is altijd baas boven baas.

Na deze geweldige kleurenpracht is het tijd voor de inwendige mens. Wij besluiten om voor het eerst van ons leven ons te wagen aan een lama-stoofpotje. De gok valt goed uit. Het lama-vlees is vergelijkbaar met ons stoofvlees, alleen nog veel zachter. Heel smakelijk.

Omdat we vandaag twee jarigen in onze vriendenkring hebben, kopen we er ook nog even een literfles bier bij en brengen we een toast uit. We waren er graag bij geweest, maar ja, het is nu eenmaal een van de keerzijdes van onze trip dat je niet zomaar even ergens op bezoek kunt. Toch hopen we dat onze welgemeende felicitaties de duizenden kilometers kunnen overbruggen.

Onze volgende halte is de plaats Humahuaca. Volgens de beschrijvingen een historisch plaatsje waarin de straten nog kinderkopjes hebben. 

Op de snelweg krijgen we de aanduiding te zien “afslag centrum 1 km”. Er komt al een afslag na 300 meter, maar daar staat verder niets bij aangegeven. We gokken er op dat het hem niet is. Mis. De eerstvolgende drie kilometer komt er geen afslag meer, en houdt ook de bebouwing op. Dus zit er niks anders op dan op onze schreden terug te keren en onze fout goed te maken. 

We pakken dan maar de “goede” afslag, rijden een hele wijk door en zien nog steeds geen enkele aanduiding. Dan begint de bebouwing alweer dun te worden. Toch maar even vragen. Ja hoor, we zitten wel degelijk goed. Alleen nog wat verder doorrijden. En zowaar, we komen uiteindelijk in een soort centrumpje terecht.

Humahuaca blijkt een levendig en gezellig dorpje te zijn, met ook hier alweer een grote kwantiteit aan Andesspulletjes. En het heeft inderdaad een historische kern, wat het dorp extra cachet geeft.

Omdat de geldvoorraad aan het slinken raakt, zoeken we nog even de enige bank op. Altijd weer spannend of mijn bankpas of creditcard geaccepteerd wordt. Daar is hier namelijk geen peil op te trekken. Gelukkig, dit keer wel. Maar nee, geen geld. Er staan drie ATMs, maar ze zijn alle drie leeg. Dat wordt toch nog even dimmen met de uitgaven totdat we weer in Salta zijn.

Nadat we het hele dorp uitgebreid bezichtigd hebben en vervolgens het avondeten hebben genuttigd, zoeken we onze kamer op die Dorine gereserveerd heeft in een hostal. Die blijkt vlakbij het centrumpje te liggen. Afstanden zijn hier dus geen probleem. Wifi werkt hier slecht tot niet. Het downloaden van mijn foto’s kan ik in ieder geval wel vergeten. Dus dat wordt vanavond geen posting. 

De kamer zelf heeft een tweepersoons bed, een eenpersoons- en een stapelbed. Het voelt alsof je alle kleinkinderen mee had kunnen nemen. Zeg maar een soort jeugdherberg. Die uitstraling heeft het hier ook wel een beetje. Wij zitten er niet mee: Ons bed is goed.

De volgende morgen zijn we op tijd uit de veren. En we krijgen een ontbijt geserveerd in de keuken van de gastvrouw. Die staat ondertussen in mijn rug aan haar fornuis te pruttelen. Regelmatig vraagt ze aan Dorine  -  die tegenover mij zit  -  om even iets aan te geven uit de tafellade aan haar kant. Hetgeen op een gegeven moment bij Dorine de reactie ontlokt, of ze niet beter de tafel  kan omdraaien. Want dan kan ze zelf bij haar spullen in de tafellade. 

Verwonderd kijkt de vrouw haar aan, en zegt: “Goed idee. Dank je wel voor de suggestie.” Dorine en ik kijken elkaar verdwaasd aan. Worden we in de maling genomen? Maar nee, ze meent het serieus!

Vervolgens rijden we de weg van gisteren weer terug, maar stoppen  nu in een ander dorp, Tilcara. Leuk en gezellig.

En ook alweer de onvermijdelijke Andesmarkt op het centrale plein. Maar daar hebben we na het geweld van Purmamarca geen zin meer in. En we zijn dan ook relatief snel uitgekeken.

We hebben dus tijd over. En na enig overleg besluiten we om vervroegd terug te rijden en te gaan doen wat ons op de verjaardag van Dorine door de neus is geboord: Een bezoek aan San Lorenzo, een dorpje dat in de schaduw van Salta ligt.

Die plaats was ons zowel door Carlos als Jorge aanbevolen als een prima oord om de verjaardag van Dorine te gaan vieren. Maar gelukkig zijn we daar toen niet terecht gekomen. In onze ogen was het een soort toeristenval. Twee ijstenten, drie restaurants, en een kloof in de grond die alle toerisme moet onderbouwen. Niks voor ons. We hebben er geen foto gemaakt en zijn er redelijk snel weer vertrokken.

Dus terug naar Salta, waar we voor één nacht even een snel hotelletje in het centrum hebben geboekt. Klaar voor ons volgende reisdoel voor morgen: Cachi. 's Avonds maken we nog even een ommetje door het centrum. Ook bijzonder: Salta by night! 

Omdat het niet zeker is dat er in Cachi een ATM is  -  het is maar een klein dorp  -  besluit ik ook nog maar even wat geld vooruit te gaan tappen. Omdat hier in Argentinië de gangbare flap er een is van 100 pesos  -  6 euro  -  moet je al gauw met een forse stapel bankbiljetten de straat over.

Geen nood, die gaan in de linker achterzak van de broek.

Riskant? Nee, dat valt wel mee. Want ondanks de stapel vallen ze niet op. Wat wel opvalt, is de portemonnee in de rechter achterzak. Een zakkenroller zal dus altijd eerst geneigd zijn om mijn portemonnee te rollen. Boordevol flappen van Italiaanse lires en Duitse marken. En bankpasjes die allemaal zijn verlopen. Maar ook die portemonnee zit tot op heden gewoon in mijn broekzak. Ik denk dat de gevaarlijkere plekken van Zuid-Amerika nog moeten komen .......