Cachi

En zo wordt het weer tijd om afscheid te nemen van Salta. Omdat we pas na het middaguur een bus hebben, gaan we ’s morgens nog even genieten van het zonnetje op het centrale plein. Daar ontmoeten we een paar schone dames die graag voor ons op de foto gaan. Het zijn Gauchas, Cowgirls, de vrouwen die achterop bij de Gaucho’s in amazonezit meerijden op hun paarden. En daarbij dragen ze ook echt deze kleding.

Om half een hebben we een bus naar Cachi, een bergdorp aan de rand van de Andes. Aanbevolen door veel toeristen. Waarom weten we niet echt. Op de busterminal wil ik nog even geld pinnen, omdat het gerucht gaat dat er in Cachi niet te tappen valt. Maar helaas, mijn pas wordt weer eens niet geaccepteerd. Lastig. Dat wordt geluk hebben in de bergen.

Na een rit van vijf en een half uur door een redelijk ruig landschap, bereiken we onze plaats van bestemming, waar we voor drie nachten een hotelletje hebben geboekt. Daar gaan we eerst maar even inchecken en onze spullen droppen. 

Aan de balie blijkt dat er voor ons een kamer met twee eenpersoons bedden is gereserveerd. Dat is niet naar ons zin: Dorine reserveert altijd een Cama Matrimonial. Een tweepersoons. En die is er ook, dus die willen we dan ook. Het kost enige moeite, want de eigenaresse had er overheen gekeken, en dus een andere planning gemaakt. En dat verander je hier niet zomaar. Maar uiteindelijk komt het allemaal in orde. 

Daarna gaan we op verkenning in het centrum. Cachi blijkt een piepklein dorpje. Er is uiteraard een centraal plein

met daaromheen huizen die tot slechts een a twee blokken van de Plaza verwijderd zijn. En zowaar, er is een geldautomaat die geen kuren vertoont bij mijn bankpas. Mazzel!.

Maar het is hier wel heel gezellig, kleinschalig en romantisch. Als de duisternis invalt, geven de lantaarns een extra feeëriek effect. Wij slenteren hand in hand door een klein bergdorpje in Argentinië en genieten van de opkomende maan, 

een vreemd gevormde boom, 

de vredige sfeer en van elkaar. Zijn we snel tevreden? Nee. Dit is speciaal. We voelen ons heel gelukkig.

Drie nachten bezig zijn hier lijkt ons wat lang. Daarom besluiten we om er maar drie heel ontspannen dagen van te gaan maken waarbij we tegelijk wat achterstallig onderhoud kunnen plegen. Zorgen dat er weer eens een wasje gedraaid wordt, lekker uitrusten, het pootje van Dorine nog wat bij laten komen, en ons bezinnen over in welke richting we in grote lijnen verder gaan trekken. En voor ons zijn dit soort dagen ook altijd om wat te mijmeren.

Maar we gaan zeker ook genieten. We ontdekken een knus restaurantje met maar zeven tafeltjes. Die wordt het vanavond. Heerlijk een hapje eten in een plezierige ambiance. Ietwat boven het budget, maar daar laten we vanavond de pret maar eens niet door bederven.

Tijdens onze verkenningswandeling komen we het volgende bord tegen:

Daar staat toch met duidelijke letters: Toda las noches Peña om 21.00 uur. Een peña is een muzikaal optreden van folkloristische muziek. En, er van uitgaande dat negen uur hier geen negen uur is, maar half tien, sluit dat mooi aan op ons etentje. Wij besluiten dan ook om de afsluitende koffie in het Peña-café te gaan drinken.

Als wij er binnen komen, blijkt het niet druk. En ook nadat we de koffie bijna op hebben, wordt er nog geen enkele aanstalten gemaakt tot het vertolken van muziek. Dus toch maar even vragen aan de dame die ons bedient. 

“Neemt u ons niet kwalijk, maar Is er muziek vanavond?” “Nee, alleen in het weekend. En vandaag is het dinsdag.” “Maar buiten op het bord staat dat er elke avond Peña is. “Ja, dat klopt ook. Elke avond in het weekend”, lacht ze. En ze kijkt er bij of ze voor zeker drie-zevende van de tijd gelijk heeft.

Nou ja, de avond is te mooi om die door deze tegenslag te laten verpesten. We wandelen nog een rondje door het dorp en vinden dan dat de nacht wel mag beginnen.

De volgende morgen staan we op ons gemak op, eten ons ontbijtje waarbij we en passant wat goede toeristische tips krijgen van een Argentijn voor wat later op onze reis, en slenteren vervolgens tegen een van de mooiste spreuken aan die ik in tijden heb gezien: 

“Hier is het bier nog kouder dan het hart van je ex”. Je moet er maar opkomen!

En nog een:

Een koffie: 35 pesos.

Goeiedag, een koffie: 30 pesos

Goeiedag, een koffie alstublieft: 25 pesos.

Hahaha!

Ach ja, mensen, en natuurlijk evalueren we ook weer eens wat. Een aantal van onze mijmeringen willen we graag delen:

We zijn al anderhalve maand onderweg. We voelen ons inmiddels heerlijk in balans. En we genieten met volle teugen. We hebben al één regenbuitje gehad. De keerzijde daarvan is wel dat alles er wat stoffig en dor uitziet. In de regentijd  -  dat is hier ’s zomers  -  zal alles er toch wel een heel andere uitstraling hebben.

De mensen zijn hier opener en vriendelijker dan we in Europa gewend zijn. Iedereen  -  ook wildvreemden  -  zegt elkaar goeiedag als je ergens binnenkomt. En iedereen begint ook spontaan een praatje. Dat doen wij ook, dus er wordt wat afgekletst. Heel gezellig. En niemand heeft hier haast.

Wat we ook noteren, is, dat iedereen die de bus inkomt, een lach op zijn gezicht heeft. En gisteren maakten we mee dat er een man de bus instapte met de woorden: “Goedemiddag allemaal. Ik ben Pedro Gonzales”. En vervolgens gaat hij zitten, En dat wordt hier heel gewoon gevonden.

We zijn inmiddels wel gewend geraakt aan het feit dat de meest  -  voor ons  -  normale zaken hier regelmatig niet werken. De bankpassen die regelmatig zonder enige aanleiding worden geweigerd, de wifi die het vaak niet doet, de stroom die uitvalt, bankautomaten waarvan het geld op is, reserveringen die niet zijn doorgekomen, dat soort zaken.

De oplossing is, dat je voor alles reserve inbouwt. Ik heb constant naast mijn passen altijd een paar honderd euro en een paar honderd dollars contant bij me. Voor je weet maar nooit. En die heb je af en toe echt nodig.

Eigenlijk leiden we hier een heel eenvoudig leven. We regelen eten, overnachtingen en transport. En we genieten van de mensen, de natuur en de verschillen in cultuur. We hoeven geen administratie bij te werken, boodschappen te doen, verplichtingen na te komen of haast te hebben. Hier een burn out krijgen is godsonmogelijk.

Daarnaast houdt Dorine zich bezig met de richting van de reis, het onderdak en de tickets. En ik ben daarbij nog zoet met het schrijven van de reislogger. En dat is het dan zo’n beetje. We maken een prachtreis en we prijzen ons gelukkig dat we elkaar hebben als reisgezel. We vormen een prima team en sluiten goed op elkaar aan.

Ik beschouw het samenleven eigenlijk als een spaarbankboekje. Als je er elke dag wat oplaadt, dan komt er met zekerheid een dag waarin je met het opgebouwde kapitaal prachtige dingen kunt doen. En het omgekeerde is ook waar: Als je elke dag een bedragje van de rekening haalt, is het spaarbankboekje op een gegeven moment leeg. En dan komt onverbiddelijk het moment waarop ik mensen hoor zeggen: “We gaan uit elkaar. De koek is op.” De koek is op? Ja, dat zal. Maar weet je hoe dat komt? Je hebt de laatste paar jaren te weinig in je partner geïnvesteerd! 

Ook vanavond hebben we weer een restaurantje gevonden dat naar onze zin is. Dit keer vijf tafels. Met uitzicht op het gekokkerel van de patron. Dorine geniet van haar salade en ik heb me weer eens aan een experiment gewaagd: Risotto van quinoa. En dat smaakt me prima.

Morgen nog een dagje zalig niks te doen hebben. En daarna zakken we weer zuidwaarts.