De Grens van Chili naar Argentinië

13 augustus 2016 - Salta, Argentinië

NB: Hiervoor staat de posting "Salta", maar die moet feitelijk hierna komen.

Vandaag laten we San Pedro de Atacama achter ons en gaan we op weg naar Salta. Dat is een provinciehoofdstad in de nabijgelegen provincie in Argentinië. Het lijkt ons namelijk niet verstandig om eerst heel Chili te doen en daarna heel Argentinië. De interessante stukken van dit laatste land liggen namelijk of tegen de Andes aan, of aan de Atlantische oceaan. Dus combineren we het Andesstuk met Chili. 

Dat heeft trouwens wel als consequentie dat we een aantal keren de Andes gaan doorsteken. Maar met de hoogte hebben we inmiddels weinig probleem meer. Door onze eerdere hoogtestages  -  met name in Peru  -  zal ons aantal rode bloedlichaampjes inmiddels wel verdubbeld zijn. Dus ervaren we niet meer zo snel een zuurstoftekort. 

We vertrekken om een uurtje of acht in de ochtend richting de grens. Door een nogal saai en eentonig landschap. 

20160810_102827  Landschap bij de grens

En we hopen om zes uur ’s avonds in Salta te arriveren. Maar zoals we al eerder hebben opgemerkt, is de Zuid-Amerikaanse realiteit nogal weerbarstig. Zo ook vandaag.

20160810_133525  De Grens

Als we om 11.00 bij de grens aankomen, gaat pal voor onze neus een slagboom naar beneden. Okay, kan gebeuren. Maar hij blijft naar beneden. En er gebeurt verder niks. Alleen ontstaat er achter ons een steeds langer wordende file. 

Wij vragen ons natuurlijk af waarom er niets gebeurt. Dus stappen we de bus uit en gaan we Sherlock Holmes nadoen. Ook hier hebben ze mannen met petten. En zelfs met uniform. Dus die moeten het toch weten.

Nou, die weten het ook. Het heeft de Chileense grenschef behaagd om de elektriciteit af te sluiten. Dit om wat energie te besparen. Alleen is er dan als kleine bijkomstigheid dat de computers aan de grens ook niet meer werken. Bijgevolg kunnen onze paspoorten niet meer worden gecontroleerd. En controle is heilig. Dus stopt alles. 

De ambtenaren die met de controle zijn belast, gaan gezellig met elkaar miepen en beppen. Tja, wat moet je anders doen om de tijd te doden? We vragen Petmans hoe lang dit gaat duren. “Normaal gesproken twee uur”. En dat blijkt te kloppen. Om 13.00 uur slaat de elektriciteit weer aan.

Ondertussen hebben we een broodje en een kop koffie aangeboden gekregen. Cortesia del chofer. Wel even lekker. Maar hoe weet die nou dat hij 30 broodjes en koppen koffie paraat moet hebben? Nou, omdat dit bijna dagelijks gebeurt. “En altijd op hetzelfde tijdstip?” “Inderdaad, altijd van 11 tot 13.00 uur.”

En dan denk je als georganiseerde Hollander: Dan vertrek je toch een kwartier eerder? Dan ben je voor “sluitingstijd” door de controle. Maar neeeejjj, dat is weer te simpel gedacht. Zo werkt het hier niet. Want dan moet je vooruit denken, en daar zijn ze hier op zijn zachtst gezegd wat minder goed in. 

Afijn, uiteindelijk mogen we allemaal de bus uit, en moeten we met onze bagage door de douane. Alle lading is al uit de bus gehaald, en ligt ernaast. We zoeken onze rugzakken er uit en gaan in een van de rijen staan. Dorine heeft ook haar handbagage meegenomen, maar daar werd niet over gerept, dus heb ik de mijne redelijk verdekt in de bus achtergelaten.

Door  -  op basis van jarenlange ervaring  -  handig tussen de verschillende rijen door te manoeuvreren, de mannelijke beambten vriendelijk goeiedag te zeggen en de vrouwelijke ambtenaren minzaam toe te lachen, kom ik uiteindelijk als eerste van de busbewoners door het totale grensproces heen. Paspoort gecontroleerd en gestempeld, rugzak door de scanner, plus nog het een en ander aan administratief geschrijf afgehandeld waarvan de zin mij ontgaat. Allemaal nogal heftig.

Als ik vraag waarop hier zo streng wordt gecontroleerd, is het antwoord “Drogas”. Niet dat ze hier veel buit vangen, maar door het vele uiterlijke machtsvertoon kijken de narcotraficantes wel uit en wagen ze het niet om hun handelswaar hier over de grens te smokkelen.  

Vervuld van enige trots vanwege mijn snelle aanpak van het totale grenscontroleproces, kom ik het douanegebouw uit, om buiten te constateren dat mijn handbagage is ontdekt en eenzaam buiten in de zon zichzelf staat te verhitten. Een minder mals kijkende douanebeambte staat er naast. 

Eh … ja …. eh …. dat is inderdaad de mijne. En schuldbewust schuifel ik terug naar de Chileense kant van de grens, raap mijn tas op, en kan mijn proces weer opnieuw beginnen. Ondertussen is ook vanuit de file al een heel aantal mensen aangesloten bij de controle, en daar moet ik achteraan sluiten, dus dit wordt voor mij een behoorlijke vertraging. 

Alles weer overnieuw. Weer mijn paspoort checken, weer mijn bagage door de scanner …. Uiteindelijk kom ik ook hier weer doorheen. Natuurlijk, ik heb ook niks op mijn kerfstok. Gelaten onderga ik vervolgens de boze blikken van de buscollega’s die al een kwartier in de bus zitten te wachten totdat ik eindelijk mijn zaakjes heb geregeld. Ik met mijn handigheid ook …….

De reisduur wordt er op deze manier ook niet korter op. Ook de Argentijnse kant van de grens is qua landschap eentonig en niets bijzonders. Normaal gesproken zouden we net voor het invallen van de duisternis in Salta zijn aangekomen. Maar nu wordt het al donker terwijl we nog een paar uren voor de boeg hebben. Dat vertraagt het reistempo ook nog eens aanzienlijk. 

Vlak voordat we in Salta aankomen, rijdt de bus eerst nog even langs een werkplaats. Daar wordt de bus schoongemaakt en het toilet geledigd. Normaal gebeurt dat op een vast tijdstip, meteen na aankomst. Maar ja we zijn te laat. En een vast tijdstip is een vast tijdstip. En onderhoud is onderhoud. Toch? Dus daar gaat weer een half uur.

We arriveren uiteindelijk om half twaalf ’s nachts op de plaats van bestemming. De gastheer in het Airbnb-huis is al naar bed, omdat hij ons niet meer verwacht. Maar daar zijn we dan toch nog. We kunnen geen boe of bah meer zeggen van vermoeidheid en tollen rechtstreeks ons bed in. Morgen komt er weer een dag.

Foto’s

3 Reacties

  1. Pauly Grotens:
    13 augustus 2016
    Proficiat, Dorine! Nog iets speciaals gedaan? Liefs Pauly en Berry
  2. Petra Thijssen:
    14 augustus 2016
    Ha Dorine. Nog van harte gefeliciteerd. Nog een mooie lange reis. Leuk om jullie verhalen te lezen. Wat een geweldige reis. Gr Eric en Petra
  3. Marja:
    16 augustus 2016
    Dorine alsnog van harte met je verjaardag......iets te laat, maar ik was bij Vrienden op de Fiets in Moergestel en daar was geen wifi. Leuk dat jullie in Salta zijn....ik was daar in februari. Jullie zitten redelijk dichtbij het ouderlijk huis van Fernando, vader van Mirjam. Las Tacanas in Tafi del Valle. Ik bewonder jullie energie......hartelijke groet ook van Wilos !