Puerto Varas

Als ’s morgens de bus van Pucón naar Puerta Varas gaat rijden, miezert het. En onderweg verandert de miezer in regen. En van regen in echt harde regen. En zo blijft het de rest van de dag. Voor ons niet zo handig, omdat we net hadden besloten om nu eens een keer niets te reserveren maar op de bonnefooi naar een nieuwe plaats te gaan. 

Dat betekent dat we weliswaar een paar adressen gescand hebben, maar ter plaatse wel zien welke het wordt. Echter, met dit Giethoorn-weer wordt het met die methode slecht kersen eten. Ze hebben hier in deze periode trouwens ook geen kersen. Maar de volgende keer doen we het alleen met mooi weer.

Als we in de middag in Puerto Varas aankomen, giet het nog steeds. Fors. Het dichtstbijzijnde adres ligt nog altijd een halve kilometer van het busstation. Dat gaan we met onze rugzakken toch maar even niet lopen. Het verste onderkomen ligt vlakbij het centrum. Dat Iijkt wel praktisch als het regent. En we besluiten om een taxi te nemen naar dat hostal.

Het blijkt gelegen in een klein en rustig straatje. We laden vlug onze rugzakken uit de taxi, betalen de chauffeur en vluchten snel onder het afdak van het gebouw. En we proberen naar binnen te komen. Eh … ja. Het blijft bij proberen. De ingangsdeur zit op slot. Ook na drie keer hard en stevig bellen komt er binnen geen beweging. 

Tja, daar staan we dan. Gesloten hostal zonder teken van leven. Rustige straat, dus geen taxi meer te bekennen. Geen moeders paraplu waar we onder kunnen. En striemende regen. Gelukkig wel een afdak. What to do? 

Tot mijn vreugde ontwaar ik een stuk verderop in de straat een bord waar “hotel” op staat. Proberen? Yes. Dorine blijft voorlopig wel even met onze spullen onder het afdak. En ik doe een poging om het Nederlandse record 100 meter hardlopen voor 71-jarigen te breken.

Het hotel blijkt adequaat. Goede prijsklasse, douche en toilet op de kamer, tweepersoons bed, inclusief ontbijt, en nadat ik ze bezichtigd heb, kan ik kiezen uit twee beschikbare kamers. Okay. Deal. En ik snel weer terug door de regen. 

Rond Dorine is inmiddels een opstootje aan de gang van hulpvaardige Chileense vrouwen. Eén is er aan het bellen naar de hostal-eigenaar in een poging de voordeur open te krijgen, nummer twee adviseert Dorine over een ander hostal, en nummer drie en vier zijn alleen maar nieuwsgierig. Maar als ze horen dat ik inmiddels geboekt heb, spat de groep meteen uit elkaar. Want “een probleem in de groep gooien” blijft hier natuurlijk een betrekkelijke zaak.

De kamer is warm. De kamer is droog. Maar ja, er moet ook nog gegeten worden. En dit hotel voorziet slechts in een ontbijt. Verder niet. Dus rennen we op een minder heftig moment naar het dichtstbijzijnde restaurant, vlakbij de haven. Het blijkt een visrestaurant, met een soort Kniertje aan het roer. Op hoop van zegen, denken we dan maar. Want de vis wordt hier duur betaald. Maar goed, de vis is groot en erg lekker. Club Med heeft dit vast niet zo goed voor elkaar. Je moet ervoor lijden, maar dan krijg je ook wat.

Daarna kopen we nog snel wat broodjes en vullen we onze verzameling drinken en beleg aan, als proviand voor de avond. Dan rennen we weer naar huis en komen die dag niet meer van onze kamer af. Want de hele tijd tikt de regen zachtjes (nou ja) op het zolderraam.

Ook de volgende dag is het alleen maar stortregen. Toch willen we er uit. Want de reisgidsen beloven ons idyllische plaatjes van een meer met een vulkaan daarachter. We kopen eerst een paraplu, om daarna te ontdekken dat het meer er wel is.

Maar de vulkaan blijft achter een dik wolkendek verborgen. Het verschil tussen de foto’s van de folders en de eigen foto’s is bijna lachwekkend. Wat we hadden moeten zien is een idylisch plaatje van een prachtig meer met daarachter een grote en prachtige vulkaan..

 En dit is wat we in werkelijkheid zagen:

Daar boven de landpunt moet ergens de vulkaan verblijven .......

Gelukkig hebben we ’s avonds het eerste begin van de festiviteiten in het kader van de Dag van het Vaderland. Weliswaar nog twee dagen te vroeg, maar toch ..... Koekhappen, zaklopen en ringsteken. Maar dan op zijn Chileens. Dat betekent heel veel braderieën

en toespraken van belangrijke personages die ellenlange redevoeringen houden waarbij weer andere beroemde personages bedankt worden voor hun tomeloze inzet en jarenlange onbaatzuchtige hulp aan het goed functioneren van de Chileense maatschappij. Graag een groot applaus. 

Verder ook het optreden van de lokale folkloristische groep waarbij een paar hoogwaardigheidsbekleders mogen laten zien hoe bedreven ze zijn in het uitvoeren van de nationale dans, de Cueca. Dat is een dans waarbij driftig met witte zakdoekjes wordt gezwaaid. Alsof ze willen dat Louis van Gaal moet aftreden. Maar die arme man heeft al geen baan meer ……

Dagen als deze lokken bij ons bijna altijd gedachtenstromen en discussies uit. Zo ook deze. Zo valt het ons op dat we op deze reis geen gelijkgestemden treffen. Heel vaak wordt ter illustratie van het Zwitser Leven gevoel gerefereerd aan de mogelijkheid van een wereldreis. Nou, waarschijnlijk beperkt zo’ n reis zich tot Zwitserland zelf. Want in Zuid-Amerika komen wij onze collega’s niet tegen.

Mensen die reizen zoals wij, zijn In het algemeen jong. En die gaan na middernacht nog eens uit. En proberen dan de lokale alcoholletjes uit. Daar zijn de uitgaansgelegenheden dus ook op afgestemd. Wij willen in principe ook wel “uit”. Maar niet meer na middernacht. En zeker niet om een stuk in onze hakken te krijgen. Maar omdat wij geen collega’s hebben, is daar ook geen markt voor. ’s Avonds is er daarom voor ons bijna niks te doen. Dus dat wordt dan improviseren. 

Ander onderwerp: Natuurlijk zijn we in ons hoofd nog vaak bij de gebeurtenissen waar we tegenaan zijn gelopen. Zoals de situaties die zich hebben voorgedaan onder de regimes van Videla en Pinochet. En we stellen onszelf daarover een aantal vragen. Bijvoorbeeld of dictaturen altijd noodzakelijkerwijze ontaarden. En is het zo dat elk land rijp is om te functioneren als democratie? Of moeten ze in hun ontwikkeling eerst door een fase heen waarbij een dictatuur tijdelijk beter past?

Bestaat er zoiets als een Verlichte Dictatuur? En heel concreet, stel dat je zelf dictator zou zijn van een land. Zou jij dan ook “slecht” worden? En nog concreter: Wat is de eerste beslissing die jij zou nemen als jij morgen de verlichte dictator van Nederland zou zijn? Wat popt nu het eerste in je op? 

Ik ben er van overtuigd dat er zo bij veel mensen een heel aantal “Eigen Aardigheden” tevoorschijn gaan komen. Gebaseerd op je eigen normen en waarden. En dat zegt dus heel veel over wie je zelf bent en hoe je in elkaar steekt. Leuke oefening in zelfkennis.

Wat er bij ons tevoorschijn kwam? Dorine zou de privatisering van de nutsbedrijven (gas, water, elektra, spoorwegen) terug draaien en er weer staatsinstellingen van maken. Geen marktwerking meer op dat front. En ze zou een staatsbank willen, en het ziekenfonds weer instellen.

Wat bij mij het eerst oppopt  -  zeker niet het belangrijkste maar het kwam spontaan wel als eerste  -   is dat ik het nachtleven zou limiteren tot 01.00 uur. En daardoor de nacht weer de nacht laten zijn, en geen verlengstuk van de dag.

En samen zijn we het er over eens dat we de schooluniformen voor de lagere en middelbare school weer zouden invoeren. Kan het leren weer centraal staan. Apart, inderdaad. Maar vast niet aparter dan wat anderen zouden weten te bedenken ……

Maar goed, wij zullen nooit de Verlichte Despoten van de Lage Landen worden. Dan toch maar de Polderdemocratie? Met de ouderenzorg en de bijstand zoals die nu geregeld is? Het asielbeleid? De jeugdcultuur? De overmaat aan regelgeving? De uitputting van de aarde? Ons Verenigd Europa? Sylvana Simonis met haar twee Denktanks? Die het vieren van het Sinterklaasfeest strafbaar willen stellen?

In Brabant zouden we zeggen: Ge wet het maor nie, hè?