Doet hij het of doet hij het niet?

Op de avond van aankomst hoort Iwan op de televisie dat er ontwikkelingen zijn rondom de plaatselijke vulkaan. Er komt witte rook uit de schoorsteen. Alsof er inwendig een aantal kardinalen opgesloten hebben gezeten die het eens geworden zijn over de keuze van een nieuwe paus. Dat is voor ons wel van belang, want een van de tochten die we de komende dagen willen ondernemen, is een klimpartij naar de rand van de krater. Maar het advies is om even af te wachten.

Dat doen we. Dus besluiten we op de eerste dag om twee plaatsen te gaan bezoeken die ons zijn aangeraden. Villarrica en Licanray. Maar als we dat ook aan onze gastheer meedelen, is hij het er niet mee eens. “Wie heeft jullie Licanray aangeraden?” Nou, dat weten we niet meer. Maar dat doet er ook niet toe. 

Iwan wil graag dat we gaan genieten van wat er te genieten valt. Hij vertelt dat Licanray een badplaats is. Interessant in het hoogseizoen, als er veel toeristen zijn. Maar die zijn er nu niet, want we zitten niet in het hoogseizoen. Dat is pas januari en februari. Bijgevolg is het nu uitgestorven, en is het niet de moeite waard. In plaats daarvan biedt hij aan om ons mee te nemen naar een paar plekken in de omgeving waar wel wat te genieten valt.

Zijn argumenten lijken valide. En als een lokaal bekend persoon je meeneemt, krijg je de streek te zien zoals zij ze kennen en waarderen. Dat kan zijn voordelen hebben. Dus okay, we laten ons overtuigen en kopen zijn standpunt. De afspraak wordt dat wij ’s morgens op eigen gelegenheid naar Villarrica gaan, en ‘s middags zijn kompas volgen.

Villarrica is een half uurtje rijden met een bus. Als we aankomen is het eerste wat we zien een fiks verkeersongeluk.

Een forse aanrijding met twee auto’s helemaal in de gort, en waarbij twee personen met hun hoofd door de voorruit zijn gevlogen en op de motorkap liggen. Kennelijk geen riemen om gehad. Pas dan zien we dat het gaat om etalagepoppen en een politieoefening. Gelukkig maar. Zoiets gun je niemand. En het zou een flinke impact op ons gevoel van de dag hebben gegeven. 

Villarrica blijkt een tweelingplaats van Pucón te zijn. Ook aan twee kanten grenzend aan een meer. Eenzelfde hoofdstraat. Eenzelfde soort stadsopbouw. Dezelfde sfeer ook. Binnen de kortste keren halen wij de beide steden door elkaar. En denken we op de voorhand de plattegrond te kennen. Wat in sommige opzichten nog blijkt te kloppen ook.

Zaken die we in het centrum noteren, zijn in de eerste plaats een groente die we niet kennen.

Het heet ñaca en wordt aan sla toegevoegd.

Ten tweede zien we eieren die licht gekleurd zijn. Zoals die van onze eigen kippen soms ook een beetje hebben.

Die zijn van het Araucana-ras dat komt uit Zuid-Amerika. En jawel, deze provincie heet Araucania. En het wordt zo genoemd naar de Araucana-indianen die in deze streek oorspronkelijk hun grond hadden. Deze indianen hielden vroeger  -  en wellicht tegenwoordig ook nog  -   deze kippenstam. Iets om te overdenken als ik thuis weer mijn eitje nuttig.

Wat het eten betreft, beginnen we ons al redelijk aan te passen. Om twee uur eten we weer eens een toeristenmenu. Vermeden we dat in het begin omdat een driegangenmenu ons tussen de middag veel te zwaar op de maag zou liggen, inmiddels zijn we er achter dat de gangen beschaafd klein zijn. En zeker ook erg lekker.

Zo ook vandaag. We beginnen met een soepje van wortelen, pompoen en kruiden. Vervolgens Cannelloni met gekruide zalm. En een toetje bestaande uit Lucumamousse met merengues en frambozen. Alles in bescheiden porties. En koffie toe. Lekker eten!

Na de lunch weer snel met de bus naar huis. Iwan wacht ons al op. En neemt ons om te beginnen mee naar een nederzetting van Mapuche-indianen. Nadat hij uitvoerig zijn sociale contacten heeft hernieuwd met de Opper-Mapuche, krijgen we te zien hoe die oorspronkelijk leefden.

In rieten hutten, dus. Met binnen een vuurplaats op de grond waarop gekookt wordt. Een tafel en twee banken. En een paar provisorische bedden. En een weefgetouw. Slapen, werken, koken en eten, alles in dezelfde ruimte. Dus zeg maar een soort Mapuche-loft. Als toerist kun je bij hem ook zo’n hut huren en er ’s nachts in slapen. Voor de echte realistisch-primitieve Mapuche ervaring. 

En in hun spaarzame vrije tijd spelen de Mapuches Palín. Dat is een soort hockey, met uitgekerfde boomstammetjes. Beide partijen hebben een klein goaltje van een meter breed. En daar moet de bal in geslagen zien te worden. 

Ter plekke besluiten we tot een wedstrijd Chili - Nederland. Iwan en de Opper-Mapuche tegen Dorine en ik. Maar het terrein is hobbelig. Dus wordt de bal niet altijd goed geraakt. Na tien minuten zijn we uitgeput. Zij ook. Nou ja okay, het opperhoofd wat minder. En omdat geen van de partijen nog gescoord heeft, besluiten we tot een vreedzame 0 - 0.

Wat ze hier in Chili in ieder geval goed doen, is dat de Chilenen de oorspronkelijke lokale bevolking te vriend houden. Zo is er nog niet zo lang geleden vanuit Chileens particulier initiatief een kerkje gebouwd die de indianen graag hadden. En hebben een aantal van hen een betaalde overheidsfunctie als boswachter. Of andere banen die er op gericht zijn om de oorspronkelijke Mapuche-cultuur te bewaren voor het nageslacht en de toeristen. Er bestaan in ieder geval geen spanningen. Het hele Mapuche-gebied is ook een Nationaal Park me alle beschermde rechten vandien.

Verder met de tocht. Onderweg zien we hoe de rivieren er hier uitzien als het geregend heeft. Of als de sneeuw gaat smelten. En dat in combinatie met een ruig berglandschap. Indrukwekkend.

Je ziet hier dan ook onmiddellijk weer de kano’s en de rafts. Want van commercie is niemand vies.

De volgende etappe behelst een bezoek aan watervallen. De ogen van Cabalgura. In het zomerseizoen een erg populaire toeristische hotspot. Maar nu is er niet veel te doen. Prima. Hoeven we geen file te lopen. Ook hier blijkt Iwan weer goede maatjes te zijn met de controleurs van het park. Even wat social talk en we gaan zonder betalen naar binnen.

De watervallen vormen een mooie plek, maar het is eigenlijk niet zo onze piece of cake. Wetende dat later op onze reis op de grens van Argentinië en Brazilië de fameuze watervallen van Iquazu op ons wachten, is dit natuurlijk maar kinderspel. Maar goed, we nemen het zoals het komt en genieten van de natuur zoals die zich hier voordoet. En dan is ook deze plek bijzonder.

De natuur komt onderweg vervolgens ook langs in de vorm van een kudde schapen die de weg oversteekt. Ook daar genieten we van. We hebben de tijd. En  -  laten we eerlijk zijn  -  in Nederland zie je dat toch ook niet elke dag.

Ook bezoeken we het meer van de twee ex-presidenten. Zo genoemd omdat twee ex-presidenten er hun huis hebben. Daar kun je natuurlijk niet bij komen. Maar het meer zelf straalt een serene rust uit, en nodigt als het ware uit tot overpeinzingen.

Op de terugweg naar huis zien we de vulkaan die we willen bezoeken, steeds dichterbij komen.

En we observeren inderdaad enige rook die uit de top ontsnapt. Dat belooft niet veel goeds voor de tocht van morgen. Want het is toch lichtelijk vervelend als je over de rim kijkt en je krijgt hete zwavelrook in je gezicht geblazen. Niet goed voor de kwaliteit van je longen. Rook is dodelijk voor je gezondheid. Staat op elk sigarettenpakje te lezen. Maar ja, ook dan heb je nog steeds malloten die het toch doen…….

’s Avonds wordt onze hoop definitief de grond in geboord. De autoriteiten vertrouwen het niet. Er is in de nacht rond de vulkaantop een rode gloed waargenomen. Dus dan moet er al lava in de krater zijn. En alle tours zijn van overheidswege gecanceld. Einde verhaal. Morgen geen vulkaan.

In plaats daarvan besluiten we het Huerquehue Nationaal Park te gaan bezoeken. Dat blijkt een schot in de roos. Het is een soort wandeltocht in ruig gebied. Dat voelt als de Ardennen, maar dan in het kwadraat.

Hogere bergen, meer klauteren dan wandelen, dichte bebossing met dikke omgevallen bomen die hier gewoon blijven liggen, en schitterende watervallen. Nog steeds absoluut geen Iquazu, maar wel veel ruiger dan de Ogen van Cabalgura. 2,5 uur heen, 1,5 uur terug. 

Onderweg komen we ook moeilijk te nemen hindernissen tegen. Zoals een riviertje dat over de weg heen stroomt en waar we wel overheen moeten.

Tussendoor nog even picknicken. Want in het park is weinig horeca, en wat er is, is niet open. Laagseizoen, he? Valt er niet veel te verdienen. Maar dat wisten we, dus zijn we gewapend met ons eigen bestek, brood, boter, Camembert, jam en water. Een goddelijke lunch na een stevige trekking.

En onderweg ontmoeten we weer allerlei aardige, interessante en behulpzame mensen. We praten met een solo Vlaming die de vakantie van zijn leven heeft, maar zich wél alleen voelt. En een Italiaans stel dat niet helemaal vanuit het Spaans begrijpt wat er allemaal beschreven staat in de toeristische folders over het park. Een Duits meisje dat pedagogiek studeert en uitlegt hoe ze via een uitwisselingsprogramma zes weken in Chili terecht gekomen is, en de weekenden gebruikt om zoveel mogelijk kennis en ervaringen over het land op te doen. En een Chileen die graag een broodje Camembert met ons mee-eet. En ons vervolgens een lift terug naar Pucón aanbiedt met zijn auto. 

Kortom, we beleven alweer een bijzondere dag. En de volgende morgen vroeg nemen we afscheid van Laura en Iwan. Schatten van mensen. Het heeft ons aan helemaal niets ontbroken. Iwan vertelt ons dat ze dit Airbnb-gebeuren ook zijn gaan doen omdat ze zich soms wel wat eenzaam voelen. Dat hebben we wel gemerkt, ja. Maar dit is wel een creatieve manier om daar mee om te gaan.

Natuurlijk zijn ze voor dag en dauw opgestaan om ons nog een uitstekend afscheidsontbijtje te bezorgen. Iwan brengt ons met zijn auto naar de bus. En ze zeggen niet “vaarwel” maar “tot weerziens”. Want ze hopen vurig dat we nog eens terug komen. We hebben maar niet teveel benadrukt dat daar weinig kans op is ……..