Problemen in Newcastle

Het voordeel van niets van tevoren boeken, is dat je op elk moment  -  ook het allerlaatste  -  van plannen kunt veranderen. Zo ook nu. Waren wij in eerste instantie van plan om na Viëtnam en een weekje thuis richting Scandinavië te vertrekken, uiteindelijk hebben we om ons moverende redenen besloten om er eerst een bezoek aan Schotland voor te schuiven.

De maand Mei is daarvoor bij uitstek geschikt. Relatief aardig wat kans op veel zon en weinig regen, en ook de Midges hebben deze maand nog niet zo'n neiging om aan te vallen. Midges zijn van die minuscule, venijnige steekvliegjes, die zich doorgaans van Deet en dat soort smeersels maar weinig aantrekken. En die zo klein zijn dat ze zich ook door muskietengaas heenwurmen. Maar goed, die worden pas in juni actief.

De route naar Schotland begint in IJmuiden. Daar ligt een kolossale boot  -  omvang cruiseschip  -  in de haven te wachten om ons over te zetten naar Newcastle. Dat is nog steeds geen Schotland, maar het is moeilijk om dat land te bereiken zonder eerst Noord-Engeland door te crossen.

De boot is een nachtboot. Je vertrekt de tweede helft van de middag en komt de volgende morgen rond kwart over negen aan. Dus een lekker nachtje deinen op de Noordzee.

Als we op de boot aankomen, wacht ons een eerste positieve verrassing. We hebben betaald voor een binnenhut, maar als we naar binnen gaan, blijken we een hut te hebben die wel degelijk uitzicht naar buiten biedt. Kleine upgrade dus. Vinden we niet vervelend. De hut is riant en heeft uitstekende matrassen.

Eerst maar eens de boot verkennen. 

Het schip heeft een stuk of vier decks voor algemeen vertier. Wij noteren een casino, bioscoop, meerdere bars en koffiebarretjes, een aantal restaurants en ontbijtzalen, en zelfs een nachtclub. Dus het is allemaal wel uit te houden.

Als we vertrekken, varen we langs de vuurtoren van IJmuiden.

Waarschijnlijk voor veel mensen het laatste stukje dat ze van Nederland zien. Daarna is het alleen maar zee om ons heen.

Het is even schrikken als we op een van de trappen een in het geel uitgedoste man tegen het lijf lopen.

Ik ben bang dat dit het niveau aangeeft van het amusement dat we op dit reisje kunnen verwachten. Maar gelukkig klopt mijn aanname niet. Er lopen een heel aantal van die snuiters op de boot rond. En die blijken allemaal lid te zijn van een rugbyclub uit Dinxperloo die aan een toernooi mee gaan doen in Newcastle. Pak van mijn hart!

Het eten aan boord is prima. Er is een geweldige variëteit aan voedsel en alles is echt lekker. Gelukkig weet ik me genoeg te  beheersen om niet teveel te eten. Want ook van de toetjes zijn er veel. En daar moet ruimte voor blijven. Zo'n Grand Dessert laat ik niet graag langs me heen gaan.

De nacht verloopt heerlijk rustig. Zoals gezegd zijn de matrassen prima. En de lichte deining van de boot in combinatie met het verre gebrom vanuit de machinekamer zorgt voor een trance waarop het goed slapen is.

Als we de volgende morgen wakker worden, blijken we al langs de Engelse kust te varen. Toch moeten we nog een eindje, wat ons de gelegenheid geeft om uitgebreid te gaan ontbijten. Ook al weer lekker.

Uiteindelijk komt Newcastle in zicht en krijgen we het sein om naar onze auto's te gaan die zich natuurlijk op een heel andere plek van de boot bevinden. We moeten eerst door een aantal metalen deuren heen voordat we bij ons voertuig zijn aangekomen. En daar begint de ellende. 

Bij het instappen voel ik dat mijn portemonnee niet in mijn achterzak zit. Daarin zitten behalve zo'n 180 euro ook nog mijn rijbewijs, credit card, bankpas, verzekeringspasjes, ANWB-pas en nog een paar van dat soort zaken. Er dreigt dus een ware ramp.

Een snelle check in en rondom de auto levert niets op. Ik besluit terug te rennen naar onze hut om te kijken of die wellicht daar ergens is blijven liggen, en vraag Dorine om met de auto meteen buiten de boot op mij te wachten als ik niet op tijd terug ben.

Ik ren weer alle deuren door en trappen op. Maar in onze hut vind ik niets. En tegen de tijd dat ik weer naar de auto terug wil, blijken sommige deuren hermetisch gesloten. Waar ik ook heen ren, ik stuit steeds weer op een gesloten deur. En ik kom dus de boot ook niet af. Als ik uiteindelijk de uitgang in zicht krijg  -  met daarachter de auto en Dorine  -  mag ik daar het schip niet verlaten omdat het dek daar in een diagonale stand wordt gezet.

Dus moet ik onverrichterzake weer de boot in. Daar meld ik me bij de receptie en leg ik de situatie uit. Ik krijg iemand met mij mee die met een loper genoeg deuren kan openen om mij naar buiten te laten komen. Terug bij Dorine blijkt zij ondertussen de auto binnenstebuiten te hebben gekeerd. Maar niks gevonden. Goede raad is duur. De portemonnee is echt weg. 

Ik begrijp er helemaal niets van. Moet ik er dan van uitgaan dat er een zakkenroller aan boord was? Of heb ik de portemonnee zonder er bij na te denken ergens laten liggen? Gisteravond had ik hem nog. Ik laat alle situaties van vanmorgen de revue passeren, maar ik kom op niets dat me wijzer maakt. 

We krijgen bezoek van een beambte van de boot en een politieagent. De beambte meldt dat de boot nu wordt schoon gemaakt en dat de portemonnee om twee uur vanmiddag boven water moet zijn als die zich daar nog ergens bevint. En de agent maakt een proces verbaal op.

Gelukkig zijn wij als ervaren reizigers goed voorbereid op deze situatie. We hebben van alles kopieën in onze mobielen zitten. En ook de telefoonnummers om alles te blokkeren hebben we bij de hand. Dat levert dus geen verdere schade op. En Dorine heeft ook haar bankpasje bij zich, dus we kunnen nog aan ons geld komen.

Er zit niets anders op dan te wachten tot twee uur en te hopen dat de portemonnee nog ergens op de boot wordt gevonden. In het wachtlokaal zijn de mensen erg aardig voor ons. We krijgen gratis een paar grote mokken met koffie en een aantal opbeurende woorden. Maar om twee uur komt het definitieve bericht dat er niets is gevonden.

Dus zit er voor ons niets anders meer op dan de feiten te accepteren, de knop om te draaien, en met vier uur vertraging de reis te vervolgen. En hoewel dat dus een rot begin van de reis is, zetten we het gebeurde zo  goed mogelijk van ons af en gaan we op weg van Newcastle in de richting van Glasgow.

Om te beginnen wordt dat links rijden. Dorine  -  die normaal de ritten op de snelwegen voor haar rekening neemt  -  past ogenblikkelijk. Zij links rijden? Geen denken aan. Dat wordt dus op dit gedeelte van de reis mijn taak.

Nou vind ik links rijden op zich wel te doen. Daar heb je je snel op ingesteld. Zolang als je je focus er maar bij houdt. Het vervelendste zijn de niet-standaardsituaties. Want dan reageer je reflexmatig. En je reflexen deugen niet. Zo moet ik op een T-kruising rechts af. En dus eerst de rijbaan oversteken. Ik kijk naar links. Er komt niks aan. Dus trek ik op, om bijna van rechts te worden aangereden. In het vervolg dus maar beter naar beide kanten kijken .....

De autoweg van Newcastle naar Glasgow loopt ongeveer parallel aan de grens van Engeland met Schotland, en kent een archeologische bijzonderheid. Hier heeft de Romeinse keizer Hadrianus in de derde eeuw na Christus een muur gebouwd. Je raadt het al: De Muur van Hadrianus. 

Nou ben ik in het algemeen niet zo'n voorstander van muren. In Amerka ken ik ook een idioot die er een wil bouwen aan de Mexikaanse grens. Voor vijf miljard! En de Berlijnse Muur was ook al niet zo'n succes. Hoewel anderzijds de Chinese Muur wel aardig gefunctioneerd schijnt te hebben. 

De muur hier in Engeland was een verdedigingslinie van de Romeinen tegen de Vikingen die hier af en toe op de poort klopten. Met bloedige strijd tot gevolg. Door de tijd heen zijn vele Romeinse soldaten een kopje kleiner gemaakt door de Noormannen. Maar deze muur heeft het als grens toch zo'n 300 jaar uitgehouden.

Ten gevolge van al dat gevloeide bloed schijnt het hier trouwens stevig te spoken. Er zijn hier in ieder geval talrijke verhalen in omloop van Engelsen die bij de muur 's nachts oog in oog zijn komen te staan met kermende Romeinse soldaten. En geen enkel lid van de autochtone bevolking heeft dan ook het lef om hier na het invallen van de duisternis rond te gaan lopen ....

Wij besluiten om de muur dan maar overdag te gaan bezoeken. Je weet het maar niet, hè?  Bovendien zie je dan alles wat duidelijker.

Op sommige pekken staat er meer van overeind dan op andere. En hier en daar is er soms zelfs een soort museumpje bij, waardoor je allerlei interessantigheden aan de weet komt. Zo is deze muur bijvoorbeeld een onderdeel geweest van het plan om het hele Romeinse keizerrijk te ommuren. Van noordwest tot zuidoost Europa, in het Midden Oosten, en zelfs dwars door de Sahara.

Ook krijgen we een inkijkje in het sociale leven van de Romeinen. Die vonden bijvoorbeeld het "naar het toilet gaan" toch duidelijk een bezigheid die je in sociale sferen uitvoerde. Nou ja, als mannen hebben we de urinoirs nog steeds op die manier. Maar voor de Grote Boodschappen hebben we tegenwoordig toch duidelijk wat minder animo om dat gezamelijk te doen .....

Na nog uitgebreid te hebben genoten van hoe de Muur en zijn omgeving verscholen ligt in het prachtige landschap,

vervolgen wij onze weg. Want we willen toch echt voor het donker weer binnen zijn!