Goodbye Viëtnam
Alles in Viëtnam bezocht. Terug naar huis. En ze leefden nog lang en gelukkig. Haha, zo is het natuurlijk niet. In de eerste plaats moeten we terug naar Hanoi. Daar verblijven we een nacht en dan vliegen we door naar Saigon. Ook daar brengen we een nacht door, om dan het vliegtuig naar huis te pakken. Daar hopen we donderdagmorgen 2 mei aan te komen.
Naar huis is natuurlijk een relatief begrip. Onze woning in Breda is het hele jaar 2019 verhuurd. Dus is ons thuis op dit moment ons huis in Venlo. Dat staat te koop, en er zijn al drie bezichtigingen geweest. Maar nog geen biedingen. Dus daar kunnen we nog zo in.
Het plan is om ongeveer een week in Nederland te verblijven. Familiebezoek, sommige van de vrienden zien, en de start van de vervolgreis "de randen van Europa" voorbereiden. Ons eerste reisdoel daarin wordt de zuidelijke helft van Zweden.
Maar eerst zitten we dus nog het staartje van Vietnam te beleven. Vanuit Sapa reizen we met de bus terug naar Hanoi. Als we op het busstation zijn afgezet, twijfelen we even of we gaan lopen of een taxi pakken. Na zes uur liggen hebben we eigenlijk wel zin in wat beweging. Maar er dreigt regen en een half uur met een rugzak op je rug is wel de limit. Uiteindelijk wordt het de taxi. En dat is maar goed ook, want we zitten er koud in of er barst een flinke onweersbui los.
Op de Navigator-app zien we dat de route naar het hotel vrij simpel is. Eén rechte weg naar de zuidkant van het meer, en dan een beetje naar rechts afbuigen, want onze accomodatie ligt aan de oostkant ervan.
De taximan schat ons verkeerd in. Denkt waarschijnlijk dat wij nieuw aangekomen toeristen zijn. En bij de zuidkant van het meer gaat hij westwaarts. Tja, je kunt natuurlijk ook via west en noord naar oost. Maar dat is wel een stuk om. Dus wij melden hem dat hij verkeerd rijdt. "No no, quick road for taxi." Nou, mooi niet. Hij moet dwars door het drukke centrum met zijn stoplichten en oponthoud. Wij kunnen alles op de Navigator op de seconde volgen en zien dus precies hoe hij verkeerd rijdt.
Bij het hotel aangekomen geeft de meter 200.000 Dong aan. En die wil hij ook. Maar ik laat hem op de Navigator-kaart zien hoe hij is gereden. En ook hoe hij had kunnen rijden. Hoe hij had moeten rijden. En hij krijgt van mij 150.000 Dong. Kennelijk is dat nog steeds genoeg betaald, want zonder protest druipt hij met de staart tussen zijn benen af.
De eerste - en tegelijk ongetwijfeld ook de laatste - keer dat ik in dit land zoiets meemaak. Nou ja, het gaat uiteindelijk om peanuts, maar het is gewoon een vervelend gevoel als je weet dat je opgelicht wordt.
Evenals Dorine heb ik voor de laatste dag in Hanoi een fotoprojectje voorgenomen. Want ik moet af en toe behoorlijk grinneken om allerlei apartheden. En met name ook het gebruik van de Engelse taal die men zich hier permitteert. Zo heb ik al heel vaak op affiches het woord "Bia" zien staan. En ik kwam er pas gisteren achter dat dat fonetisch Viëtnamees is voor "beer".
En zo zijn er wel meer voorbeelden. Zo verkoopt Big Mama Smothies. Doet me wat snotterig aan.
Dat de Chinezen - en dus kennelijk ook de Viëtnamezen - de r niet uit kunnen spreken (of in goed Chinees: de l niet uit kunnen spleken), mag als bekend worden verondersteld. Maar om de top floor dan ook maar op schrift aan te kondigen als top flool vind ik dan toch weer het andere uiterste.
Op een menukaart zien we dat je geacht wordt om na de maaltijd je tanden te flossen met een varken. Ja, die krijgen hier vast niet zoveel te eten als bij ons, maar dat ze zó mager zijn, had ik nou ook weer niet gedacht.
Onderweg komen we een kapper tegen die kennelijk net uit zijn zaak is gezet.
En bij een eetzaakje noteren we dat je hier wel mag betalen, maar dat het een loterij is of je je eten wel krijgt.
Op het vliegveld merken we dat hetzelfde broodje op binnenlandse vluchten bijna de helft kost van de prijs die er op internationale vluchten voor betaald wordt.
En we zien een T-shirt waarin duidelijk wordt dat ook de Viëtnamezen het fotoproject van Dorine met betrekking tot hoeveel spullen op een bromfiets geladen kunnen worden, willen steunen.
In Saigon doen we alle leuke en lekkere dingetjes nog één keer. Nog even genieten van de neonverlichting op de wolkenkrabbers.
Nog één keer Dim Summetjes eten op de Food Market.
En nog één keer ontbijten met een "baquette" met "kaas" (nou ja) bij het locale bakkertje, en dan zit het er hier echt op. Eerst vliegen we in drie uur naar Guangzou.
Tussenstop van vier uur, en dan 12 uur doorvliegen naar Amsterdam.
Maar we kunnen dit stuk van de logger pas echt afsluiten na een - traditie sinds Zuid-Amerika - samenvattend interview met Dorine.
Dorine, hoe zijn deze zes weken in Viëtnam je bevallen?
Het is sowieso heerlijk om op reis te zijn. Dat maakt je leven erg dynamisch. Elke dag maak je nieuwe dingen mee.
Heb je genoten van Viëtnam?
Ja. De mensen zijn aardig, sommige landschappen zijn prachtig, het is een aparte cultuur, en het reizen is hier goed geregeld.
Was dit stuk van je reis te vergelijken met de reis in Zuid-Amerika?
Nee, dat is appels en peren. Het grootste verschil zit hem in het feit dat we daar met alle mensen goed konden communiceren omdat wij Spaans konden spreken. In Viëtnam spreken ze nauwelijks of geen Engels. En zelfs de mensen die pretenderen Engels te spreken, zijn bijna onverstaanbaar. Dus hadden we in Viëtnam veel minder diepgaand contact met de locals. En het feit dat ze vaak een mondkapje, een zonnebril en een rijsthoedje dragen - zodat je dan nauwelijks hun gezicht kan zien, bevordert het contact ook niet echt.
Hoe vond jij de mensen?
Uitermate aardig, vriendelijk en behulpzaam. Hoewel niet echt vrolijk.
Is er nog iets te merken van de Vietnam-oorlog?
In het gewone leven eigenlijk niet. Maar men wil er niet over praten want dan wordt men emotioneel, kwaad en verdrietig. Onder de oppervlakte zitten er dus nog behoorlijke lidtekens. Ook wel logisch eigenlijk.
Is het een veilig land?
Ja, absoluut. Van kleine criminaliteit hebben we niks gemerkt. Afgezien van die om-rijdende taxi dan, maar dat was dan ook alles. Je ziet hier sowieso minder verschil tussen arm en rijk. Dat zal er vast wel zijn, maar het valt niet zo op. En bedelaars hebben we trouwens ook niet gezien.
Is het er schoon?
Ja en nee. We hebben ons ruimschoots aan streetfood en allerlei vruchtensappen en groenten gewaagd. Maar op geen enkel moment hebben we last gehad van problemen met de ingewanden. En in elk huis of tempel - en zelfs in elke bus - moet je eerst je schoenen uittrekken en klaarstaande slippers aan voordat je naar binnen mag. Maar aan de andere kant ligt er overal plastic zwerfvuil op straat en in het water. Men is wat dat betreft nog steeds gewend om alles gewoon te dumpen. Heel dubbel allemaal.
Merk je iets van het feit dat het een communistisch land is?
Nee, eigenlijk niet. Alleen bij de afhandeling van formaliteiten merk je dat de overheid veel van je handel en wandel genoteerd heeft staan.
Als je Viëtnam vergelijkt met andere Zuid-Oost-Aziatische landen, is dit land dan anders?
Op onderdelen natuurlijk wel. Maar als ik het vergelijk met landen als Thailand, Maleisië en de Phillippijnen, dan zie ik toch vooral veel overeenkomsten. En dan steekt Viëtnam daar niet speciaal bovenuit. We merken ook dat wij er zelf meer aan gewend raken. Veel "heb je al eens gezien".
Wat vond je hier het mooist?
De natuur in Tam Coc en Cat Ba. Kijk de afleveringen daarover er maar op na. Daarbij krijgt Tam Coc nog een speciale vermelding voor de prachtige tempels in het landschap en de "verstilde" Chinese sfeertjes.
Wat vind je van het verkeer?
Een verbluffende chaos. Alles raast op maximaal vermogen in de eerste versnelling. Zo draait de hele samenleving hier eigenlijk ook . Weinig effectief dus. Als ik het vergelijk met de Aziatische landen van 20 jaar geleden, dan zijn ze hier weinig opgeschoten.
Heb je Nederland gemist?
Nee, hoewel het lekker is om weer even terug te zijn. Wat we onderweg wel missen, zijn de familie, vrienden en buren. Maar ja, die kun je nou eenmaal niet meenemen .....
Ga je nog eens terug naar Vietnam?
Nee. Ik heb hier gezien wat ik wilde zien. Maar dat geldt voor alle landen hier in deze regio waar ik al geweest ben. Dan zijn er voor mij wel weer andere prioriteiten. Maar dat doet niets af aan het feit dat hier goed vakantie vieren is.
En nu?
Eerst even nog wat mensen ontmoeten. Dan de auto ophalen, de kampeerspullen inladen en op naar de randen van Europa. Ook daar heb ik heel veel zin in.
En zo is het maar net. Met de reislogger is het nu even pauze. Maar wordt vervolgd!
Jullie over een week starten met de Europa-reis. Ook weer veel plezier!
Ik in juni met Judith naar Peru🙏