Glasgow

Al vaker ben ik in Glasgow geweest. Maar de herinneringen aan die stad zijn niet echt blijven hangen. Dus ben ik weer opnieuw benieuwd. Ik weet dat mij vroeger is gezegd dat Edinburg en Glasgow zich verhouden als Amsterdam en Rotterdam. Maar ik herinner me ook dat dat volkomen niet klopte. Afijn, we gaan het zien.

We hebben een leuk hotelletje geboekt aan de rand van het winkelcentrum. Gebouwd in de Victoriaanse stijl. Dat moet dus goed komen. 

Over het winkelcentrum gesproken, in onze informatie staat vermeld dat Glasgow na Londen het grootste shopgebied van het Verenigd Koninkrijk kent. En dat belooft natuurlijk wat! Op de dag dat we aankomen, is het al relatief laat. En bovendien zijn we moe van de doorstane emoties. Dus scoren we snel nog even een Kip Piri Piri en gaan we op tijd onder de wol.

De volgende dag hebben we uitgetrokken om Glasgow te doorgronden. Het is een stad waarin wel het nodige te ontdekken valt. En dat doen we dan ook graag.

Om te beginnen willen we de goden niet tegen ons in het harnas jagen. Die leken ons sowieso niet erg gunstig gezind bij het begin van dit stuk van de reis. Dus beginnen we met een bezoek aan de kathedraal.

Nou zijn we op het gebied van mooie kerken wel wat gewend. En daar steekt deze niet speciaal bovenuit. Wat wel bijzonder is, is het kerkhof dat er achter ligt bovenop een heuvelhoogte. Grote grafversieringen steken af tegen de blauwe lucht. Apart!

Door de stad dwalend krijgen we een aantal trompe d'oeils te zien. Natuurlijk niet zoveel als in Valparaiso, maar toch blijft het elke keer weer bijzonder om ze te bekijken.

Nou, dat grote voetgangersgebied dat Glasgow zou moeten hebben, dat klopt. Het shopdomein is uitgesproken uitgestrekt. Er zijn grote Malls, en veel straten met aparte snuffelwinkeltjes.

In een winkeltje hier komen we een oude bekende uit Viëtnam tegen: Thee met tapiocaballetjes die ploffen op je tong en dan even een fruitsmaakje loslaten. Die moeten we natuurlijk even proberen.

Een apart gebouw waarin we belanden, is gebouwd door de schilder en architect Mackintosh die hier een beroemd figuur is. Hij stamt uit het Art Deco tijdperk, en dat is ook goed te zien in de theesalon van dit huis.

Ook is er onder hetzelfde dak een bibliotheek waarin onder meer een Mackintosh schaakspel ten toon gesteld staat.

Zoals zoveel schaakspellen die door kunstenaars zijn ontworpen, is ook deze prachtig van vormgeving, maar valt er niet mee te schaken. Ik begrijp dat nooit. Dat is zoiets als een prachtige piano bouwen waar vervolgens niet op te spelen valt. Zinloos.

Zaken die ons opvallen: De mensen zijn vriendelijk en gemoedelijk, maar hebben volstrekt andere genen dan wij.

Zowel de mannen als de vrouwen zijn in het algemeen dik, stevig en geblokt. Van de mannen kan ik begrijpen dat rugby een van de populairste sporten is. En dat ze goed zijn in boomstammen werpen. Ook de vrouwen zijn doorgaans meer dan stevig. En wellicht daardoor hebben ze ook nogal uitgesproken decolleté's. Ze hebben daarbovenop er ook geen enkel probleem mee om daar eh ... rond voor uit te komen. Dat resulteert in spaarpotten waarin je al je spaargeld met zeven gemakken kwijt kunt.

Maar ja, iedereen die in Schotland wel eens ontbeten heeft, met al die ingrediënten die druipen van het vet, zal begrijpen dat ook de omstandigheden hier wel iets aan toedoen.

Gevoel voor humor hebben de Schotten overigens wel. 

Uiteraard moeten we ook het Centraal Station aan een inspectie onderwerpen. Het is een imposant gebouw. En ook de omgeving ervan heeft wel iets boeiends.

Net voor de Tweede Wereldoorlog hebben een paar duizend Schotten op vrijwillige basis gevochten in Spanje tegen het opkomende fascisme van Franco. Een kwart van hen is in die strijd gesneuveld. Zij worden herdacht via een paar gedenkmonumenten.

Ook voor mijn architectonische vrienden is in Glasgow nog veel op te steken. De manier waarop ze hier alles in de steigers menen te moeten zetten, is toch op zijn minst buitennissig, bewonderenswaardig en overdadig te noemen.

Als je in Glasgow de winkels afstruint, kom je natuurlijk ook in een shop uit met Schotse kilts, en andere kleren met Schotse ruit. Zeker als je met mij op stap bent. Want ik heb  -  niet verder vertellen  -  een stiekeme passie voor die stof. Kijk, in een kilt zie ik me nog niet lopen, maar een Schots geruite broek, .... nou eh ..... daar zou ik op zijn zachtst gezegd geen moeite mee hebben.

En als we dan toch in zo'n winkel aan het snuffelen zijn, dan sta ik, voordat ik het weet, toch al gauw met zo'n broek in mijn hand.

Maar ja, de echte  -  van Schotse schapenwol  -  hebben prachtige kleuren, maar kosten wel zo'n 200 euro. En de niet-echte slechts 40 euro, en dat zie je toch aan de kleuren af. Net wat minder fraai. Tja, wat te doen?

Maar net als ik nog sta te dubben komt Dorine op mijn pad. En ze veto't de eventuele aankoop. Zij vindt Schotse ruiten sowieso vreselijk oubollig en ouderwets. En ja, wij hebben nou eenmaal een vetorecht bij elkaar. Mits spaarzaam gebruikt vind ik dat wel een goed instrument waar ik ook helemaal achter sta. Maar ja, dat dat nou uitgerekend bij een mooie Schotse broek in de strijd geworpen wordt .....