Porto Alegre

Nadat we bekomen zijn van de “Schok van Chuy”, komen we terecht op het busstation van Porto Alegre en gaan we vervolgens met de taxi naar de Airbnb-woning van Diego en Almog. Aardige mensen. 

Beiden zijn bezig met het schrijven van hun proefschrift. Daarvoor gebruiken ze een klein kamertje in hun appartement. Die ruimte meet iets van 2,5 x 2,5 meter. Twee bureaus er in, en je zit de hele dag op elkaars lip. Kennelijk kunnen ze daar goed mee omgaan. Want ze zijn overdag gewoon thuis, maar wij merken daar niets van.

Met inmiddels weer meer dan genoeg geld op zak gaan we Porto Alegre verkennen. Het is wel een aardige stad.

Het centrum is niet speciaal aantrekkelijk, maar wel heel levendig. Almog geeft ons een boekje met verhalen over de stad. Dus geen droge opsomming van dorre feiten, maar een beschrijving van de historische punten door een goed verhaal. Ik mag dat wel.

Zo lopen we door de Rua de la Praia. De hoofdstraat van het oude centrum. Dat was vroeger altijd de meest chique plek van Porto Alegre, met prachtige winkels. Rond 1900 ging je daar alleen heen als je als man je mooiste pak aan had, een das uit Uruguay en een hoed uit Panama. En als vrouw droeg je je meest elegante jurk. Met een hoed zoals je die tegenwoordig Koningin Maxima ziet dragen bij officiële gelegenheden. Flamboyant.

Hier ontstond het begrip “footing”. Dat laat zich het best omschrijven als de high society versie van flanerend en flirtend winkelen. Op de hoek met de Rua Maréchal Floriano, die ook wel  -  en niet voor niets  -  de Zondige Hoek werd genoemd, was een tramhalte waar de mannen zich verzamelden om naar de vrouwen te kijken die daar uit de tram stapten.

Die moesten daardoor wel iets van hun enkels laten zien, waardoor de  mannen totaal opgewonden raakten. Zoiets als wat de Orthodoxe Moslims tegenwoordig nog steeds met vrouwelijk hoofdhaar hebben. De tram en de tramhalte zijn er niet meer. En de hoek ziet er tegenwoordig zo uit:

De Rua de la Praia was dan ook de plek waar de footing-magie plaatsvond. Deze straat had de prachtigste winkels, de mooiste etalages, juweliers en horlogewinkels, en niet te vergeten de parfumboutigues. En daarnaast ook nog de chocoladewinkels en de tearooms. Ook vandaag de dag is nog iets van de vroegere grandeur zichtbaar.

Meisjes flaneerden er met hun moeders. Die werden soms afgeleid door de vele shoppingmogelijkheden. Dat verschafte de jonge mannen net genoeg mogelijkheid om ongemerkt zo dicht bij te komen dat er met de meisjes geflirt kon worden. 

Dus behalve om de aantrekkelijke etalages stond de Rua de la Praia bekend als de flirtplaats bij uitstek, waar de liefdesbetoveringen in de lucht hingen die hartstochten deden oplaaien en konden leidden tot liefdesaffaires die soms wel een leven lang stand hielden.

Na zo’n opwindende uitleg moeten we natuurlijk even bijkomen. Dat doen we in het volkomen maffe, maar  -  ook door ons  -  zeer gewaardeerde café Agridoce. 

Ze hebben op hun prijslijst een nieuw koffieproduct staan. Door het Portugees begrijp ik niet precies waaruit het exact bestaat. Wat ik nog kan ontcijferen, is dat het in ieder geval koud is  -  lekker bij deze hitte  -  en er zit koffie, kruidnagel en gember in. Plus nog iets, maar dat woord blijft vaag.

Zelfs Dorine met haar talenknobbel kan daar geen gehakt van maken. Dat is trouwens sowieso erg moeilijk. Maar goed, hoe erg kun je zoiets bakken? Niet toch? Dus bestel ik het maar eens.

Misgegokt. Na het proeven kom ik tot de conclusie dat het ontbrekende element waarschijnlijk donker bier is. Van het heel bittere soort. Zeg maar Trappist. Het drankje smaakt helemaal nergens naar. Nou ja, naar Espresso met Trappist.

Niet te drinken. Ik krijg visioenen van Haringen met Slagroom. Maar ik stel me als een echte Nederlander op. Ik heb het betaald. Dus zal ik het opdrinken ook. Misschien valt het gaandeweg wel mee. Mooi niet, dus.

's Avonds gaan we eten in een restaurantje in de buurt van waar we zitten. We zijn benieuwd of we hier in Brazilië ook met die grote Argentijnse porties te maken krijgen. En jawel, ook hier is het bingo. Een enorme biefstuk met een geweldige hoeveelheid sla en tomaat. Ik krijg het bijna op!

Daarna nog even een kopje koffie drinken op een gezellig studententerrasje, en onze dag kan niet meer stuk.

De volgende morgen gaat onze verkenningstocht weer verder. In het centrum is in architectuur een duidelijk verschil waar te nemen met alle voorgaande steden waar we tot nu toe op onze reis waren. Die worden gekenmerkt door Spaanse invloeden, terwijl hier natuurlijk de Portugese aspecten onmiskenbaar aanwezig zijn. En die zijn toch anders.

Ook kun je zien dat de stad op een gegeven moment uit zijn voegen is gegroeid. Je ziet de meest mooie gebouwen  -  die kennelijk voor het nageslacht bewaard moeten blijven  -  geheel omringd worden door wolkenkrabbers. Het zal niet anders kunnen, maar het blijft jammer.

Wat ik nog veel verschrikkelijker vind, is dat zelfs de meest mooie klassieke gebouwen  -  zoals dat van de Medische Faculteit  -  helemaal ondergekladderd worden met graffiti. Schandalig hoe de historiciteit hierdoor verkwanseld wordt

Onder het enige viaduct van de stad vinden we een keur aan overlevingswoonplaatsen. 

Niemand die er iets van zegt. Niemand die er iets aan doet. Nog in geen één stad op onze reis hebben we zoveel Calais-woningen aangetroffen als hier.Maar ook in het stadspark vind je dit soort situaties.

Een ander opvallend aspect in de stad is dat deze op dit moment wordt opgetuigd voor Kerstmis. Het is hier overdag 30 graden en drukkend heet. En dat zal er vast tot Kerstmis niet minder op worden. Maar de Kerstman komt hier nog steeds in een arrenslee

en heeft zijn dikke rode kleren aan en zijn witte baard om. Aan. Nou ja, in ieder geval aan zijn kin hangen.

Een uitermate vreemde combinatie van weer en kleding.

In de supermarkten vervult hij trouwens dezelfde rol als bij ons Sint Nicolaas. Hij neemt kindertjes op schoot en houdt er aardige praatjes mee, zodat de ouders er foto’s van kunnen schieten.

De Kerstman wordt hier trouwens niet vergezeld door Zwarte Piet. Gelukkig maar, want dan scheelt ten opzichte van ons land een hoop geneuzel over oorringen, kroeshaar en roetvegen. Als ze hier tenminste ook een Sylvanao Simonsao hebben. Maar daar ben ik nog niet zo zeker van.

Hier wordt de Kerstman doorgaans geëscorteerd door een uitermate smaakvol exemplaar van de vrouwelijke kunne. Dat maakt het spelen van de rol van Kerstman in ieder geval een stuk aantrekkelijker. Want laten we wel zijn, uiteindelijk heeft die vriendelijke dikbuik maar weinig tekst. Yoho! Yoho! Yoho! En dan ook nog stevig aan een bel rammelen. Je moet er maar lol aan beleven.

Ook komen we hier allerlei originele soorten van kerstversieringen tegen.

Zo zijn beneden in dit appartementencomplex alle brievenbussen apart versierd. Tja, hoe kom je er op?

Verder doet het ons deugd dat we helemaal in het zuiden van Brazilië een voorbeeld van het Nederlandse ondernemerschap kunnen waarnemen. Charley & Antoine hebben hier een filiaal van hun Nederlandse bedrijf geopend. Het zal toch niet zo zijn dat we hier om de hoek ook nog een Blokker tegen gaan komen?

Natuurlijk drinken we ook vandaag weer onze koffie in een leuk tentje in het centrum

Van onze gastheer en gastvrouw horen we dat er hier in de stad een poging wordt gedaan om de echte Gauchocultuur levend te houden. Er is hier aan de rand van Porto Alegre een groot terrein waar jaarlijks het feit wordt herdacht dat zo’n 150 jaar geleden een soort gaucho-opstand is geweest met als doel onafhankelijkheid te bewerkstelligen voor dit gedeelte van Brazilië. 

Die strijd is verloren. Maar de herinnering aan deze revolte wordt hier jaarlijks uitgebreid gevierd. Leuk volk, die Gaucho’s. De oorlog verliezen en dat elk jaar vieren. Levenskunstenaars. Zouden meer mensen moeten doen.

Maar in ieder geval staat er op dat feestterrein een grote zaal annex restaurant met een podium. Daarin is plaats voor een paar honderd toeschouwers. Ook is er een immens grote Barbecue. En je wordt bediend door de Gaucho's zelf.

Er wordt elke avond een Gauchoshow opgevoerd. Country en Western-muziek, Cowboy-dansen, en een soort lasso-kunst met slingerkogels. Alles wat uniek is aan het cowboyleven hier. Met daarbij wat minder unieke liters bier

en barbecuevlees. Heeeeel veeeeel barbequevlees. Dat wordt bij je tafel aan hun zwaarden geprikt aangeboden.

Ach ja, het is natuurlijk een toeristische versie van het echte werk. Maar we zijn in Argentinië en Uruguay al zoveel gaucho-evenementen misgelopen, dat we besluiten om deze maar mee te nemen op onze activiteitenkalender. 

Bij aankomst worden we allerhartelijkst ontvangen door een Gaucha.

Vervolgens naar een tafeltje geleid met een goed uitzicht op het podium.

In de zaal tel ik ruwweg zo’n 50 tot 60 mensen. Toch niet slecht voor een cowboytent. Als je die elke avond binnen hebt  -  en dat schijnen ze wel te hebben  -  valt er wel een leuke boterham te verdienen.

Op ons tafeltje liggen twee placemats waarop in de eerste plaats staat aangegeven welk soort vlees van welk stuk koe komt. Verder staat er een lijst op van cowboy-slang-woorden en wat die in normaal Portugees betekenen.

Het is hier kennelijk niet alleen om geld verdienen te doen. Ook de Gauchocultuur moet levend gehouden worden.

Het moet gezegd, je kunt zoveel vlees krijgen als je wilt. En wat je ook voorgeschoteld krijgt, het is allemaal uitermate mals en lekker. Dorine  -  toch een gerespecteerd groentefanaat  -  dreigt ter plekke tot carnivorisme te worden bekeerd, zo heerlijk is het.

Ach tja, de show is aardig.

Voor toeristen. Zijn wij natuurlijk eigenlijk ook. Maar eh …… nou, okay. We gaan er niet moeilijk over doen. De artiesten doen hun best en werken zich drie slagen in de rondte. Als het cowboyleven evenveel energie verteert als wat deze mensen in hun show stoppen, dan kan ik begrijpen waarom dat vele vlees er ook bij hoort. Laten we het daar maar op houden. De avond was in ieder geval heel gezellig. Maar dat kan ook aan die literflessen bier hebben gelegen.

Rest mij te melden dat we vandaag een aantal boekingen vooruit hebben rond gemaakt. Daardoor weten we nu zeker  -  ijs en weder dienende  -  dat we overmorgen bij de watervallen van Iguacu aankomen. En met Kerst en Oud & Nieuw in Rio de Janeiro zitten. Niet verkeerd! En verder dat we op zondagmiddag 29 januari om 15.35 vanuit Madrid op Schiphol aankomen. Met een vlucht van Air Europe, maar uitgevoerd door KLM. Da’s toch prettig thuis komen!