Tornado

Een nachtbus naar Iguacu levert ons natuurlijk geen optimale ontspanning op, om het zachtjes uit te drukken. Het is dus wel van belang dat we de laatste keer in Porto Alegre goed slapen. En we gaan daarom tijdig naar bed en verzinken ook snel in dromenland.

Maar midden in de nacht word ik wakker van een vreemd geluid. Alsof iemand zowel de warm- als koudwaterkraan maximaal heeft opengezet om de badkuip vol te laten lopen. “Vreemd”, denk ik nog. “Waarom gaat iemand hier in huis nou midden in de nacht in bad?”

Maar goed, daar zal wel een verklaring voor zijn. En bovendien is het mijn business niet. Die mensen mogen in bad gaan wanneer hen dat uitkomt. Uiteindelijk is het hún huis. Echt last heb ik daar trouwens ook niet van. Want ik vind het op zich geen vervelend geluid. En ik draai me vergenoegd op mijn andere zijde in de hoop dat Klaas Vaak nog wat zand over heeft.

Maar dat heeft hij niet. Ik zak niet meteen weer weg. Het stille stemmetje in mij zegt me dat er ergens aan de situatie iets niet helemaal klopt. En plotseling realiseer ik me wat dat is. DIT APPARTEMENT HEEFT HELEMAAL GEEN BADKUIP!

Meteen zit ik stijf rechtop in bed. Er gaat een tornado door mijn hoofd. Het heftige geluid zou in Iguacu niet misstaan. Ik krijg visioenen van gesprongen waterleidingen, onderlopende vloeren en ronddrijvend huisraad. 

Ben ik nou de enige die dit hoort? Dorine ligt naast mij heerlijk te slapen. En ook elders in het huis waar de slaapkamer van de eigenaars zich bevindt, hoor ik geen enkel geluid dat er op duidt dat er iemand op onderzoek uitgaat. Moet ik als gepatenteerd lichtslaper dan maar mijn verantwoordelijkheid nemen en zelf de poolshoogte opzoeken?

Maar nu ik rechtop zit  -  en al even half wakker ben  -  kan ik me ook wat beter oriënteren. Daardoor bemerk ik dat het geluid niet uit ons appartement komt, maar van buiten. Dichtbij weliswaar, maar toch wel degelijk van buiten.

Dat maakt een belangrijk verschil in mijn handelingsbereidheid. Want natuurlijk is het even erg als bij de buren in dit appartementencomplex de boel onderloopt, maar dan worden onze voeten in ieder geval niet nat. Het hemd is nou eenmaal nader dan de borstrok. En ook al is er in óns huis helemaal geen bad, dan wil dat absoluut nog niet zeggen dat de buren er toevallig niet eentje hebben laten plaatsen.

En wij hebben nog helemaal geen kennis gemaakt met deze mensen. Dus weet ik ook niet of dat misschien van die malloten zijn die overdag slapen en daarom ’s nachts in bad gaan. Of misschien is hij wel nachtportier of zo. Dan is het zelfs vreselijk normaal dat hij nou nog even in het water gaat liggen. Want ook ’s nachts is het hier nog steeds bloedheet.

Toch ben ik er nog niet zeker van dat het hier om een vollopende badkuip bij de buren gaat. Eigenlijk kan het wel van alles zijn. Dit appartementencomplex heeft vijftien verdiepingen. Wij zitten op de vijfde, met een raam dat uitkijkt op de binnenplaats. Het gebouw is namelijk vierkant met in het midden een grote open ruimte. Daarbinnen is het erg gehorig. Dus ja ……

Plotseling gaat mij een enorm licht branden. Ik herken een gedeelte van het geluid. REGEN! Het is gewoon een ordinaire hoosbui die op een plat dak klettert. En dat in combinatie met een regenpijp vlak langs ons raam, waarin alle grote hoeveelheden hemelwater die op het dak van dit complex vallen, worden afgevoerd. Dus een combinatie van luid kletterend en hard stromend water.

Waarom heb ik dit niet onmiddellijk herkend? En lag ik in eerste instantie helemaal op het verkeerde been? Nou, dat is me wel duidelijk. We hebben op onze hele reis pas in drie plaatsen regen gehad. Voor de rest alleen maar zon en droogte. En ik herinner me slechts van éénmaal kletterende regen in de nacht. Dat was in El Chaltén, ergens deep down in het zuiden van Argentinië. Al lang vervlogen tijden.

De regen zit gewoon niet meer in mijn systeem. Als je het in een half jaar zo weinig meemaakt, verdwijnt het kennelijk gewoon uit je zintuiglijk geheugen. Daar voegen 70 jaar Holland-ervaring waarschijnlijk niet meer zoveel aan toe.

Okay, dat is het. Ik ben weer helemaal gerust gesteld. Ik kijk even naast me. Dorine ligt nog steeds vredig te slapen, volkomen onkundig van de tornado die zich net in mijn hersenpan heeft afgespeeld. En dat laat ik ook graag maar even zo. Gun ik haar wel.

Want Dorine heeft een hekel aan zwaar werkende natuurzaken. Storm, onweer, dat soort dingen. Ook van dit soort heftige hoosbuien wordt ze vast niet vrolijk. Ze krijgt dan het gevoel dat het ongeluk op de loer ligt. Dus laat ik haar maar lekker slapen. Wat niet weet, dat deert ook niet.
                                                        _____________________________

De volgende morgen is het alweer helemaal droog. Net als ik mijn ogen geopend heb, wordt ook Dorine wakker. En ze zegt: “Ik geloof dat het vannacht wat geregend heeft, is het niet?”