Problemen in Chuy

De ochtend voor ons vertrek uit Punta del Este ontdekken we op slechts één blok bij ons vandaan een Hotel Amsterdam. Dat vereist nader onderzoek. Want de kans om ons tijdens onze trip even een beetje thuis te voelen, kunnen we natuurlijk niet laten lopen.

Maar onze naspeuringen wijst uit dat onze hoop voor niets is. De eigenaar is niet van Hollandse afkomst en spreekt alleen Spaans. Hij heeft ook niks met Nederland. Zelfs op het waarom van de naamkeuze heeft hij geen fatsoenlijk antwoord.

Wat een kater! Dus geen hordes toeristen met rolkoffers. Geen wallen en grachten. Geen rode neon boven de ramen. Geen coffeeshops. Geen verwijzing naar Manke Nelis, Tante Leen, Zwarte Riek of Johny Jordaan. Zelfs geen discotheek met een lege kruk waarop je een beetje verliefd kan zijn. Niks, noppes, nada. Volkomen gedesillusioneerd keren we het hotel de rug toe.

Is het een voorbode van wat ons de rest van de dag nog gaat overkomen? Wie zal het zeggen? Alles kan natuurlijk ook toeval zijn. Hoewel, iedereen krijgt de reis die hij verdient. Daar geloof ik wel in. Want of je reist, en hoe, dat heeft toch allemaal met eigen keuzes te maken.

Hebben we de problemen die ons vandaag nog gaan overkomen, dan over onszelf afgeroepen? Nou, dat gaat wel een beetje ver. We hebben niet alles zelf veroorzaakt. Maar bij andere keuzes van ons was de zaken toch heel  anders gelopen.

Voor een goed begrip van de situatie moet ik eerst uitleggen dat je er hier standaard van uit moet gaan dat niet alles altijd werkt. Het is dan ook een vast principe van ons tijdens onze reis dat elke zekerheid in duplo moet.

Zo hebben wij onze paspoorten en belangrijke pasjes zowel life bij ons als ook een kopie op mijn telefoontje staan. We hebben pesos maar ook reserve dollars. We hebben een bankpasje maar ook een mastercard. Dat soort dingen. Werkt iets niet, dan is er altijd een reservemogelijkheid.

Maar dan komt de kans van vier dagen dat prachtige hotel in Punta del Este langs. Voor een spotprijsje, mits wij in contante dollars afrekenen. Nou, we hebben onze reservedollars. Precies genoeg om de hotelrekening mee te kunnen betalen. En die dollars hebben we de hele trip nog niet aan hoeven spreken. Okay, doen we.

We kiezen daarmee voor slechts een klein risicootje. Namelijk even geen backup-geld. Kunnen we bij een bank zo weer aanvullen, want de flappentappen verstrekken hier ook dollars als je dat aangeeft. Maar ja, het is onze keus dat we dat niet ogenblikkelijk hebben gedaan.

Tweede aspect: We kiezen ervoor om onze Uruguayaanse pesos op te maken voordat we op de bus naar Brazilië stappen. Van al dat omwisselen word je bepaald niet rijker. Elke wisselaar verdient er hier een salaris mee. Je wordt genept waar je bij staat. En als we over de grens zijn, kun je toch weer meteen Braziliaanse Reales tappen. Dus okay, doen we ook. Is ook weer een eigen keuze.

Tot zover het voorspel. Dan de actie. Het is zondagmorgen. Op het busstation kopen we van onze laatste centen nog wat limonade en water. Dan is dat geld ook op. En we stappen welgemoed de bus in die ons naar de grensplaats Chuy zal brengen.

Chuy is een zeer bijzondere plaats. Het heeft in het midden  -  dwars op de aanrijdroute  -  een grote Avenida Brasil. Dat is een vierbaansweg met een middenberm. Deze strook is de feitelijke grens. Twee banen liggen dus nog in Uruguay, en de twee andere banen gelden als Brazilië. Aan de Braziliaanse kant heet het trouwens geen Chuy, maar Chui. Dat is wel handig voor het uit elkaar kunnen houden.

In Nederland hebben we ook zo’n situatie van een straat waar de grens dwars overheen loopt. En wel in Kerkrade. Maar ik ken niemand die daar woont. En die ons dus zou kunnen vertellen hoe dat in de praktijk werkt.

Dorine pikt onderweg de informatie op dat Chuy een vrijstad is. Er wordt geen belasting betaald. Dat komt omdat de douanepost twee kilometer voor de grens ligt. En in Brazilië ligt het twee kilometer na de grens. Dus kun je zeggen dat deze dubbelstad eigenlijk in Niemandsland ligt.

Ook leest Dorine dat de bus normaal gesproken niet stopt bij de douane, maar doorrijdt naar Chuy zelf. Dat is omdat bijna alle passagiers naar die stad gaan om op koopjes te jagen, en niet om de grens over te steken. Wil je dat wel, dan moet je die twee kilometer naar de douanepost weer terug zien te komen. Taxi. Maar je kunt ook aan de buschauffeur vragen om bij de douaniers te mogen uitstappen. Daar kiezen we dus voor.

De douanepost is één gebouw aan een verlaten weg. Wij regelen daar onze zaakjes, maar de bus wacht daar niet op. En wat erger is, er is daar ook geen ATM. Dus geld tappen is er niet bij. En wij zijn blut. Dus een taxi behoort niet meer tot de mogelijkheden.

Geen nood: We hebben wel vaker gelift. En onze routine op dat gebied zijn we nog niet verleerd. Hoewel er eerst toch wel een heel aantal auto’s langs ons heen rijden, stopt er uiteindelijk een andere bus. We kunnen mee en komen zo in Chuy aan. Met de benodigde stempels in ons paspoort. Pak van ons hart! Het is nu drie uur, en de Braziliaanse nachtbus die ons naar Porto Alegre moet brengen, vertrekt om 23.00 uur. We hebben dus nog even tijd.

In Chuy is het heel levendig. Zoals gezegd veel koopjesjagers. Zeker op zondag. Alles is open. Maar de winkels aan de Avenida Brasil zijn allemaal van het kaliber Wibra, Bristol en Zeeman. En ja, wij komen net uit de weelde van Punta del Este. Dus zijn wij niet zo geïnteresseerd. 

Dorine wil eigenlijk het liefst meteen naar de Braziliaanse kant. Geld tappen en de buskaartjes kopen. De bus zal maar bijna vol zitten ….. We willen niet achter het net vissen. Dus maken we de oversteek van Chuy naar Chui. 

Aan de andere kant blijken twee banken te zijn. De Banco do Brasil, en nog een van een onbekend merk. Die komt het eerst. Maar nee, die accepteert onze pasjes niet. “Wij werken niet met uw bank”, is de boodschap. Toch gek, zelfs mijn creditcard wordt niet geaccepteerd. Maar ja, het is zondag, dus is de bank gesloten. We kunnen daarmee ook geen verhaal halen.

Geen nood, er is altijd nog de Banco do Brasil zelf. Die zal toch wel …….? Mooi niet. Ook die heeft geen zin om met onze pasjes zaken te doen. Ai, nou wordt het toch vervelend. Nou ja, in ieder geval eerst maar door naar het busstation aan de Braziliaanse kant. Daar zul je toch wel met bankpasje of creditcard kunnen betalen?

Mensen leggen ons uit waar wij heen moeten lopen. En het is een veeg teken dat we er de eerste keer aan voorbij gaan zonder in de gaten te hebben dat er een busstation is. Als wij de afstand niet vertrouwen en nogmaals de weg vragen, blijkt dat we al te ver zijn en op onze schreden moeten terugkeren.

En onze vrees wordt bewaarheid. Jawel, het is een klein rot busstationnetje. En er zijn nog tickets, maar ze werken niet met pasjes. Alleen contant geld. Tja, en daar staan we dan. We leggen ons probleem uit, en vragen wat we kunnen doen. De optie die ons voorgelegd wordt, is dat we terug gaan naar de Uruguayaanse kant van de grens. Daar is ook nog één bank. Banco National de Uruguay. Dan kunnen we daar nog pesos tappen. En die accepteren ze ook aan de Braziliaanse kant om er de tickets mee te betalen.

 Gelukkig kunnen we wel alvast de rugzakken afgeven. Dat scheelt in het gesjouw. Verder besluiten we dat Dorine met de handbagage in het busstation achterblijft, en dat ik naar de bank aan de overzijde zal gaan.

Nadat ik uitgelegd heb gekregen waar die bank zich bevindt, ga ik op pad. De bank ligt uiteraard op een andere plek dan mij is voorgehouden, maar goed, ik weet de naam, dus na wat gevraag kom ik er uiteindelijk wel terecht. Gelukkig. In Uruguay heb ik nooit problemen met de banken gehad.

Maar dit keer wel. Het maximum bedrag dat ik mag tappen is “minder dan 500 pesos. En het moet wel een veelvoud van 100 zijn, want de machine heeft alleen maar briefjes van 100. Dat wordt dus 400 pesos. De tegenwaarde van 12 euro. Terwijl ik voor de bustickets 3500 pesos moet ophoesten. Bovendien houden ze dan ook nog 100 pesos per tapbeurt af als “handlingsfee”. Da's een kwart van mijn geld! Pure oplichting. Even weet ik het ook niet meer. 

Plotseling zie ik tegenover me een Tourist Information Office. Daar maar even mijn probleem gaan uitleggen. De informatrice  -  een soort Sylvana Simons type. Mag ik dat zeggen? Of heb ik nu alweer gediscrimineerd?  -  komt in eerste instantie slechts met de meelevende woorden “U heeft wel een probleem, meneer”. Heerlijk, al dat begrip. Maar ik hoef nu geen therapie. Ik zoek een oplossing.

Het enige dat ze na lang peinzen weet te bedenken, is dat er een casino is in Chuy. Misschien willen we daar wel je creditcardbetaling accepteren in ruil voor cash. Verder weet ze ook niks. Ik heb zo mijn twijfels. Want daar zitten mensen die op geld uit zijn, en vast niet om een medemens in nood te helpen. Vast geen familie van Jan Terlouw. Dus ook geen touwtje uit de brievenbus.

Eerst maar even terug naar Dorine om haar deelgenoot te maken van de onheilstijding over de huidige situatie. Wat kunnen we nog doen? Zij oppert de mogelijkheid om hier een hotel te nemen, daardoor vandaag te kunnen overleven, en dan morgen een bank in te gaan. Want dan zullen ze onze creditcard toch wel accepteren? Dan kunnen we vervolgens het hotel betalen en daarna met een dag vertraging doorreizen.

Creatief gedacht. Wèl moeten we dan nog onze reeds geboekte kamer in Porto Alegre  -  als dat al kan  -  afzeggen. Want als we vandaag niet met de bus meegaan, halen we die kamer ook niet.

Okay, dat is een optie. Maar ik weiger me vooralsnog bij die mogelijkheid neer te leggen. Ik stel voor dat we toch eerst nog het casino proberen. Dat doen we dan ook. Maar  -  zoals ik al dacht  -  gaat daar geen oplossing vandaan komen. Nou moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik ons verhaal inmiddels ook wel verdacht veel op een voorspel tot oplichting vind lijken. 

Het casino verwijst ons door naar de apotheek. Maar ook daar krijgen we  -  natuurlijk  -  nul op het request. Zij verwijzen ons door naar de supermarkt. Want daar zou een ATM staan. Nou, dat zou schelen. Een flappentap in zo’n grote winkel, die zal onze pasjes toch wel accepteren?

Bij de supermarkt vragen we eerst naar de manager. Dat blijkt een alleraardigste vrouw. Wel met een strenge bril op, maar toch …… Zij meldt ons dat er in haar winkel geen ATM staat. Maar ze heeft wel een pinmachine. En als ze genoeg cash in de winkel heeft, wil ze ons wel helpen. Een snelle check wijst uit dat het met de cash wel goed zit. Yess!

Ik ben zo blij dat ik het mens wel kan zoenen. En dat doe ik ook. Maar helaas, te voorbarig. Ook deze pinmachine accepteert onze passen niet. We proberen het wel tien keer. Zonder positief resultaat. Voor alle zekerheid koop ik nog even een rol koekjes en betaal met mijn pinpas. Wordt gewoon geaccepteerd. Wie het nog begrijpt, mag het zeggen. Volgens de manager is dat omdat er dan winkelproducten tegenover staan. Het zal.

Ten einde raad stel ik Dorine voor dat we bij de Uruguayaanse bank gaan proberen om negen keer 400 pesos te tappen, waarbij er dan wel ook nog 9 keer honderd pesos wordt weggeroofd. Ik weet helemaal niet of dat kan. Maar niet geschoten, altijd mis.

Als we bij de bank het bedrag moeten intypen  -  dus 400 pesos  -  vraagt Dorine om eerst nog eens 1000 pesos te proberen. Ik schud vertwijfeld mijn hoofd. Kansloos natuurlijk. Maar goed, er is al genoeg tegenslag geweest vandaag, en ik heb geen zin aan een argumentendiscussie. Dus typ ik 1000 pesos in. En plots begint de machine te ratelen. Ik weet niet wat me overkomt. Maar ik sta met 1000 pesos in mijn vingers.

“Doen we nog een keer”, zeg ik. “Probeer dan meteen 3000”, geeft Dorine aan. We hebben nog 2500 extra nodig voor de tickets, en dan kunnen we van die laatste 500 nog wat eten kopen. De Goden zijn haar kennelijk goed gezind, dus ik probeer het. En warempel, ook die komen er uit rollen. We springen drie gaten in de lucht. Waarom dit nou plotseling goed gaat, is me volkomen onduidelijk.

De tickets worden gekocht, het hapje eten kan worden betaald, en dan blijft er nog net geld over voor een ijsje. En dan zijn we alweer platzak. Maar we hebben wel onze bustickets. En morgen is het maandag en zijn de banken open. Dus dan moet het in een grote stad als Porto Alegre allemaal wel lukken met het geld.

Maar als we om 07.00 uur aankomen na een voorspoedige nachtelijke busrit, weigert de ATM van het busstation in Porto Alegre ook daar onze passen te gebruiken als mogelijkheid om geld te flappen.

“Wij werken niet met uw bank”, is wederom de boodschap. Dat is toch om je haren bij uit je kop te trekken? Dan kunnen we geen taxi betalen, en moeten we wachten tot om tien uur de banken open gaan. Nog drie uur hier rondhangen terwijl zo’n nachtelijke busrit je toch niet in de kouwe kleren gaat zitten.

Maar wat zou het leven zijn zonder vrouwelijke intuïtie? Dorine ontdekt nog een tweede ATM. En die doet het. Meteen een groot bedrag. Want voorlopig kan ik even geen geldzorgen meer zien.