Pipa en de dolfijnen.

De “uitnodiging” van Dorine heeft een record gebroken. We kunnen op de statistieken van de reislogger niet zien wie er heeft gekeken, maar wel hoe vaak dat is gebeurd. Het record stond op 62. Maar Dorine genereerde met gemak exact 70 lezers.

Ik overweeg om haar als vaste scribent in te huren om de kijkcijfers op te krikken. Lijkt me een prima idee. Maar ik houd niet van overhaaste beslissingen. Dus daar ga ik eerst nog wel even anderhalve week over nadenken!

Na Joao Pessoa is onze volgende stop de strandplaats Pipa.

Het ligt in de uiterste noordoostpunt van Brazilië. Dichter bij Nederland dan vanuit deze plek kunnen we in Zuid-Amerika niet komen. Maar hier is geen internationaal vliegveld, dus zullen we eerst weer terug moeten naar Salvador om een enkeltje Schiphol te kunnen effectueren. Maar goed, dat is pas volgende week zaterdag. Eerst nog even vakantie houden.

Want zó voelt Pipa wel: Als een vakantieplaats. Overdag heeft het de levendigheid van een badplaats.

Maar met name ’s avonds gaat het bruisen. Dan is er overal vertier. Leuke barretjes,  gezellige winkeltjes, prima restaurantjes, kortom alles wat een strandplaatsje aantrekkelijk maakt, is hier te vinden.

Verder is het hier tropisch. Dat merken we niet alleen aan de temperaturen en de vegetatie, maar ook aan de apen op de elektriciteitskabels.

Van oorsprong is Pipa een hippiedorp. Aan sommige elementen is dat nog terug te zien.

Maar het heeft zich de laatste jaren doorontwikkeld. Er zijn goede gebouwen gekomen in plaats van de hippie-hutten. En er is degelijk gewerkt aan het verbeteren van de stad. Kleine criminaliteit is er niet. Alles is veilig, ook ‘s nachts. De touwtjes kunnen hier zó uit de brievenbus. Leuke vakantiestemming voor Jan Terlouw.

Ook hebben ze hier een apart kerkje. Het bijzondere ervan is dat de Heilige Geest hier af en toe neerdaalt. Ook wij maken dat mee. En we smeken dan meteen maar de zegen af voor de rest van de reis.

Maar het is hier in ieder geval goed toeven. We hebben via booking.com een onderkomen geboekt bij Chalés do Pipa. Martin, de eigenaar, is een vriendelijke en vrolijke jongen. Hij heeft zijn centjes geïnvesteerd in een lapje grond vlak bij het centrum, en is daar nu chalets op aan het bouwen. In de Selvastijl: Alles is van gedegen hout en riet gemaakt. Het voelt degelijk en stevig. Prima voor ons. 

Pipa heeft prachtige stranden. Centraal ligt de Praia do Centro,

aan de rechterkant de Praia do Amor, en aan de linkerzijde de Praia dos Golfinhos. Oftewel het Strand van de Dolfijnen. Voor een goed begrip van de rest van mijn verhaal moet ik ook nog even melden dat Pipa en omgeving 50 meter boven de zeespiegel ligt. Tussen het stadje en het strand zit een loodrechte rotsmuur. 

In het centrum kun je op twee plekken met trappetjes naar beneden richting strand. Maar de andere stranden kun je alleen maar bereiken door via het centrale strand langs een naar zee uitstekende rots te klauteren. Dat geldt voor de beide overige stranden. Voor die rots liggen dan nog weer rotsblokken, die het klauterwerk allemaal nog niet zo simpel maken.

Daar is het volgende op gevonden: je klimt om de uitstekende rotsen heen als het eb is. Want dan vallen er hele stukken zand droog, en is de passage relatief gemakkelijk te doen. Als het vloed is, kun je dat beter uit je hoofd laten, want dan slaan de golven over de doorgang en is het daarmee veel te link. En bij vloed staat alles ruimschoots onder water en heb je geen verweer tegen de golven. Dan is het levensgevaarlijk.

Dat betekent dus, dat als je te lang wacht met terug gaan, dan is de route geblokkeerd en moet je tenminste zes uur wachten om weer van het strand af te kunnen. Want een andere ontsnappingsroute is er niet. 

Waarom gaan mensen dan toch naar die andere stranden? Nou dat laat zich raden. De Praia do Amor heeft allerlei beschutte hoekjes die verliefde stelletjes doorgaans nogal aanspreken. En het lekkere weer in combinatie met een paar alcoholische drankjes maakt het voor Cupido nou eenmaal gemakkelijk om wat pijltjes af te schieten.

De Praia dos Golfinhos is niet alleen een geweldig strand, maar heeft bovendien als extra kenmerk dat je daar dolfijnen kunt zien. Die hebben daar hun habitat. En niet alleen zien. Als je geluk hebt, komen ze gewoon in je buurt zwemmen. Mensenschuw zijn ze bepaald niet. Nieuwsgierig wel.

Tja, wij zijn de walvissen in Puerto Madryn ook al misgelopen. Dus houden wij toch een soort zwakke plek voor dit soort situaties. En we besluiten op een middag  -  als het getij goed is  -  om dit strand met ons bezoek te vereren. We klauteren rondom de uitstekende rots, en zien onderweg de meest prachtig gekleurde stenen.

Uiteindelijk bereiken we de Praia dos Golfinhos.

Toegegeven, het is daar fenomenaal. Water van 27 graden waar je zo inloopt, 50 meter zandstrand, een parasolletje voor de broodnodige schaduw met twee stoelen en een tafeltje, en een local die regelmatig komt checken of de drankjes nog moeten worden aangevuld. Kortom, het paradijs. 

Alleen die dolfijnen, daar is geen spoor van te bekennen. We turen de zee af, zowel dichtbij als ver af, maar wat we ook aan beweging zien, er is niets dat op zo’n beest lijkt. Na een tijdje vinden we het welletjes en gaan we het water in voor de nodige verkoeling.

En net als we tot borsthoogte in het water staan, en ik tegen Dorine zeg dat dat hele verhaal over die dolfijnen vast een hoax is om toeristen te trekken, springt er op nog geen tien meter van me vandaan een dolfijn boven het water uit, om met een sierlijke plons er weer in te vallen. Dorine mist hem, maar alsof hij dat begrijpt, doet hij het kunstje nog een paar keer over totdat hij uit ons zicht verdwijnt. 

We staan helemaal perplex. Ik had alles verwacht, maar dit niet. Ze komen kennelijk tot heel dicht onder de kust. Wat bijzonder! Dat smaakt naar meer. Maar ja, dat is de goden verzoeken. Ze laten zich niet meer zien. Nou nou nou. We zijn er vol van.

Tijdig keren we weer terug naar het centrale strand, en lopen door naar het laatste terras aan de Amor-kant. Daar is onze favoriete strandtent. Daar praten we er nog wat over na. En het ene gesprek lokt het andere uit.

Tja, over anderhalve week vliegen we weer naar Nederland. Bij Dorine is het kwartje inmiddels toch wel in alle heftigheid gevallen. Het is leuk en niet leuk tegelijk. Weemoed, melancholie, maar ook verwachting. 

Allengs gaat het schemeren. Wij willen er nog niet weg, drinken er nog een Caipifruta, en besluiten uiteindelijk om hier ook maar te blijven eten.

Uiteindelijk zitten we er uren. En we genieten van de invallende duisternis en de zonsondergang. Hoe romantisch willen we het hebben?

Het is al helemaal donker als wij terug gaan naar het centrum om in ons vaste koffiecafeetje nog een laatste kop te bestellen. 

Als we terugkomen op ons logeeradres, treffen we Martin. En we doen omstandig onze belevenissen van vandaag uit de doeken. Hij gaat er eens even rustig voor zitten, en hij komt met een tip. “Je zou bij zonsopgang naar het strand van de dolfijnen moeten gaan. In de vroege ochtend zijn er altijd heel veel. En dan is er nog niemand in je buurt. Dan heb je zowel het strand als de dolfijnen helemaal voor jezelf alleen. Is een prachtige ervaring.”

Bestudering van de eb- en vloed-schema’s leert dat de enige ochtendstond die zich daarvoor leent, degene is op de dag van ons vertrek uit Pipa. En dan nog niet eens ruimhartig: We zullen een strak tijdschema aan moeten houden om de opkomende vloed voor te blijven. Hij heeft niet lang nodig om ons te bekéren. Dat gaan we doen!

Dat betekent wel om 04.00 uur op, om half vijf is het licht genoeg om het rotspunt te passeren, en dan is het zwemmen en genieten van de dolfijnen. Uiterlijk om half zes moeten we dan weer “de kaap gerond hebben”.

Zo gezegd, zo gedaan. Op de bewuste ochtend loopt de wekker om 04.00 uur af. Wen staan meteen naast ons bed. Nog slaapdronken, dat wel. Maar je moet wat over hebben voor het goede doel. Dorine pakt een paar handdoeken bij elkaar, en ik leg mijn zwembroek gereed.

Om 04.15 staan we buiten. Het levendige centrum is helemaal leeg.

Bij de trap van de afdaling stuiten we op een groep lallende feestgangers die nog geen bed hebben gezien. Gelukkig vinden ze ons niet interessant en worden we ongemoeid doorgelaten.

Op het strand zelf is het nog aardedonker.

Maar als het eenmaal lichter wordt, gaat het in de tropen ook heel snel. En bij de grote rots zien we al genoeg om de rotsblokken te kunnen ontwijken. We doen precies een kwartier over de ronding. Goed om te weten voor de terugweg.

Als we op het juiste strand aangekomen, blijkt alles inderdaad leeg en verlaten.

We zijn de enigen. Als ik me wil omkleden, blijkt dat Dorine wel de handdoeken heeft ingepakt, maar niet mijn zwembroek. Communicatief misverstandje. Kan gebeuren. Maar wat maalt het? Er is helemaal niemand op het strand, behalve wij. Dan maar zonder zwembroek.

Mensen, mensen, ik waan mij weer even de jongeman van 27 in zijn hippie-tijd. Naakt zwemmen in de zee ….. Nou ja, 72 of 27 is slechts een kwestie van twee getalletjes omdraaien toch?

Maar goed, waar we ook zwemmen, turen, spartelen of rond kijken, dolfijnen zien we niet. Hoe we het ook wenden of keren, wat hier de gewoonste zaak van de wereld lijkt, gaat ons niet overkomen. De walvissen en dolfijnen zijn ons op deze reis niet goed gezind.

Na een tijdje waterspartelen besluiten we het voor gezien te houden. Een blik op mijn mobiel leert dat het inmiddels 05.15 is. Precies op tijd voor de terugtocht van een kwartier. Dachten we nog. Maar toen hadden we toch even buiten de waard gerekend.

Want de vloed is al een tijdje bezig om op te komen. We moesten natuurlijk niet voor niets om half zes terug zijn. Het probleem is, dat door de inmiddels hogere waterstand de zandvlaktes al lang onder water staan. Daar valt niet meer te lopen. En we moeten ons dus een weg zoeken tussen rotspartijen door. Dus redden we het allemaal niet meer in één kwartier. Daarmee komt de tijd ruimschoots voorbij half zes.

We komen er al gauw achter dat de enige manier om te zien waar je loopt, is om te kijken op het moment dat een golf terug spoelt. Als een golf aankomt, is alles bruis en onderscheid je niets meer.

Een tweede gegeven is dat onze Havaianas door de golven onder onze voeten worden weggeslagen. Of ze zuigen zich vast in het zand. Twee redenen om op blote voeten te gaan lopen. Ook weer gevaarlijk met de scherpe rotspunten in de nabijheid. Dat kost allemaal extra tijd.

Het wordt een wedstrijd tussen de vloed en wij. Want we krijgen het nu toch wel voor onze kiezen. Het is vast al voorbij half zes. We komen nog maar langzaam vooruit. En we moeten nog een heel stuk.

Als we even een stukje zand hebben, sprinten we om zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Bij het laatste stukje doorgang staan we al tot meer dan onze knieën in het water, met klotsende golven om ons heen.

Maar plotseling is er alleen nog maar zand. We hebben het gehaald. Met een high five ontladen we de opgebouwde spanning. Want eerlijk is eerlijk, helemaal gerust op de goede afloop waren we niet. Het blijkt op dit moment al kwart voor zes …….

Snel naar huis en naar bed. Gewoon nog even een paar uur slapen. En daarna door naar Natal.