Natal en Trump

Als we Pipa achter ons laten, gaan we met de bus naar Natal. Dat is een grote stad met het strand als de belangrijkste reden om het als toerist te bezoeken. Er schijnt een bijzonder duin te zijn. Dat werd het logo van de stad. En daarom werd het zoveel bezocht, dat het inmiddels verboden is om het te beklimmen. Je mag er alleen nog maar naar kijken. Maar aankomen niet. Maar ja, een duin als topattractie……. Dat belooft niet veel bijzonders.

De verwachtingen zijn dus niet hoog gespannen. Onderweg zien we een eiland in de zee, dat feitelijk alleen maar één zandplaat is. Bij de eerste de beste vloed zal het wel onder water komen te liggen. Laat staan als er een mini-tsunami overheen gaat. Maar het vreemde is dat er wel een huisje op staat. Daar begrijp ik dan weer helemaal niets van. 

Maar ja,  zo zijn er wel meer dingen waar mijn snappertje te klein voor is om dat te kunnen bevatten. Bijvoorbeeld hoe driehonderd miljoen Amerikanen het voor elkaar krijgen om The Donald tot president te kiezen. Moet toch een staaltje van collectieve verstandsverbijstering zijn ……

In Natal hebben we een onderkomen geboekt bij Susanna. Een ongeveer 50-jarige Duitse die in Brazilië is geboren maar in Duitsland is opgegroeid. Vier jaar geleden is ze naar Natal teruggekeerd. Ach ja, het rustige, onbekommerde leventje, een temperatuur van altijd tussen de 25 en 30 graden plus een ook altijd aanwezig briesje dat enige verkoeling brengt. Voor haar kennelijk genoeg. Wij vermoeden een veel dieper gaand verhaal, maar we dringen niet aan. 

Susanna heeft een zwembadje in haar tuin dat op Airbnb meteen onze aandacht trok.

Dus dat wordt het. Zolang als we bij haar zijn, is haar huis ons huis. Alles heel natuurlijk en vanzelfsprekend. We zijn er erg op ons gemak.

Natal dus.

Den stad heeft inderdaad wel een aangenaam strand.

Heerlijk water, de bekende strandtentjes,  sapjesbarretjes en hippiekraampjes met de wat verdwaalde Jezusfiguren. Verdwaald in de zin van toch een beetje de weg kwijt. Want laten we wel zijn, je bent wel van een jonge Christus verworden tot een 50-jarige zelfgemaakte polsbandjesverkoper. Niet echt een flitsende carrière. 

Maar afgezien van het strand weten we niet zo goed wat we hier moeten doen. We gaan met Susanna nog een avond naar een openbare dansgelegenheid in een winkelcentrum. Maar ja, wat armzalige muziek. De Brazilianen schijnen het wel te waarderen. Wij wat minder.

Wat wel erg leuk is, is dat we nog steeds emailcontact hebben met Almog en Diego. De mensen waar we in huis waren in Puerto Alegre. En zij zitten op dit moment in Natal omdat ze zich daar uiteindelijk willen gaan vestigen. Dus oriënteren ze zich op woonruimtes en jobmogelijkheden.

Een afspraak om samen een avondje te gaan eten is zo gemaakt. Zij weten wel een goed restaurant waar je prima seafood kunt eten. Doen we. En zo zitten we even later heerlijk te smullen van een vurrukkuluke garnalenschotel.

En halen we herinneringen op van bijna twee maanden geleden. Almog heeft haar moeder  -  die in Natal woont  -  ook meegenomen. En we beleven met ons vijven een uitermate plezierige avond.

Toch zal Natal voor altijd in mijn herinnering blijven. En dat is niet voor niets. Op 22 november 1963 werd mijn band opgericht in Apeldoorn. Dat was de dag dat John Kennedy vermoord werd. En toen de twee vliegtuigen zich in de Twintigste Towers boorden op 9/11, zaten we op het strand in The Gambia. Zulke momenten en plaatsen vergeet ik nooit meer.

En nu zitten we in Natal als Donald Trump wordt geïnaugureerd als president van de VS. Ook dat zal later met terugwerkende kracht een uniek moment blijken te zijn. Ik ga niet naar zijn inhuldiging kijken. Ik wil niet meegeteld worden in het aantal mensen dat gekeken heeft. 

Trouwens, al zou ik het willen, dan gaat dat niet. Het wordt hier in Brazilië eenvoudigweg niet uitgezonden. Kwestie van eigen nieuws eerst! En de VS ligt nou eenmaal niet in Brazilië. Niet dat het iets uitmaakt, want Donald liegt er ongetwijfeld wel een paar miljoen kijkers bij.

Maar ik wil er gewoon niks mee te maken hebben. Toch intrigeert de gebeurtenis mij wel. En ik besluit tot een alternatieve bezigheid. Ik ga in die tijd op internet zoeken naar cartoons over The Donald. En die op de reislogger zetten. Die cartoons zijn natuurlijk in ruime mate voorradig. Niet allemaal even leuk. Maar sommige ook weer wel. Ze geven in ieder geval een getrouw beeld over hoe er over iemand gedacht wordt.

Waarom moet ik die man niet? Het gaat eigenlijk niet eens zozeer om wat hij precies wil. Goed, daar heeft hij zo zijn ideeën over. Daar kun je het mee eens zijn of niet. Ik denk dat hij de klok wat terug draait met een aantal van zijn voorstellen. Wat korte termijn gewin en op langere termijn verlies. Ik geloof niet dat de wereld er beter op zal worden met hem aan het roer.

Maar veel erger vind ik de lompe botheid waarmee hij alle situaties benadert. Het volkomen gebrek aan nuance en fijngevoeligheid. Iedereen die niet voor hem is, en elke situatie die hem niet zint, moet met gestrekt been worden aangevallen. Crooked Hillary moet de gevangenis in, en journalisten zijn oplichters. Daarmee creëert hij verdeeldheid en zet hij mensen tegen elkaar op. Ook tegen hemzelf. Hij gaat veel vijanden krijgen.

De eerste cartoons die ik tegenkom, laten exact zien wat ik bedoel.

  p

Andere cartoons gaan over zijn ijdelheid en zijn overdreven eigendunk.

Uiteraard komt zijn vriendschap met Poetin aan de orde.

En het feit dat hij veel agressie opwekt.

Ook gaat het over zijn haar. Vind ik eigenlijk wel zwak, want hij kan er nou eenmaal niks aan doen dat zijn hoofd kale plekken vertoont.

Natuurlijk komen de Mexicaanse en Canadese muren aan de orde.

En krijgen we voorbeelden te zien van zijn slechte smaak.

Zijn houding naar vrouwen blijft niet onderbelicht.

En het feit dat hij een simpelmaat is, die je niet serieus kunt nemen.

Last but not least, zijn presidentschap wekt angst en onveiligheid op.

En er zijn nog wat oncategoriseerbare restcartoons. 

In Nederland zie ik parallellen met Geert Wilders. Inhoudelijk heeft hij kennelijk programmapunten die voor veel mensen de moeite waard zijn. Anders krijg je geen bijna kwart van de stemmers achter je. Maar dat botte ongenuanceerde, daar word ik bang van. Dat brengt geen mensen bij elkaar. Het drijft ze juist uiteen in een wij- en zij-kamp.  Dat levert een beangstigend soort leiders op. En daar hebben we er in de VS inmiddels een van aan de macht.

Natal betekent In Het Portugees Kerstmis. Het feest van de vrede. Ik hoop dat mijn aanwezigheid hier door het verzamelen van deze cartoons een symbolisch sprankje heeft bijgedragen aan een mooie toekomst. Want humor kan wonderen doen. Maar ik houd mijn hart vast!