Oslo

Na de laatste schoonpoetsactie in Zweden kunnen we eindelijk op weg naar Noorwegen. Oslo is het eerste reisdoel. Maar we komen te laat aan op de beoogde camping (Eleberg) om die dag nog zin te ontwikkelen om de omgeving te gaan onderzoeken. 

Ook deze keer hebben we een heel veld voor ons alleen.

Het probleem is echter dat het terrein overal afloopt. En we moeten een hele tijd zoeken voordat we een plek hebben gevonden die nog enigzins vlak is. En dat is met name bij het slapen toch wel prettig.

Oslo is de meest noordelijke punt van onze reis tot nu toe. Dat is ook te merken. Het licht gaat pas om middernacht uit en is al om drie uur weer aanwezig. Het is wel een rare gewaarwording om 's morgens om half vier wakker te worden en de zon schijnt rechtstreeks je tent in.

Maar na een goede nachtrust is Oslo nu toch echt aan de beurt. Ik ben er zo'n 30 jaar geleden al eerder geweest, maar ik herinner me daar niet zoveel meer van. Nog wel dat ik het een gedistingeerde, elegante stad vond. Dus kijk ik er nu naar uit om de kennismaking te hernieuwen.

Maar het nieuwe contact valt in eerste instantie behoorlijk tegen. We gaan met de bus naar het centrum, laten ons daar afzetten, en de eerste vijf minuten treffen we al vier bedelaars en daklozen. Nou, daar kan je veel van zeggen, maar de woorden elegant en gedistingeerd zijn daarop in ieder geval niet van toepassing.

Hierdoor gealarmeerd, besluiten we het aantal mensen uit deze categorieën eens te gaan tellen. En we komen over de hele dag uit op 27. En dat vind ik voor de hoofdstad van een zo rijk land als Noorwegen een beschamend aantal. Kennelijk laat men hier op dat gebied Gods water over Gods akker lopen. Ik had het niet verwacht.

Natuurlijk kent Oslo nog steeds een aantal mooie gebouwen.

Maar het steekt op dat gebied niet uit boven de andere grote steden die we op deze reis al bezocht hebben. Wel leren we al gauw dat als je hier de mooie aspecten van gebouwen wilt bewonderen, je vooral ook naar boven moet kijken. Want op de begane grond is alles veranderd in winkelpuien.

Is de eerste indruk dus een negatieve, we ontdekken gaandeweg de dag toch steeds meer aspecten die ons oordeel langzamerhand weer in positieve zin bijkleuren. Zo is bijvoorbeeld de Dom van Oslo omgeven door een gallerij waar allemaal terrasjes, restaurantjes en kunstzinnige winkeltjes zijn gevestigd. Heel gezellig.

De sfeer in het centrum is ook levendig en dynamisch.

De mensen zijn meer dan elders aangenaam om naar te kijken, of tenminste goed verzorgd in hun uiterlijk. In Dorine d'r woorden: "Ik heb in één dagje Oslo meer aantrekkelijke mannen gezien dan in veertien dagen Denemarken en Zweden bij elkaar. Gelijk heeft ze. En voor de vrouwen geldt dat overigens niet anders.

Ook het havengebied is interessant. Het heeft de dynamiek van Rotterdam-Zuid. Pakhuizen die zijn omgebouwd tot horeca met de bijbehorende terrasjes, en allerlei leuke details om op te merken. Prima uit te houden.

En we bezoeken natuurlijk ook de Dom, 

en het Koninklijk paleis.

Voor de lunch gaan we op weg naar de foodmarket. Die blijkt gelegen in het vroegere station.

Toen men pal daarnaast een modern nieuw spoorcentrum had neergezet,

was het plan om het oude station af te breken. Maar daar kwam zoveel protest tegen, dat uiteindelijk werd besloten om het te laten staan, maar het een andere bestemming te geven. En dat werd dus de food-market.

Binnen lopen we tegen een uitermate leuk concept aan. Je neemt plaats aan een heel lang maar smal lopend bandje. Daar worden rechtstreeks vanuit de keuken allerlei kleine hapjes opgezet, merendeels Japans georiënteerd. En dat schuift dus allemaal voor je langs. Komt er iets langs waar je wel zin aan hebt, dan neem je dat van de band af en je laat het je smaken.

Elk hapje staat op een schoteltje van een bepaalde kleur. En die kleuren corresponderen met het bedrag dat het hapje kost. Dus als je bent uitgegeten, reken je af aan de hand van je stapeltje gekleurde schaaltjes. Heel vernuftig. En daarbij was het eten ook nog eens bijzonder lekker ook.

Aldus gelaafd gaan we het centrum weer in. En komen uit bij een groot festival-terrein, dat getooid is in de kleuren van de regenboog.

Er blijkt een internationaal LHBT-festival te zijn georganiseerd. Voor de mensen die wat moeite hebben met die afkorting, LHBT staat voor Lesbiënnes, Homo's, Biseksuelen en Transgenders. Maar die T zou ook wel voor Travestieten kunnen staan, want die zijn ook aanwezig. Die rekenen zich gemakshalve ook tot dezelfde gemeenschap. 

In feite hadden we al zo'n donkerbruin vermoeden dat er zoiets aan de hand was, want ook in veel etalages in het centrum zijn opvallend veel regenboogkleuren te ontwaren. En zelfs gebouwen zijn er mee getooid, zoals bijvoorbeeld het gebouw waar het Nobélprijs-Comittee is gevestigd. (Daar moeten we natuurlijk ook even naar binnen.)

Op het festivalterrein merk ik dat ik redelijk populair ben bij het homovolkje. Ik krijg althans veel positieve blikken op me af. Pas later besef ik dat ik zelf met een paraplu rondloop die je kan uitleggen als LHBT-vriendelijk  -  had ik me nog nooit gerealiseerd  -   en dat die wel eens de aanleiding voor al dat positivisme kan zijn. 

Nou hebben wij als onvervalste Hetero's nog nooit aan een Gay Pride of zoiets meegedaan  -  zelfs niet als publiek  -  dus willen we nu onze nieuwsgierigheid in dat opzicht wel eens duidelijk bevredigen. Dus we duiken er in. Het festivalterrein is aardig groot. En kent natuurlijk de nodige eettentjes,

dansgelegenheden (hoewel op dit moment van de dag nog weinig bezocht),

congreszaaltjes, waarin experts hun mening verkondigen aan de ervaringsdeskundigen in de zaal,

informatiekramen, terrassen,

een optreden van een LHBT-koor,

en een kunstgallerie. Die gaan we eerst maar eens bekijken.

Ook de politiek wordt een rol toebedeeld.

Eh ... ja ..., wat zullen we er van zeggen? Het is allemaal nogal expiciet. Wij hebben niet de indruk dat het bij de gemiddelde hetero's gaat bijdragen tot een behoefte om vaart te gaan maken met de integratie van de LHBT-ers.

Dat vinden we trouwens van evenementen als de Gay Pride ook. Die schieten naar ons subjectieve oordeel hun doel eigenlijk behoorlijk voorbij. Dat soort happenings bevestigen eerder de bestaande vooroordelen dan dat zij ze relativeren. 

Ook denk ik wel eens: Hoe zou het zijn als er ook Hetero-festivals worden georganiseerd? Met boottochten door de Amsterdamse grachten waarbij hetero's aan elkaar aan het plukken zijn en het publiek kunnen laten zien hoe uitdagend heerlijk het is om hetero te wezen?

Met burgemeester Femke Halsema op de eerste boot? Een beetje schaars gekleed, en lonkend naar Mark Rutte op de tweede boot in een uitdagend hansopje?

Nou ja, het is wel duidelijk dat dit gedachtenspinsels van mij zijn, want ik weet niet eens zeker of Mark wel op het Hetero-festival past. En van Femke is dat eigenlijk ook maar de vraag. Zo goed ken ik ze allebei nou ook weer niet. Ach, dus laat maar. Zo'n festival komt er toch niet.

Op een terrasje raken we in gesprek met Rykie.

Ze is lesbiënne en hier aanwezig met haar vrouw. Beiden heel mooi gekleed in de folkloristische gewaden waarin ze ook getrouwd zijn. Haar kleding is afkomstig uit de Oslose volkscultuur. Maar elke regio kent zo zijn eigen varianten. Voor Hollandse begrippen zoiets als Spakenburg en Volendam.

Rykie is zeer geïnteresserd in onze reisideeën. Ze vraagt honderd uit, want het lijkt haar ideaal om dat zelf ook een keer te gaan doen op dezelfde manier als wij. En dan kun je maar beter weten hoe alles werkt. Er volgt plotseling een uitgebreid en diepgaand gesprek zoals dat onderweg wel vaker gebeurt. Op de een of andere manier nodigen de reisomstandigheden daartoe uit. Uitermate boeiend, en een van de plezierige aspecten van Reizen.

Uiteindelijk krijgt Oslo van ons bijna dezelfde rating als bijvoorbeeld Stockholm. Bijna. Want in de Zweedse hoofdstad vinden wij het historische gehalte wat hoger.

Als ik 's avonds in het slaapgedeelte van onze tent wil kruipen om te gaan slapen, begint het plotseling te onweren. En aangezien wij met onze tent in een weiland staan, zou die zomaar een doelwit van de bliksem kunnen worden. Dus wil ik daar niet in blijven. Dan voel ik me veiliger in de auto.

Nadat ik Dorine  -  die al onder zeil is  -  deelgenoot heb gemaakt van mijn overwegingen, gaan we allebei de auto in. Natuurlijk is de kans op een treffer maar klein, maar ik heb liever een kans van nul.

Als het bliksemen en donderen tien minuten voorbij is, vinden we het mooi geweest en duiken we de tent weer in. Maar dat blijkt de goden verzoeken. We liggen net onder ons donsdek of de bui keert op zijn schreden terug. En als flits en donder steeds kortere tussenpozen kennen, besluiten we ons verlies te nemen en  gaan we uit arren moede maar weer de auto in.

Twintig minuten later kunnen we het sein "brand meester" doen uitgaan en gaan we voor de derde keer naar bed. Maar we weten daardoor inmiddels wel zeker dat de zon hier midden in de nacht nog steeds onder gaat.