Olinda en Joao Pessoa

Na de wat genante ervaring in Recife, hopen we in Olinda op een wat beter hotel. En dat krijgen we ook. Het was een tip van een dame die we ontmoetten tijdens het concertje in Rio de Janeiro. “Mijn nicht heeft een hotelletje aan het strand in Olinda”, zei ze. Moet je op internet maar eens naar kijken. Dat hebben we gedaan. En vervolgens meteen ook geboekt.

Een hotelletje is het overigens niet. Hoewel het op het eerste gezicht niet zo groot lijkt, heeft het Hotel Costeiro wel 80 kamers. Het terras van de onderneming kijkt vanuit de eerste verdieping uit over de zee. Heel gezellig. Voor ons een schot in de roos.

Dat is Olinda als stadje trouwens ook. In vroegere tijden is het belangrijk geweest voor de ontstaansgeschiedenis van Brazilië. Allerlei historische gebouwen doen daaraan herinneren. Er is een stadswandeling uitgezet met toelichting in een folder. Die lopen we af, en we vallen weer eens van de ene oh in de andere ah. Het is een genot om de vele kleuren en vormen van de gebouwen je ogen te laten strelen.

Ook in deze stad zijn weer de nodige kerken te bewonderen.

Omdat Olinda op heuvels is gebouwd, dragen ook de hoogteverschillen bij aan het pittoreske effect. 

En gelukkig worden nu eindelijk de oude gebouwen niet ontsierd door graffiti. Zal waarschijnlijk wel als eis gesteld zijn door UNESCO, want je gaat zo’n stad natuurlijk niet op je lijst zetten en er goed geld aan betalen zonder een paar extra voorwaarden.

Uiteraard ontkomen wij bij de heersende temperatuur ook hier niet aan het bezoek van een leuk tentje voor de nodige sapjesinname. Vruchtensap drinken lijkt in dit land voor ons belangrijker dan eten.

Tegen het einde van de wandeltocht, op het bijna hoogste punt van de stad, lopen we tegen een voorproefje aan van het carnaval. Olinda is er beroemd om. En als we zien hoe hier een koning, koningin en een hulk zijn uitgedost, dan begrijpen we waar het zijn naam en faam aan te danken heeft.

Vanuit het hoger gelegen gedeelte van Olinda heb je een prachtig uitzicht over de rest van het stadje. Het is leuk om tegelijkertijd aan de horizon de skyline van Recife te kunnen gadeslaan.

Als we in de avonduren ook nog de tijd vinden om vanaf het terras van ons hotel de opkomende maan te bewonderen  -  uiteraard onder het genot van een Caipirinha  -  dan kan onze dag niet meer stuk.

De volgende dag wacht ons een vreemde reis. Kijk, Olinda is maar een klein stadje. In ieder geval zo klein, dat het weinig busverbindingen heeft met de rest van de wereld. Feitelijk kun je van hieruit alleen terug naar Recife. Een doorverbinding naar Joao Pessoa  -  onze volgende bestemming  -  is er niet. Dat betekent dus één stap terug en twee vooruit. Geen nood, we hebben onderweg wel grotere kronkels gemaakt.

Wat wel erg prettig is, is dat we op dit moment slechts met één rugzak reizen. We hebben alle spullen die we op deze slinger naar het noorden van Brazilië niet nodig hebben  -  zoals jassen en truien  -  in Salvador achtergelaten in de rugzak van Dorine. En die staat weer opgeborgen bij Hans, de Duitse eigenaar van Pousada Barroco. Want daar komen we toch weer terug. Dat scheelt de helft van het sjouwwerk.

De reis gaat dus eerst van Olinda terug met de bus naar een metrohalte in Recife. Daar nemen we de metro naar het busstation. Om daar de bus naar Joao Pessoa te kunnen nemen. 

Als ik daar moet betalen, kom ik tot de ontdekking dat ik mijn portemonnee kwijt ben. Die had ik nog bij het kopen van de metrokaartjes. Conclusie: Het zakkenrollersgilde heeft voor het eerst op onze reis toegeslagen. Ik heb er niets, maar dan ook werkelijk helemaal niets van gemerkt.

Ik stel me dat dan ook helemaal voor: Zo ’n zakkenroller loert om zich heen, ziet een Europeaan met een rugzak op zijn rug, en heeft mogelijk ook gezien dat ik de metrokaartjes betaald heb. Dus weet hij waar mijn portemonnee is opgeborgen. Hij volgt mij dan arglistig, en wanneer het gedrang groot is om de metro in te komen, slaat hij zijn slag.

En vervolgens bonkt zijn hart in zijn keel als het lukt. Daarna maakt hij zich even later rap uit de voeten. In de veronderstelling dat zijn dag niet meer stuk kan. Vanwege de grote buit die hij nu in zijn handen heeft.  Zo moet het ongeveer gegaan zijn.

En waar ik nou weer grenzeloos plezier van heb, is als ik me daarna zijn teleurgestelde gezicht probeer te visualiseren. Want als hij wat later zijn buit onderzoekt, ontdekt hij eerst dat de portemonnee van ellende aan elkaar hangt. Die is oud en versleten.

Vervolgens telt hij aan contant geld omgerekend het bedrag van 1 euro 29 aan muntjes. En last but not least zijn de drie pasjes die er in zitten  -  waaronder één bankpasje  -  allemaal verlopen. Kijk, dat is nou grinniken!

Want wat die arme jongen natuurlijk niet weet, is dat ik alleen het waardeloze muntgeld in mijn portemonnee stop. En die zit duidelijk aanwezig in mijn rechter achterzak. Mijn papiergeld zit los en onopvallend in mijn linker achterzak. Maar dat verwacht zo’n boef niet. Die grijpt in zijn hebberigheid altijd mis. Want hij mikt op de vette geldbuidel, en niet op de schijnbaar lege plek. En daar kan ik nou echt lol om hebben.

Bij aanvang van de reis heb ik twee van die lokportemonnees met verlopen bankpasjes meegenomen. Dus nu heb ik er nog één. Moet voldoende zijn voor nog maar twee weken reizen.

Goed. Uiteindelijk komen we verder voorspoedig in Joao Pessoa aan. Dat is een plaats waar ik goede herinneringen aan heb. Want hier ben ik zo’n 30 jaar geleden ooit eens eerder geweest, samen met een Braziliaanse vriendin die luisterde naar de schone naam Dolores.

Zij woonde in Recife, maar vond het nodig dat ik als Hollander kennis nam van het vroegere bestaan hier van Prins Johan Maurits. Hier beter bekend als Principe Mauricio de Nassau. Dus heb ik daar toen met haar een reisje van Recife naar Joao Pessoa aan gewaagd.

Hij kwam hier met een legertje van een paar duizend soldaten in het kader van de West Indische Compagnie, versloeg de Portugezen die er tot dan toe aan de macht waren, en ging hier de lakens uitdelen. Hij vestigde zich in een Franciskanenklooster, en regeerde hier zo’n jaar of veertien, totdat de Portugezen op hun beurt hem het land uit werkten.

Maar ondertussen had hij wel de harten van de inwoners gestolen door op verlichte wijze te regeren. Hij luisterde naar de wensen van de mensen, en zorgde ook dat die werden vervuld. Tot op de dag van vandaag geldt hij hier als een model-bestuurder. Er zijn gebouwen en bruggen naar hem genoemd. Kijk, en dat zie ik nou graag.

Bestuurders en politici die zich bekommeren om wat er bij het volk leeft. Die niet hun eigen politiek correcte inzichten doordrammen, maar zich richten op waar de kiezer behoefte aan heeft ……… zucht ……… 

Vandaag las ik in het nieuws weer zo’n oproep van Hans Spekdinges. Mark en Henk moeten van hem beloven dat ze niet met Geert gaan samenwerken. Tja, en Emile wil weer niet met Mark in zee. Tjonge jonge, wat zijn ze weer lekker bezig met elkaar. Gezelschapspelletjes voor volwassenen. Dat ze maar niet begrijpen dat ze daarmee nou juist figuren als Geert in de kaart spelen …….. Maar goed, ik heb nog twee weken om dat op grote afstand van me te houden.

Ik herinner me van 30 jaar geleden dat ik de goede raad van Dolores met veel plezier heb opgevolgd. Want ik bezocht toen een soort van museum waarin het hele verhaal van onze Mauricio uit de doeken werd gedaan. En ik vond dat mateloos interessant. Ik heb daar ook nog plaatjes van op mijn netvlies. En die wilde ik graag met Dorine nog eens herbeleven.

Maar wat ik hier ook vond, geen museum over Mauricio. Onbekend. Ook internet brengt geen uitkomst. En Dolores ben ik al lang uit het oog verloren, dus daar kan ik het niet meer bij checken. Jammer. Heb ik Dorine lekker gemaakt met een mooi verhaal, en kan ik het totaal niet meer waarmaken.

In plaats daarvan bezoeken we in ieder geval het Franciskanenklooster waar de zetel van het Hollandse Gouvernement was. Interessant, maar niet echt waar ik naar op zoek was.

Ook het historische centrum van Joao Pessoa valt ons tegen. We hebben natuurlijk net het overvloedige en mooie Olinda gezien, en daar steekt Joao Pessoa wat schril bij af. Minder mooi, wat minder verzorgd, en wat minder onderhoud gepleegd. 

Gelukkig is er het strand.

En zitten we in een huisje waarbij we alleen maar de straat hoeven over te steken. En daardoor wordt het toch nog een leuk verblijf.