De Muizenval van Recife.

…… en dan denken we dat we onderweg al wel alles hebben meegemaakt wat er te beleven valt …… Mooi niet, dus! Dan hebben we toch duidelijk buiten de muizenval van Recife gerekend. Maar laat ik  -  voor een goed begrip van de situatie  -   bij het begin beginnen.

Vanuit Salvador hebben we een vlucht naar Recife geboekt. De eerstgenoemde stad is een stuk groter dan de tweede. Maar ook de laatste heeft een historisch centrum dat we graag willen bewonderen. Daarnaast kent het ook een nabijgelegen historisch dorp dat luistert naar de schone naam Olinda. Dat is een samentrekking van O Linda. “Oh wat mooi”. 

Bovendien ligt Olinda pal aan het strand. Allemaal redenen die ons doen besluiten dat we hier het liefst willen verblijven. Maar ja, het ligt weer niet in de buurt van de historische wonderen van Recife zelf. Hoe kunnen we dat nou slim aan elkaar plakken?

Na enig denkwerk lijkt het ons het beste om na aankomst een hotelletje te boeken op loopafstand van het oude centrum van Recife. Dan kunnen we de volgende morgen onze rugzak in onze verblijfplaats achter laten en de omgeving verkennen, om daarna in de loop van de middag de bus naar Olinda te pakken.

Voor een goed begrip van de situatie moet bovendien nog even gemeld worden dat de vlucht naar Recife pas voor de avond gepland staat, en dat we pas rond een uurtje of tien in ons hotel denken aan te komen.

So far so good. Bij het zoeken naar de mogelijkheden stuiten we op het eerste probleem. Alle onderkomens bevinden zich aan het strand, en niet in de binnenstad. Nog sterker, via de boekingssites die we daar normaal voor gebruiken, vinden we niet één hotel. En omdat we geen auto hebben, is het voor ons wel handig als we op loopafstand zitten van waar we wezen willen.

Geen hotel dus. Maar wel een motel. Eén! En that’s it. Via de gerenommeerde boekingssite Expedia. Okay, we kijken eens kritisch naar de plaatjes. De buurt lijkt alweer geen Wassenaar. De kamer is helder en helemaal wit. De prijs is gunstig. 24 uurs receptie. En we hoeven er na aankomst uiteindelijk alleen maar één nacht te slapen. Weet je wat? We doen het. Gokje. En daarna zien we wel weer verder.

Als we vanuit het vliegveld een taxi pakken, kent de chauffeur het hotel niet. En de straatnaam komt hem ook al niet bekend voor. Had dat een signaal moeten zijn? Wij wijten het in alle onschuld aan het feit dat hij wel een groentje in zijn vak zal wezen. En hij heeft toch Google Maps in zijn mobiel? Dat heeft hij. Na enige omzwervingen komen wij met de taxi aan bij waar we zijn moeten.

Nou ja, waar we zijn moeten? De buurt oogt desolaat. En het front van het motel is een groot ijzeren rolluik dat als vanzelf met veel geknars automatisch open gaat als de taxi ervoor staat. Vreemd genoeg laat de chauffeur ons er hier niet uit, maar rijdt hij zijn wagen de binnenplaats op die achter de metalen ingang verscholen ligt. Achter ons gaat het rolluik weer dicht. Wij kijken elkaar eens aan. Wat is dit in vredesnaam?  Maar goed, we rekenen af met de taximan en die verdwijnt in de donkere nacht.

Het motel blijkt al net zo desolaat als de omgeving. En de kamer is inderdaad wit en clean. Niks aan de muur. Alleen is een van de muren helemaal spiegel. Alsof we met zijn vieren in  de kamer zijn. Pas heel langzaam begint het ons te dagen. En valt er een kwartje. Vervolgens een hele euro. En dan een waterval aan euro's.

Laten we het er maar op houden dat we moe zijn van de reis en de lange dag. Want normaal zijn we toch wel wat scherper. Maar goed, ten langen leste beginnen we te begrijpen dat eh ….. in dit motel ook kamers per uur kunnen worden gehuurd, om het eens netjes te zeggen.

Als dat eenmaal tot ons is doorgedrongen, bekijken we de aankleding nog eens opnieuw. Ja, dan begrijpen we de spiegelwand. Sommige stellen zullen het wel spannend vinden om zichzelf in actie te zien. 

Wat we dan weer niet begrijpen, zijn die kale muren en het ene felle neonlicht in het midden van het plafond. Kijk, als je dan toch zo nodig met een vriendin naar zo’n soort kamer wilt, dan kies je toch voor iets met een beetje sfeer, gezelligheid en romantiek? Dan ga je toch niet huishouden in zo’n kale bende?

Terug naar onze werkelijkheid. What to do? Hier blijven slapen of weg gaan? Bij Expedia moet je op de voorhand betalen, dus dat geld zijn we al kwijt. In deze buurt is vast geen goed alternatief voorhanden. Waar vind je zo gauw een ander hotel? En dan moet je eerst nog weer aan een nieuwe taxi zien te komen …..

Kortom, we blijven gewoon en gaan hier een simpel nachtje pitten. Ogen dicht en verstand op oneindig.

Eh ja. Maar zo werkt dat niet in dit Hotel California. Want er is hier nou niet bepaald geïnvesteerd in geluidsisolatie. En wat de geluiden betreft, zijn we vannacht weer een hoop wijzer geworden over het menselijk gedrag.

Zo bestaan er stellen die het geluidloos kunnen. Althans, alleen het bed kraakt. Zij niet. Dan zijn er die het met één kleine snik af kunnen. En klaar! Geven ook relatief weinig overlast. Dat wordt al anders bij degenen die steunen, kreunen en hijgen. Daar lig je van wakker. Maar de hoofdprijs gaat natuurlijk naar de personen die ongegeneerd het hele motel bij elkaar gillen en schreeuwen.  

En bij die laatste versie zijn nog weer twee varianten. Je hebt stellen die alles investeren in Eén Grande Finale. Maar er zijn er ook die hun hoogtepunten over drie sessies verdelen. Zo gaandeweg herkennen we de tijdelijke bewoners aan de geluiden die ze maken. En net als alles rustig is en wij de hoop hebben dat de carnaval nou wel over is, horen we het rolluik weer ratelen. Aanvoer van verse hormonen. Tja, 24 uurs receptie ……..

Bookingsite Expedia weet kennelijk niet dat dit een “liefdeshotel” is. Maar dat zullen we ze wel even fijntjes duidelijk maken. Want na een verblijf via hen wordt na afloop altijd om je commentaar gevraagd. En ik gun iedereen zijn hormonen, maar we hebben er geen zin in om onvoorbereid in dit soort motels terecht te komen. Dat gunnen we onze collegareizigers natuurlijk ook niet. Dus dit alternatief zullen we met een welgemikt stukje proza verder onmogelijk maken.

Kortom, het is niet de beste nacht van onze reis. Maar goed, laten we het er op houden dat je alles in je leven een keer meegemaakt moet hebben. Trouwens, dit hébben we al ooit één keer eerder meegemaakt. Jaren geleden, in Antwerpen, waar we ook bij toeval zo’n muizenval bleken te hebben geboekt. 

De man die ons toen naar de kamer bracht, zei met een grijns, terwijl hij op een lichtknopje wees: “Hier zit de feestverlichting.” Toen hij weg was, en ik nog niets vermoedend het schakelaartje omzette, ging er een blacklight onder het bed aan. Alles wat wit was, werd verlicht. En de rest bleef donker …….

Goed. Recife.

De volgende morgen veranderen we onze plannen. We nemen de bagage meteen mee, want we hebben er geen vertrouwen in om onze spulletjes hier achter te laten. Maar dat zadelt ons tegelijk wel weer met een nieuw probleem op. Want om nou het historische centrum te gaan verkennen met een rugzak op je rug, is nou ook weer niet bepaald handig.

We besluiten om naar het oude centrum te gaan, en daar de dag te beginnen met onze dagelijkse portie açai als ontbijt. Dat doen we dan in een klein zaakje, want dat geeft gemakkelijk persoonlijk contact. Daar vragen we vervolgens of we onze rugzak even mogen stallen. En zowaar, dat lukt helemaal volgens de planning. Dus kunnen wij met onze handen vrij de stad bekijken. 

Net als in Salvador word ik ook in Recife verrast door de enorme toename van hoogbouw sinds mijn laatste bezoek, zo’n 20 jaar geleden. En ook hier genieten we weer van de oude historische gebouwen die gelukkig bewaard zijn gebleven.

Vanzelfsprekend zijn hier ook weer pittoreske kerkjes in overvloed.

Tot onze vreugde vinden we hier een brug die genoemd is naar de Nederlandse Prins Maurits van Nassau. Niet de huidige, maar eentje die leefde in de zestiende eeuw. 14 jaar heeft hij hier in deze streek aan het roer gestaan, totdat de Portugezen hem verdreven. Maar de bevolking draagt hem  -  nu nog steeds  -  op handen, omdat hij zich ten dienste stelde van het volk. En dat werd  -  en wordt  -  zeer gewaardeerd. 

Bij ons bezoek aan de stad Joao Pessoa  -  vanaf overmorgen  -  komen wij daarover nog meer te weten, want daar is een museum aan hem gewijd. En dat gaan we zeker bezoeken.

Na er een halve dag te hebben rond gelopen, willen we wel weer naar ons hotel. Dat ligt ditmaal in Olinda, een dorp verderop. We halen onze rugzak op bij het açai-tentje, en nemen de bus. Die heeft slechts een half uurtje nodig om er te komen. Lekker weer een eigen kamer op niveau, zonder achtergrondgeluiden!