Mui Né

De volgende stad op onze reis heet Mui Né. Het is een badplaats, die bekend staat om zijn mooie stranden en prachtige  -  rood en wit gekleurde  -  duinen. Dit zal vast niet het hoogtepunt van onze reis worden, maar allá, je kunt ook niet leven met alleen maar hoogtepunten.

Natuurlijk zijn er jeugdigen die dat wel proberen, maar die gaan vast nog wel ontdekken hoe het leven echt in elkaar zit. Is niet mijn probleem.

Over jeugd gesproken, wij zien onderweg opvallend veel jonge meidenduo's. En allemaal in uniform. Van onder naar boven: Sandaaltjes, lange blote benen, ultrakort donker broekje, licht hemdje/bloesje/t-shirt, de blonde haren opgestoken en daar bovenop een zonnebril. Als ze allemaal een trompet zouden bespelen, zouden ze zo een muziekcorps kunnen vormen .....

Onze bus naar Mui Né is ditmaal niet van Futa. We hebben nu een onbekend merk, maar wel met dezelfde streken. Dus Sleeping bus en schoenen uit. De variatie zit hem ditmaal in het feit dat wij komen te liggen op het achterdek één hoog. En dat is allemaal nog niet zo simpel. Want de ruimte tussen jezelf als je op je stoel ligt, en het plafond, bedraagt op de kop af 20 centimeter.

De situatie wordt nog nijpender als je de laatste bent die dit ligdek probeert te betreden. Want in de breedte is er geen ruimte. Dat is echt hutje mutje. En aan de bovenkant heb je twee decimeter. Ik zie dus boven mij een hol waar ik precies in pas, geflankeerd door twee vrouwen. En daar moet ik me tussenin zien te wringen.

Om MeToo-situaties te voorkomen, stel ik me eerst even netjes voor aan de meid die zometeen strak naast me komt te liggen. Haar naam versta ik niet, maar ze komt uit Litouwen. En ze lijkt me de moeilijkste niet, dus dat valt alweer mee. Aan de vrouw aan de andere kant hoef ik me gelukkig niet voor te stellen. Die heet Dorine en wij noemen elkaar al ruim 31 jaar bij de voornamen. 

Na deze ouverture waag ik het er maar op, en na enige handtastelijkheden en veel kunst- en vliegwerk beland ik uiteindelijk op mijn plek. Je moet geen last hebben van claustrofobie. Maar dat heb ik niet, en dan is het wel een plaats die ook voordelen kent. Opzij zie ik een karrevracht  -  nou ja, een buslading  -  blote benen,

en als ik tussen mijzelf en het plafond doorkijk, heb ik een uitstekend zicht op alle mensen die elders in de bus verwoede pogingen doen om ook de eerste verdieping te bereiken.

Na aankomst in Mui Né worden we weer keurig door de busmaatschappij afgezet bij ons hotel met de fraaie naam Ocean House.

Niks aan gelogen. Het is een huis, en de oceaan ligt aan de andere kant van de weg. Er is ook nog een achtertuin met een zwembad. Maar ja, dat kan je natuurlijk niet ook nog in de naam verwerken. Ocean Swimming Pool House, dat klinkt toch niet. Bovendien moet je wel erg narcistisch zijn aangelegd als je naast de oceaan gelegen, de klemtoon wilt vestigen op zo'n zwembad. Zelfs een vergelijking met David en Goliath zou hier volkomen mank gaan.

Bij het zwembad maken we kennis met Jill en Renate. Twee frisse Hollandse meiden van rond de 21. De een Bloemiste en de ander Kapster. Maar beiden ook van het reislustige soort. Natuurlijk worden er allerlei ervaringen uitgewisseld. In de eerste plaats over Vietnam, maar daarnaast ook over allerlei levenszaken.

Generatieproblemen zijn niet aan de orde. Wij krijgen onverbloemde antwoorden op al onze geïnteresseerde vragen. Zij kletsen honderd uit. En ze willen ook van alles van ons weten.

Rond etenstijd weten ze te melden dat er hier in Mui Né een uitstekende Food Market is. Dat lijkt ons wel wat. En al gauw besluiten we om daar samen met zijn vieren te gaan eten. Heel gezellig.

De Food Market is een plek waar in een grote ovaal wel 17 verschillendsoortige marktrestaurantjes gesitueerd zijn.

Alle 17 hebben een uitgebreide menukaart.

Je kunt overal je bestelling opgeven, samen met je tafelnummer. En dan wordt het even later bij je tafel gebracht. En het soort voedsel is volkomen internationaal. Indiase Tandoori chicken, BBQ-Beef, Vegetarisch, Gebakken Vis, Gebakken Reptiel, Thaise Wokgerechten, en natuurlijk ook de Vietnamese keuken. En ga zo maar door. Ik heb de eerste keer Kip piri piri gegeten, en de tweede keer  -  ja ja, het beviel zo goed  -  een spinaziesoepje met knoflook-Naan-brood uit India. En ja, het was allemaal echt lekker.

De volgende dag moeten we natuurlijk de beroemde duinen gaan bezoeken. In het hotel staat een bord die de mogelijkheden voor die dag aangeeft.

Er is een Sunrise tour in de morgenstond en een Sunset tour in de namiddag. Beide hebben hetzelfde programma. Bezoek aan de Witte duinen, de Rode duinen, een vissersdorp en aan de Fairy Stream. Geen idee wat dat laatste is. Zoiets als Sprookjesstroom? Ik heb werkelijk geen clue. Maar goed, dat zien we daar wel. En de prijs voor dat alles? Bijna 5 euro. Tja, geld speelt geen rol.

De keuze tussen sunrise en sunset is gauw gemaakt. In beide gevallen staat de zon net boven de horizon. Maar ja, om 5 uur in de ochtend of om zes uur in de avond? Hahaha! Wat een keus! En op de bewuste ochtend  -  als we nog ruimschoots vroeg in ons bed liggen  -  blijkt dat we de goede keus hebben gemaakt. We worden wakker van de regen met pijpenstelen.Wij draaien ons nog eens vergenoegd om ......

's Middags om stipt half twee worden we opgehaald met een uiterst gammele jeep.

Geen veiligheidsgordels. En een hier en daar doorgeroeste carrosserie. Maar goed, het rijdt. En samen met een Frans stel uit Le Mans  -  Godefroid en Celine  -  gaan we op weg.

Onze eerste stop betreft de Fairy Stream. De man bij de ingang vindt dat wij een kaartje moeten kopen. Dat kost weliswaar maar 60 cent, maar ja, wij hebben voor de hele toer betaald. Kwestie van Prinzipienreiterei. Maar hoe we hem ook proberen te overreden, hij houdt voet bij stuk. 60 cent betalen, anders kom je er niet in. Uiteindelijk buigen we deemoedig het hoofd. Tja, maar 60 cent .... Dat is redelijk gemakkelijk buigen.

Maar wat is hier eigenlijk überhaupt te zien? Er is niemand die Engels spreekt en het weet. Ik heb er niet veel vertrouwen in. Godefroid en Celine hebben ook geen idee. Ik heb het bange voorgevoel dat het 60 weggegooide centen worden!

Maar goed. Na de ingang mogen we eerst met onze blote voeten door een riviertje lopen dat oranje van kleur is. Vast niet vanwege henna.

Allez, niet zeuren, maar doorlopen. Achtereenvolgens ontwaren we:

1. een klimhelling.

Dorine wil nog weten wat er boven te zien is. Ik niet. Ik voel me wat tegendraads worden. En ik krijg gelijk. Er is boven niks bijzonders. Maar we hebben wel alvast het rode duin gezien.

2. Een man die met een slang zit te spelen.

3. Een bed in het landschap.

4. Een winkeltje met kokosnoten.

5. Aparte rotsformaties. Nou ja, niet overdrijven.

En eigenlijk was het dat wel zo'n beetje. 60 cent over de balk ..... 

Gelukkig staat er nog meer op het programma. Het volgende agendapunt is het bezoek aan een vissersdorpje. Dat blijkt zich te beperken tot één panoramisch vergezicht. Maar dat is dan ook wel mooi.

Goed, de Witte duinen dan maar. Ik zeg uit balorigheid tegen Dorine dat we waarschijnlijk net zo goed naar het Kennemerduin hadden kunnen gaan. En ik blijk vandaag over voorspellende gaven te beschikken.

Dorine wil graag toch even door het duinlandschap wandelen. Ik geef het op, ga lekker op een stoel zitten en bestel een ijsje. We hebben van de jeepman een half uur gekregen. Je kunt jezelf met quads een eindje door de duinen laten crossen. Wel tegen betaling. Kost vast ook weer 60 cent. Maar Dorine wil lopend een duintop halen die op enige afstand ligt. Tussen waar ik zit en die heuveltop is allemaal bos. Een paar graden afwijken van het rechte pad, en je bent de draad kwijt. En inderdaad, na het half uur is Dorine nog niet terug.

Niet dat ik me zorgen maak, want Dorine vang je niet voor één gat. En de chauffeur kan nog niet weg, want Godefroid en Celine zie ik ook nog niet. Na drie kwartier is ze er nog steeds niet. Nou ja, ze heeft haar telefoontje bij zich, dus als ze echt de weg kwijt is, belt ze wel.

Wel vraag ik me af wat ik zou doen als ze er na een uur nog niet zou zijn. Want dan begint zo langzamerhand de zonsondergang en valt de duisternis in. Nou ja, theoretische vraag. Want eerst belt ze toch? Maar even voor het spelletje, gesteld dat ze niet belt. Ik moet mezelf toch even bezig houden tijdens het verorberen van mijn ijsje ..... Trouwens, een telefoontje met "Hallo, ja ik zit hier onder een boom" helpt natuurlijk ook niet veel verder.

Nou, allereerst zou ik me afvragen hoe zij zelf zou reageren. Want daar moet ik mijn reddingsplannen op baseren. Mijn inschatting is dat ze naar het betreffende duintop zou lopen als ze die nog zou weten te vinden. En anders in ieder geval op een groot pad blijven. Als mijn inschatting terecht is, zou er dan dus met een paar quads over de grote paden gereden moeten worden. En naar het betreffende duin natuurlijk ....

Zo verstrijkt de tijd. Na een uur nog steeds geen telefoontje. Maar wel komen plotseling Godefroid, Celine en zowaar zelfs ook Dorine de hoek om. Ze waren inderdaad met zijn drieën de weg kwijt geraakt en uiteindelijk bij een alternatief startpunt terecht gekomen. En daar wisten ze de weg .....

Natuurlijk moet ik nog even checken of mijn inschattingen correct zijn. Eerst bellen, check. Op een groot pad blijven, check. Op het geluid van quads afgaan. Die had ik gemist. Mijn vestje in een hoge boom binden. Ook gemist. En vervolgens blijf ik gewoon zitten waar ik zit en ga ik er van uit dat jij de zoekactie coördineert. Check. Ja, ik denk dat we er wel uitgekomen waren.

Tot slot van de dag staat er nog de Sunset op het programma. Er moet even vaart gemaakt worden in de richting van weer een ander duin waar alles goed te zien is, want ja, we lopen nu natuurlijk wel een half uurtje achter op het dagschema. Maar we redden het uiteindelijk nog ruimschoots.

De zon zakt inderdaad inderdaad richting de horizon. Schijnt hij hier iedere dag te doen. Nou ja, soms heb je laaghangende wolkenvelden, natuurlijk. Maar die zijn er vandaag niet. Evenals de mooie kleuren oranje en rose die een zonsondergang extra interessant kunnen maken. Nee, het is vandaag gewoon Kennemerduin-dag!

Dus maken we van de nood een deugd. Bij zonsondegangen kun je altijd mooie tegenlichtfoto's maken. En met het profiel van Dorine moet dat toch kukken, dunkt me.

Natuurlijk zijn we hier niet de enigen die op het ondegangsspektakel hopen.

Maar Moeder Natuur laat zich niet vermurwen. Hiermee moeten we het doen. Grote accolade achter de hele dag: Toekomstige Vietnamgangers kunnen naar mijn mening Mui Né rustig overslaan. Tenzij je de kans wil meenemen om eenvoudig van je partner af te komen. Maar dat wil ik in ieder geval nog niet.

Als we 's avonds in ons hotel terug komen en in het donker onze kamer opgaan, voel ik plotseling een lifter op mijn hand. Licht aandoen, kijken en fotograferen. Het blijkt een grote groene sprinkhaan die de weg kwijt is. 

Ach ja, komt vaker voor. Zelfs bij intelligente vrouwen.

En dat was de dag van vandaag. Iedereen de hartelijke groeten van

 en