Da Lat en zijn Crazy House
4 april 2019 - Đà Lạt, Vietnam
Na het gebeuren in Mui Né hebben we eigenlijk wel zin in wat anders. Even geen last van tempels, musea, boottochten, zandheuvels, en andere suggesties die je na kunt jagen. Gewoon een leuk plaatsje met een aangenaam klimaat waar we niks anders hoeven te doen als alleen maar samen lekker rond darren. En die plaats bestaat. Het wordt onze volgende stop. Da Lat.
Da Lat ligt weg van de kust. Is gesitueerd in een bergachtig landschap en ligt op 1500 meter hoogte. Het klimaat is hier overdag wat milder, ongeveer max 25 graden. Daarom is het daar heel geschikt voor koffie- en theeplantages.
In de tijd van de Franse overheersing was Da Lat het toevluchtsoord voor de Fransen die de drukte en het hete klimaat van Saigon wilden ontvluchten. Volgens de reisgidsen is het een plezierige stad en hebben de gebouwen daar ook een stevig Frans stempel. En verder zijn er weinig bijzondere bezienswaardigheden. Okay, dat gaat het worden.
Aan de Sleeping bus ga ik deze keer geen woorden meer vuil maken. Dat is allemaal routine aan het worden. De busrit neemt de hele middag in beslag. Onderweg merken we dat het weer gaat veranderen. We zien samengepakte wolkenvelden boven het Vietnamese berglandschap. Een bijzonder gezicht.
Tot nu toe hebben we op onze reis nog geen regen meegemaakt, maar daar zou nu toch wel eens verandering in kunnen komen. En ja hoor, als we op de plaats van bestemming aankomen regent het pijpenstelen.
Het hotel dat we geboekt hebben, is nieuw, licht en luchtig.
En het heeft ook wat muurschilderingen die ons het gevoel geven dat we in Parijs zijn beland.
Het enige nadeel is, dat het alleen maar hotel is. Dus geen restaurant heeft. En wij hebben geen zin meer om door de regen heen te gaan banjeren om in het donker een eetgelegenheid te gaan zoeken. Maar de eigenaar is ook de beroerdste niet, en wil wel een maaltijd voor ons bereiden. Natuurlijk wel Viëtnamees. Nou, gegeven alle omstandigheden laten we ons graag verrassen.
De verrassing valt mee: Noedels met stukjes rundvlees, paksoy, citroengras en kleine stukjes brocoli. Wat sojasaus toegevoegd, en het wordt een smakelijk geheel.
Het bed op onze kamer heeft een geweldig matras, en dat zoeken we daarna dan ook maar snel op.
De volgende morgen is er geen regen meer te bekennen. Het zonnetje schijnt ons tegemoet, en na het ontbijt besluiten we om doelloos de stad te gaan verkennen. Wel krijgen we van de eigenaar een plattegrond mee. Okay, is altijd handig.
De stad heeft een bijzonder uniek middelpunt. Een groot meer, met daar tegenaan een 18 holes golfbaan. En daaromheen is de stad gebouwd! Het echte centrum ligt ook goeddeels aan het meer. En daar dwalen wij lekker doorheen. We zien wel waar we uitkomen.
Voor alle zekerheid vraag ik aan Dorine of hier in de stad echt geen attracties zijn. Want zij weet dat soort dingen altijd. Zij leest zich steeds helemaal in. En ik laat het altijd wel op me afkomen, hetgeen wel gemakkelijk is met Dorine aan je zijde.
Nee, zegt ze. Hier missen we niks. Een paar tempels en een Crazy House. Nou, dat klinkt inderdaad niet alsof we daarvoor om moeten lopen. Dus blijven we lekker slenteren en het alledaagse Viëtnamese leven bekijken dat aan ons voorbij trekt.
De gebouwen in Da Lat hebben ongetwijfeld een Europese inslag. Maar daar zijn wij natuurlijk aan gewend, dus is het voor ons minder bijzonder.
We belanden onder andere op de locale markt, waar alles wordt verkocht wat je je maar aan snuisterijen kunt voorstellen.
Omdat bijna iedereen in Viëtnam met een mondkapje oploopt, wil Dorine er ook eens een proberen.
Het is wel komisch, maar geen succes. Het ding wordt niet aangeschaft. Hoewel het centrum van elke stad blauw ziet van de rook vanwege de vele brommers, kan ik me niet voorstellen dat die kapjes veel helpen. Want de lucht die je inademt, laat zich natuurlijk niet sturen. Die gaat zich echt niet persé door het doek heenpersen als het ook zijdelings, boven- of onderlangs de weg naar je longen kan vinden.
Nou ik het toch over het verkeer heb, inmiddels begin ik de wetmatigheden ervan een beetje te begrijpen. Met name in de grote steden gelden de volgende regels.
1. Het heeft de voorkeur om rechts te houden.
2. Als er zich obstakels voordoen (bijvoorbeeld voetgangers of andere verkeersdeelnemers), dan probeer je uit te wijken.
3. Probeer niet te botsen.
4. Last but not least: Vergeet alle andere verkeersregels.
Als voetganger-oversteker raak je gewend om hierop in te spelen. Je steekt gewoon over alsof je blind bent, en je gedraagt je zo voorspelbaar mogelijk. Dat wil zeggen, je versnelt of vertraagt niet, laat staan dat je ergens voor stopt. Als je in een constant tempo oversteekt, gelden regel 2 en 3, en kom je behouden aan de overkant.
Let wel, dit geldt voor de grote stad. En niet voor de kleinere plaatsen. Daar kwam ik tot mijn schade en schande achter. Want daar geldt regel 2 niet. Die wordt daar vervangen door: 2. Gij zult geen vaart minderen en alleen hard toeteren. Het gevolg is, dat je als oversteker plotseling allerlei verkeersdeelnemers luid toeterend en geen snelheid verminderend op je af ziet stormen.
Maar ook daar leer je op in te spelen. Je wacht gewoon tordat er ruimte komt om over te steken. Gewoon ouderwets, zoals we het thuis ook doen. Zijn we weer terug bij af.
Maar goed, ik dwaal af. We waren aan het dwalen. C.q. slenteren, terrasjes pakken en sapjes drinken. Het goede leven. En dan zien we een soort opstootje. Een rij mensen die in de rij staan voor ........ het Crazy House. Ja, dat moet ons weer overkomen.
Dat is natuurlijk geen toeval. Vast de een of andere engel op onze schouders die ons ongemerkt deze kant op heeft gestuurd. En toegegeven, al aan de buitenkant prikkelt het onze nieuwsgierigheid. Dus uiteindelijk gaan we toch naar binnen.
En we aanschouwen en beklimmen het meest onvoorstelbare en bizarre bouwwerk dat we ooit hebben waargenomen. Het enige dat nog een beetje in de buurt komt, is het Hundertwasser Haus in Wenen. Ik ga dan ook geen poging doen om dit in woorden te vangen. Ik heb een trits foto's gemaakt, en die moeten maar voor zichzelf spreken.
En als je niet uitkijkt, kun je ook hier je vrouw zomaar kwijt raken.
In dit gebeuren kun je ook nog overnachten. Er zijn een aantal fantasiekamers in gebouwd.
Kosten 44 euro inclusief ontbijt. En dan heb je ook wat.
En als je last hebt van hoogtevrees - zoals ik een beetje - dan kun je je hier en daar aardig in de nesten werken. Maar goed, ik heb het overleefd, en ik had het toch ook niet willen missen.
Kortom, dit was een heerlijk dagje met een bizar einde.
Tja die mondkapjes blijven fascineren!
X
Bijna iedere dag een verhaal, dat wordt weer een lijvig boek.