Monemfasia

Ergens op onze reis is er een scharnierpunt. Een moment waarop je denkt "Nu gaan we weer richting Nederland". In mijn geval is dat in het meest zuidelijke plaatsje van Griekenland.

Vanaf het noordelijkste plekje van Europa  -  de Noordkaap  -  zijn we steeds in zuidelijke richting getrokken. Daaraan komt vandaag een einde. Want zuidelijker dan het kleine Monemfasia kun je niet. Althans niet op het vasteland van Griekenland. 

Nu is dat niet de enige reden dat we dat plaatsje gaan bezoeken. Na het debacle van Athene kunnen we even geen grote stad meer zien. Dus een stevige autorit door de prachtig gelandschapte Peloponesus trekt ons wel. Bovendien is Monemfasia ons aangeraden door de gastvrouw van ons laatste Airbnb-adres. En de locals weten doorgaans wel waar Abraham zijn souflaki haalt.

Wij komen er om drie uur aan. Dorine heeft er weer een leuk hotelletje uitgezocht, op 20 meter afstand van de zee. Heerlijk. Niet alleen het uitzicht, maar ook het geluid. Dat wordt weer fantastisch slapen.

Monemfasia bestaat als plaats uit twee gedeelten. Het moderne stuk  -  waar wij verblijven  -  en het historische gedeelte. Dat ligt op de rots van hierboven. Maar dan aan de achterkant. Vanuit ons hotel dus niet te zien.

De naam Monemfasia betekent "één toegangsweg". En dat klopt ook. Er is slechts één mogelijkheid om er te komen. Waar vroeger een brug lag, is nu een dam met een weg er op. 

De plattegrond maakt het wellicht nog duidelijker.

Aan de rechter-onderkant van het eiland zie je het plaatsje liggen. Maar het meest inzichtelijk wordt het via een panoramische foto.

Want dan zie je ook de enorme hoogteverschillen.

Eigenlijk is het historische stuk ook weer onderverdeeld in vier stukken. Je hebt het woonplaatsje zelf, dat overigens aan de beide zijkanten ter verdediging stevig ommuurd is.

En er is het noordelijke stuk van de stad dat zo'n 40 meter hoger ligt, en ook slechts via één smalle zigzagweg te bereiken is. Helemaal bovenop de rots is er de ruïne van een vroeger stadje, en op het andere eind van het bovenste rotsplateau liggen er dan nog de overblijfselen van een vroeger kasteel.

Ik stel mij voor dat dit in verleden tijden een vrijwel onneembare vesting geweest moet zijn. Liefst vijf verdedigingslinies, die elk met slechts drie verdedigers een heel leger konden tegenhouden. Ga maar na, eerst de brug naar de stad, dan de poort om de stad in te komen. Vervolgens het zigzagweggetje naar de bovenstad, dan een enorme klim naar de plateaustad,  -  je doet anderhalf uur over 1,7 kilometer  -  en als dat door de aanvallers allemaal was gelukt, was er nog een slot dat veroverd moest worden. Voorwaar een heksentoer.

Gelukkig zijn wij niet de vijand en staan alle deuren en poorten gastvrij open. Wij hebben de optie om via de weg naar de stadspoort te komen, of via een historisch klimpaadje. We kiezen voor dat laatste.

Uiteindelijk komen we in een uitermate charmant, bijna romantisch stadje terecht, dat ook kunstenaars heeft geïnspireerd.

Het is helemaal wat je verwacht als je het hebt over een romantisch plekje om wat te slenteren en onszelf te voorzien van een natje en een droogje.

Lekker om in zo'n sfeer even een drankje te doen. Prima manier om onszelf te verlossen van de Atheense sores.

Op het centrale pleintje is er natuurlijk ook een kerk waar net een huwelijkssluiting aan de gang is.

Wij besluiten om nog "even" naar de bovenstad te klimmen. Niet alleen om de historische overblijfselen te bewonderen,

maar ook om te zien hoe je van hieruit neerkijkt op de benedenstad. Dat blijkt zeer de moeite waard.

Uiteindelijk strijken we neer op een terrasje met een heerlijk uitzicht, voor ons avondmaal.

Terug wandelen we over de gewone weg. En we verbazen ons over hoe dicht sommige mensen bovenop de zee wonen. Toch wel apart.

De volgende dag concluderen we dat zo'n rondrit door de prachtige natuur van de Peloponesus ons erg goed bevallen is.

Bewust keren we de auto en vervolgen we onze route vanaf nu in noord-westelijke richting. Richting Nederland.

Onderweg zetten we eerst koers naar het plaatsje Mitras, gelegen op slechts7 kilometer van Sparta, ook al zo'n beroemde naam uit de oudheid. Maar kennelijk hebben ze het idee van Spartaans leven daar wel erg letterlijk genomen. Er schijnt niets meer te zijn dat de moeite van het bezichtigen waard is.

Dus slaan we dat maar over ten faveure van Mitras. Daar ligt een archeologisch complex bovenop een hoge rots. Vanaf het "moderne" gedeelte van de stad is dat goed te zien.

Het historische gedeelte beslaat een enorm oppervlak dat tegen een steile rots aangeplakt ligt.

Een gedeelte ervan is nog steeds  in gebruik: Er wonen drźie nonnen. Hoogstwaarschijnlijk de Laatste der Mohipapen.

En verder gaat onze rit. Op naar de stranden van west-Peloponesus. We vinden uiteindelijk een camping die direct aan zee ligt.

En we zijn moe. Dus vroeg naar bed. Eigenlijk veel te vroeg. Maar dat stelt ons in de gelegenheid om allerlei standen van zaken nog eens grondig door te nemen.

De volgende dag is het "stranddag". Lekker niksen op de camping en op het strand. Prima gelegenheid om het nationale en internationale nieuws weer eens stevig te bekijken. 

Nou, in onze Griekse cocon is niet alles goud wat blinkt. Denk maar aan Athene. Maar de rest van de wereld lijkt ook steeds mallotiger te worden.

Wat te denken van bijvoorbeeld de Canadese premier Trudeau, die op een middelbare school-feestje  - de goede man was net 14 jaar oud(!)  -  Harry Belafonte na wou doen en daarom zijn gezicht veranderde in een Blackface. Een van de beste premiers van de wereld. Die nu genoodzaakt is om daarvoor zijn excuses aan te bieden omdat hij het anders politiek niet overleeft. Zijn we nou collectief niet goed snik aan het worden?

Het Salafistenbestuur van een Nederlandse Middelbare school dat niet wil aftreden hoewel zij eindverantwoordelijk is voor leerboekjes met voor Nederlandse begrippen achterlijke teksten als "Allah haat homo's". En "opgroeiende jongens mogen niet naar meisjes kijken die kleding aan hebben die de lichaamsvormen volgen." 

En dan die schat van een Sylvana Salafimons die onze wiskunde wil dekoloniseren. Hoe krijg je het bedacht? Ook al bewijs je in Nederland keihard dat je psychiatrisch gestoord bent, dan mag je kennelijk nog niet zomaar van de straat geplukt worden. Dan moet je eerst ook nog een gevaar zijn voor jezelf of anderen. Een gevaar zijn voor het maatschappelijk functioneren is kennelijk daarvoor ook nog niet genoeg. 

En wij laten het allemaal maar gebeuren. Zwarte Piet is definitief in de ban gedaan door een publieke omroep die zijn slappe oren heeft laten hangen en nu alleen nog maar roetveegpieten blijkt te accepteren. Na eerst elk jaar een stukje zwart van Piet te hebben verminderd. Pure strategie.

Dat er een kinderfeest wordt vermoord is kennelijk niet relevant. Ik kan geen Zwarte Piet meer zijn voor kinderen die ik ken. Opa, heb je je gezicht niet gewassen? Nou, ze kunnen me wat. Gitzwart, brabbeltaal, kroeshaar, gekleurde baret, en één gouden oorbel. Tot mijn laatste snik!

Laatst moest ik aan de Drie Koningen denken. Drie Wijzen. Een van hen  -  Caspar  -  was een neger. Ik denk eigenlijk dat hij van oorsprong een slaaf was. Maar dat hij in zijn geschiedenis onder dreiging van de actiegroep Kick out Zwarte Caspar of iets soortgelijks, is veranderd in een koning ..... Je zou er paranoied van worden.

Ik begrijp ook niet dat er niet veel meer verzet komt tegen dat antinationale geroeptoeter. Ons slavernijverleden ..... tja, met de ogen van nu is het gemakkelijk veroordelen. Maar dat was niet nu. Dat was toen. En van elk van het handjevol criticasters is er niet één die zelf slavernij heeft meegemaakt. Dus waar maken ze zich zo druk over? En waarom laat iedereen dit maar gebeuren?

Nee, dat nieuws bekijken, dat is ook niet alles. Bederft mijn humeur. Ik geloof dat we ons morgen maar weer eens bezig moeten gaan houden met wat anders. Met de Klassieken. Met Olympia, de plek waar de Olympische spelen zijn begonnen. Lijkt me een wat meer ontspannen bezigheid. Beter voor mijn bloeddruk.