Het Gilde slaat weer toe

Bij Griekenland denken we natuurlijk meteen aan de Klassieke Oudheid. Het Orakel van Delphi. De Acropolis van Athene. Dat soort zaken. Daar willen we vanzelfsprekend heen.

Eerst een goede camping. Die vinden we op vijf kilometer afstand van Delphi. Gelegen op een bergtop van waaruit je de hele omgeving prachtig kunt overzien.

Lekkere plek in de schaduw. Restaurantje er bij ..... Alleen de menukaart vertoont een heel bijzonder gerecht.

Maar gelukkig hoeven we niet alles te eten wat er op de kaart staat aanbevolen. Want zo'n lamp kan aardig zwaar op je maag liggen.

Goed. Het archeologisch terrein van Delphi ligt dus op vijf kilometer.

Om de hoek, als het ware. Het ligt tegen een bergwand aangeplakt. Die oude Grieken hadden wel oog voor waar zij hun gedenktekens optrokken. In ieder geval in prachtige natuur, met weidse uitzichten.

Natuurlijk is er een prachtig amfitheater.

Wat ons opvalt, is dat alle beschrijvingsborden die er bij de verschillende attracties zijn opgesteld, vrijwel alleen maar feitelijke informatie verschaffen. Zoals "De vijfduizend zitplaatsen in het amfitheater worden gescheiden door vier oplopende rijen."  Ja hallo zeg, dat kan een klein kind nog zien. Ik wil de verhalen leren kennen. Wat is hier allemaal gebeurd? Maar dat vind je nauwelijks of niet. En zonder verhalen resteert er alleen een ouwe hoop stenen .....

Gelukkig bestaan er de moderne communicatiemiddelen. En met een beetje zoeken op internet worden we toch wel wat wijzer. Net zoals veel andere toeristen. Maar ik ervaar het als een teleurstelling dat ik de verhalen niet rechtstreeks op mijn netvlies krijg.

Zo is er de mythe van de oppergod Zeus, die op aarde een plek zoekt voor het centrum van de wereld. Hij laat twee arenden los die in tegengestelde richting van elkaar weg vliegen. Op de plek waar ze elkaar weer tegen komen, gooit Zeus een paar zuilvormige stenen naar beneden. Ze landen in Delphi. En daar moet het dus gaan gebeuren.

Het gebouw dat nog het meest overeind staat, is de tempel van Apollo, onder andere de God van de Muziek.

Vroeger zag dat er nog veel imposanter uit. Het moet er toen als volgt bij gestaan hebben:

Het was hier waar het Orakel van Delphi zich bevond. Dat was feitelijk een priesteres of profetes, die in trance raakte en dan verwarde en onsamenhangende kreten uitsloeg. De priesters die daar omheen stonden, moesten daar dan gehakt van zien te maken.

Pas in de moderne tijd is ontdekt dat er op de plaats waar de priesteres was gezeten, gassen als etheen of ethileen uit de grond opwelden die een hallucinerend effect hadden. Dus de onsamenhangende teksten werden bepaald niet veroorzaakt door het contact met de goden die in de toekomst konden kijken.

Toch had het orakel wel die reputatie. Vermakelijk is het verhaal van Creusus, de koning van Lydië, die Persië wilde veroveren. Daarvoor moest hij vechten tegen de Persische koning Cyrus de Grote. Hij bezocht het orakel en kreeg te horen dat als hij ten strijde zou trekken, er een groot rijk ten onder zou gaan.

Creusus misinterpreteerde dit bericht als dat zijn overwinning voor het grijpen lag, en begon ogenblikkelijk het gevecht. Om er vervolgens achter te komen dat het zijn eigen rijk was dat verloren ging, en werd gedegradeerd tot provincie van Perzië. 

Creusus zelf belandde door zijn verkeerde keuze op de brandstapel. Waarvan hij trouwens werd gered door een plotselinge heftige regenbui. Maar daar had geen orakel iets mee te maken.

De christelijke Romeinse keizer Theodosius wilde afrekenen met alle voor-christelijke activiteiten. Hij maakte eind vierde eeuw na Christus daarom ook een eind aan de praktijken van het Orakel van Delphi.

Een ander interessant pronkstuk van het Delphi-complex is de athletiekbaan.

Die is ongeveer 178 meter lang. De wedstrijden gingen dus altijd over een afstand van 178 meter of een veelvoud daarvan. Hier werden ook regelmatig de Pythische Spelen georganiseerd. Na de Olympische spelen het belangrijkste sport-evenement van het Griekse rijk.

Na Delphi is Athene aan de beurt. De plaats van de grote hoeveelheid archeologische overblijfselen.

In zo'n grote stad hebben we toch een voorkeur voor een Airbnb-adres. Dan zit je op loopafstand van het centrum en loop je in principe zo overal naar toe.

Dit keer treffen we een groot appartement. Twee slaapkamers, woonkamer, keuken en badkamer. Dus lekker ruim. Naast ons een parkeergarage waar we de auto kunnen stallen voor vijf euro per dag. Kom daar in Nederland maar eens om.

Het lijkt dus heel wat. Maar in het gebruik is het wat minder. Het elektrisch fornuis werkt niet. Als ik de douche aan zet, komt de hele stang met douchekop en al naar beneden. De WC-bril ligt bijna los op de pot. Het is zoals wij eigenlijk heel Griekenland al steeds beleven. Het lijkt wel wat, maar alles is gammel. Het moet wat lijken maar bij alles is op de keper beschouwd sprake van achterstallig onderhoud.

We willen hier niet alleen Athene verkennen, maar ook de weidere omgeving. En voordat we de hectiek van de hoofdstad induiken, gunnen we onszelf eerst een dagje rustig rondrijden, stoppen waar het leuk lijkt, wijntje op tafel en trijntje aan mijn zijde. Heerlijk ontspannen.

We rijden naar Sounios, een klein plaatsje op zo'n 60 kilometer van de hoofdstad, waar ook een soort van Acropolisje boven alles en iedereen uit torent.

De volgende dag moet het gebeuren. De Acropolis staat op het programma. Ingewikkeld is het wel, want je raakt er de auto niet kwijt, dus we moeten met de metro. En daar heb je als voertaal voooral het Grieks-Cyrillische schrift waar wij geen touw aan vast kunnen knopen.

Dus vragen wij om ons heen, met de kaart van het centrum in de aanslag. Ook alweer niet simpel, want het metrovolk spreekt weinig Engels. Er komt een metrotrein aan op het goede spoor. Die nemen we maar snel, want die gaat in ieder geval de goede kant op.

Er botst iemand tegen me op. Zakkenroller, flitst het door me heen. En in een reflex grijp ik naar mijn portemonnee. Te laat, die is al weg. Twee mannen schieten het rijtuig uit. Goed getimed, want meteen achter hen sluiten de deuren. De metro trekt op en ik sta zonder portemonnee.

Balen! Dat betekent eerst weer een heleboel administratief werk. Betaalpas en credit card blokkeren. Naar de politie om proces verbaal op te laten maken. De reisverzekering inlichten. Later, als we terug zijn in Nederland weer een nieuw rijbewijs aanvragen.

Hoe kan dit nou fout gaan, vraag ik me af? Want ik baal vreselijk dat mij dit  -  als ervaren reiziger  -  overkomt. De conclusie moet zijn een samenloop van omstandigheden, en nonchalance van mijn kant.

Om te beginnen was ik vergeten om mijn fop-portemonnee bij me te steken. De vette portemonnee die voor de grijp in mijn achterzak bungelt.  Als er zakkenrollers in de buurt zijn, grijpen ze die. En daar zit niks van waarde in. Soort preventieve maatregel.

Maar goed, die was ik vergeten. Kan gebeuren. Geen nood, dan stop ik de echte portemonnee in mijn zijzak, en houd ik nonchalant een hand in die zak. Kan er ook niemand bij. Heb ik ook gedaan!

Maar ja, dan moet je met de metro waar je geen spaan van begrijpt. Hooguit waar je bent, maar niet waar je heen moet, en al helemaal niet op welke manier. Kaart in je vingers, vragen stellen aan mensen die geen Engels machtig zijn, kortom, geen enkele focus op veiligheid en preventie. En dan gaat die combinatie dus prompt mis.

Ik baal als een stekker. Heb helemaal geen zin meer in Athene. Okay, we kijken nog even naar de Acropolis.

Staat nog in de steigers ook. Ook al achterstallig onderhoud. Mooi, hoor. En oud ook. Het zal. Ik wil hier weg. Niks foto's. Dat ze het maar bekijken. De stad heeft sowieso geen prettige vibe. Okay, het ligt vol met ouwe keien. Soms ook nog leuk gestapeld. Dat noemen ze archeologie. Pffff. Morgenvroeg vol gas Athene uit. En ik kom hier nooit meer terug.