Het Kruis van de Heer en het Venusschoentje

Het werk aan ons huis in Venlo vordert gestaag. Elke dag krijgt de woning weer iets meer terug van zijn oorspronkelijke allure. Het probleem is alleen dat ik met al dat geschilder zo vaak dezelfde beweging maak, dat mijn rechterarm RSI-verschijnselen begint te vertonen. Dus is het de hoogste tijd om wat meer variatie in mijn bewegingspatroon te brengen. Daarom heb ik besloten om wat meer tijd voor mijn hobby's vrij te maken, zodat er wat meer balans in mijn bewegingen komt. Het eerste dat dan in mij opkomt, is natuurlijk muziek maken.

Hier net om de hoek bevindt zich de muziekschool van Tino. In een van mijn eerdere Venlose periodes heb ik ooit een jaartje pianoles bij hem genomen. Hij bleek gelukkig niet van het soort dat mij boek 1 bladzijde 1 voor zet. Want zoals velen van jullie wel weten, kan ik geen noten lezen. In ieder geval zeker niet als die wat ingewikkeld worden. Nee, Tino begint een lescyclus eerst met een uurtje praten over muziek. Wat ik daarin doe en wat ik zou willen. Dan laat hij me wat spelen en bekijkt hij wat ik ongeveer in mijn mars heb. Vervolgens speelt hij zelf wat voor, en zegt tegen me: "Speel dat eens na." Nou, dat lukt nog zo'n beetje. Vervolgens "En nu dit." Nou dat lukt me voor geen meter. Mooi! zegt hij. Dat wordt les 1. Kijk, daar houd ik nou van.

Tja, en wat ik muzikaal zou willen? Eigenlijk is dat op dit moment Jammen. Dat is samen spelen met andere musici die je nog niet kent. Je spreekt een nummer af en een toonsoort, en dan aan de gang. Je wordt constant verrast omdat de musicollega's steeds iets anders spelen dan ik verwacht. Zo word je steeds uit je comfortzone gedwongen, en dat is muzikaal gezien heerlijk. Een vergelijkbare tak van sport is het begeleiden van een zangeres. En daarvoor gelden eigenlijk dezelfde overwegingen.

Tino leert me nieuwe akkoorden. En hoe je via die akkoorden de muzikale uitstapjes van je collega-musici kunt opvangen. Dat heb ik mezelf over de jaren heen ook wel een beetje aangeleerd, maar een paar lessen van Tino helpen me snel een heel stuk verder. En hij weet het bovendien in een vorm te gieten die mij behoorlijk enthousiasmeert. Steeds als ik van een les van hem thuiskom, wil ik onmiddellijk achter de piano kruipen om de nieuwe stof uit te proberen. Dat schiet op!

Als je met een zangeres muziek gaat maken, kan het twee kanten op. Of het blijkt niet te klikken en dan sterft de samenwerking een natuurlijke dood. Of het klikt wèl, en dan raak je op elkaar ingespeeld. Hoewel je in de eerste plaats samen muziek maakt vanwege het genot van de muziek, komen er doorgaans ook momenten dat anderen ontdekken wat je samen kunt. En dan komen daar weer optredens van. Dat legt de lat weer wat hoger, want dan is het vrijblijvende er af. 

Optreden is bijna altijd extra leuk. Er zit dan een gezonde dosis spanning in je lijf, die maakt dat je het uiterste uit jezelf wilt halen. En je gaat door anderen beoordeeld worden. Dat is ook een factor die meespeelt. Maar hoe dan ook, optreden heeft een eigen dynamiek. Spannend en attractief. En soms wordt het nog betaald ook!  

Het meest bizarre optreden dat ik ooit heb gedaan, had Tino geregeld. Het was voor Holland Casino, samen met een zangeres. Tja, zo'n gokpaleis staat natuurlijk wel goed op je muzikale CV. En het betaalt ook nog eens prima, dus waren wij maar wat blij dat deze mogelijkheid zich voor deed. Wél moesten we vier uur spelen, van 's middags vier tot 's avonds acht uur. Zoveel repertoire hadden we nog niet, maar we redeneerden dat de gokkers uiteindelijk niet voor ons kwamen maar voor de risico's met de pecunia's. Dus kunnen we het ons wel permitteren om onze playlist twee keer af te draaien. Een verantwoord gokje. 

Even voor vieren worden we naar onze plaats van optreden gebracht. Een podium in de vorm van een cirkel met een doorsnede van ongeveer 10 meter. Met daarop een mooie vleugel. Het podium is gelegen tussen twee enorme terrassen met tientallen tafeltjes en de bijbehorende stoelen. Pas op zo'n 50 meter bevinden zich de goktafels waar een aantal mensen verwoed hun best doen om hun fiches op de juiste getallen te zetten. 

Klein detail: Er zit nog helemaal niemand op de terrassen. Echt nul personen. En het management gebaart ons dat het nu wel vier uur is, en dat we contractueel dienen te beginnen. Op onze vraag of er nog publiek komt, is het antwoord "maak je geen zorgen, het is nu nog geen etenstijd."

Okay, wij beginnen welgemoed ons repertoire af te draaien. Maar om vijf uur is er nog niemand. En zo blijft het: Om zes uur spelen we nog steeds voor nul publiek. In de Grote Pauze eten we  -  wel lekker!  -  alleen met ons tweeën. Ons repertoire is er inmiddels één keer doorheen. Geen nood, we besluiten tot een tweede ronde, maar dan wat alternatief. Dus de langzame nummers snel, de snelle nummers langzaam, een triest nummer in Boogie Woogie stijl, etcetera. Balorigheid troef. Maar ook dat vermag geen publiek te trekken. Om acht uur sluiten we af met een Grande Finale. We roepen zelf bis, bis. En dan zijn we ook de beroerdste niet en komen nog met een toegift. 

Vervolgens komt de manager naar ons toe en betaalt ons keurig uit. En ik permitteer me een brutale opmerking. "Weinig publieke belangstelling vandaag ….." De manager kijkt me wat glazig aan. "Interesseert me niet." En ik weer: "Hoezo?" "Nou, wij zijn naar de eigenaren toe contractueel verplicht om drie optredens per jaar te organiseren. En dat doen we dus ook. En als daar publiek op afkomt, is dat alleen maar lastig. Voor ons is het goed zo." Eh ja, uiteindelijk zien we hier ook de lol wel van in. Want voor ons was het eigenlijk een goed gehonoreerde oefensessie.

Nu we het toch over eigenaardigheden hebben, de stad Venlo kent naast het Holland Casino nog wel meer bijzondere eigenaardigheden. Zo staat er  -  vlakbij de plek waar bezoekers van ons gratis hun auto kunnen parkeren  -  de Belletable-kerk. Op zich niet bijzonders, ware het niet dat die nogal prominent is versierd met een wel heel aparte spreuk.

"Wij moeten glorieeren in 't Kruis des Heeren." Om te beginnen moet ik helemaal niks. Ik ben nogal allergisch voor anderen die mij verplichtingen denken te kunnen opleggen. Ten tweede doet het woord glorieeren pijn aan mijn ogen. Dit vloekt tegen elk gebruik van correct Nederlands. En Mijnheer Pastoor zou zo'n vloekwoord toch niet aan zijn gevel moeten hangen? Mijnheer Pastoor had ook even de moeite kunnen nemen om de Dikke van Dale op te slaan. Of  -  iets moderner  -  gewoon even internet te raadplegen.

Maar mijn grootste probleem is, dat ik nogal visueel ben ingesteld. En ik beeld me dus in dat ik door Mijnheer Pastoor zo ongeveer verplicht word om de Heer van zijn lendendoek te ontdoen en in zijn Kruis te gaan zitten wroeten. En dat wordt me dan voorgehouden door iemand die waarschijnlijk ook bereid en in staat is om de Nashville Verklaring te ondertekenen. Is toch pure hypocrisie? Maar ja, wat dat betreft, heeft de RK-kerk sowieso al een hele geschiedenis hoog te houden..... Vraag het de gemiddelde misdienaar of koorknaap. En de Venlonaren zijn op dit front kennelijk al helemaal ongevoelig  geworden, want toen ik hier 40 jaar geleden voor het eerst kwam wonen, stond deze spreuk er ook al... 

Okay, dan maar terug naar de reden waarom we onze wereldreis in Venlo zijn gestart: Ons huis. Ja, dank u, zoals al eerder gezegd, het werk vordert gestaag. Het afgelopen weekend hebben meerdere mensen ons bijgestaan in al het geklus, waarvoor onze welgemeende dank. Opvallend was dat een heel aantal personen aangaven dit weekend niet te kunnen, maar dat ze ons op een ander moment komen helpen. Ook heel prima natuurlijk. We hebben het gevoel wat voor te lopen op het tijdschema en mikken er nu op om met de Carnaval klaar te zijn. Begin maart, dus. Zou moeten kunnen lukken.

Voor mij is het symbool van de wederopstanding van ons huis  -  het wordt echt elke dag weer een beetje mooier  -  het Venusschoentje. 

Ja, dat moet ik toch even uitleggen. Het Venusschoentje is een orchidee. En niet zomaar een orchidee. Nee, ze is heel prachtig en bijzonder. Om te beginnen is zij apart. Ze heeft namelijk maar één bloem aan haar steel. (Ja, ze is een zij! Het plaatje is toch duidelijk genoeg? Kijk eens naar die mooie rondingen. Die subtiele kleuren. Die intrigerende vormen. Dat hoef ik toch niet uit te leggen?) Verder is ze zeldzaam. Ik ben deze plant nog nooit in een plantencentrum tegengekomen. En punt drie, ze is ook duur. Hoe duur ze vandaag de dag is, weet ik niet. Want ik heb mijn huidige exemplaar gekregen van mijn liefhebbende echtgenote. En dan vraag je natuurlijk niet naar de prijs. Zij heeft weet van de bijzondere plek die deze plant in mijn hart inneemt. En in een vlaag van opperste verliefdheid heeft ze deze bloem opgespoord via een gespecialiseerde bloemist. 

Ik heb dit Venusschoentje al ruim een jaar geleden van haar gekregen. Toen stond die in de bloei. Dat duurde een aantal weken, waarna de bloem de geest gaf. De bloem, niet de plant. En het is aan een Florafiel als ik wel toevertrouwd om weer een nieuwe orchidee aan deze plant te ontlokken. Dacht ik nog. Ik heb daar een jaar mijn best voor gedaan, maar hoe ik haar ook vertroetelde, water gaf, bemestte, lieve woordjes tegen haar sprak en haar bladeren besproeide, ze gaf geen krimp. En ook geen bloem.  En toen kwam de dag dat wij naar Venlo gingen verhuizen. Op dat moment geldt voor alles wat door onze vingers gaat, de brandende vraag: Nemen we het mee, slaan we het op, of gooien we het weg. Want het dématerialiseringsproces heeft ook bij ons toegeslagen. Dorine stemde voor opruimen. Want er kwam kennelijk toch geen bloem meer aan. Maar nee, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Niks Holland Casino. 

En exact op dat moment geschiedde er een wonder. Alsof er iemand de Heer met succes in zijn Kruis heeft geglorieeerd. Ik ontdekte een bloemknop in wording! En inmiddels is die hier in Venlo uitgekomen en siert het Venusschoentje weer onze huidige woning. Als dat geen metafoor is ….. ! Dus ja, het gaat goed met het huis. Het wordt vast mooier als ooit tevoren.