Vernissage

Het is al bijna een maand geleden dat ik wat gepost heb. Ik sta versteld van mijzelf. Want ik vind het eigenlijk wel leuk om op deze manier af en toe eens wat van ons te laten horen. Maar ja, als je de hele dag bezig bent met klussen, dan kan het zomaar zijn dat soms de inspiratie ontbreekt. Want wie is er wezenlijk geïnteresseerd in welke soort verf we op de kozijnen smeren, of welke maat schuurpapier we gebruiken? Precies, dat bedoel ik. 

Niet dat er verder niets gebeurt hier. Zo hebben we Venlo ondertussen een paar dagen in de sneeuw en in wintertooi mogen bewonderen. 

Daar zullen we het trouwens ook weer mee moeten doen wat de winter betreft, want inmiddels lijkt de lente alweer goeddeels in aantocht. Vinden we niet erg. Want voor de finishing touch hier in huis  -  het buitenverfwerk  -  hebben we temperaturen nodig die in de dubbele cijfers gaan. En die lijken er zomaar aan te komen terwijl het nog februari is. Ongekend. Maar ja, zolang als Donald Trump alle informatie over klimaatverandering beschouwt als fake news, zullen de hogere temperaturen ons vast steeds vaker blijven verrassen. 

Even tussendoor: Ik moet nog even terugkomen op mijn vorige posting over het Venusschoentje. Wist ik toen te melden dat ik dit belangwekkende en mooie orchideeënplantje nog nooit in een plantencentrum had gezien, ik moet nu toch een compliment maken aan de Venlose florafielen. Want ik heb hier zowaar een aantal exemplaren kunnen bewonderen in zo'n plantensupermarkt. Niet goedkoop. De huidige prijs is 20 euro per plant. Maar zoiets had ik ook zeker verwacht. De prijs viel me bepaald niet tegen. Want, om eerlijk en openhartig te zijn, de mijne bloeit nu al een maand, en er is nog geen spoor van verval. Dus je krijgt ook waar voor je geld. 

Maar terug naar het hoofdonderwerp van deze posting, het opknappen van ons huis. Ik moet zeggen, we vorderen gestaag. We hebben ondertussen ook van aardig wat bijdehandjes mogen genieten. Sorry, dat is niet het correcte Nederlands. Ik moet natuurlijk zeggen "Beide Handjes". We wisten niet dat we zoveel verborgen talent in onze vriendenkring hadden. Iedereen die inmiddels een bijdrage heeft geleverd, onze welgemeende en hartelijke dank. Het heeft ons zeer geholpen. We hebben er van het begin af aan op gemikt om met de Carnaval klaar te zijn, en het ziet er nu ook naar uit dat dat gaat lukken.

Nou is klussen natuurlijk niet het enige wat er dient te gebeuren om het huis verkoopklaar te krijgen. Het gaat ook om de aankleding. De cosmetica. Een huis voor de verkoop bij een makelaar aanbrengen, voelt als een vrouw meenemen naar een feest. Natuurlijk voelt Eva zich niet gelukkig als ze niet eerst uitgebreid enige uren besteed heeft aan handelingen die met cosmetica van doen hebben. En alle Adammen kennen die periode van wachten totdat je een ons weegt en totdat het vrouwlief behaagt om een punt te zetten achter het oppoetsen van zichzelf. Nou gebiedt de eerlijkheid mij te zeggen dat ik daar wel enig begrip voor kan opbrengen. Onder bepaalde omstandigheden wil je er nu eenmaal op je voordeligst uitzien. 

Laat ik proberen om ook bij de andere Adammen nog even wat begrip te kweken. Als jij je vrouw een fles parfum cadeau doet, dan lever je die toch ook niet af een flesje uit de apotheek? Voor het bereiken van optimale dankbaarheid van Eva koop je toch iets in de trant van

of

? Nou dan? En gun de dames dat ze daar even wat meer tijd voor nemen dan jij voor je scheerbeurt.

Eigenlijk is dit een wat lange inleiding om tot de pointe van mijn redenering te komen: Het gaat bij de verkoop van een huis niet alleen over de vraag of het pand vrij is van gebreken. Maar ook hoe het er uitziet. Hoe het is aangekleed. Of je je er meteen thuis kan voelen. Of je er op kan vallen. De trucs van de vers gezette koffie en de net gebakken appeltaart met alle heerlijke geuren vandien, zijn inmiddels wel gemeengoed. Dus daar wou ik het hier maar niet meer over hebben. Maar wel over de belangwekkende vraag hoe je je huis fatsoenlijk aankleedt als we alle schilderijen die we zelf bezitten, hebben achtergelaten in ons Breda-huis. 

Natuurlijk hebben we daar creatief over nagedacht. In een eerste opwelling besloten we om het hogerop te zoeken. We hadden immers gehoord dat Prinses Christina nog een paar schetsen van Rubens over had. Qua pure schoonheid niet zoveel bijzonders, want het waren eigenlijk voorstudies van schilderijen die later gemaakt zouden worden. Alleen omdat ene P.P. Rubens er zijn handtekening onder had gezet waren ze ineens veel geld waard. Toen we bij Hare Koninklijke Hoogheid aanklopten bleken we dan ook precies te laat. Een Galerie in New York had haar er net van overtuigd dat één zo'n schets al gauw drie miljoen euro op zou brengen. En hoewel ze me verzekerde dat ze ons graag terwille zou zijn geweest met een paar van die prentjes, was het verleidelijke aanbod van zo'n slordige drie miljoen toch genoeg om haar medemenselijke principes overboord te zetten, en de schets niet bij ons in bruikleen aan de muur te hangen, maar wel bij die betreffende Galerie. En toen bleek dat uiteindelijk ook nog wel zes miljoen op te leveren …….

Zo zie je maar dat ook op koninklijk niveau het Kapitalisme ruimschoots heeft toegeslagen. Hoezo hebben wij een links georiënteerd koningshuis? Laat me niet lachen. En Prins Pieter Christiaan dan? Eigenaar van het circuit van Zandvoort, waar we   -  sinds Max Verstappen zulke snelle rondjes rijdt  -  weer zo nodig Formule 1-wedstrijden willen organiseren. En ook eigenaar van 113 Amsterdamse grachtenpanden waardoor de hele huurmarkt ontregeld wordt, zodat er geen één originele Jordanees meer in de Jordaan kan wonen. Nee, elk principe is te koop, als de prijs maar hoog genoeg is. Dat is me in het leven wel duidelijk geworden.

Okay, dus geen Rubens aan de muur. What to do? En net als je moedeloos dreigt te raken omdat je niet tot creatieve conclusies komt, dient zich plotseling een oplossing aan. Hoe gaat dat? Ach:

Een leuke meid, dat is bekend, die vindt altijd een leuke vent.   En een leuke vent, dat is bekend, die vindt altijd een leuke meid.

Geen tekst van mijzelf hoor. Deze is van Jaap Fisher. Een soort singer-songwriter uit de 60-er jaren. Dus onbekend bij de huidige jeugd. Was toendertijd heel beroemd. Heeft kort geleden nog eens anoniem meegedaan aan de Voice of Holland. En werd toen vreselijk afgezeken door Gordon die hem niet (her)kende. Waarop Gordon de volgende dag weer ruimschoots onderuit werd geschoffeld via de sociale media. "Hij moest zijn klassieken toch beter kennen."  Maar ja, wat wil je, hij is ook maar een omhoog gevallen marktkoopman ….. In ieder geval heeft de betreffende tekst veel indruk op mij gemaakt, want die is sinds de 60-er jaren in mijn hoofd blijven hangen. Eh ja. Wat ik ermee bedoel te zeggen, is dat een leuke vriendin van ons alweer enige tijd geleden tegen een aardige man aanliep. En die blijkt als hobby kunst te verzamelen. 

Hij heeft bij hem thuis het imponerende aantal van meer dan 300 kunstwerken staan. En ja, als je er zoveel bezit, dan wordt het stapelen. En met een royaal gebaar van hem mochten we daarom uitzoeken wat we in ons Venlose huis tijdelijk nodig hadden. Want dan komen deze kunstschatten natuurlijk wel beter tot hun recht. Uiteindelijk zijn het er tien geworden. Een kleine selectie:

En het moet gezegd, het huis knapt er aanzienlijk van op. Het begint nu op een soort Pop Up Galerie te lijken. We zouden natuurlijk kunnen proberen om van deze gedachte werkelijkheid te maken. Want we zouden hier met gemak ook wel 30 schilderijen kwijt kunnen. Muren genoeg. Kijk, we hebben nu zo ongeveer één schilderij per kamer opgehangen. Maar elke kamer heeft gemiddeld vier muren. Waarvan er doorgaans één afvalt omdat daar de raampartijen inzitten. Dus dan leert een snelle berekening  -  kort door de bocht  -  dat je met 30 schilderijen aardig uitkomt. Ja ja, dat hoofdrekenen lukt nog aardig. Vroeger op de Lagere School veel rijtjes gestampt. Zouden ze ook nu vaker moeten doen. Heb je ook minder rekenmachientjes nodig …...

Maar hoe dan ook, onze weldoener hebben we nog niet kunnen overtuigen van dit ongetwijfeld briljante idee. En dat betekent dat u allemaal  -  zoals de zaak er nu voorstaat  -  een uitnodiging voor de Vernissage van onze Pop Up Kunst-Galerie in Venlo misloopt. Nou ja, mocht dat allemaal definitief niet doorgaan, dan verdwijnen we eind maart maar een maandje naar Vietnam. Of zo. Want we weten het allemaal nog niet voor de volle honderd procent. We gaan het allemaal wel zien ……..