Hué

Onze volgende bestemming heet Hué. De keizerstad. Vanaf 1802 tot 1945 was Viëtnam een keizerrijk met Hué als hoofdstad, want daar resideerde de keizer. Zijn onderkomen  -  een soort citadel  -  was na 1945 in ernstig verval geraakt, maar omdat het op de UNESCO-lijst van werelderfgoed kwam, kwamen er fondsen beschikbaar. Daarmee zijn de gebouwen weer gerestaureerd.

Het keizerrijk was door de jaren heen voornamelijk schone schijn. In werkelijkheid was Vietnam een Franse kolonie met een getolereerde keizer. In 1945 werd het land verdeeld in het communistische noorden onder protectoraat van China, en het zuiden onder toezicht van Frankrijk (gesteund door de VS).

Gaandeweg kwamen er door de jaren heen steeds meer antikoloniale sentimenten los. Onder leiding van de communistisch georiënteerde Ho Chi Min werden in het zuiden eerst de Fransen verslagen en was er geen rol meer voor de keizer. Toen de VS de rol van de Fransen overnamen, werden ook die het land uitgewerkt. Tot zover de geschiedenis in een notendop. 

Er is een aantal manieren hoe je de 92 kilometer vanuit Danang naar Hue kunt overbruggen. Belangrijk daarbij is, dat je op dit traject de Hai Van pas over moet. Die staat bekend om zijn mooie natuur. En daar wil je als toerist wel iets van meekrijgen.

De opties zijn a. Taxi. Is natuurlijk relatief duur. b. Bus Maar die gaat niet over de pas en rijdt gewoon om. Valt dus af. c. Easy Rider. Dan zit je achterop een motor bij een Vietnamese bestuurder. Helemaal een dure optie, maar wel met het voordeel dat je overal kunt stoppen. d. Motor. En dan zelf rijden. Tja .... e. Trein. En die kiezen we uiteindelijk.

De trein rijdt wél over de pas en je krijgt dus dezelfde uitzichten. En met het nostalgische Rail Away-gevoel van dit mooie EO-programma in ons achterhoofd hopen we de juiste keuze te hebben gemaakt.

Voor het station staat een mooie ouderwetse locomotief opgesteld. Als een soort mini-openluchtmuseum.

In de stationshal bekruipt ons toch een licht onbehaaglijk gevoel als we zien dat een aantal autochtone Viëtnamezen hun motorhelm ophouden in de trein. Maar die noodzaak blijkt in de praktijk wel los te lopen. 

De trein vertrekt op spoor 3. En dat betekent dat alle reizigers lopend rails 1 en 2 moeten oversteken om daar te komen. Zou je je in Nederland eens voor moeten stellen ..... 

Maar goed, ook dat lukt. In de trein blijken we  -  analoog aan de bussen  -  in een Sleeping train terecht gekomen te zijn. Viëtnamezen liggen liever dan ze zitten, dat is ons inmiddels wel duidelijk. Wij liggen gelukkig onderin. Als je je hoofd niet te ver omhoog steekt, kun je zelfs zitten.

Ook hier hebben we een goed uitzicht op hoe de passagiers zich naar de eerste verdieping hijsen.

De trein wordt tevens gebruikt om goederen te vervoeren. Daardoor hebben we ook ditmaal gezelschap van een haan die er de hele reis lustig op los kraait. Geeft wel een locaal kleurtje aan het geheel.

De Hai Von pas is ongetwijfeld mooi. We zien een berglandschap, groene vergezichten en een mooie kustlijn. Maar ja, als je Zwitserland, Oostenrijk en de Ardennen gewend bent, dan springt dit er niet bovenuit.

Als we op het station van Hué aankomen, noteren we dat het station in Europa had kunnen staan.

Sowieso zouden veel huizen hier  -  vanwege de koloniale invloed  -  een Frans uiterlijk moeten hebben. Daar ontwaren we inderdaad wat voorbeelden van.

Maar die moet je toch wel met een verrekijker zoeken. Want veel zijn het er niet.

In Hué hebben we in een prachtig huis in een matige buurt een schitterende kamer geboekt. Als we er aankomen blijkt de verhuurster niet thuis. Zij is toergids en is op dat moment aan het werk. De honneurs worden waargenomen door haar echtgenoot die echter geen enkel woord over de grens spreekt, en haar achtjarige dochter Jolie. Die heeft al iets van Engels opgepikt en kan af en toe als tolk voor haar vader optreden. Echt een droppie.

En tot mijn onuitsprekelijke vreugde staat er een piano. Daar wordt door mij natuurlijk dagelijks gebruik van gemaakt. Ook tot plezier van de huisbewoners, want een paar van mijn liedjes worden opgenomen. En als ik het goed heb begrepen, staan ze nu op de faceboeksite van deze Homestay.

Het huis ligt op loopafstand van het centrum, dus daar zijn wij ook regelmatig te vinden. En al gauw hebben we onze vaste adresjes voor fruitontbijt,

lekkere sapjes en speciale theetjes gevonden.

De thee krijgt wat mij betreft een aparte vermelding. In Saigon hadden we die al ontdekt, maar ook hier ga ik me te buiten aan de Black Pearl Tea. Dat is thee met melk en basterdsuiker waar geleiachtige tapiocaballetjes in zitten. Ik vind het een kostelijk drankje. 

Ook lopen we in het centrum tegen een affiche aan waarbij een heerlijke cocktail wordt aangeprezen met de naam Glowing Kiss.

Onweerstaanbaar. Dus beloven we elkaar dat we  -  voordat we uit Hué vertrekken  -  hier zeker een keer wat gaan drinken. Glowing Kiss, dat kan je toch niet met droge ogen aan je voorbij laten gaan? Wel verbaast het ons dat die een diepblauwe kleur heeft. Je zou toch eerder iets hartstochtelijk roods of verlokkelijk geels verwachten bij zo'n titel .....

Maar goed, even los van al die lekkere snoeperijen komen we dus feitelijk voor de koninklijke citadel. UNESCO-erfgoed, dan verwacht je wat. En dat kun je maar beter niet doen, want hoge verwachtingen kunnen nou eenmaal nooit meevallen. En wel tegen. Maar objectief gezien is dat ook weer niet reëel, want los van de verwachtingen zien we toch een heel aantal fraaie zaken. Hieronder een aantal foto's met sfeerimpressies.

Ook zien we dat er aan het keizerlijk hof grote hoeveelheden soep wordt verorberd.

Natuurlijk genieten we ook in Hué van de plaatjes die het dagelijks leven met zich meebrengt.

In Viëtnam heb je stoepen. Hele brede zelfs. Maar die zijn voor voetgangers onbruikbaar. Want ze worden volledig in beslag genomen door geparkeerde bromfietsen en allerlei kleine neringen. Precariorechten hebben ze hier nog nooit van gehoord. Veel mensen komen 's morgens met hun spulletjes aanrijden, stallen alles uit, pakken 's avonds hun boeltje weer bij elkaar en morgen komt er weer een dag .....

Hué ligt aan een rivier. Een speciale, brede rivier. Die luistert naar de naam Perfume River. Ik weet niet of dat ooit zo genoemd is vanuit een sick gevoel van humor. Want gegeven de geweldige hoeveelheid afval die er altijd in gedumpt werd, zal die vroeger vast behoorlijk gestonken hebben. Maar tegenwoordig ruikt hij naar niks. Dus ze gaan vooruit in Viëtnam.

Dorine wil graag een speciaal fotoproject opstarten over wat de mensen hier allemaal meegesjouwd krijgen op hun fiets of bromfiets. Dat is waarlijk niet gering. De hoofdprijs gaat wat ons betreft naar de man die in verschillende kooien 27 ganzen op zijn fiets transporteert. Het probleem bij dit project is wel, dat tegen de tijd dat je de camera in de aanslag hebt, de (brom)fiets allang uit het zicht is verdwenen. Dus hebben we maar drie voorbeelden in foto's weten te vangen.

We zijn inmiddels ook steeds strijdvaardiger aan het worden als het gaat over het authentieke Viëtnamese eten. Want wonder boven wonder lopen we daar niks van op. En het is wel lekker. Dus proberen we steeds meer. En we betrappen ons er zelfs op dat we in sommige gevallen lepels en vorken maar onhandig vinden en stokjes praktischer.

Wat ons in positieve zin in Hué opvalt, is dat ze hier kennelijk een goed functionerend levenseinde-huis hebben. 

Ook kunnen de mensen hier in specifieke omstandigheden heel creatief worden. Zo had een cafébaas nog twee oude badkuipen staan .....

En tot slot moeten onze cocktails nog gedronken worden. Daar vinden we pas tijd voor net voordat we uit Hué vertrekken. En het is gekoppeld aan twee decepties. In de eerste plaats zijn het geen cocktails maar mocktails. Dus cocktails zonder alcohol. Nou malen we daar niet om, want het ging ons niet om benevelende percentages. 

En verder blijkt de Glowing Kiss inderdaad niet het blauwe drankje. Die heet Blue Ocean. Nou ja, dan maar oceaanwater. Dorine staat echter op een Glowing Kiss. En die blijkt zoals verwacht verlokkelijk geel.

En zo hangt onze reis weer van de verrassingen aan elkaar .....