Tam Coc

Na Hué  -  waarvan ik had verwacht dat dat het hoogtepunt van de reis zou zijn  -  reizen we naar het dorp Tam Coc  -  dat meer in aanmerking komt voor deze titel. We hebben voor de afwisseling nou eens niet een hotelletje in de stad geboekt, maar een onderkomen in een verstild plekje in het rurale gebied.

Dat blijft natuurlijk een gok. Als het goed uitpakt, zit je op een prachtige plek en geniet je uitgebreid van de omgeving. Maar zit je verkeerd, dan ben je een paar dagen opgesloten en kun je geen kant op. Nou ja, we gaan het zien.

De reis vanuit Hué maken we met de inmiddels bekende Sleeping nachtbus. Deze keer krijgen we weer twee hoogslapers toegewezen.

De bus vertrekt uit Hué om 18.00 's avonds. Eigenlijk is dit de bus naar Hanoi, die daar in de vroege ochtend arriveert. Tam Coc ligt daar een aantal uren vóór. Met als gevolg dat wij daar om 03.45 in de nacht aankomen. Nou ja, dat is te zeggen, dan komen wij aan in Ninh Binh, de grotere stad in de buurt. Daar worden wij gedumpt, ergens in het centrum. Bij het kantoor van de busmaatschappij. Maar die is in het holst van de nacht natuurlijk gesloten.

Dus ja, daar sta je dan met een vijftal stelletjes die allemaal ergens heen moeten. Maar wel allemaal naar een andere plek. Er is geen enkele taxi. Vreemd, want deze bus komt natuurlijk elke nacht om deze tijd hier aan. En dan is er geld te verdienen, dunkt me. Maar niks dus. En we zijn benieuwd hoe dit zich gaat ontwikkelen. Want we vallen om van de slaap.

Na 10 minuten wachten verschijnt  er zowaar een taxi. Een paar mensen stormen er op af. Dus één van hen heeft de hoofdprijs. En wij niet. Als iedereen weer zit, sta ik op om te kijken of er verder nog iets te ontwaren valt. En ik heb geluk: Juist op dat moment komt er een taxi de hoek om. Die is dus voor ons. 

20 Minuten rijden door het binnenland en dan komen we om kwart over vier bij ons onderkomen, het Lang Viet Co Hotel. Het is er stikdonker. We zien geen hand voor onze ogen. En we hebben geen idee op wat voor een soort plaats we beland zijn. Hoe nu verder?

Gelukkig gaat er ergens een lampje branden.

Onze aankomst is kennelijk opgemerkt. Een oud vrouwtje komt naar buiten. Nadat we haar duidelijk hebben gemaakt dat we hier vanaf de volgende dag een kamer hebben gereserveerd, doet ze ons een riant aanbod. Tijdelijk een kamer voor de rest van de nacht voor acht euro. Onweerstaanbaar. En even later liggen we lekker te knorren. Morgen komt er weer een dag.

Om een uurtje of negen komen we verkwikt overeind, en kijken eens rond. De kamer is groot en basic. Maar als we naar buiten gaan, blijken we op een werkelijk volkomen unieke plek terecht te zijn gekomen. Historisch Viëtnam!

We krijgen ons ontbijt geserveerd in een prachtige authentieke omgeving, met een subtiel bijpassend muziekje op de achtergrond in een geweldige setting. Het overtreft onze stoutste verwachtingen. Het is landelijk, het is historisch, het is landschappelijk en met de kenmerkende rust van het platteland. Af en toe kraait er een haan. Wij voelen ons helemaal opgetogen.

Het geheel is een complex van een stuk of tien gebouwen, deels museum, deels tempel, en dus deels gastenverblijven. Geweldig!

Als we ons na het ontbijt melden bij de receptie, is daar niemand. Alleen ligt er een kip op de toonbank, die daar kennelijk de wacht houdt. Typisch voor de sfeer hier. 

Vervolgens gaan we maar eens kijken wat het dorp Tam Coc zelf voorstelt. Ook dat blijkt reuze mee te vallen. We lopen er zo naar toe, en het blijkt een heel levendig gebeuren. Het bedrijvige middelpunt is een meer  -  feitelijk een doodlopende zijtak van een rivier  -  waar tientallen roeiboten aangemeerd liggen.

Dat blijkt het startpunt van een twee uur durende rondvaart door het schitterende natuurgebied van de omgeving.

Het is zondag, en het is stikdruk. Niet alleen toeristen, maar ook de Viëtnamezen laten zich hier zien. Kennelijk is de tocht dus de moeite waard. Dus besluiten we om ook maar mee te gaan doen. We huren een roeiboot met een vrouwelijke roeister. Want zelf roeien is hier niet de bedoeling.

Heel opvallend is dat de roeiers hier wat gemakzuchtig lijken te zijn aangelegd. Ze liggen namelijk achterover en roeien allemaal met hun voeten en benen. Heel apart! Echt een speciale techniek, die ze kennelijk allemaal goed beheersen.

De tocht zelf is prachtig. Het landschap is zo bijzonder. Frisgroene rijstvelden, vreemdgevormde bergen, en allerlei bijzondere scenes, zoals tempels langs het water. 

Het bevalt ons allemaal prima. Het enige minpunt is dat we ons tijdens de boottocht voortdurend omgeven weten door hordes toeristen. Tja, natuurlijk zijn we zelf ook toeristen. Maar we hebben geen zin om bij de consumptiekudde te horen, en zoeken het liever allemaal zelf uit. 

Toch creëert dit wel een dilemma. Want juist de mooiste plekjes trekken die massa's aan. En die mooiste plekjes wil je natuurlijk zelf ook graag zien. Maar ook weer niet als die plekken kapot zijn gegaan aan hun eigen sukses .....

Kort en goed: We besluiten om de volgende dag maar weer een brommer of scooter te huren en dan zelf op zoek te gaan naar de mooie landschappen, de spannende pagoda's en de boeiende tempels. En die vinden we ook. Maar eerst nog even een foto voor Jan.

Soms worden we onderweg even opgehouden. De ene keer door een kudde geiten. En de andere keer door een groep buffels. Maar dat hoort hier allemaal bij de locale folklore.

Een van onze reisdoelen op de bromfiets is Hoa Lu. Dat is een vroegere hoofdstad vanuit de tijd rond het jaar 1000. Dat moet toch interessant zijn. Maar als we daar aankomen, blijkt dat het ook hier weer vergeven is van de toeristen. In dit geval meer de locals.

Dorine neemt even poolshoogte bij de ingang, maar kan op het eerste gezicht daarachter niets ontdekken wat het de moeite waard maakt om daar een dikke entree voor te betalen. En dan ook nog tussen al die andere toeristen moeten lopen ..... 

Bovendien begint er in de tijd dat Dorine op onderzoek uit is, een ordebewaarder tegen me te brullen dat Ik dáár mijn brommer neer moet zetten. Tegen betaling uiteraard. Nou, dat maak ik dan toch wel mooi even zelf uit. In de eerste plaats wil ik nog even op mijn vrouw wachten en ten tweede weet ik nog niet of we hier wel naar binnen willen. Dus zet ik mijn brommer nog even helemaal nergens neer.

Maar goed, meneer de ordebewaarder verstaat mijn Engels niet. En mijn kennis van het Viëtnamees is ook niet eh ..... voldoende om hem te begrijpen. Natuurlijk begrijp ik hem prima. Zijn lichaamstaal laat niks te raden over. Maar dat hoeft hij niet te weten. Zo staan we even dreigend tegenover elkaar. Als een soort "stare down" voorafgaand aan een bokswedstrijd. Het eindigt onbeslist. 

Op basis van Dorine d'r informatie besluiten we hier niet naar binnen te gaan. We nemen afscheid van de ordebewaarder  -  die ons nog een giftige blik toewerpt  -  en rijden door. Van de andere kant, het kan natuurlijk nog steeds zo zijn dat er wel degelijk wat interessants te zien is. Je weet het maar niet. En vanuit de wat recalcitrante mood waarin we inmiddels beland zijn, besluiten we om maar eens te gaan onderzoeken of dit dorp ook een achteringang heeft. Want we hebben nou toch die brommer.

We rijden over allerlei kleine modderpaadjes en kleine dorpsweggetjes op zoek naar sluiproutes. Leuke sport. En zowaar, op een gegeven moment zien we de ingang weer. Maar nu van de achterkant. We zijn dus binnen. En we zien toch allemaal mooie dingen.

Er is ook een standbeeld van een vrouwelijke Boedha. Dat moet dus Tara zijn.

En er is een soort monumentje opgericht voor een steen die volgens het bijschrift 300 miljoen jaar oud is. Eh ja, geloven we dit of geloven wij het niet. De steen krijgt het voordeel van de twijfel, maar eigenlijk zijn wij niet zo gelovig.

Als we uitgekeken zijn, kunnen we het niet laten. We rijden op onze brommer door de hoofdingang naar buiten, en zwaaien nog even heel uitgebreid naar meneer Ordemans. Ja, want Hollanders op de tabberd zitten, dat kun je zomaar niet maken! You don't mess around with the Dutch!

Onderweg komen we nog een bizar schouwspel tegen. Hele geiten die dood, gevild, opgezet  en wel op kraampjes liggen. Wij vragen ons af wat daar nou in godsvredesnaam weer de bedoeling van is. Totdat we op een affiche het antwoord zien.

En verder gaat de tocht. Ook deze keer raken we weer hopeloos verdwaald bij gebrek aan deugdelijke kaarten. En juist op het moment dat we onze handen ten hemel willen heffen omdat we er  -  zelfs via de Navigator app  -  niet meer uitkomen, en geen flauw benul meer hebben waar we in het landschap zijn terecht gekomen, geeft een bordje aan dat we ons slechts vier kilometer van ons eigen dorp bevinden. Kijk, dat is nou weer eens een onverwachte meevaller. Pfffff.

Wij besluiten om nu maar in de buurt van onze homestay te blijven, en beproeven ons geluk eerst bij de Bich Dong Pagoda. Deze tempel is uitgehouwen in de rotsen, en vereist het nodige klimwerk om die in al zijn glorie te kunnen bewonderen.

En daarna is er nog net tijd voor een bezoek aan de Bird Valley. Een heerlijk wandelpark. Voor de Apeldoorners onder mijn volgers: Het lijkt wat op "Berg en Bos". Dezelfde vijver en glooiende wandelpaden. Alleen hier is het allemaal wat groter.

Mooie flora en fauna ook.

Kortom, we hebben hier in Tam Coc een verblijf dat het predikaat hoogtepunt van de reis tot nu toe absoluut verdient.