Geysers de Tatia, Valle de la Luna en de Valle de la Muerte

NB: Er zijn nog wat foto's toegevoegd aan de posting van gisteren.

Als we ’s avonds thuiskomen van de tocht naar de Salar de Atacama, weten we dat de avond kort zal zijn. De volgende dag wachten in de vroege morgenstond de Geysers del Tatio. Daar gaan we tussen 64 borrelende geijsers doorwandelen, die omringd worden door rokende vulkanen. Dat moet uiterst spectaculair zijn.

Om dat fenomeen goed te kunnen bewonderen, moeten we er kennelijk vroeg bij zijn. Daarom worden we om half vijf a.m. al opgehaald bij ons hotel. En moeten we dus om 4 uur uit de veren.

Daar ben ik niet dolenthousiast over. Ik hecht  -  als de omstandigheden dat tenminste toelaten  -  aan mijn zeven uurtjes slaap. En omdat ik toch een stripje melatonine bij me heb  -  inslaappillen waar ik drie uur van onder zeil raak  -  besluit ik om om 9 uur met zo’n pilletje achter de kiezen mijn bed op te zoeken.

Negen plus drie is twaalf, en dan neemt de biologische klok het vast wel over tot 04.00 uur. En als dan de wekker gaat, heb ik mooi zeven uren mijn snaveltje dicht en mijn oogjes toe gehad. Dacht ik nog. Maar niks is zo weerbarstig als de Zuid-Amerikaanse realiteit.

Om 10 uur wordt er stevig driemaal op onze deur geklopt. We zitten ogenblikkelijk  -  maar volkomen verdwaasd  -  rechtop in bed. “Quien es?”  Geen antwoord. Maar even later weer drie klopjes. Tja, het voelt niet als een overval. Toch maar even de deur open maken.

Het blijkt Gustavo, de huismeester. Na zich uitgebreid verontschuldigd te hebben, meldt hij dat er bericht is van het reisburootje. Van overheidswege zijn morgen de toegangen naar de geijsers gesloten. De tocht is dus gecanceld.

Shit, daar gaan de borrelende geijsers en de rokende vulkanen de mist in. En ga ik met de melatonine in mijn lijf een hele lange nacht tegemoet. En inderdaad, we worden de volgende ochtend om 09.00 uur wakker. Uiterst uitgerust. Dat wel! Nou ja, geen geijsers. Jammer dan. Er valt toch niets aan te doen.

Als je de foto's wil zien van wat wij  -  en dus ook jij  -  gemist hebben, vul dan bij Google in "geysers de san pedro de atacama". En klik op "afbeeldingen". Werkelijk spectaculair!

Na het ontbijt gaan we op onderzoek uit. In het dorp gonst het van de geruchten, maar niemand weet iets zeker. Op de betreffende website staat als verklaring dat het gebied is gesloten vanwege periodiek onderhoud. Maar dat gelooft niemand. Want daartoe besluit je niet om zeven uur ’s avonds van de dag ervoor.

Een tweede hypothese die de ronde doet, is dat de Inspectie van het Ministerie van Werkgelegenheid de zaak heeft gesloten omdat er systematische onregelmatigheden zijn geconstateerd bij de werkomstandigheden. Onduidelijk blijft of het in dat geval over corruptie of om uitbuiting gaat. Maar in ieder geval blijft de zaak zeker zeven dagen gesloten.

Omdat wij de volgende dag al een bus naar onze volgende reisstop hebben gereserveerd en betaald, zullen wij dus ook niet kunnen worden omgeboekt. Dus definitief geen geijsers. Toch echt jammer! We krijgen wel keurig netjes  -  zonder dat we er om moeten vragen  -  80% van ons geld terug. Dat staat zo in de kleine lettertjes. Zucht …….

Van de weeromstuit gaan we weer terug naar het hotel om een kop koffie te drinken. Daar raken we in gesprek met een aardig Argentijns stel dat we de afgelopen dagen al een paar keer zijn tegen gekomen. En dat wordt dan weer zo’n gesprek zoals je ze af en toe op reis treft: Wildvreemde mensen waarmee plotseling een diepgaande klik ontstaat, en de tijd even geen rol meer speelt. Het ene kopje koffie worden er drie, en vervolgens vergeten we de lunch.

Het betreft in dit geval Guillermo en Naty. Jonge mensen die de wereld rond trekken in hun omgebouwde militaire vrachtauto. Hoe lang? Weten ze zelf niet. Zolang als dat lukt. Ze zijn “pas” negen maanden onderweg. 

We vragen hoe ze in hun levensonderhoud voorzien. Hij blijkt glas-in-lood-kunstenaar en zij heeft Marketing en Kunstacademie gedaan. Hij maakt dus Glas in Lood-ramen of Tiffany-lampen die zij eerst ontwerpt en daarna aan de man brengt. En zo zijn ze ook in ons hotel aan het werk om daar een paar lampen voor te maken in ruil voor kost en inwoning. Of misschien ook nog wel een zakcentje. 

Wij vinden het maar lef hebben om zo in de wereld te staan. Enerzijds boeit ons dat geweldig, want de mensen voelen aan als vrijdenkers en vrijlevers. En anderzijds bouw je tegelijk niks op, zodat bij ons het vage gevoel rijst, dat je op die manier jezelf later nog wel eens tegen gaat komen. De tijd zal het hen leren. 

Als zij ons vertellen dat het hun vurige wens is om ook naar Europa te komen, melden wij dat ze gerust een tijdje bij ons kunnen komen logeren. Dus mocht er in onze vriendenkring iemand zijn die t.z.t een glas in lood raam op maat wil laten maken ………

Door het diepgaande gesprek vergeten we bijna helemaal dat we voor ’s middags ook nog een tour hebben geboekt. Een half uur voor het begin dringt dat bezef alsnog door, springen we overeind, proppen gauw nog wat lunch achterover en sprinten we  -  voor zover de hoogte dat toelaat  -  naar het reisburootje.

Op het programma staat een trip naar de Valle de la Luna (maanvallei) en de Valle de la Muerte (vallei des doods). Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat we niet precies weten wat dat gaat behelzen. Maar het zit nou eenmaal in het pakket. Dus we gaan het wel zien.

De bustocht is kort. De maanvallei blijkt om de hoek van ons dorp San Pedro de Atacama te liggen. Maar het is wel weer heel bijzonder. Je vraagt je af hoe de natuur het over de loop van miljoenen jaren voor elkaar heeft gekregen om op aarde een landschap te creëren dat daadwerkelijk alles weg heeft van een maanlandschap. Ongetwijfeld is David Bowie hier geweest voor hij zijn fameuze "Ground Control to Mayor Tom" componeerde. Maar oordeel zelf. 

Als toetje gaan we ook nog naar de Vallei des Doods. Wij kunnen ons voorstellen dat wanneer je hier de weg kwijtraakt, Magere Hein niet ver weg is. Maar gelukkig zijn wij hier met een autobus en een gids.

Als de tijd bijna om is, worden we geconfronteerd met een jong stel dat midden voor het schitterende uitzicht een soort acrobatische toer uithaalt. En dat wordt vervolgens door metgezellen van hen op de foto gezet. 

Okay, ik geef het toe: Er is ook de keus om me er niet mee te bemoeien. Maar dat lukt me niet zo gemakkelijk. Ik wil graag het naadje van de kous weten. En ik vraag hen daarom naar het waarom van deze actie. Ik vermoed een reclamecampagne voor het een of ander. Maar nee.

Hun antwoord is voor mij verbluffend. “Vroeger maakte men alleen maar een foto van iets. Zo saai! Toen kwam de tijd van de V-tekens, vooral achter iemands hoofd. Niet leuk! Vervolgens kwamen de sprongen in de lucht en het gekke bekken trekken. Zo passé! En wij proberen nu een nieuwe trend te zetten door op elke plaats waar iets te fotograferen valt, deze acrobatische truc neer te zetten en te fotograferen.”

“Dus op elke plek waar iets moois te zien is, fotograferen jullie deze pose?”, wil ik nog even zeker weten. “Ja”, is het eenvoudige antwoord.

“Weten jullie wat de volgende fase na die van jullie wordt?” Nou, dat willen ze wel even van mij horen. “Dat er alleen maar iets gefotografeerd wordt omdat het mooi is van zichzelf”. Totale verbijstering slaat toe. Voor hen kom ik ongetwijfeld van Jupiter.

Ik voel spontaan de neiging opkomen om bretels te gaan kopen. Mijn broek zakt af. Word ik te oud om deze jeugd te (willen) begrijpen? Ongetwijfeld. En moeten deze jongeren nog veel leren en een lading levenservaring opdoen voordat ze tot de jaren van het verstand zijn gekomen? Zeer zeker!

En hiermee sluiten we een eerste korte bezoek aan Chili af. Er zullen er deze reis nog meerdere volgen. Maar morgen wacht eerst de eerste kennismaking met “Don’t cry for me” Argentina.