Salar de Atacama

Vandaag gaan we naar de Salar de Atacama. Een salar is een bekken waar het smeltwater van de bergtoppen in terecht komt. Omdat het bekken helemaal omgeven is door bergen, kan het water niet wegstromen via een rivier. In plaats daarvan verdampt het voor 96%, waarbij het zout achterlaat. Op die manier ontstaan er een zoutvlakte.  Het restwater vormt bergmeren. Aan de rand daarvan zie je de witte zoutranden. 

Op de voorhand  belooft deze dag qua natuurschoon een van de mooiste dagen van onze reis te worden. 

j

’s Morgens om 7 uur worden we met een bus opgehaald bij ons hotel. De zon is nog niet op, dus de temperatuur is rond de 0 graden. In de bergen kan het hier in de winter ’s nachts gemakkelijk min 30 worden, dus zijn we blij dat de tocht niet eerder begint. 

We rijden eerst door een berglandschap dat voornamelijk bestaat uit vulkanen. We komen vlak langs de hoogste die ruim 6200 meter hoog is.

Er zijn in Chili nog ongeveer 80 werkende vulkanen, waarvan ongeveer 20 in dit gebied. Gemiddeld eenmaal per twee jaar is er wel een die echt uitbarst. Maar er zijn er ook  -  we zien er één  -  die constant roken.

De gids vertelt ons dat er in het gebied boven de 4000 meter geen vegetatie meer kan groeien. Alleen een wat dor uitziend gras overleeft het hier.

Dat is het voedsel voor de lama’s, alpaca en vicuña’s die hier dan ook hun natuurlijke habitat hebben.

Verder zien we hier  -  zij het op afstand  -  flamengo’s in hun natuurlijke omgeving. Die eten amoebeachtige beestjes die zich in groten getale in het aanwezige water van de bergmeren bevinden. Dus die voelen zich hier ook senang.  Van de soms verschrikkelijk lage temperaturen en de harde bergwind hebben ze kennelijk geen last.

Het samenspel van al deze natuurlijke elementen levert de meest prachtige plaatjes op. Hier schieten woorden werkelijk tekort. De foto’s moeten de communicatie maar overnemen. Jammer genoeg lukt het nooit 100 procent om alle pracht in een lens te vangen, en al zeker niet met onze telefooncamera's. Toch hoop ik dat er genoeg schoonheid overblijft om iedereen mee te kunnen laten genieten.

Wij genieten intens. Zo'n ervaring is een "once in a life time experiënce". 

Ook komen we in het landschap een Pachamama tegen. Dat is een torentje van platte stenen die de autochtone bevolking soms bouwt al eerbetoon aan Moeder Aarde.

Op de terugweg eten we onderweg nog even met de hele reisgroep. 

En krijgen we deze gifgroene drank voorgezet. Alsof de Stiefmoeder van Sneeuwwitje het persoonlijk heeft gebrouwen. Wie durft?

Uiteindelijk zijn we om half zeven 's avonds weer "thuis". Moe maar voldaan. Nog even wat eten en dan snel naar bed. Want morgen komt er weer zo'n dag en daarvoor moeten we extra vroeg op.