Is Estland meer dan Talinn?

Nu we de noordelijke landen hebben verlaten, richt onze focus zich op de Baltische staten. Estland met als hoofdstad Talinn, Letland met als capitool Riga, en Litouwen met Vilnius.

Enerzijds wordt dit natuurlijk een hele overgang. Van het welvarende, rijke en dure Scandinavië naar de drie voormalige Sovjet-republieken die pas sinds 1991 weer op eigen benen staan. Dus verwachten wij dat er nog wel iets van de vroegere Russische sferen merkbaar zal zijn.

Anderzijds horen we niets dan lovende zaken over de drie hoofdsteden. En wij zijn benieuwd hoe het een en ander zich met elkaar rijmt. We gaan het zien en willen het allemaal meemaken.

Vanaf de Ferry die ons van Helsinki overzet naar Talinn  -  een tocht van twee uur  -  kijken we nog eenmaal om naar de Finse kust

en vooruit naar wat komen gaat.

We hebben in Scandinavië een mooie tijd gehad. Prachtige stadjes en schitterende natuur gezien. Veel geluk gehad met het weer, want koud hebben we het niet gehad, en regen hebben we ook maar zeer beperkt getroffen. Maar goed, dat ligt nu achter ons. We gaan nu vooruit kijken. Nieuwe fase, nieuwe kansen.

Nou ja, dat is te zeggen, ik heb nu toch ook nog wel wat gevoelens en gedachten uit het verleden in mijn hoofd. Ik heb even voorzichtig naar de naam van onze Ferry gekeken. Die heet gelukkig geen Estonia. Want dit was een aantal jaren terug wel de vaarroute waarbij de bemanning van de Estonia vergat om de oprijdluiken van de boot te sluiten. Waardoor de boot na het vertrek meteen volliep en tenonder ging.

Maar goed, het is onze tijd nog niet. En ook deze keer gaat alles goed. Althans, wel valt ons op dat er minder zitplaatsen aan boord aanwezig zijn dan dat er personen op het schip zijn genomen. Met als gevolg dat je overal op het schip mensen zich ziet neervleien op de zachte vloerbedekking. Dus niet echt een probleem. Maar wel eigenaardig dat dat niet beter is geregeld.

Aangekomen in Talinn gaan we eerst op zoek naar onze camping. Naar goed gebruik zoeken we op basis van de plaatjes op internet een camping die in de natuur ligt, dus doorgaans op enige afstand van de stad. Dat geldt ook voor deze keer. De afstand tot het centrum van Talinn bedraagt 15 kilometer. Maar dan zitten we ook perfect in het groen.

Toch voelt er iets vreemds aan deze camping. Hij wordt gerund door moeder en zoon. Moeder is niet meer de jongste. En zoonlief is wat stug en lijkt liever lui dan moe. En heeft bovendien waarschijnlijk twee linkse handen, want er is wel het een en ander aan achterstallig onderhoud.

Wij houden het er op dat het gebeuren hier is opgezet door een handige en gemotiveerde vader, maar dat die inmiddels uit beeld is. Waardoor moeder en zoon met de moed der wanhoop proberen de zaak draaiende en hun hoofd boven water te houden. Toch hangt er een vreemd sfeertje, hetgeen bij ons Sherloc Holmes-neigingen wakker maakt.

De camping is behoorlijk groot en heeft een uitgebreide grasvlakte. Iedereen heeft er meer dan genoeg ruimte. Midden er op is een grote vijver. Her en der op het terrein staan wat washokjes. Sommige met alleen één douche en met een vreemd versiersel.

Andere met alleen twee toiletten. Sommige gewoon op slot. Buiten bedrijf. Een barretje dat niet meer in gebruik is. Een Biergarten waarin de stoelen overhoop liggen. Een soort standbeeld ven een hamer en sikkel.

In eerste instantie kunnen we er geen gehakt van maken. Totdat we bij weer een ander, wat luxieus uitziend chaletje naar binnen gaan en daar alleen een douche aantreffen met een jetstream. Alleen doet die het niet. 

Als we alle knopjes proberen komt er geen water. Maar wél schalt er plotseling discomuziek. Eh ja. Eindelijk valt het kwartje. Dit is duidelijk niet voor de lering geweest. Maar wel voor het vermaak. En als we in de kamer naast de receptie ook nog dit beeld aantreffen,

en elders op het terrein deze beeltenis voor een fotoshoot, 

dan zijn onze conclusies wel duidelijk en houden we verder maar op met Sherloc Holmes spelen. Toen pa nog aanwezig was, is dit een sexclub geweest, Moeder en zoon hebben dat niet draaiend gehouden en hebben van de nood een deugd gemaakt door er een camping van te maken. Nou ja, ons een biet. Onze plek is ruim, en het gras is groen. Alleen het sanitair laat zwaar te wensen over.

De volgende dag is Talinn aan de beurt. Wij gaan er met onze auto naar toe. De parkeergarage in het centrum blijkt gebouwd tussen de oude fundamenten van de vroegere stadsmuur. Voer voor archeologen.

Talinn blijkt een prachtige stad.

Alles ademt hier historie.

Sommige restaurants en bakkerijen spelen hier op in door het personeel in Middeleeuwse kledij te laten lopen, hetgeen het effect alleen nog maar versterkt.

Wij vinden het centrum in ieder geval geweldig, en nemen het bijna ademloos in ons op. De stad voelt heel relaxed, gezellig en in balans. Het heden in perfecte harmonie met het historische verleden. Ik zou hier zo kunnen wonen.

Humor hebben ze hier ook, getuige dit opschrift in een winkeletalage.

Plus nog een paar andere wijsheden.

Okay, dan doen wij ook mee. Even de laatste mode aan hoofddeksels uitproberen.

En Dorine vindt hier zowaar een evenbeeld.

Talinn moet je absoluut gezien hebben voordat je sterft. Geen smoezen! En als Riga en Vilnius van hetzelfde kaliber zijn  -  zoals vaak wordt beweerd  -  dan hebben we nog iets voor de boeg.

Ook hebben ze hier in Talinn een groot standbeeld geplaatst dat uiting geeft aan hun blijdschap over dat ze lid zijn van de Europese Gemeenschap.

Dat is natuurlijk ook niet toevallig als je een tijd onder de Sovjetknoet hebt gezeten. En dat laatste steken ze ook niet onder stoelen of banken.

Toevallig is er op dit moment een expositie gaande over Klimt, van Gogh, en Monet. Nou ja, expositie, er worden  -  begeleid door de tonen van prachtige klassieke muziek  -  in 360 graden-vorm schilderijen van deze drie meesters vertoond. En het speciale er aan is dat ze er subtiele natuurlijke bewegingen in hebben aangebracht.

Dus de kraaien wieken met hun vleugels, de schepen deinen op de golven, en de bloemen wiegen in de wind. De expressie van de getoonde schilderijen komt daardoor veel sterker binnen. En omdat de beelden helemaal rondom je geprojecteerd zijn, wordt het allemaal nog veel heftiger. Een schitterende ervaring!

De volgende dag hebben we ingepland als rustdag. Kneuteren op de camping. Maar het probleem is hier dat het  -  evenals in de rest van Europa  -  snikheet is. Dus in de tent is het niet uit te houden. Maar buiten de tent heersen bij deze temperaturen de insecten. Aardige libelles

maar met name ook vervelende stekers. En die lusten mij nog meer dan Dorine. Ik word er gillend gek van.

Kortom, we besluiten om de tent af te breken en ons geluk elders te gaan beproeven. De hitte zal niet anders worden, maar misschien zijn er op een nieuwe plek minder van die insectueuze aanvalsmoordenaars. Ons reisdoel wordt het stadje Pärnu. Dit staat qua toerisme op de tweede of derde plaats van Estland.

Het is volgens de beschrijvingen een soort Talinn in het klein. En wij zijn benieuwd of er naast de hoofdstad ook in de rest van het land bezienswaardigheden te bewonderen zijn. Want net zoals Nederland veel meer te bieden heeft dan alleen Amsterdam   -  hoewel je dat aan de toeristenstromen niet zou zeggen, en volgens de meeste Amsterdammers trouwens ook niet  -  zo zal Estland toch ook wel meer kunnen laten zien dan alleen Talinn? We gaan het zien.

Op de nieuwe camping aangekomen moeten we concluderen dat we er niet erg op vooruit zijn gegaan. Een groot grasland, een verzengende hitte, en een keur aan uitgelezen muskieten. En dus ook hetzelfde dilemma. In de tent roosteren of buiten de tent opgegeten worden? Alleen het sanitair is in geweldige staat en dus een grote verbetering.

Wij besluiten om een ritje met de auto in de omgeving te maken met de airco aan. We kopen een grote ijs en gaan rijden. Zo komen we het warmste gedeelte van de avond door.

De volgende ochtend blijken de insecten een rustpauze ingelast te hebben. Dus besluiten we nu dan toch tot onze rustdag en kunnen we even in de frisse lucht buiten zitten. Heerlijk! Dan verschijnt er uit het niets plotseling een Oma Buss op het terrein.

We zijn benieuwd wat daar nu weer uit komt rollen. Nou, zo'n veertig vrouwen. En één man! Maar de dames zijn geen oma's. Meer ongeveer veertigjarige moeders die kennelijk een dagje uit zijn. Ik schat in zoiets als de Katholieke Plattelandsvrouwen Vereniging. 

Tot onze verbazing gaan ze allemaal spelletjes doen die mij sterk aan mijn kleuterschooltijd doen herinneren. En plotseling speelt er weer het liedje door mijn hoofd van mijn allereerste schooldag: 

Twee aan twee, twee aan twee,

Zo gaan wij met de zuster mee. (Tja, katholiek, hè)

Zij aan zij, zij aan zij,

Netjes in de rij.

Doe je handjes nu omhoog.

Maak een mooie ereboog.

Vlug erdoor, vlug erdoor.

Wie achter staat komt voor.

En dat gebeurde dan met uitvoering van de bezongen bewegingen. Nou, de dames van de KPV deden soortgelijke zaken. Geen zakdoekje leggen. Maar wel twee aan twee elkaar bij de arm pakken, en dan moet een van de twee zijn ogen dicht doen en zich door de ander laten leiden door de ruimte. Dat soort spelletjes. Zal wel iets van Mindfulness zijn, of zo .....

Nou, van mij mogen ze. Het ziet er vermakelijk uit, en ze hebben er kennelijk plezier in. En daar gaat het toch maar om. Ik vraag me trouwens wel af wat die ene man bezielt om zich hierbij aan te sluiten. En hoe hij zich nou voelt als hij met gesloten ogen aan de hand van een van de aanwezige vrouwen over het grasveld wordt geloodst. Ik zie het mezelf in ieder geval niet doen. Maar misschien zegt dat wel meer over mij als over hem .....

's Avonds genieten we van een prachtige zonsondergang aan het water.

Plotseling realiseren we ons dat de zon nu weer echt onder de horizon verdwijnt. Dus de periode van de zomerse nachteloze dagen is nu weer definitief voorbij. Beetje weemoed. Of is het romantiek? Ach, na alle einde komt er weer een nieuw begin .....

Okay, dan de volgende morgen maar het bezoek aan Pärnu. Nou, dat valt zwaar tegen. Natuurlijk zijn er een paar mooie huizen.

Maar de algemene staat van onderhoud laat behoorlijk te wensen over. Veel gebouwen kunnen tenminste wel een likje verf gebruiken.

De laatste mode dateert hier van ongeveer 1957.

De taal is doorgaans niet te begrijpen, maar soms toch een beetje.

De grootste plaatselijke kerk staat net ingepakt in een houten framewerk. Die gaat boffen.

Maar misschien is er sinds 1991 nog niet genoeg geld verdiend om hier in het dorp voor de volledige restauratie voldoende financiën vrij te maken. Dan hoop ik voor de Pärnunaren dat dit binnenkort wel gaat gebeuren. Want op deze manier ga je geen toeristen trekken.

Er zit natuurlijk ook nog een vicieuze cirkel in. Als je de zaak niet opknapt, komen er geen toeristen. Als er geen toeristen verschijnen, wordt er niet het geld verdiend dat nodig is om te investeren, zodat je de zaak kunt opknappen. Moeilijk, hoor.

Verder zijn de mensen hier een beetje stuurs. Wat zeg ik? Een beetje veel stuurs! We krijgen niet het gevoel erg welkom te zijn. Dat was vroeger in de Oostbloklanden nog veel erger. Waarschijnlijk het gevolg van jarenlange communistische indoctrinatie. Want in dat systeem is de klant nu eenmaal geen koning.

Dus wat ons betreft kun je als toerist in Estand je prima beperken tot Talinn. Maar daar zit je dan ook helemaal goed.