Cuzco

Als er één stad in Peru is die zindert, dan is het Cuzco. Zonder enige twijfel de hoofdstad van archeologisch Zuid-Amerika. De stad waar koloniale gebouwen, kerken en kathedralen, en oudheidkundige vondsten samensmelten tot een geheel in een sfeer die velen enorm tot de verbeelding spreekt. Ons  in ieder geval ook.

Met het Plaza de Armas als zijn kloppend hart.

En dan ook nog eens Machu Pichu en La Valle Sagrada (de heilige vallei) in de achtertuin. Je moet er geweest zijn om de sfeer van deze stad op zijn waarde te kunnen schatten.

Natuurlijk wordt de stad ook een beetje het slachtoffer van zijn eigen succes. Drommen toeristen weten deze plek te vinden, met als gevolg een wildgroei aan hotels, hostels en restaurantjes. En de prijzen gaan uiteraard omhoog. Toch slagen de Cuzcenyos er wonderbaarlijk goed in om de stad zijn eigen oorspronkelijke sfeer te laten behouden. Veel toeristen betekent ook veel geld in het laadje, en het centrum ligt er dan ook goed onderhouden bij, zonder dat er is ingeboet op de historische kwaliteiten.

Ook in Cuzco hebben we onze agentes om alles in goede banen te leiden. Vergeleken met de rest van het land zijn ze hier echter slecht af: Ze hebben geen motor.

Wij vallen ook hier weer precies met onze neus in de Peruaanse boter. Onze dag van aankomst valt samen met de laatste dag van de viering van de Fiestas Patrias. Optochten, muziek, klederdrachten en vuurwerk zijn de ingrediënten van dit feest, waarvan de bedoeling is dat de Peruanen weer iets trotser worden op hun vaderland.

Wij zijn hier niet heen gekomen om alle toeristische attracties nog eens te gaan bewonderen. Die hebben we in het verleden uitgebreid gezien. En als je Machu Pichu wilt bekijken, ben je tegenwoordig met de verplichte toeristentrein en de entree al zo'n 100 euro per persoon kwijt. En dan moet je ook nog lang van tevoren reserveren, want last minute bookingen zijn er niet meer bij. Ik ken Machu Pichu nog uit de tijd dat het bezoek gratis was. Maar ja, de Peruanen leren ook bij.

Wij zijn hier vooral om met enige weemoed deze bijzondere sfeer van hier voor een laatste keer in ons leven mee te maken. We hebben er drie dagen voor uitgetrokken. Drie dagen van zalig planloos sfeer snuiven. En dat gaat ons prima af. 

Ook qua eten en drinken hebben we het prima naar ons zin. Dorine geniet vooral van de geweldig grote glazen gevuld met fruitsap, en ik kan onmogelijk afblijven van die overheerlijke gevulde avocado's. Ook Ceviche, in citroen gemarineerde stukjes forel met ui, mais en zoete aardappel, valt bij ons zeer in de smaak.

De grootste lekkernij in Peru is Cuy. Oftewel gebakken marmot. De Peruanen zijn er dol op. Maar wij kunnen er niet tegen dat die beestjes compleet met kop, poten en dichtgeschroeide oogjes op je bord worden geserveerd. Aan het schijnbaar heerlijke vlees komen wij niet eens toe.

We hadden ons voorgenomen om hier niks te gaan kopen. Onze rugzakken zitten al compleet vol. Maar bij de aanblik van al dat kleurrijke moois kunnen we het toch niet laten. En we kopen een weekendtas, twee kussenovertrekken, een beeldje, en een poncho. 

Die poncho leverde weer een aparte situatie op. In het winkeltje zat een Cholita. Zeg maar, een Peruaans klederdrachtvrouwtje. Minstens van mijn leeftijd. Dus heel oud. Toen we na enig onderhandelen  -  we weten inmiddels dat er op de prijzen hier een onderhandelingsmarge zit van zo''n 15%  -  uit waren gekomen op een bedrag van 100 soles, en ik contant betaalde met een flap van dat bedrag, wist ze van blijdschap niet wat ze moest doen. Ik werd besprongen en gezoend met een hartstocht die je maar zelden in je leven tegenkomt. En vervolgens kreeg Dorine ook nog zo'n beurt.

Alle aankopen gaan in de weekendtas. Die is nu pas half vol, dus nu kunnen we nu in de andere landen waar we komen ook nog wat aanschaffen. Het nadeel is natuurlijk dat we nu de rest van onze reis een tas extra mee moeten sjouwen, maar dat is dan maar zo.

We brengen ook een bezoek aan een straatkinderenproject dat is opgezet door een Hollandse vrouw, Jolanda.

Ze heeft hier (al zo'n 20 jaar geleden) twee hotelletjes opgezet. En de winst daarvan wordt geïnvesteerd in hulp aan straatkinderen. Die krijgen hier te eten en scholing. Interessant om te zien hoe commercie omgezet wordt in caritas.

Een stuk van onze tijd besteden we aan het bewandelen van de straatjes die in een ruime cirkel rondom de Plaza de Armas liggen. Weg van alle toeristische drukte. Gewoon de sfeer snuiven van hoe Cuzco vroeger geweest moet zijn toen Machu Pichu nog niet was ontdekt. Weldadig.

Met enige weemoed en melancholie sluiten we ons bezoek aan deze prachtige en indrukwekkende stad af. Arequipa roept.