Arequipa

Omdat de reis van Cuzco naar Arequipa 10 uur in beslag neemt, en wij eigenlijk geen zin hebben om nog eens al die tijd  naar Andes-landschappen te kijken, besluiten we de nachtbus te nemen. Die vertrekt om 22.00 uur ’s avonds en komt ’s morgens om 08.00 uur aan op de plaats van bestemming. 

De nachtbussen zijn uiterst comfortabel. Uiteraard is er een toilet aan boord. De stoelen zijn meer dan riant en zijn bijna helemaal horizontaal te stellen. Je krijgt een kussentje en een deken, en zo is het nog net geen bed. Natuurlijk slaap je niet zo goed, maar daar valt mee te leven. En dat voor een prijs van 15 euro p.p. 

Het vertrekpunt is het busstation. Kennelijk vertrekken er ’s avonds veel bussen, want het is een enorme drukte. Je moet je door de mensenmassa heen wringen om te komen waar je zijn wil. En tot ons genoegen krijgen wij op onze trip ook weer een azafata  -  “stewardess”  -  mee aan boord.

Voordat we de bus in kunnen stappen, krijgen we eerst weer te maken met een andere rariteit.  We worden één voor één gefilmd, er wordt van iedereen een foto gemaakt, en we moeten een vingerafdruk leveren. Big Brother ....  En hoezo, privacy wetgeving? Nou ja, wij hebben niets op onze kerfstok. Dus het zal allemaal wel ........

En zo komen we dus ’s morgens om 8 uur in Arequipa aan, zonder wat zinnigs over de Andes hier te kunnen vertellen.

Arequipa is om meerdere redenen een bijzondere stad.  Omdat het omgeven is door vulkanen, is het centrum van de de stad voornamelijk opgebouwd uit vulkanische tufsteen. Omdat dat wit van kleur is, wordt Arequipa ook wel de witte stad genoemd. Zoiets als Thorn, maar dan in het groot.

 Overal waar je kijkt, zie je wel een vulkaantop, waarvan Misty de beroemdste is. De meeste toppen zijn bedekt met sneeuw. Maar het klimaat in de stad is weldadig.

De stad kent een genoeglijk Plaza de Armas, met aan meerdere kanten galerijen. De koloniale sfeer is ook hier ruimschoots aanwezig. 

Omdat we om 08.00 uur nog niet onze kamer in het hotel kunnen betrekken, laten we onze rugzakken daar achter en gaan we op de eerste verdieping van een van de galerijen van een lekker ontbijtje genieten.

Omdat Montezuma inmiddels aangeeft dat hij not amused is dat ik binnenkort Peru ga verlaten, houd ik toch een beetje mijn hart vast hoe dit gaat vallen. En jawel, het valt volkomen verkeerd, hetgeen voor twee dagen leidt tot een dieet van lauwe cola, droge biscuitjes en bouillon. Met dat offer lijkt hij voldoende tevreden gesteld.

Als we vanaf het balkon in alle rust de sfeer van Arequipa weer in ons opnemen, zien we ook weer allerhande rariteiten. Zo is er vandaag de officiële opening van het Arequipa festival waaraan het leger natuurlijk niet mag ontbreken. Daarom komen er af en toe groepjes militairen langs met hun geweren, die later aan een soort parade mee gaan doen. Maar zo zijn er om dezelfde reden ook groepen soldaten die een muziekkorps vormen. En soms mengen die groepen zich. Zodat je achtereenvolgens om de hoek ziet komen een militair met een tuba, een geweer, een trombone, een geweer, een trompet, een geweer, en ga zo maar door. Alsof de mitrailleurs een onderdeel van de muziek vormen .......

Een van de toeristische hoogtepunten in Arequipa is het Monasterio de Santa Catalina. Dit enorme klooster dateert van 1579. Er leefden ooit 450 nonnen, volkomen afgesloten van de buitenwereld. Als je er eenmaal in ging, kwam je er ook nooit meer uit. De inwoners van Arequipa hadden al die tijd geen idee wat er zich binnen de muren afspeelde. 

Er zijn nog maar een handjevol nonnen over, zodat een groot gedeelte van het complex veranderd kon worden in een museum. In 1970 gingen daarvan de deuren open. Maar het gedeelte aan de Noordzijde waar de huidige nonnen wonen, is nog steeds hermetisch afgesloten en taboe voor iedereen.

Het aparte van het gebouw is ondermeer de originele kleurstelling van het totale interieur. Alles is uitgevoerd in hardblauw en terracottabruin. Als je die combinatie eenmaal op je netvlies hebt gehad, blijft het je je hele leven bij. 

Ook de omgeving van het complex leent dankbaar deze kleuren en profiteert zo mee van de toeristische populariteit van het klooster.

Een deel van onze tijd hier in Arequipa hebben we besteed aan het bezoeken van het lokale weeshuis. Er wordt hiervoor in het centrum gecollecteerd, omdat men een nieuw gebouw aan het opzetten is. Het daarvoor benodigde geld is aanwezig, maar voor de spullen die daarin nodig zijn, zeg maar de bedjes, meubels, beddengoed etc. is nog geen budget. Reden voor ons om maar eens poolshoogte te gaan nemen.

Op straat houden we een taxi aan. De rit naar het opgegeven adres van het weeshuis neemt een half uur in beslag. Maar wie denkt dat we ons een half uur gaan vervelen, komt bedrogen uit.

De taxichauffeur doet dat baantje er bij, maar is van beroep eigenlijk leraar Qechoa. Dat is de oorspronkelijke taal van de Inca's die in Peru nog veel gesproken wordt,  met name op het platteland. En hij staat er op om ons gedurende de rit een eerste les in Qechoa te geven.

Ik haak na het eerste woord al af. Maar Dorine  -  die nu eenmaal veel affiniteit met talen heeft  -  besluit mee te doen. En zo leert ze dat ja ari betekent, en nee is manang. Verder kent ze even later ook de betekenis van woorden als huis, man, vrouw, mooi lelijk, blank, donker, oud, jong, vriend, broer, en "hoe gaat het met  je". En wordt er driftig gerepeteerd, zodat ze zich daadwerkelijk woorden weet te herinneren.

Vervolgens ligt de man helemaal in een deuk als Dorine naar buiten wijst en in Qechoa zegt "lelijke ouwe man", of "mooie blonde vrouw". Hij is trots op wat hij in één les met Dorine al heeft bereikt, zegt hij.

En zo komen wij met veel plezier bij het gebouw aan. Maar vervolgens blijkt dat het opgegeven adres de nieuwbouw betreft. Inderdaad, dit huis is bijna gereed en zal over ongeveer een maand worden geopend. Maar het oude huis waar de kinderen zijn, staat in het centrum van Arequipa.  Dus waar we net vandaan kwamen ..........

In de oudbouw treffen we Claudia en haar collega’s. Hardwerkende mensen met hun hart op de goede plaats, maar met een schrijnend tekort aan materialen. Ze werken voor weeskinderen van 1 tot 3 jaar. We besluiten ze te helpen en hier een gedeelte van de door vrienden, vriendinnen en familieleden toegezegde donaties te besteden. 

Het fijne is dat we geen geld afdragen, maar  -  met hulp van Claudia  -  zelf de aankopen doen van de spulletjes die ze nodig hebben, zodat we zeker weten dat er geen strijkstok is waaraan geld kan blijven hangen. Namens Claudia worden alle gulle gevers van harte bedankt!  En daar sluiten wij ons graag bij aan.

En zo nadert de tijd dat wij Peru gaan verlaten, want morgen wacht Chili. Het stemt ons melancholiek om afscheid van dit mooie land te nemen. Want het zal hoogstwaarschijnlijk de laatste keer in ons leven zijn dat we van dit bijzondere land met zijn vele lieve mensen hebben kunnen genieten. En we wensen het in stilte alle goeds.