Andahuaylas en overwegingen

Nadat we in Ayacucho om 11.00 hartelijk uitgeleide zijn gedaan door Eudes en Merida, begint de 7 uur durende trip naar Andahuaylas, een stadje dat eveneens midden in de Andes ligt. Het minibusje dat ons die kant opbrengt, heeft verschrikkelijke stoelen die je nergens lekker ondersteunen. Heerlijk voor je rug.

Onderweg wordt ons busje tot driemaal toe door de politie aangehouden. Dan komt er een agent de bus in en die vraagt van iedereen de identiteitspapieren. Dorine wil ook onze paspoorten tevoorschijn gaan halen, maar ik mompel haar toe: “We hebben hem niet verstaan. Wij zijn domme Hollanders.” Wetende waarom zij die “controles” uitvoeren, komt er toch iets rebels in mij omhoog, en wil ik naar vermogen dwars liggen.

Iedereen levert vervolgens een identiteitsbewijs in en wij doen dus niks. De agent neemt alle Peruaanse documenten in en verdwijnt. Vijf minuten later is hij weer terug. Ongetwijfeld tot zijn spijt is er niks onregelmatig te constateren en krijgt iedereen zijn papieren weer terug. Ons wordt niks gevraagd en ook geen strobreed in de weg gelegd. Misschien maar beter ook.

Wij komen om 18.00 uur met gebroken ruggen op de plaats van bestemming aan. Een korte verkenning wijst uit dat Andahuaylas niet het hoogtepunt van onze reis gaat worden. Van het Plaza de Armas valt niet veel te bakken.

En van de rest van het stadje eigenlijk ook niet.

Hoewel, er is een soort open lucht schaakclub. Alleen geen spelers. En de stukken moet je kennelijk zelf meenemen want die zijn er ook niet.

Gelukkig is er wel een gezellig huiskamercafeetje, D’Marce , waar we nog even wat eten.

En dan is er ons hotel. Die heeft een hoog beoordelingscijfer bij Tripadvisor, maar het waarom daarvan ontgaat ons. Tenzij vanwege het uitzicht vanuit onze kamer, waarover onze goede vriend en architect Wolter tot de conclusie komt dat daar niets aan mag veranderen omdat dat ongetwijfeld op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat.

De emoties van de vorige dag,  de weinige uren slaap, en de slechte stoelen van onderweg maken dat Dorine al om acht uur onder zeil is. Ik wil het verslag van de dag nog afmaken, en daarom houd ik het nog iets langer vol. Maar uiteindelijk is het vechten tegen de bierkaai en ga ook ik de lange nacht in, waarin we beiden slapen als een blok.

De volgende ochtend weten we allebei dat we vandaag weinig gaan ondernemen, en besluiten we deze dag te gaan gebruiken om onze ervaringen tot nu toe eens tegen het licht te houden. Uiteindelijk zijn we nu al bijna een maand onderweg. Daar beginnen we al ’s morgens in bed mee. Een prima plek om van gedachten te wisselen, trouwens.

Wat zijn onze conclusies? Veel van onze volgers hebben het over ons moorddadige tempo. Wij voelen dat niet meer zo. Wij hebben in het verleden al veel Peru-ervaring opgedaan, dus veel voelt voor ons bekend, waardoor er meer energie overblijft om de nieuwe aspecten te beleven. En hebben we dat gezien, dan reizen we door. Dat voelt heel vanzelfsprekend en voor ons dus niet als gehaast.

Opmerkelijk: We hebben in heel Peru nog geen mug gezien. En ook nog geen enkel geval van kleine criminaliteit meegemaakt. Wel veel aardige mensen ontmoet.

In het begin zaten we kort op het Europese nieuws. Nu steeds minder. Dat voelt als steeds verder weg. Nu volgen we alleen nog de hoofdzaken, zoals Turkije,  Syrië, Trump en Clinton. En Ajax natuurlijk.

Eigenlijk is de eerste maand een thuiswedstrijd geweest, waarop wij de kinderziektes van het reisgebeuren onder controle hebben gekregen. Pas als wij de grens met Chili over gaan steken  -  over een week  -  begint de echte uitdaging. Want dat land kennen we niet. Geen flauw idee. Chili gaat voor ons echt anders worden en een groot verschil maken.

Na een wat strubbelig begin zijn we meer in balans gekomen. Ook met elkaar. De vaste taken zijn natuurlijkerwijze en netjes verdeeld zodat we allebei doen waar we beter in zijn. Dorine doet alles wat reizen, verblijven, boeken, en tickets betreft. Ik doe de financiën en betalingen, en zorg dat er steeds voldoende pegels in de portemonnee zitten. 

Effecten die we merken: Het besef van tijd begint te vervagen. Dorine doet ergens op dat het vandaag vrijdag is, terwijl ik in de veronderstelling verkeer dat we op maandag leven. Het doet er niet meer zo toe. En de hoeveelste van de maand het is? Don’t ask me.

We leven steeds meer in het hier en nu. Gisteren was gisteren. En wat morgen komt, zien we dan wel weer. We maken ons ook steeds minder druk over zaken. Komt wat komt. Er is meer ruimte om op ons gevoel te leven en minder met ons verstand. We komen daardoor ook dichter bij onze sentimenten te staan, en zijn daarmee ook wat gevoeliger voor sferen geworden.

We bouwen in het dagritme ook steeds meer momenten van verstilling en overpeinzing in. En we trekken meer samen op dan thuis. We zijn wat meer echt samen. Er zijn natuurlijk ook minder externe zaken voorhanden die ons tot gescheiden optrekken nopen. Werk, koor, schaken …….

Dit lijkt me een goed moment om een misverstand uit de weg te ruimen. Uit alle reacties blijkt dat iedereen denkt dat het blog van mij is. Zefs blog. Voor ons is dat maar zeer ten dele waar. Okay, ik ben de schrijver. Degene die onze gedachten op  mijn eigen wijze onder woorden brengt. Maar zo ongeveer alles wat ik schrijf, is eerst door ons samen becommuniceerd, en ook samen van alle kanten belicht. Bij mij ligt vervolgens de dankbare taak om alles in woorden te mogen gieten. Maar voor ons blijft het blog daarmee nog steeds vooral van ons samen.

Nog een opmerkelijk aspect: We hebben het duidelijke gevoel dat er een paar goede geesten van onze voorouders met ons meereizen. Heel concreet: Dorines vader, mijn moeder, Dorines oma …….  Alsof ze fungeren als onze beschermengelen.

Meteen realiseren wij ons ook dat er nu familieleden, vrienden en vriendinnen zullen zijn die zoiets gaan denken als: “Mijn hemel, ze zijn pas een maand weg, en nu al bijna van het padje af. Waar moet dat naar toe?”  En om die gedachte moeten we vervolgens ook wel weer aardig lachen.

We hebben het gevoel dat wat wij allemaal meemaken, invloed heeft op hoe we zijn. En we vragen ons af of dat blijvend is. En gaan we dat vasthouden als we weer thuis zijn, of veren we dan automatisch terug naar onze vroegere gedragingen?

Zijn er zaken die we echt missen? Nou eigenlijk niet. In ieder geval nog niet de drop, de peperkoek en de  bruine boterham met kaas, haha. Als we toch iets moeten noemen, zijn het de sfeertjes waarin we met sommige mensen verkeren. En zelfs kleren missen we nauwelijks tot niet, ook al hebben we er maar heel weinig van bij ons. Kennelijk kun je  -  als het moet  -  met heel weinig toe.

We zijn pas een maand weg. Wat staat ons nog te wachten? We zijn heel benieuwd en worden steeds nieuwsgieriger.