Van Chachapoyas naar Tarapoto

Het volgende reisdoel na Chachapoyas is de plaats Tarapoto. Eigenlijk uitgekozen omdat het op de rand van de jungle ligt en wij op onze trip ook wel iets van de Peruaanse Selva mee willen maken. Dorine wil graag bijzondere vogels spotten.

De reis die daarvoor gemaakt moet worden, gaat met de bus, duurt 12 uur, en kost 55 soles. Zeg maar iets van 17 euro. En dat zou ons lot zijn geweest, ware het niet dat Dorine in een lokale krant oppakt dat er tussen de twee plaatsen een nieuwe vliegroute is geopend. 

En omdat de Peruaanse regering er belang in stelt dat die lijn een succes wordt, is er stevig voor in de subsidiebuidel getast, waardoor elk ticket tijdelijk maar 81 soles kost. Kijk, en dan duurt de overtocht maar een half uur. Dat schelen er 11 en een half. En maar 8 euro per persoon. Hoewel wij in principe met bussen willen reizen, vinden we dit aanbod te verleidelijk om te laten lopen en besluiten we om te gaan vliegen.

Als we bij de luchtvaartmaatschappij onze tickets willen kopen, blijkt dat de drie vluchten van de dag waarop we ons vertrek gepland hebben, al helemaal volgeboekt zijn. Een dag later zijn er op twee van de vluchten nog elk een plaats beschikbaar. Dus dat wordt gescheiden vliegen, een half uur na elkaar. Nou ja, okay. Kunnen we in ieder geval niet samen omkomen. Dus maar snel boeken, voordat ook een van die plaatsen is weggekocht.  

Op dat vliegtochtje verheugen we ons echt. Totdat we in de kleine lettertjes tegen komen dat we per persoon 10 kilo bagage mee mogen nemen. Want het vliegtuig is een 9-persoons Cessna waarin niet onbeperkt geladen kan worden.

Een weegproef in ons hotel wijst uit dat onze rugzakken plus handbagage ongeveer 16 kilo wegen. Wat is wijsheid? Eerst maar eens gaan praten met de luchtvaartmaatschappij. Tja, moeilijk, moeilijk. Kijk, tot 3 kilo overgewicht mogen we  -  weliswaar met bijbetaling  -  wel gaan. Maar meer absoluut niet. En wij kunnen van 16 kilo bagage waar we het een jaar mee moeten uitzingen, niet zomaar even drie kilo afhalen.

Hier blijkt een verschil in strategisch inzicht tussen Dorine en ik. Zij schat de kans dat het fout loopt, als zodanig klein in, dat ze het risico wel wil nemen, en dan ziet ze wel waar het schip strandt. 

Ik ben het met haar eens dat de mogelijkheid dat het fout gaat weliswaar niet groot is, maar ik wil wel weten hoe we de situatie aanpakken als een van ons beiden uiteindelijk wordt geweigerd. Gaat de ander dan wel vliegen? En hoe doen we dat dan als de een al in Tarapoto zit, en de ander nog in Chachapoyas? Want we hebben natuurlijk wel slapende honden wakker gemaakt. En als een Peruaan eenmaal nee heeft gezegd, kan het wel eens heel lastig worden om dat nog in een ja getransformeerd te krijgen.

Uiteindelijk besluiten we om in de eerste plaats alle zware spullen als jassen en stevige stappers aan te trekken. Dat scheelt al vast in het gewicht van de bagage. Ten tweede proberen we tegelijk naar de luchthaven te komen. In principe kan dat niet, omdat voor elke groep van 9 passagiers een speciaal taxivervoer wordt geregeld. En in de laatste plaats hebben we in een van onze handbagagezakken de wat minder urgente zaken verpakt die we in geval van nood achterlaten met het dringende verzoek om die met de bus na te sturen.

Op de luchthaven aangekomen blijken al onze hersenspinsels voor niets te zijn geweest. Onze bagage wordt weliswaar op de weegschaal gezet, maar zonder verder naar de uitslaande wijzer te kijken, wordt er op de officiële papieren 10 kilo ingevuld. Klaar. En reizen wij vervolgens met drie zware lagen kleren aan naar het Tarapoto van 30 graden ….

Om ons onbekende redenen hebben beide vliegtuigen vertraging. Officieel vanwege regenbuien in Tarapoto, maar daar blijkt achteraf niets van te kloppen. Daar heeft het al heel lang niet geregend. En plotseling verschijnt er een heel bataljon politieagenten die zich op allerlei strategische plekken opstellen. 

Ik besluit om maar eens poolshoogte te nemen en knoop een gesprek aan met een van de agenten. Hoewel dat wat stroef start, ontdooit hij vrij snel, en wordt hij wat meedeelzamer.  En dan komt de aap uit de mouw: De president van Peru vliegt vanuit Lima naar Chachapoyas en reist van daaruit naar Kuelap. Daar gaat hij de openingsplaquette onthullen van de Franse teleferique. Nou, daar had hij niet helemaal voor uit Lima hoeven komen. Dat hadden wij twee dagen geleden ook wel voor hem willen doen. Maar ja, dat vragen ze ons niet.

Om de tijd te doden, klets ik wat door met de agent. Hij leeft helemaal op als hij hoort dat ik uit Nederland kom. Zijn favoriete Europese land. Hij hoopt er ook ooit nog eens te kunnen gaan werken. En er zouden meer Nederlanders naar Chachapoyas moeten komen. Want die zijn zo lang dat ze dan hier geen antennes en zendmasten meer nodig hebben.

Ook vertelt hij hoe trots hij er op is dat hij met zijn 20 jaren bij de politie werkt, waardoor hij een vast salaris heeft, waarmee hij zijn zus kan onderhouden die nu psychologie studeert. Mentaliteit, normen, waarden ........

Uiteindelijk vertrekken onze vliegtuigjes met een uur vertraging 10 minuten na elkaar. Wel grappig om vanuit mijn vliegtuigje Dorine te zien vertrekken. We kunnen zelfs naar elkaar zwaaien. 

In het vliegtuigje zelf zitten we in vier rijtjes van twee zitplaatsen met een gangpaadje in het midden. En een stoel in de staart. De twee grootste en zwaarste mannen van het gezelschap (waaronder ik) moeten het eerst naar binnen en moeten ruggelings tegen de twee piloten aan gaan zitten vanwege de gewichtsverdeling.

Als de piloot drie kruizen slaat voordat hij de gaskraan vol open trekt, slaat me toch even de schrik om het hart. Als hij er al geen vertrouwen in heeft …… Maar okay, het is onze tijd nog niet. En we komen dus allebei heelhuids in Tarapoto aan.