Arica

Met het oversteken van de grens tussen Peru en Chili begint de tweede etappe van onze reis. Althans, zo voelen wij dat wel. We weten wat minder waar we heen gaan.

Goed. Om te beginnen rijden we voorbij de grens nog eerst 10 km door met de collectivo en komen we toch wat gammel van de reis, aan in Arica. 

Na ingecheckt te hebben in ons hotel  -  het is inmiddels al avond  -  gaan we nog even de stad in om een eerste indruk op te doen.

We beginnen met een "koffie met". Mijn eerste Chileense taartje belooft niet veel goeds. Er zit een witte substantie op die weliswaar lekker smaakt, maar kleeft als Kukident. De eerstvolgende 10 minuten is alleen Dorine aan het woord!

Vervolgens is het toch eigenlijk wel etenstijd. Omdat we vandaag de lunch hebben overgeslagen, kan er nog wel iets warms achteraan. In een nabijgelegen eetstraatje

bestellen we  -  omdat we allebei na de "koffie met" toch ook niet echt veel honger meer hebben  -  samen één parrillada (brochette) met vlees en vis, plus allebei een vruchtensapje. Nou, van die parrillada blijkt een heel weeshuis te kunnen eten. Een portie voor één persoon bestaat uit drie brochettes met zalm, drie met rundvlees, een berg gepaneerde garnalen en een berg gepaneerde kip. 

We krijgen samen niet eens die ene portie op. En de sap is voor allebei een halve liter. Ook niet mis.

Qua hoeveelheden doen ze hier in ieder geval niet kinderachtig.  Goed om de komende tijd rekening mee te houden.

Na een verkwikkende nacht wacht ons de eerste complete dag op Chileense bodem. Ach ja, soms moet je het avontuur zelf opzoeken. En soms komt het vanzelf op je af. De dag van vandaag is meer van dat laatste. Zo beginnen we de dag in ons hotel met een Gronings ontbijt. Gronings?  Jazeker, Gronings.  Wat dat is? Nou, een ontbijt met aardschokken.

We zitten net aan de toast met gebakken ei, of alles begint te rammelen. Weliswaar niet echt heftig,  maar toch ….. Dorine vraagt me wat dit is. Ik herken het ogenblikkelijk, want in de tijd dat ik in Lima woonde, heb ik dit vaker meegemaakt. Een aardbeving, dus. “Dat kan toch niet? We zitten hier toch niet op een breukvlak?” Maar daarin moet ik haar teleurstellen. Dat zitten we wel degelijk.

Ik kijk snel om me heen. In elk openbaar gebouw staat namelijk aangegeven waar je in geval van een aardbeving moet gaan staan omdat het daar het meest bestendig is. Meestal onder een boog of zware balk. Maar in deze eetzaal zie ik niks. 

Tegelijk overweeg ik dat we hier op de vijfde verdieping zitten. We krijgen in geval van nood dus maar weinig dak op ons hoofd. Daarentegen kun je vanaf de vijfde verdieping wel een eind naar beneden duikelen. Wellicht is het toch het verstandigst om onder de tafel te schuilen. Want naar buiten vanaf de vijfde verdieping duurt veel te lang.

Maar voor ik mijn overdenkingen omzet in concreet handelen, stopt alles. En gaat de dag weer verder alsof er niets is gebeurd. Nou ja, afgezien van wat gerammel is dat dit keer feitelijk ook niet. En ik bedenk me alweer dat het kennelijk onze tijd nog niet is.

Wel moet ik nog even twee jonge Chinese vrouwen vooruit helpen, die ook al niet weten wat hen is overkomen. Ze spreken redelijk maar ook gebrekkig Engels. Genoeg om hen duidelijk te kunnen maken wat hen zojuist is overkomen. Haha, alsof ik aardbevingsdeskundige ben. Het leidt in ieder geval wel tot een leuk gesprek.

Later op de dag kom ik de beide ladies nog een keer tegen, als ze bij de receptie van het hotel wanhopig proberen uit te checken. Maar de man achter de balie spreekt alleen maar Spaans. Dat is te weinig voor wederzijds begrip. En niet dat mijn Spaans nou zo goed is, maar ik slaag er wel in om dit proces tot een goed einde te brengen. Zodat een Engels stel dat ook wil uitchecken, vraagt of ik even stand-by wil blijven voor het geval dat. Maar dit keer gaat alles vanzelf goed.

Tijd om de stad Arica te gaan verkennen. Om te beginnen doorkruisen we het voetgangersgebied. Veel, erg veel koopspul van het niveau Wibra - Zeeman. Dat heeft niet echt onze interesse. Maar ook een zanger-gitarist die erg veel indruk op ons maakt, en waar we een tijdje bij blijven hangen. Eigenlijk is Arica een soort Scheveningen. Het ligt aan zee, heeft een eigen haven, maar ook stranden en veel toeristen.

In vervlogen tijden blijkt de stad een directe spoorverbinding te hebben gehad met de hoofdstad van Bolivia, La Paz.  Die lijn ligt er nog wel, maar die is allang niet meer in gebruik. Een aantal requisiten getuigt nog van de vroegere trots, die we op ons gemak gaan bekijken.

Vervolgens laten we ons verleiden door het plaatje van een grote ijscoupe, en die bestellen we dus in een ijstent. De ober geeft ons daarbij een demonstratie van het Chileense niveau van hygiëne. Als hij de beide coupes klaar heeft, hoort daar bij elk nog een wafel op. Maar die liggen aan de andere kant van de zaal. Daar aangekomen pakt hij een papieren servetje waarmee hij twee wafels beetpakt.  Wij knikken goedkeurend naar elkaar. Ze beginnen het te begrijpen, hier in Chili.

Vervolgens loopt hij daarmee naar de coupes, pakt met zijn vrije hand de wafels uit het servetje en duwt ze in het ijs.   ₩¥£€%= ÷ × ¥ ₩ £ ¥ €!!

Bij het busstation, waar we ons oriënteren op het vervolg van de reis, ontmoeten we een vrouw met twee diertjes bij zich. Dat blijken de echte Cuyes te zijn. De marmotten die hier zoveel worden gegeten als lekkernij (zie de posting van Cuzco). Je kunt het je moeilijk voorstellen als je die beestjes levend ziet. De eigenaresse moet er ook niet aan denken.

Omdat Arica ook de faam heeft van een strandstad te zijn  -  je bent niet voor niks het Scheveningen van Chili  -  gaan we op zoek naar de zeezijde.

Er is in ieder geval een haven met grote schepen en containers, en als we wat doorlopen, komen we ook bij stranden en visrestaurantjes. We bekijken de verschillende menukaarten en besluiten bij een ervan vanavond een visje te gaan eten.

Onderweg komen we ook langs een vijf sterren hotel aan het strand. We zijn er op gekleed, dus willen we ook wel eens weten hoe het is om hier in Chili in een “250 euro per nacht-omgeving” te verblijven. Dus lopen we langs de receptie met een air alsof we hier zelf een kamer hebben, en strijken we neer op het terras aan de zeezijde. En we bestellen allebei een Pisco Sour.

Op het terras zitten we ingeklemd tussen een rijke weduwe met een uiterlijk keurige, iets te jonge man, en een groep Duitssprekers die uit Zwitserland afkomstig blijkt te zijn.

Met die laatste groep raken we in gesprek omdat de mensen hun stoelen willen verwisselen met de lege stoelen van onze tafel. Op onze vraag waarom dat nodig is, melden ze ons dat hun stoelen afkomstig zijn van Titicaca. Als wij dit niet meteen begrijpen, wijzen ze op een paar vlekjes die afkomstig zijn van overvliegende vogels.

Wij knikken begrijpend. Meer Kaka dan Titi. Maar om over een paar kleine vlekjes nou zo moeilijk te doen .....

Zij gaan er kennelijk van uit dat wij hier in het hotel ook een kamer hebben. Wij laten ze in die waan. En we stijgen duidelijk in hun achting als we vertellen dat we een jaar lang op rondreis zijn in Zuid Amerika. Ik zie op hun gezichten dat ze rekenen: Dat is 364 x 250 euro. Eh, ruim 75.000 euro, alleen al aan hotelkosten. Wij kunnen in dit gezelschap niet meer stuk.

Zelf zeggen Dorine en ik tegen elkaar: De kleur van het tafelkleed is niet helemaal onze smaak. Hetgeen voor ons codetaal is om elkaar in gezelschap duidelijk te maken dat we iets te duur vinden, zonder dat we dat hardop hoeven te zeggen.   

Deze move heb ik overgehouden van mijn moeder. Toen zij en ik eens gezellig aan het winkelen waren op het Noordeinde in Den Haag, zag zij in een etalage een prachtige jurk en wilde zij die winkel in. Ik hield meteen mijn hart vast, want er stonden maar vier jurken in die etalage, en er was geen een prijskaartje bij te bekennen. Nou, dan weet ik het wel. Maar dat hield haar niet tegen.

Zij bekeek de jurk uitgebreid, en paste hem zelfs. En eerlijk is eerlijk, het stond haar stijlvol en elegant. Daarop vroeg ze hoeveel die kostte. “3995 gulden, mevrouw”. Zegt mijn moeder met een stalen gezicht. “Ja, zoiets had ik wel verwacht. Jammer dat het niet helemaal mijn kleur is”. Inwendig lag ik dubbel. En die uitspraak heb ik er dus de rest van mijn leven in gehouden. Dankjewel, mam!

Als we terug lopen van het strandgedeelte van de stad naar ons hotel, zien we nog net de zon ondergaan. Een heel romantische setting! Ik voel me helemaal verliefd, en kan het niet laten om dat Dorine nog eens duidelijk te melden. Samen met haar ben ik gelukkig dat ik deze reis kan maken. Zonder haar zou ik er niet aan denken. En ik prijs me gelukkig dat ik haar elke dag van mijn leven naast me heb.

’s Avonds gaan we dus weer terug richting strand om ons visje te verschalken. En op de terugweg lopen we over het centrale plein, dat hier zowaar eens niet Plaza de Armas heet, maar gewoon een naam heeft. Het is ook geen vierkant plein, maar het is groot, met allerlei hoeken en gaten.

In de avonduren wordt het voor van alles en nog wat gebruikt. Zo zien wij achtereenvolgens een percussiegroep aan het werk,

een sambagroep aan het oefenen,

en veel mensen aan gymnastische  oefeningen bezig zijn. Maar de Tuna waar we tegenaan lopen, spant de kroon.

Voor Dorine is dat puur jeugdsentiment, vanuit de tijd dat ze in Spanje woonde. En even later walst ze dan ook over de straat. Genieten in de meest pure vorm.

Ook vandaag zijn we weer een beetje moe van alle indrukken. Dorine wil daarom op tijd naar bed. Ik moet het eerst van me afschrijven om het allemaal goed te verwerken. Vandaar deze Reislogger. 

De volgende dag is alweer de dag van ons vertrek. Maar eerst willen we nog even vanaf de rots die zo ongeveer het logo van Arica is, het uitzicht bewonderen.

Al met al is het nog een hele klim.

En dit is wat we dan te zien krijgen. Wel de moeite van de klim waard. 

En in het centrum komen we nog een Tuna tegen. Ditmaal een wat grotere. We laten ons niet onbetuigd en walsen er op los, tot hilariteit van de omstanders. Maar dat maakt ons niets. Het leven is om te walsen, dus dat doen we dan ook met volle overgave. Mijn broer Ben zou trots op me zijn.

Een uur voor ons vertrek barst hier nog een carnavalsfeest los. Zouden ze zo blij zijn dat we vertrekken?

Aan alles komt een eind. Ook aan ons bezoek aan Arica. Vanavond om 10 uur reizen we door met de nachtbus naar San Pedro de Atacama, een klein dorpje in de Chileense Andes. Daar komen we morgenvroeg om 9 uur aan. En we zijn zeer benieuwd wat ons daar weer te wachten staat.