Van Arica naar San Pedro de Atacama

Om 22.00 uur vertrekt onze nachtbus van Arica naar San Pedro. We hebben weer superieure stoelen en de routine begint te wennen. Het betekent wat minder goed slapen, dus de volgende avond op tijd naar bed, en dan ben je de dag daarop weer helemaal het mannetje. En in Dorine d’r geval het vrouwtje, natuurlijk.

Maar deze nacht wordt er afgeweken van wat we gewend zijn. Midden in de nacht worden we plotseling opgeschrikt door geschreeuw, herrie en kabaal. Ik vraag verdwaasd aan Dorine of die weet hoe laat het is, maar die heeft  -  evenals ik  -  haar mobiel goed weggestopt. Ze weet het dus ook niet. We schatten een uurtje of vier. 

“Control! “ Wat nou weer? Zijn ze hier ook al in gevecht met fruitvliegjes of zo? Of willen ze appels confiskeren? Nou ja, we zien het wel weer. “Iedereen met alle handbagage naar buiten.” Okay, okay, we zoeken ons complete boeltje bij elkaar en tollen slaapdronken de bus uit.

Daar zien we dat ook alle bagage uitgeladen wordt. We zoeken onze rugzakken erbij, en melden ons bij de lopende band. Alles moet weer door de scanner. Wij hoeven zelf niet door een poortje, dus we kunnen onze broekriem aanhouden. En ook onze zakken blijven vol.

Ik kan het niet laten, en moet er toch weer het mijne van weten. Want wat is er nou zo belangrijk dat ik midden in de nacht uit mijn slaap gehaald moet worden? Dat wil ik dan wel eens horen. Dus zoek ik een semi-officiëel iemand  -  dat is in dit soort landen iemand met een echte pet  -  en vraag hem in mijn beste Spaans waarop hier gecontroleerd wordt. 

Nou is het Chileense Spaans weer een heel ander dialect als het Peruaanse Spaans, dus moet ik behoorlijk wat moeite doen om de man enigszins te volgen. Van wat hij zegt, begrijp ik dat er vaak mensen uit Arica zijn die met veel spullen deze kant op komen.

“Nou en?” “Arica es Chile, y aca es Chile. Que es el problema? ” De man kijkt me aan alsof ik de een of andere loco ben die er niets van begrijpt. En hij vervolgt met de woorden: “Control! Control! Muy necesario”. En hoofdschuddend loopt hij van me weg. Weer zo’n stomme Europeaan die de realiteit van hier niet begrijpt. Wat moet je met dat volk?

Ik geef het op. Tot op dit moment weet ik nog steeds niet waar deze controle nou weer goed voor was. Dorine zit ondertussen alweer in de bus. Die maakt zich minder druk over dit soort zaken en is bijgevolg weer sneller op haar stoel. Ik moet kennelijk nog een hoop leren voordat ik compleet aan de Zuid-Amerikaanse realiteit ben aangepast. Maar ik heb nog even. Eerst maar weer doortukken.

Als het buiten licht wordt, verdwijnt langzamerhand mijn slaapbehoefte en schuif ik het gordijntje wat open.

Ik ontwaar slechts een adembenemend uitzicht op niks. Alleen maar zand in een platte omgeving. Nog een geluk dat we de nachtbus hebben genomen. Anders hadden we 11 uur tegen dit plaatje aan moeten kijken.

Conform de planning komt de bus om 9 uur in de ochtend aan in San Pedro de Atacama. Hoewel we in ons hotelletje volgens de algemene informatie pas om 14 uur kunnen inchecken, gaan we daar toch maar naar toe. Als we nog niet op de kamer kunnen, bestaat in ieder geval altijd de mogelijkheid dat we er onze bagage kwijt kunnen.

Het geluk is met ons. Na drie keer bellen gaat de deur open en kunnen we naar binnen. Onze kamer is al klaar voor ontvangst, en we mogen er meteen in. Heerlijk. Maar eigenlijk hebben we meer honger dan slaap, dus gaan we eerst toch maar even een ontbijtje scoren. 

Uiteindelijk is het nog ruimschoots voor 10 uur, dus dat moet wel lukken. Dachten we nog. Maar we blijken net weer een tijdzone te zijn gepasseerd. Klokje een uurtje verder. En dus jammer. Geen ontbijttijd meer.

Okay, okay. Dan gaan we maar een koffietentje binnen, bekijken de kaart, en besluiten beiden tot een capuchino met een sandwich. In mijn geval met avocado, ui en tomaat. Ik moet zeggen, een verrassende combinatie, zelfs op je nuchtere maag.

Daarop vervolgen wij onze weg door de “hoofdstraat” (nou ja) van het dorp dat hier luistert naar de fraaie naam Caracoles. Slakken. De betekenis van de naam voor deze straat ontgaat me, want die is redelijk recht. En niemand loopt met zijn eigen huis op zijn rug.

San Pedro de Atacama is een dorp met 1500 inwoners. Het had qua stijl zo uit een cowboyfilm weggelopen kunnen zijn, ware het niet dat er geen cowboy te bekennen valt. In plaats daarvan is het gevuld met backpackers en hippies. 

We zien in het straatbeeld heel veel kralenmakers, gitaarspelers, vestjesbreiers, achterstevorenpetten, sierradenreparateurs, teenslippers, behaarde kuiten en rastakapsels. Tja, we hebben zelf ook een rugzak. Maar voor de rest voelen we ons toch niet helemaal eh ….. hetzelfde, zullen we maar zeggen. Maar dat verhindert ons niet om met iedereen een gesprekje aan te gaan. Want zo ongeveer alle mensen zijn vriendelijk en goed geluimd.   

Ook het centrale plein voelt heel ontspannen. We besluiten ons niet moe te maken en hier maar een tijdje op een terrasje te gaan zitten. Lekker alleen maar wat rondkijken en onder het genot van een vers vruchtensapje wat gedachten uitwisselen. Dat houden we wel een tijdje uit.

San Pedro de Atacama dankt zijn populariteit aan het feit dat er van hieruit allerlei dagtochten te maken zijn naar natuur die je verder in de wereld niet tegenkomt. Het gebied waar het hierbij over gaat, ligt half in Chili en half in Bolivia (Uyuni). De Boliviaanse kant hebben we al eens bezocht, dus we weten zo ongeveer wat ons de komende dagen te wachten staat. En we zijn blij dat we het ook van de Chileense kant kunnen gaan bekijken.

We oriënteren ons gedurende de dag alvast op wat we aan tripjes kunnen gaan ondernemen. Dat komt vast goed. Maar dat bewaar ik dan wel weer voor de volgende posting.